Alþýðublaðið - 27.01.1962, Blaðsíða 15

Ný framhaldssaga - Spennandi frá upphafi til enda!
1.
„Farðu vel að B. B. í dag,“
sagði næturhjúkrunarkonan
og geispaði.
„Hvers vegna?“ spurði hin
hjúkrunarkonan og tók dag-
bókina, s em allt sem skeð
hafði um nóttina var skráð
í. Svo flautaði hún.
„Sóttirðu hann virkilega
klukkan ellefu?“ spurði hún.
„Ekki ég. Það var vitan-
lega Mawby, sem gerði það.
Samt sem áður leit út fyrir
að B. B. langaði til að drepa
MIG.“
Hjúkrunarkonan brosti
meðaumkvunarbrosi. „Maw-
by er alltaf hræddur um
sjúklinga B. B. Hvað gekk að
númer átta?‘‘
„Þreyta eftir uppskurð, en
Mawby hélt að hann væri að
gefast upp fyrir fullt og allt
og vildi að B. B. héldi í hend
ina á honum á meðan.“
„Eg sé að hann hefur það
eftir vonum í dág — það
væri að gefast upp fyrir fullt
og allt og vildi að B. B. héldi
í hendina á honum á meðan.“
„Eg sé að hann hefur það
eftir vonum í dag — það
væri ekki að undra, þó B. B.
yrði argur í dag. Ef til vill
hefurðu haft af honum smá
ævintýr.“
Hjúkrunarkonan hló. „Af
hverjum? B. B. Aldrei! —
Hann hefur ekki áhuga fyrir
konum!“
B. B., sem hét raunar Sir
Blaine Bleding, hafði orðið
argur, þegar hann varð að
fara á sjúkrahúsið klukkan
11 um kvöld, bæði vegna
þess að ekkert gekk að mann
inum, sem hann hafði skorið
upp fyrr um daginn og vegna
þess að hann varð að svíkj-
ast um að fara á stefnumót.
Virginia yrði öskureið.
Hann hafði ekki beint lofað
að sækja hana í sjónvarps-
salinn, en hann hafði að
minnsta kosti gefið henni til
efni til að álíta að hann
myndi gera það. Og þar sem
Virginia var aðeins tvítug og
óvenju fögur hélt hún að karl
menn gætu gert alll það, sem
þeir 'VILDU GERA a.m.k.
fyrir hana.
Hann hringdi til hennar
við fyrsta tækifæri næsta
dag.
„Nú, ert það þú?“ sagði
hún kuldalega, þegar hann
hafði kynnt sig.
„Mér finnst mjög leitt að
ég skildi ekki komast í gær-
kvöldi, en ég varð að fara á'
sjúkrahúsið. Það var viðvíkj-
andi manni, sem ég skar upp
í gær.“
„Dó hann?“
„Nei.“
„Hefði hann dáið ef þú
hefðir ekki komið?“
,Nei.“
„Hvers vegna léztu það þá
ekki bíða tii morguns?“
„Eg hefði getað gert það,
en læknirinn, sem var á vakt
varð skelkaður og hringdi til
mín.“
„Var þessi maður, sem
ekki dó, ungur og áhrifarík-
ur?“ spurði hún.
Hann hló, hann skildi við
hvað hún átli.
„Nei, hann er gamall og
ekki sérlega viðkunnanleg-
ur.“
„Og samt hættirðu við að
hitta MIG hans vegna.“
„Starf mitt skipar alltaf
fremsta sess,“ sagði hann al-
varlegur.
„Eg hélt að ég væri núm-
er eitt,“ sagði hún önug.
„Hvernig færi með okkur
ef ég hefði ekki starf mitl?“
„Okkur? Sagðirðu OKKUR
Blaine?“
Hann brosti. Honum létti.
Hún var að ná sér eftir
móðgunina.
„Já, ég gerði það,“ sagði
hann.
„Jæja, þá máttu bjóða mér
út að borða, ef þú vilt, ég
get verið tilbúin klukkan hálf
tvö og mig langar að fara
eitthvað þar sem er dýrt og
fínt. Eg verð að vera mætt
klukkan fjögur, við vinnandi
konur lifum hundalífi.“
Hann jhló. Skurðlækni á
borð við hann þætti það hvíld
ardagur að eiga ekki að
hefjast handa fyrr en klukk-
an fjögur.
„Allt í lagi,“ sagði hann.
„Eg skal koma og sækja þig
klukkan hálf tvö — og þó þú
hafir ekkert að gera fyrr en
klukkan fjögur, þá hef ég nóg
að gera, svo þú skalt ekki
lála mig bíða eftir þér“.
„Eins og þú þurfir nokkru
sinni að bíða eftir mér! —
A.m.k. ekki lengi. | hverju á
ég að vera?“
,Eg hef aldrei séð þig vera
annað en fagra og vel klædda
í hverju svo sem þú hefur
verið.
Hún hló ánægjulega — og
lagði símann á. Hann velti
því fyrir sér og það var ekki
í fyrsta skipti sem hann gerði
það — hvað það væri við
Virginíu, sem olli því, að
hann hagaði sér allt öðru vísi
en venjulega. Hann gretti
sig. Hvað skyldi starfsfólkið
á sjúkrahúsinu hafa sagt, ef
það hefði heyrt samtal hans
við Virginíu? Virginíu, hina
fögru og glaðværu sjónvarps
stjörnu, sem hafði stigið svo
hratt upp á himin frægðar-
innar?
Og hvað ætlaðist hann eig-
inlega fyrir með Virginiu?
Hann hafði hitt hana í fyrsta
skipti fyrir mánuði síðan.
Hann hafði sjálfur komið
fram í sjónvarpi með fyrir-
lestur um skurðlækningar. —
Virginia hafði ekki verið við
stödd þá, en hann hafð hitt
hana í forsalnum á eftir. Hún
hafði greinilega vitað hver
hann var og undið sér að
honum.
„Hve marga sjúklinga haf-
ið þér drepið í dag?“ hafði
hún spurt og hlegið við hon-
um.
Hún var fögur kona, grönn
sem lilja og ljóst hár, sem
ljómaði eins og silfur og augu
hennar voru blárri en nokk-
ur gleym—mér—ei. Hann
hafði líka hlegið til hennar.
„Eruð þér svona blóðþyrst?
Þér hefðuð átt að vinna á
skurðstofu.
„Nei, ekki hún, ég! Eg á
ekki heima sem „systir“
neins. Eg er alltof önnum
kafin við að vera ég sjálf til
að ég megi vera að því að
hugsa um aðra. Og auk þess
kann ég vel við mig hér.“
„Og hvað gerið þér hér.“
Hún leit undrandi á hann.
„Eigið þér við að þér vilið
ekki hver ég er? Hafið þér
aldrei heyrt talað um Virg-
iniu Cowley? Horfið þér
aldrei á sjónvarp?“
„Aldrei! Ætti ég að gera
það?“
„Endilega! A.m.k. hvert
miðvikudagskvöld. Viljið þér
ekki koma með og horfa á
mig núna? Eg get séð um
það.“
„Hvenær?“ spurði hann.
Hún sagði honum það, en
hann gat ekki beðið heilan
klukkutíma. En hann brosti
°g lofaði að reyna að horfa
á hana heima.
Þegar hann kom aftur til
Harley Street og hafði heim
sótt fáeina sjúklinga á einka
sjúkrahúsinu sem var á tveim
hæðum í húsinu sem hann
hafði lækningastofu sína í,
fór hann með lyftunni upp
í ibúð sína á efstu hæð. Ein-
mitt, þegar hann gekk inn,
varð honum litið á klukkuna.
Hann brosti með sjálfum
sér, snérist á hæl og barði að
dyrum á dagstofu yfirhjúkr-
unarkonunnar.
Gráhærða, miðaldra konan
sat við sjónvarpið eins og
hann hafði búizl við. Hann
hafði sjálfur gefið henni tæk
ið og hún horfði oft á sjón-
varp.
Hún reis strax á fætur.
„Eg skal slökkva Sir Bla-
ine,“ en hann hélt aftur af
henni.
„Nei, gerið það ekki, mig
langar til að horfa á sjón-
varpið. Eg hef aldrei gefið
mér tíma til að horfa á heila
dagskrá. En nú er ég sjálfur
nýbúinn að kóma fram í sjón
varpinu.“ Hann brosti
drengjalega. „Hvað kemur
næst?“
Ungfrú Dove brosti, bauð
honum sígarettu og settist
aftur.
„Það er ekkert fyrir yður,“
sagði hún. „Dans og söngur.
Ein nýjasta stjarnan, Virgin-
ia Cowley.“
Belding brosti. Hvað
skildi þessi duglega, hjarta-
góða kona hafa sagt, ef hún
hefði vitað, að hann hafði ein
mitt talað við þessa stjörnu
rétt áðan? Svo leit hann á
skerminn og sá Virginiu. Dá-
lítið af fegurð hennar hafði
fölnað í skæru ljósinu, samt
var hún ótrúlega fögur.
Hún var í hlíralausum kjól
sem ofan við mitti var
skreyttur skínandi pallíettum
og vítt pilsið þyrlaðist um
hana eins og ský. Hún söng
lítið glaðvært lag með rödd,
sem í raun og veru var eng-
in söngrödd, aðeins afsökun
fyrir að hún skildi birlast á
tjaldinu.
Þegar hún hafði lokið við
að syngja, dansaði hún eins
og töfravera.
Já, þar kom rétta orðið yfir
hana. Hún var töfrandi. Hún
var töfrandi. Hún var svo
þrungin lífi og fjöri, svo glöð
með sjálfa sig og fagran lík-
ama sinn, svo sannfærð um
að allir sem litu hana augum
myndu hrífast. Jafnvel pipar
sveinn um fertugt, sem hafði
helgað sjúku fólki allt sitt
líf.
Og ef til vili var það skýr-
ingin á því valdi, sem Virg-
inia virtist hafa yfir honum.
Ótrúleg lífsgleði hennar og
fjör gaf honum eitthvað, sem
olli því að hvert augnablik I
návlst hennar varð þýðingar
mikið.
En þegar hann hafði séð
hana á skerminum í fyrsta
sinn, hafði hann aðeins sagt:
„Hún er mjög fögur.“
„Fögur er hún — og tóm,“
sagði ungfrú Dove kæruleysig
lega.
„En hún þjónar sínum til-
gangi,“ sagði hann.
„Með að gera aðrar konur
afbrýðisamar og öfundssjúk-
ar og fylla huga karlmann-
anna með hugsunum sem
þeir þeir hefðu verið betur
komnir án. Já, ég geri ráð
fyrir því.“
Hann hló og kveikti sér í
nýrri sígarettu. „Gerir hún
þ>ig afundssjúka?'11 spuxði
hann stríðnislega.
„Fyllir hún huga þinn með
hugsunum, sem þér hefði lið-
ið belur án?“ svaraði hún og
svo hlógu þau bæði, góðir
vinir, sem höfðu þekkst í
mörg ár.
„Öfundssjúka? Eg vona að
ég sé gáfaðri en svo,“ sagði
ungfrú Dove, sem var á
fimmtugsaldri, lítil og þybb-
in og með andlit sem gæðin
lýstu af, en sem á engan hátt
var hægt að kalla fagurt.
„Eg vona, að mitl hlutskipti
hafi reynst betra en hlutskipti
þessarar ungu konu þama.“
„Hvað með hugsanimar
sem mér líður betur án? Eru
þær ekki visst hlutskipti?**
spurði hann og brosti enn.
„Eg geri ráð fyrir .því/‘
sggði hún og leil á hann-rann
sakandi.
„Því horfirðu svona á'’mig,
Emma?“ spurði hann og
teygði fæturna nær bálinu á
arninum. Honum leið alltaf
vel í setustofu yfirhjúkrun-
arkonunnar.
Nú þegar Virginia var horf-
in af skerminum hafði hann
ekki lengur áhuga fyrir sjón
varpinu og hún slökkti því á
því.
„Af hverju giftirðu þig
ekki, Blaine?“ spurði hún. —
„Þú gefur taugaóstyrkum
konum og geðvondum körl-
um þetta ráð, því tekurðu það
ekki sjálfur?“
„Er ég taugaóstyrkur og
geðvondur?“
,Oft'1* svaraði hún alvarleg.
Hún var eina manneskjan,
sem þorði að segja slíkt við
hann.
„Og þú heldur að það verðl
til góðs að ég nái mér í konu
í ofan á lag á allar mínar á-
hyggjur “ Hann brosti hæðn
islega.
I 1
■*SNJ
Alþýðublaðið — 27. jan. 1962 J,5
* STJÖRNUSKIN
eftir Netta Muskett