Alþýðublaðið - 24.12.1961, Page 11

ftgírígíí;

„Og skipin koina,
og skipin blása,
og: skipin fara sinn veg“,
Sigurður Benediktsson
er. Hún er, skal ég segja þér,
fyrir austan Esjuhorn ð alveg
nifiur við jörð. Sólin er feikn
arlega stór, líkust eldgosi eða
bál', og ég heyri alls staðar
mannsraddir í kringum mig
en sé engan mann, og sólin,
sem mér sýndist vera, breyt-
ist í bál og fer að ganga öf-
ugan sólargang. Svo skjótast
út úr þessu eldhafi eldörvar,
sem koma fljúgandi í loftinu
og stefna á mig. Ég held að
þær ætli í mig og hleyn til
hliðar sitt á hvað, en eldörv-
arnar fara allar fyrir ofan
mig. Það myndast kolsvart
ský á austurloftinu yfir bæn-
um. Eldurinn verður að svörtu
skýi yf r Austurbænum, en yf
ir Vesturbænum er sól og sum
ar. — (,Hvað er þetta?“ finnst
mér ég segja. Þá er svarað:
„HEIMSENDIR“, sem ég síðar
sá að var LÍFSENDIR fólks. —
Þá varð ég hræddur og hugsa
f.vrst af öllu heim til konunn-
ar, sem var ein heima og
hugsa með mér, að ég verði
fara vildi, — hann færi þá
með sínu fólki. Og það bjarg-
aðist enginn af skipinu, þegar
það fórst.
Ég fór sjö túra á DEI.GUM
eftir veru mína á Max. Aðal-
steinn heitinn Pálsson var skip
stjóri þar. Þaðan fór ég á
SINDRA til Jónmundar Gísla-
sonar. Þar var ég í sex ár eða
þar til JÓN FORSETI kom
1948.' Guðmundur Markússon
var sk'pstjóri, þegar við vor-
um skrásettir á togarann 4. ág
úst 1948, — en Markús. son-
ur hans, tók við af honum.
Eggert Klemenzson tók við af
Markúsi og loks Árni Guo-
mundsson, sem nú er með skip
ið.
— Hvert fóruð Þá núna?
— Við vorum í Þýzkalandi.
Það var ágætur túr út af fyr
ir sig, við vorum fljótir, en
það var slæmt fisk rí.
— Hefurðu siglt á mörg
lönd?
.— England og Þýzkaland,
alltaf sömu rútuna. Sem
fjörutíu ár. „Alltaf á sjónum,“
segir hann. Hann veit því hvað
Það er að vera „sjómaður á
hafi úti“ jólanóttina, fá kveðj
ur og skeyti og halda áfram
að fiska — stundum í „rudda“
og jafnvel byl ...
— Hvenær varstu fyrst
skráður á togara?
— 17. marz árið 1923 og
síðan hef ég verið alveg óslit-
ið á sjónum. Maður byrjaði
strax krakki að skríða út í
norska skektu, sem t'l var á
bænum, og síðan hcfur þetta
haldið áfram. En nú hætti ég
bráðum. Ég finn, að Það er
mál að ég hætti. Ég er orðinn
kvíðinn og sjódeigur .. -
Fyrst fór ég á TRYGGVA
GAMLA. Skipstj. var Guðm.
Markússon, svo sótti ég HANN
— ÉG er að koma úr 206. ferð
inni minni á Jón; forseta, kom
í fyrrakvöld klukkan ellefu
og fer í kvöld klukkan ellefu.
Við stoppum óvenju lengi, —
það þurfti að blása út ...
Þetta var það fyrsta, sem
Sigurður Benediktsson sagði,
þegar hann var setztur. Sig-
urður Benediktsson telur sig
Húnvetning. Hann er alinn
upp á Skaga, en fæddur að
Krossstekk í Mjóafirði. Frá
tveggja ára aldri ólst hann
upp við sjó, og nú hefur hann
verið tæp fjörutíu ár á togur-
um. Hann á konu í landi og
fjögur börn uppkomin, en aldr
ei hefur honum auðnazt að
vera viðstaddur fermingu
barna sinna né skírn, og hann
hefur aðe ns verið heima tvisv
ar á jólunum í þessi tæpu
iiHPigÉiiHHMl
ES RÁÐHERRA, en fór af
honum árið 1929 á Max Pem-
berton. Hann strandaði fyrir
norðan land á sínum tíma, en
Halldór í Háteig keypti hann,
skipstjór; var Pétur Maack.
Ég var á Max Pemberton í
mörg ár, en fór svo af honum.
Ég vissi að hann myndi
sökkva, — sá það í draumi.
— Hvað dreymdi þig?
— M’g dreymdi að ég væri
staddur hérna inni hjá Tungu.
Það var bjart í kringum mig
og fallegt loft, en allt í einu
syrtir að, ég sný mér í vestur
og sé þá hvar togari kemur,
ég sé jökulinn blásvartan og
vesturfjöllin og dettur þá
strax í hug Max Pemberton.
Ég sá ekkert athugavert við
það, en þegar ég sný mér til
austurs, þá sé ég, hvar sólin
að reyna að komast heim en
á sama augnabliki vakna ég.
Nokkru seinna fórst Max. Ég
viss', að hann myndi fara, og
ég sagði það við Pétur, en
hann sagði, að það fœri scm
reglumaður kann ég betur
við mig í Englandi, en það er
ágætt að vera uppi sem vill'-
maður í Þýzkalandi. Yfirleitt
kemur ekki vínsnaps inn fyr
ir mínar varir, — en bjórinn
drekk ég. Við þessir giftu
drögum okkur heldur í hlé,
en strákarnir eru útúr strax
og þeir koma í land. í Þýzka-
landi er það svo þjóðarsiður,
að sú stelpa, sem þe'r mæla
málum, tilheyrir þeim það
kvöldið. Strákunum leiðist á
sjónum, — en þetta eru
menn, sem enga vinnu fá í
landi, þeir mæta ekki til vinn
unnar nema á sjónum þar
sem ekki er um annað að
gera. En það er alvanalegt að
menn verði eft'r bæði úti og
heima. þeir týnast á kránum
og koma þá heim með næsta
skipi.
— Hvað gerið þið ykkur
helzt til dundurs á sjónuirip
þær stundir, sem þið eruð
ekki annaðhvort að vinna eða
sofa?
— Yfirle'tt er verið að líí
ast.
— Um hvað?
— Um allan andskotann.
Það er i!lt í mönnum vegna
aðstæðnanna og leiði í strák
unum. En ég er nú alltaf að
dunda mér eitthvað svona
Framhald á 49. síðu.
Jólabók Alþýðublaðsins 1961 ;— ^