Alþýðublaðið - 24.02.1962, Blaðsíða 15

Smátt og smátt hættu bréf
lians að vera eins formleg,
þau urðu vingjamlegri og
fjölluðu ekki lengur eingöngu
um Colin, heldur sýndu þau
einnig áhuga fyrir ihenni
sj'álfri 00 etarfi ihennar.
Iiún hafði ósköp fátt að
skrifa um. Það skeði ekki
margt í Ernsbury en það fáa,
sem skeði sagði húr, honnm
með vingjarnlegri kímnigáfu
sem minnti hann á Önnu-
Satt að segja minnti margt f
foréfum hernar *hann á Önnu.
Það fvlgdi viss hamingjutil-
finriing fwí að minnr,st henn
ar og leiddi til þess að hann
skrifaði henri einu sinni:
„Þó við höfum aldrei 'hitzt
-— og það er ekki mér að
kenna — finnst mér ég
þekkja yður af bréfunum yð-
ar, en S'ðeins sem frú A.
Bridger, móður Colins. Vild-
uð þér ekki skrifa fullt nafn
ræs.t þegar þér skrifið mér,
^vo ég geti hugsað um yður
á annan Ihátt, en sem frú
Bridger?"
Og næst þegar Anna skrif
aði 'honurn, undirritaði (hún
foréfið ,.Anr Bridger11, hún
þorði ekki að nota hið ó-
veniulegrP „Anna“.
Næsta foréf hófst á kveðj-
unni „Kæra Ann. Þér sjáið
hve fljótt ég nota mér þessar
upplýsingar.
Hún reyndí að vera ekki
alltof sjálfri sér iík í þessurn
foréfum og nota ekki orð eða
orðasamfoönd sem thann
foefði getað tengt ihenni og
hún ivissi ekki að í foréfum
foennar lýstu sér gæði henrar
og elskuleg framkoma og
foennar sérkennilega kímni-
gáf-, sem var svo lík hans.
Og svo eftir að Colin hafði
aftur arið í foeimsókn til
þeirra f Kert kom bréf sem
fvllti ihana af sársauka, ham-
ingjn, æsingi og örvæntingu.
,.Kæra Ann“ hófst þa,ð,
eins og öll hans bréf nú orð
ið.
Þér vitið senrilega að Son
- ia á enga móður- Hún Ihefur
verið alin upp af barnahjúkr
unarkonum en nú þegar hún
fer 'í 'Skólp, þarfnast hún
þeirra ekki lengur. Ag vísu
er hér gnægð bir.na en ég hef
( samt komi'st að foeirri niður-
'stöðu að, bQzta lausnin yrði
að r'áða ráðskonu.
Þér skiljið sjálfsagt við
hvað ég á.
Ég geri ekki ráð fyrir að
þér hættið fúslegg, starfi yð-
ar mín og okkar vegna er ég
er fús til að fojóða yður foau
laun, sem þér mynduð hafa
haft við starf_yðar ef þér
viliið kotn", hingað til mfn.
Mér þykir jafnvænt um CCol
in og væri hann sorur minn
og hefðu aðstæður verið aðr
ar hefðj ég beðið vður um að
levfn mér að ættleiða hann.
'En ég hika við að biðja yð-
►
Ur um það þar sem þér mynd
uð þá algjörlega missa hann.
En ef þér vilduð gerast
ráðskona mín mynduð þið
Colin foæði eiga heima hér
og ég álít ekki að Colin hafi
gott af að eiga heima á tveim
foeimilum. É.g heiti yður því,
að þér munuð á heimili mínu
fá þá • stöðu sem móður Col-
ins sæmir.
Ég vij ekki reyna að dylja
yður þess að mér liggur að-
eins á hj-,rta framtíð Colins.
Ég hef aldrei eignast son og
ég myndi ekki skipa á Soniu
minni og neinum þeim syni
sem ég gæti eignast en ég
myndi telja mig sælan ef ég
ætti son eins og Colin.
Hugsið miálið og látið mig
svo vita foegar þér hafið kom
ist að niðurstöðu. Ef til vill
ffetum við þá — loks —hitzt.
Ég verð að viðurkenna að ég
'hlakka til að hitta yður.
Yðar Blaine Belding". |
Anna lás foréfið margsirnis I
áður en hún skildi það.
Hún vissi g,3 fengi hann að
vita Ibve hún var glöð, voru
aðeins tvær leiðir færar. —
Annað hvort giftust þau eða
skildu að eilífu.
Hún visisi að það eina sem
skjpti hann eða hana, máli.
var Colin.
Og hún hafði lengi haft
áhyggjur af framtíð Colins.
Blaine gat veitt horum allt.
Blainss vegna, gat hún dreg
ið sig <aftur í hlé — eins og ,
Ihún Ihafði gert áður. En!
hvað um Colin? Colin elsk-1
aði föður sinn. Gæti foúr,
sleppt Colin? Vav hún nægi-
lega sterk til að fórna sj'álfri !
sér fyrir son sinn.
Hún treysti sér ekki til
þess.
Og í örvæntingu sinni
'hringdi hún til Emrnu Dove.
,,Er það ungfrú Dove?“ —
spurði hún.
„Já“ svaraði röddin, sem
Anna, þekkti svo vel.
„Ungfrú D'ove“, sagði
Anna, „mig langar til að
tala við yður. Þekkið þér
rödd mína?“
„Nei.
það?“
„Eruð
unni?“
„Já“.
„Þetta, er . . Anna Mere“.
Hún heyrði að Emma Dove
greip andann á lofti.
„Guð minn góður! Eftir öll
þessi ár Jlvar evuð þér?“
„Fyrir utan London. Mig
langar til að tala við yður e,f
ég má“.
„Hivort þér megið! Hvenœr
sem yður 'hentar“.
„Á morgun?“
„Getið þér hitt mig í
klúbbnum mfnum klukkan
sex?“
Anna skrifaði hefmilisfang
ið niður og stamað svo: „Þér
megið ekki segja Sir Blaine
að ég hafi hringt til yðar“.
„Ekki ef þér bannið mér
það“, svaraði ungfrú Dove
stutt í spuna.
Teringunum var kastað og
Anna ákvað að gera það sem
ungfrú Dove legði til, allt,
nema það að sleppa Colin.
Hún varð að foíða fáeinar
mínútur eftir ungfrú Dove.
Svo kom hún og rétti fram
her.dina.
„Anna!“ sagði 'hún „þú foef
ur ekkert breytzt“.
Anna brosti en hún vissi
að ungfrú Dove var ekki vön
að slá fólki gullhamra svo
þetta gladdi hana.
„Mér finnst ég orðin hund
gömul“, sagði hún. „Það er
ifallegt af yður að vilja hitta
mig aftur“. í
„Yitleysa. Ánægjan er öll |
mín imegin. Eigum við ekki ■
að koma inn í hliðarsalinn. j
Hafið iþér ekki tíma til þess?“
„Þakka yður fyrir“, sagði
Anna þakkllát.
„Hvað er það svo?“ spurði
ungfrú Dover þegar þær Voru
seztar inn fyrir.
„Ég veit eiginlega ekki á
Ihverju ég á að byrja“, sagði
Anna, ieimnislega. „Kannist
þér við nafnið Bridger?11
„Bridger? Já, auðvitað, það
heitir hann litl> drengurinn
sem Sir Blane skar upp og
varð slíkur vin.ur hans. Hef-
ur hann ekki boðið fooflum
'heim til s'ín?11-
Anna kinkaði kolli og lejt
unda,n.
„Jú, hann heitir Colin
Bridger. Hann . . ég . . ég
er móðir hans, ungfrú Dove“.
„Er það satt? Og veit Sir
Blaine það ekki?“ spurði ung
frú Dove greinilega undr-
andi.
'höfum
„Nei. Við
ihitzt“.
„Svo þér
Anna“.
Anna leit
(hennar. Hún
ekki
eruð þá gift
beint í augu
ætlaði ekki að
segja henni sannleikann eins
og hún ska'mmaðist sín fyrir
hann. ,
Verzlunin Snót
Vestur^úu 17
auglýsir:
Dúnhelt og fiðurhelt léreft.
Sængurveradamask
Lakaléreft, breidd 1,60
Borðdúkaefni með
serviettum o. fl. fl>

Ætti ég að gera
þér ein á skrifstof-
Enn er langt til páska, svo
að það er ómögulegt að
tengja þessa mynd við þá,
— en það er sunnudagur í
hverri viku, ög þá er hægt
að hrista af sér borgarrykið
uppi í Skíðaskála. Þessi
unga stúlka er að legjjja
upp í frí, — en ekki er á-
fangastaðurinn Skíðaskál
inn í Hveradölum, — held
ur eilthvað burt úr Lun-'
dúnaþokunni. Myndina tók
Snowden lávarður, — öðru
nafni Anthony Armstrong
Jones, eiginmaður Margrét
ar, Bretaprinsessu. Eins og
kunnugt er, er hann nú ráð
inn við brezka blaðið Sun'
day Times og ætlar að skrifa
um listir. Brezkt höfðingja
fólk er hugsandi yfir þessu
tiltæki prinsessu-mannsins
og veltir því nú í ákafa fyr»
ir sér hvort það sé: í fyrsta
lagi: tilhlýðilegt, að mágur
drottningar brezka heims-
veldisins vinni, í öðru lagi:
hvort það sé tilhlýðilegt, að
hann verði undirsáti hr.;
Thomson, eiganda Sunday
Times. Hver svo sem niður-
staðan verður af vangavelt
um aðalsins eru tvær stað
reyndir fyrir hendi: hr.
Thomson iðrar þess ekki að
hafa ráðið Tony að blaðinu,
því að upplagið hefur síðan
aukizt um 200,000, og í öðru,
lagi, — Tony er og var við-
urkenndur ljósmyndari, —
og hann er ekki fús til að
leggja starf sitt á hilluna til
þess að sitja með hendur í
kjöltu við hlið sinnar tignu
konu.
Alþýðublaðið — 24. febr. 1962