Alþýðublaðið - 24.12.1961, Page 30

í
JOLAKV EÐJA
TIL BARNA
JÓLTN eru haldin til minningar um fæðingu
Jesú Krisst, fátæka barnsins, sem fæddist í Betle
hem, var vafið reifum og lagt í jötu, þv'í að það
var ekki rúm fyrir það á gistihúsi. En fæðing
þessa barns vakti slikan fögnuð á himni og jörðu,
að sú gleði hefur enzt til þessa dags. Þetta barn
óx upp og boðaði mönnum frið og kærleika.
Þegar við horfum inn í kertaljósin á jólakvöld
ið verðum við góð og fagnandi. Okkur langar til
að biðja þá fyrirgefningar, sem við höfum á
einhvem hátt angrað eða hugsað ljótt til. Jafn
vel þótt þeir hafi gert okkur rangt til, erum við
fús að fyrirgefa. Þá er tíminn ekki lengur til, og
við hrífumst með í fögnuði englanna og fjárhirð
anna, sem su.ngu guði lof { Betlehem fyrir tvö
þúsund árum. Þá verða hinir fullorðnu börn,
hikandi og hrifin eins og litla stúlkan, sem horfði
á kertaljósið í fyrsta sinn í nóvemlber í haust. Hún
var ekki mema rúmlega eins árs, og mundi ekki
eftir jólunum í fyrra. En hún horfði á kertaljósið
og hló. í bláum augum hennar speglaðist hrifn-
ing og fögnuður.
Eins og við göngum ekki á Óhreinum skóm á
silkitepipi, tökum við ekki á móti jólunum í
óhreinum fötum. Allir fara í spariíötin sín, þvo
sér hátt og lágt, og húsin mega ekki heldur vera
óhrein, heldur eins hrein og hlý og unnt er, svo
að ljósið magi lýsa út í hvern krók og kima.
Jólin eru hátíð kærleikans og gleðinnar, —
— en kærleikurj^n er æðstur alls. Hið
góða og fagra, hreina og ibjarta er tákn
kærleikans, og eins og fötin og hýbýlin
eru hrein, eigum við að vera góð og hrein í huga.
'Gjafirnar eru til að gleðja og tákn kærleika okk
ar hver,s til annars. Og ekkert á að skyggja á
jólafögnuðinn. Sumir fá miklar og stórar gjafir,
aðrir minni, sumir eiga dýr og fín föt, aðrir fá
tækleg föt, — sumir eiga stór dýr hús, aðrir eru
í fátæklegum húsakynnum, — en það skiptir
engu máli á jólunum.
„Hvert fátækt hreysi höll nú er
þvi guð er sjálfur gestur hér“.
Og þégar við horfum inn í kertaljósið eigum við
fögnuð jólanna. Kærleikurinn kemst jafnt inn um
háar dyr og lágar.
GLEÐILEG JÓL!
‘éC
‘éC
‘éC
‘éT
rC
é?
‘é?
é?
é?
ié?
F?
&
'é?
'ér
‘é?
??
éC
‘é?
'éC
‘éC
'ér
‘éc
‘éc
‘éc
‘éc
‘éc
‘éC
‘éC
‘éC
'éc
‘éc
‘éC
'éC
JOLIN ERU HATIÐ
Rifjað upp úr
þjóðsögunum
í EINHVETtJUM gömlum
sögnum segir, að Grýla eigi
heima í Fljótsdalnum, en hún
er nú ekki lengi að bera sig
yfir kerlingin sú, — hún tek
ur heilan dal í hverju spori,
— svo að það er ekki ráðlegt
að treysta á, að hún búi
þarna fyrir austan og komist
ekki heiman að frá sér vegna
ófærðar eða illv'ðra. Kannski
er það ekki heldur satt að
hún búi í Fljótsdalnum en
samt er til þetta kvæði:
Ekki 1 nnir umferðunum
í Fljótsdalinn enu.
Það sér á, að þar búa
þrifnaðarmenn. .
Það sér á, að þeir ala
bæði gangandi og gest,
förumanna flokkarnir
flykkjast þangað mest.
Förumanna flokkarnir
og kerl ngakrans,
þó nú taki átján yfir
umferðin hans.
Þó nú taki átján yfir,
ef það er satt,
að þar sé komin Clrýla,
sein geta engir sagt.
Að þar sé komin Grýla,
gráðugr; en örn:
hún er svo vandfædd,
hún vill ei börnin góð,
Hún er svo vandfædd,
hún vil lei börnin góð,
heldur þau, sem hafa miklar
hrinur og hljóð.
Heldur þau, sem löt eru
á lestur og söng,
þau eru hcnni þægilegust,
þegar hún er svöng.
Þau eru henn þægilegust,
það veit ég víst,
ef þau þekktu Grýlu,
þau gcrðu þetta sízt.
Ása
prjónar
En vitið þið bara hvað?
Litla stúlkan hérna á mynd-
inni heit r Ása. Eins og þið
sjáið er hún að prjóna, — og
þetta er það fyrsta, sem hún
prjónar, — enda er hún ekki
nema sex ára. Hún er að
prjóna gjöf handa ömmu
sinni. ,
— Já, hún þekkti alla jóla-
sve nana. og hún kunni að
syngja „Allir krakkar, allir
krakkar eru í skessuleik.“
Svo spurðum við hana,
hvort hún hlakkaði til jól-
anna.
Ása á heima austur í
Fljótsdal, — en um daginn,
þegar hún var í Reykjavík að
heimsækja ömmu sína, hitt-
um við hana og tókum þessa
mynd. Við spurðum, hvort
hún hefði nokkurn tíma séð
Grýlu fyrir austan.
— Hún hafði aldrei séð
hana.
— V ð spurðum, hvort hún
væri ekki hrædd við Grýlu.
— Jú, hún var hrædd við
hana.
— Við spurðum, hvort hún
þekkti jólasveinana.
— Jú, hún hlakkaði til jól-
anna.
V ð spurðum, hvers vegna
hún hlakkaði til jólanna.
Þá sagði hún, „af því bara“
og það var von að hún segði
það, því að auðvitað er ekki
gott að segja, hvers vegna
maður hlakkar til jólanna. —
Það er auðvitað bara af því,
að
„e tt er víst, að alltaí verður
ákaflega gaman þá“.
Sögur af
jólasvein-
um og Grýlu
Á JÓLUNUM eru allir krakk
ar þægir og góð r, mörg eru
það allt árið, og það er auð-
vitað allra bezt, En á jólun-
um er eins og þið vitið alveg
sérstaklega hættulegt að vera
óþekk, því að þá eru jóla-
sveinarnir á ferðinni og með
nefið niðri í öllu. Jóiasvein-
arnir eru góðir karlar og þeir
eru ógurlega góðir við góða
krakka. — en sjái þeir óþekkt
arorm, þá þyngist á þeim
brúnin. Þá láta þeir mömmu
sína vita, og mamma þeirra
er engin önnur en Grýla
gamla. Þið v.tið það eíalnst
að Grýla gamla er ekkert
lamb að leikr. sér við. Kann- *
ski hafið þ ð aidrei heyrt tal
að um hana áður — en það
er þá af því, að þið eruð svo
þægir og góðir krakkar. En
hérna áður fyrr var oft talað
um Gýlu. Kannski voru þó
krakkarnir ekkert óþægári
þá en þið eruð, — en þeirn
var bara sagt af Grýlu til
þess að þau vöruðu s'.g og
væru alltaf þæg og góo. V'.tið
þið hvernig Grýia er? Hún er
nú ekkert ásjáieg. Það var
einu s nni ort um hana vísa,
og hún er svona:
/ ;" \ /
Grýla re'ð fyrir ofan garð,
hafði hala fimmtán,
Framhald á 33. síðu.
30 — Jólabók Alþýðublaðsins 1961