Alþýðublaðið - 05.10.1960, Blaðsíða 15

„Hvar eru þau?“ spuröi Mo-
raine.
Rice benti á skápinn. „Ég
fór þangað til að fá hann til
að fá hann til að hreinsa
mannorð mitt, mér var sama
mín vegna, en Natalie hefur
liðið nóg“.
„Svo þér tókuð ekki pen-
inga?“ spurðí Moraine, svo
sagði hann snöggt. „Fyrirgef-
ið þér, ég meinti ekkert með
því, ég var aðeins að reyna að
fá allt með“.
„Nei“, svaraði Rice. „Ég
stal ekki peningunum. Ég
treysti fólki um of. Dixon sé
um það allt, hann vildi fá ann-
an mann í mína stöðu“.
„Kemur það fram í þessum
skjölum?“ spurði Moraine.
„Það held ég ekki“.
„Hvers vegna tókuð þér bau
þá?“
„Ég hélt að þau myndu
duga mér“.
Hvar voru þau?“
„í peningaskápnum. Ég gat
ekki lesið mikið en ég sá að
þau voru mikils virði“.
„Hve mikils virði?“ spurði
Moraine.
Natalie Rice sagði hratt:
„Svo mikils virði að þau
hreinsa til í skriístofum
þessa héraðs. Það er ýmislegt
gegn lögreglustjóranum og
vini þínum Phil Duncan“.
„Hvað um hann?“ spurði
Moraine.
„Manstu eftir málinu gegn
Húsa- og fasteignafélaginu?
Hann kinkaði kolli.
„Manstu eftir því að máls-
skjölin hurfu af skrifstofu
ríkissaksóknarans?“
„Það var talað um það“,
sagði hann.
„Manstu eftir að málið var
látið falla niður?“
„Já“.
„Það var ástæða fyrir því“,
sagðj hún. „Peningaleg á-
■ Stæða“.
„Della“, sagði hann. „Phil
Duncan myndi aldrei gera
slíkt. Honum kæmi það ekki
einu sinni til hugar“.
„Það var ekki Phil Dun-
can“, sagði Alton Rice lágt og
með gætni. „Það var fólkið,
sem vinnur hjá honum. Hann
veit ekkert um það enn. í
ferðatöskunni þeirra arna eru
öll skjöl þar að lútandi meira
segja vottfest'.
Rödd Moraines var tortrvgg
fn.
„Haldið þér að ég trúi bví
að Pete Dixon hafi verið svo
elskulegur að taka öll þessi
skjöl saman til þess eins að
auðvelda yður að ná þeim,
Svo hafi hann látið myrða sig
oð skilið hliðardyrnar eftir
opnar, svo auðveldara væri
fyrir yður að sleppa?“
Rice andvarpaði: „Það er
rétt, en ég geri mér ljóst að
enginn trúi því“.
„Ég trúi því“, sagði Natalie
Rice og leit í augu hans', og
ég vil að bú trúir því einnig“.
Hann starði lengi á hana,
svo sagði hann: „Ég vil fá að
sjá skjölin“.
Alton Rice náði í stóra
ferðatösku og rétti honum.
Moraine blaðaði í skjölunum,
svo flautaði hann lágt.
Hann rétti úr sér og leit aft-
ur á Natalie.
„Veiztu hvað?“ spurði
hann.
„Hvað?“
„Dixon var að taka saman
öll þessi skjöl einhverra hluta
vegna. Ég geri ráð fyrir að ef
faðir þinn segir satt hafi Dix-
on ætlað sé| að birta þetta.‘“
„Hvernig?“
„Það veit ég ekki. Sennilega
í dagblaði. Kannske á ein-
hvern annan hátt, hann ætlaði
minnsta kosti að flýja'.
Hún kinkaði kolli.
„Og svo var hann drepinn11,
sagði Moraine. „Það hlýtur
einhver að hafa farið inn milli
þess sem þið komuð þangað
og Dixon talaði við brytann11.
„Það var bíll sem kom þang
að“, sagði hún
„Hvernig leit sá bíll út?“
„Ég veit það ekki vel‘.
„Sástu númerið?"
„Nei“.
Moraine sagði dræmt. „Ég
þarf að segja ykkur dálítið1.
„Hvað er það?“ spurði hún.
um og við sáum að það hafði
verið tekist á þarna. Pabbi lét
hattinn aftur þar sem hann
hafði tekið hann, líkið var
þar ekki, aðeins hatturinn og
blóðblettir11.
Moraine flautaði. „Og þeir
vita að ég var þar og geta
sannað það. En þeir vita ekki
að þú hringdir til mín“.
Hann starði á ferðatöskuna.
„Þið híjótið að skilja, hvað
þetta hefur að segja11, sagði
hann og hnykkti til höfðinu.
„Sá, sem hefur þessa tösku í
fórum sínum verður dæmdur
fyrir morð“.
„Þá skulum við brenna
það“, sagði Natalie áköf.
„Þið hljótið að skilja hvað
þetta hefur að segja11, sagði
hann og hnykkti til höffð-
inu“. Sáí, sem hefur þessa
tösku í fórum sínum verður
dæmdur fyrir morð“.
„Þá skulum við brenna
það“, sagði Natalie áköf.
Moraine hristi höfuðið.
„Það má líka líta á það frá
öðru sjónarmiði11, sagði hann.
„Þessi taska og innihald henn
ar er það eina á jörðinni sem
getur komið í veg fyrir að
við verðum dæmd fyrir
morð“.
Hann starði á Natali Rice.
„Þú verður tekin“, sagði
hann. „Lögreglan kemur bráð
lega hingað og handtekur þig.
Geturðu þolað yfirheyrslur
þeirra? Geturðu varið föður
þinn og mig? Geturðu sagt
Hann hringdi og skömmu
seinna heyrði hann sagt var
kárnislega: „Hver er þar?“
„Skilaboð11, sagði Moraine.
„Hverskonar skilaboð?11
Skilaboð frá konu?“
„Hver ertu?“
„Maðurinn, sem hún bað
um að fá yður skilabiðin11.
Það varð smáþögn. Mora-
ine þagði einnig. Honum
fannst hann þegar hafa sagt
nóg til að fá manninn hinu
meginn dyrnanna til að tala.
Dyrnar voru opnaðar varkárn
isleg, hendi var rétt fram.
„Munnleg skilbað11, sagði
Moraine og ýtti á dyrnar.
Wickes starði undrandi á
Moraine. Svo varð hann reiði
legur.
„Moraine!11 sagði hann.
„Hvað á þetta eiginlega að
þýða? Hvers vegna hringduð
þér ekki áður ef þér vilduð
tala við mig?“
„Vegna þess11, sagði Mora-
ine“, að ég er með skilaboð11.
„Hvaðan koma þau skila-
boð?“
„Skilaboð11, sagði Mora-
ine“, að ég er með skilaboð11.
„Hvaðan koma þau skila-
boð?“
„Skilaboð11, sagði Moraine,
„frá líki“.
Wickes vætti varirnar.
„Hvað er að yður?“ spurði
hann. „Eruð þér drukkinn?11
Moraine settist í rauðan
stól og tók fram sígarettu.
„Nei“, sagði hann. „Ég er ekki
var að tala um Ann Hhart-
well?“
„Þér sögðuð ... 11 Wickes
leit undan.
„Ég sagðist koma með skila
boð frá látinni konu“, ság?ir.
Moraine. „Hvernig vissuð þér
áð Ann Hartwell er látin?11
„Ég vissi ekki að hún var
látin. Ég vissi aðeins að hún
var horfin og ég bjóst þess
vegna við einhverju slíkú1,
sagði Wickes.
„Aðeins vegna þess að þér
vissuð að hún var horfin?11
„Já“.
„Hvernig vissuð þér það?“
„Lögreglan var alltaf á hæl
unum á mér með spurningar
um það. Ég fór að heimsækja
Doris Bender og þegar ég okrn
þangað var lögreglan þar og
allir farnir.
„Var Doris Bender horfin
líka?“
„Já“.
„Hvernig stóð þá á því að
þér hélduð ekki að ég væri
að tala um hana?“
Wickes gretti sig: „Hver
haldið þér eiginlega að ég sé?
Ég veit ekki heldur hver þér
haldið að þér séuð? Kannske '
góði samverjinn sem er að
hjálpa lögreglunna að leysa
vandamál, sem þeir ekki ráða
við. En ég álít persónulega
að annað hvort séu þér dukk
inn, vitlaus eða hvorttveggja.
Farið þér svo“.
Moraine stóð kyrr.
„Slæmt að þér komuð upp
„Það er um Ann Hartwell.
Lík hennar fannst við járn-
brautarteinana. Hún var ekki
drepin þar, hún var drepin
heima hjá Dixon eða þegar
hún kom þaðan. En ég skil
ekki hversvegna þú sagðir
mér ekki fyrr frá honum, sem
þú sást“.
Natalie Rice starði á hendur
sínar og hvíslaðii „Ég var að
verja pabba11.
„Rétt11, sagði hann „og það
að þú vildir ekki segja mér
frá henni hlýtur að vera
vegna þess að hún hefur eitt-
hvað átt saman við föður þinn
að sælda. Rétt?1
„Segðu honum það Nat-
alie11, sagði Alton Rice þreytu-
lega.
„Þegar ég kom niður og sá
pabba, hélt hann á hattinum
hennar. Hatturinn var blóð-
ugur. Við kveiktum á eldspýt-
þeim að þú neitir að ljóstra
upp um viðskipti mín, að þú
viljir ekki segja þeim hvert
þú hafir farið nema með mínu
leyfi? Geturðu þolað allt?“
Hún leit í andlit hans. „Ég
get það“, sagði hún.
Sam Moraine tók töskuna
upp.
„Hvað um pabba?11 sþurði
hún.
„Ég sé um hann“.
Alton Rice andvarpaði
þreytulega11. Það sér enginn
um mig. Ég sé um ykkur.
,/Við hvað áttu?11 spurði
Moraine.
„Ég á við það“, sagði hann11,
að ég hef hugsað mér að játa
á mig morð á Dixon og ungu
konunni11..
Natalie Rice veinaði. Sam
Moraine leit í augun á Alton
Rice og sagði ákveðinn:
Drapstu þau?“
„Nei. en ég vil ekki að dótt
ur minni sé blandað í allt
þetta. Mitt líf er einskisvirði.
Ég tek alla sökina á mig“.
„Þú kemur með mér“,
sagði Sam Moraine.
12.
Sam Moraine gekk vel að
finna íbúða Thomas Wiikes.
drukkinn. Ég er með skilaboð
frá dáinni konu“.
„Hver eru þau skilaboð11,
sagði Wickes og rödd hans var
dapurleg.
Moraine starði lengi á
hann. „Skilaboðin eru þau“,
sagði hann loks, „Þér sleppið
ekki svona auðveldlega!11
„Slepp ekki með hvað?11
„Með morð11, sagði Moraine
ásakandi.
„Um hvað eruð þér að
tala?“ sagði Wickes frekju-
lega. „Ég myrti hana ekki. Ég
hafði ekkert upp á hana að
klaga og hún ekkert út á mig
að setja11.
Moraine stóð á fætur og
gekk til hans ógnandi á svip
eins og hann hefði hugsað sér
að berja hann.
„Dþíla“:, sagði han-n1 „ég
trúi því ekki“.
„En það er satt, sagði Wic
kes, augu hans voru hörkuleg
og allir vörðvar spenntir. „Ég
sá hana stundum en aldrei
nema Doris Bender væri við-
stödd1.
„Eruð þér að tala um Ann
Hartwell?11 spurði Moraine.
„Já, ég er að tala um Ann
Hartwell?11
„Hvernig vissuð þér að ég
um yður Wickes!11
Andlit mannsins afskræmd
ist af reiði. Hann sló til Mor
aines.
Moraine hnikaði höfðinu
til og höggið lenti ekki á hon
um. Wickes bölvaði og reyndi
aftur.
Moraine sagði: „AÍlt í lagi.
Þú vildir þetta sjálfur11, og
sló til Wickes sem féll á rúm
ið.
Moraine læddist út og hljóp
niður tsigann og leit á
drenginn sem sat við af-
greiðslu og skiptiborðið.
„Ég vil að þú farir út á
horn vinur,11 sagði hann. Eftir
augnablik kemur maður í blá
um fötum og spyr þig hvort
allt sé í lagi og þú átt að
segja já. Hérna eru fimm doll
ara handa þér fyrir11.
Stóru augu störðu á hann.
„Hvort allt sé í lagi, herra?“
„Já“.
„Og ég á að segja já?“
„Já, það er rétt“.
Drengurinn leit á pening-
ana í hönd sér.
„Ertu viss um að þú kunn
ir að stilla skiptiborðið
herra?11.
„Ég er maðurinn sem fann
skiptiborðin upp“. 1
ubiaðið — 5. ökt. 1960 1*3