Alþýðublaðið - 24.12.1961, Qupperneq 13

9
•>

í VESTRI brá fyrir blossa af
elcLngu og litlu síðar kvað við
langdregin þruma, sem kastað
ist fram og aftur, í bergmáli
milli fjallanna. Á himni voru
ógnþrungin rosaský með
rauðri glufu, þar sem sólin
var nýlega horfin bak við
fjöll, — eins og hálfopinn
gluggi inn í helheima.
Svo skall á haglél, lemj-
andi, hrikalegt og dimmt.
Myrkur naeturinnar færð!st
yfir. Gegnum hríðina sást,
litla stund, í rauða opið, en
svo hratt hvassviðrið skýjun-
um saman og lokaði úti elda
hins hverfandi dags. Og eftir
skamma stund tók nóttin
völdin.
Jeppabifreig þokaðist hægt
upp brattar brekkurnar,
þumlungaði sig áfram þar
sem bugður og krókar voru
á hinum mjóa og krókótta
vegi. En hvar sem sæmilega
beinn vegarspotti var herti
ökumaðurinn á ferð bifreið
arinnar. Duldist það ekki, að
hann vildj hraða ferð sinni
eins og mögulegt var. En
ekki var árennilegt fyrir
mennina að leggja á fjallið
undir nótt í þvílíku veðri og
færð.
I jeppanum voru aðeins
tveir menn. Þeir sátu báðir
í framsætinu: Læknirinn við
stýrið, presturinn við hlið
hans. Báðir men,n á bezta
aldri, rúinlega þrítugir, skóla
bræður úr menntaskóla, sem
forlögin eða tilviljun hafði
svo aftur skolað saman í
straunu lífsins. Þar un.nu
'þeir hvær sitt verk. Læknir-
inn var meðalmaður á hæð,
þreklega vaxinn maður og
kraftalegur, einbeittur á
svip. Hann var klæddur loð-
skinnsjakka, með loðhettu á-
fastri, með háa leðurvett-
linga, fóðraða loðskinni, í
þykkum buxum og stuttum
leðurstígvélum, ágætlega bú-
inn til vetrarferða. Presturinn
fjölleitur í andliti og ungleg-
ur, grannvaxinn og magur,
með svarta oturskinnshúfu, í
venjulegum svörtum yf r-
frakka úr ull, í venjulegum
buxum, með skó og skóhlífar,
— vel búinn í bifreið en ekki
til göngu um hávetur til fjalla
í vondu veðri. Hann tottaði
pípu sína hægt og horfði fram
í sortann, — út í ginn'ngagap
myrkursins, sem ljósin frá
bilnum smugu inn í e'ns langt
og þau náðu en það var stutt
og ógre'nilegt í hríðarkófinu.
Já, þeir sáu lítið frá sér, þess-
ir menn, en þeir vissu um fjöll
in, há og hr kaleg á báöa bóga
við skoruna, sem þeir voru að
þræða eít'r á þessum mjóa
sneiðing. Þar mátti litlu muna.
En þeir mjiikuðust þó upp
brekkurnar, það var fremur
t lfinning en sjón, sem gaf
þeim sk.vn, hvar gatan eða veg
urinn var.
Þeir kornu úr afdalnum.
vestan fjalla, dal. sem óðum
var að fara í auðn. Þar voru
nú aðeins fjórar jarðir eft r í
byggð af fjórtán er verið höfðu
fyrir tveimur áratugum Ætti
engin jörð að vera byggð hér,
hafði læknirinn sagt, stuttlega
— hér ætti sannarlega engin
manneskja að búa, fyrst um
sinn, að minnsta kosti, meðan
svo rúmt er í land nu. Fólkið
á að flytja saman og rækta
góðsveitir en leggja niður
byggð í afdölum og útkjálkum.
Presturinn svaraði engu. Ef til
----1
vill var hann ekki á sarna máli.
Og síðan höfðu þeir ekki mælt
orð frá munni, hvorugur. Það
var skynsamlegast, því hér var
lítið tækifæri til rr.álskrafs,
aðeins að einbeita huganum til
þess að komast áfram lciðar
sinnar, upp brekkurnar og yf-
ir daldrögin og loks skarðið,
ef það þá auðnað st að komast
svo langt. Það var kappaksiur
við snjóinn og storminn sem.
skóf í fannir og gat orðið ófært
á hverri sekúndu. Sá sem sat
við stýrlð hafði nóg a 5 gera og
hugsa, að hp.lda jeppanum á
veginum og brjótast gegn um
skaflana. Og élið ætiaði aldrei
að hætta, þao vcr verst. "Var
með naumindum nð loppanurn
tókst að rífa sig gegnum vond
an skafl, í slakV.a einum, svo
tók við nokkurn veginn auður
hryggur, þar sem snjóinn
hafði rifið af. Lækmrinn glott.i
við og hert: á ferðinni meðan
færið var sæmilegt. Þar var
engu augnabíiki sleppt í bar-
áttunni að komast áfram. Kom
ið var nú myrkur, enda ekkert
tunglskin og ekki von á tungl-
skini. Allt fremur öndvert og
óhepp legt Klukkutíma ferð
eftir í þessu myrkri og ófærð
ef þeir þá ekki stöðvuðust al-
veg. Þeir óttuðust ekki að jepp
inn bilaði. Hann var í ágætu
lagi hjá lækn num en það var
ófærðin, sem olli þeim áhyggju
einkum er upp í skarð ð kæmi.
Treystir þú þér til að aka
dálitla stund sagði læknirir.n
og leit á ferðafélaga sim.'. ,—
Ég er orðinn hálfþreyttur og
mig langar í sígaretiu.
Já, auðvitað. Presturinn,
sem var þaulæfður biistjóri
barði öskuna úr pipuhausnum
og stakk svo pípunni í kápu-
vasann Svo skiptu þeir um
sæti og jepp.nn seig aftur af
stað upp brattan sneiðing-
inn sem nú tók við, færðin vur
ekk; afleit þar en sneiðingur-
inn mjór og xniór í honum,
brekkumegin
Vertu heldur nær brekk-
nnei. en of framarlega, segir
læknir.nn, það er skárra að
rekast á en að iV.ra fram af.
Hugsa þú um tóbakið þitt,
vinur, svarar presturinn og
hlær við, ég stjórna jeppanum
og geri það eins vel og ég get,
kannsk: ekki öllu verr en þú.
Afsakaðu góði, segir Pálmi
læknir og hlær einmg. Ég hélt
ekki að þú værir svona við-
kvæmur. Ég veit að þú ert á-
gætur bílstjóri, séra Sveinn.
En þetta er bannsett myrkur
og veðrið ekki sem bezt.
Þú ert ekki stóryrtur, já
það er ekki sól og sumar og
blíðviðrj í kvöld. Það sést lít-
ið. En ég er orðinn vel kunn-
ugur, hér. Þennan veg hef ég
farið síðan ég var barn að
aldri og fram á þennan dag.
En hvað er þarna framund-
an? seg r læknirinn.
Símastaur svarar prestur.
Það er hér sem símalínan ligg-
ur yfir veginn. Satt að segja
hélt ég að það væri einni
brekku ofar, en var þó að
grobba af því að ég væri svo
kunnugur í þessum brekkum.
Þannig er það. Maður á aldrei
að þykjast mikill og vita allt.
Þakka þér fyrir aðvörunina,
áðan, Pálmi. Ég skal vissulega
muna að halda bílnum nærri
brekkunni.
Læknirinn brosti. Já, það
var sannarlega heppni að sím-
inn var lagður upp í þennan
afdal, hvort sem það hefur
verið gert af fyrirhyggju ráða-
manna eða í kosningahugleið-
ingum og atkvæðave ðum. Ef
síminn hefði ekki verlð hefði
Konan mín ekki getað aðvar-
að mig um sjúkl nginn, og við
svo orðið kyrrir uppfrá í nótt.
Eru þetta hættuleg veikindi?
spyr prestur nn og starir út í
ljósmóðuna fram undan bíln-
um.
Hættulegt? Já, það er hættu
■legt. Ég sé eftir því að ég skar
hann ekki áður en ég fór í
þessa ferð, — ég vil segja,
þessa gagnslausu ferð. Því hjá
Guðmundi gamla gerði ég
ekkert gagn, eða lít ð. Sjúkl-
ingurinn sem bíður heima þarf
skjótrar aðgerðar.
Hvað er að honum? spyr
prestur.
BotnJangabólga, svai-ar íækn
irinn. — Ég ætlað: að bíða og
láta kastið ganga yfir. Hann
var betri í morgun, miklu
frískari en í gær, þegar þeir
komu með hann. Nú sé ég að
þetta var rangt hjá mér. Svona
er það!
Þú getur varla ásakað sjálf-
an þig fyrir að hafa gert rangt
í þessu máli, svaraði séra
Sveinn, Þú varst beðinn að
koma til Guðmundar, deyjandi
manns. Þú gerðir rétt er þú
fórst þangað. Enginn gat séð
það fyrir að botnlangabólgan
versnað', né heldur Það að
veðrið og færðin versnaði svo
mjög, enda sjálfsagt sBemilegt
veður í byggð enn, líklega
rign;ng eða slydda og frost-
laust. Það eru þessir háu fjalla
vegir, sem engar veðurspár ná
Jólabók Alþýðublaðs/ns 1961 ■