Alþýðublaðið - 09.08.1962, Blaðsíða 2

Bötstjoiur: Gísli J. Ástpórsson (áb.) og Benedikt Gröndal. — Aðstoöarritstjóri:
BJörgvin Guðmundsson. — Símar: 14 900 — 14 902 — 14 903. Auglýsingasími
14 906. — Aðsetur: Alþýðuhúsið. — Prentcmiðja Alþýðublaðsins, Hverfisgötu
8—10. — Askriftargjald kr. 55,00 á mánuði. 1 lausasölu kr. T,00 eint. Útgef-
andi: Alþýðuflokkurinn. — Framkvæmdastjóri; Ásgeir Jóhannesson.
: SALTSÍLDIN
ÞAU ánægjulegu tíðindi spurðust út í gær, að
Síldarútvegsnefnd hefði samið um sölu á 80 þús.
tunnum saltsíldar til Sovétríkjanna. Þrátt 'fyrir
íniklar samningaviðræður milli fulltrúa íslendinga
og Sovétríkjanna hafði ekki náðst samkomulag um
verð saltsíldarinnar í ár og vegna þess hve illa
horfði um sölu á síldinni til Sovétríkjanna varð
Síldarútvegsnefnd að stöðva söltun síldar er búið
\rar að salta 55 þús. tunnur umfram þá samninga
er gerðir höfðu verið. Eftir að samningar hafa nú
tekizt, er unnt að hefja söltun á ný. Það er ánægju
legt við hina nýgerðu samninga við Rússa, að verð
síldarinnar er nokkru hærra en sl. ár. Tekizt hafði
að semja um hærra verð á saltsíld í samningunum
við,aðrar viðskiptaþjóðir okkar og þess vegna lögðu
ísl^ndingar áherzlu á það í viðræðunum við Rússa,
að þeir hækkuðu einnig verðið. Stóð nokkuð lengi
á því, að Rússar teldu sig geta gengið að hærra
veijði.
Síldarútvegsnefnd var gagnrýnd fyrir það að
stöðva söltunina og var því haldið fram af málgögn
tim stjórnarandstöðunnar, að engin hætta væri á
þvf að ekki yrði unnt að selja síldina þó söltun héldi
áfram. En vissulega var engin vissa fyrir því, að
unnt yrði að selja þá síld, sem nú hefur verið seld
til Sovétríkjanna. Sovétríkin telja sig ekki skuld-
bundin til þess að kaupa af okkur síld nema sam
komuleg sé um verð og höfðu fulltrúar Rússa
reyndar gefið það í skyn að þeir mundu kaupa af
okkur aðrar sjávarafurðir í stað síldar ef ekki næð
ist samkomulag. Þess vegna hefur viðskiptasamn-
ingurinn milli landanna, sem gerir ráð fyrir að
Rússar kaupi ákveðið magn síldar árlega, ekki fullt
gildi nema samkomulag sé um verð og magn hverju
sinni. En enda þótt ef til vill hefði tekizt að selja
sama magn síldar og nú hefur tekizt að selja enda
þótt söltun hefði ekki verið stöðvuð má telja full
tvist að ekki hefði fengizt hærra verð ef ís-
lendingar hefðu legið með miklar birgðir af óseldri
saltsíld. Það eru fremur líkur til þess að verðið
hefði fallið á síldinni enda kemur það iðulega fyr-
ir að rnikið framboð á ákveðinni vöru leiðir til verð
falls.
Síldarútvegsnefnd óskaði eftir því að Rússar
keyptu af okkur 100 þús. tunnur og ber að harma
það að þeir skuli ekki hafa séð sér fært að kaupa
nema 80 þús. tunnur. Væntanlega sjá þeir sér fært
að kaupa meira magn síðar í sumar, ef svo verður
sem horfir, að íslendingar geti boðið næga saltsíld.
Áskriftarsíminn er 14901
HANNES
Á HORNINU
★ Sögulegar rangfærslur.
★ Þær eru ótrúlega Iang-
lífar.
★ Fornminjar og sögurn-
ar.
★ Hvernig var vopn Gunn
ars á Hlíðarenda?
E.G. SKRIEAR: „Um leið og: ég
þakka þér, pistilinn um forumin.i
arnar í Kópavogi, lar.gar mig til
að vckja athygli þína á öðru máli
ekki óskyldu Víl ég þar með freista
þess aö slá tvær flugur í einu
höggi: opna augu almennings fyrir
athyglisverðu fyrirbæri og tryggja
það, að eftir því verði telcið, — með
því að scnda hugleiðingar mínar
til þín, sem ert manna líklegastur
til að koma þeim á framfæri og
liverjir lesa ekki það, sem þú birt
ENÐA ÞOTT við íslendingar r.éu
ávallt mjög hreyknir af íornsög-
um okkar og þá jafnframt af þeim
fáu fornminjum, sem við höfum
meira að segja reist hús yfir, þá
erum við furðu íómlátir ef ein-
hver vekur máls á því, sem aflaga
fer í þeim éfnum. Þ.ó geri ég fast-
lega ráð fyrir, að því yrði ekki lát
ið ómótmælt ef einhver gerðist svo
djarfur að halda því fram í dag-
blöðunum, að kona Gunnars á Hlíó
arenda hafi heitið Guðrún Ósvífurs
dóttir, en alls ckki Hallgerður
jlangbrók. Á sama hátt býst ég við
að einhver myndi malda í móinn,
ef það -væri fullyrt svart á hvítu,
að atgeir Gunnars á Hlíðarenda
hafi verið nokkurs konar riffill eða
jafnvel skambyssutegund.
MEÐ ÖÐRUM ORDUM þá benda
allar líkur til þess, að við látum
ekki bjóða okkur allt í þessum
efnum, þótt við getum verið furðu
sinnulausir um það, sem er ekki
alveg eins áberandi fjarstæða en
þó engu að síður íjarstæða.
FYRIR UM ÞAÐ BIL ÁRI rak
ég augun í myndskreytla grein eft
ir Jóhann Bernhard íþróttarit-
stjóra, þar sem liann benti á þá
staðreynd, á mjög hógværan hátt
að áðurnefndur atgeir Gunnars á
Hlíðarenda hafi alls ekki verið
neins konar afbrigði af öxi eins og
margir hafa haldið, heldur högg
spjót þ.e.a.s. lensulagað spjót með
löngum ivíeggjuðum oddi. Færði
hann mörg auðskilin rök fyrir stað
hæfingu sinni og vitnaði m.a. í rit
þeirra Björns Bjarnasonar írá Við-
firði og Jóns Aðils sagnfræðings
máli sínu til sönnunar.
ÞAR SEM ATGEIRINN var eitt
frægasta vopn sögualdarinnar,
skyldi maður hafa haldið, að grein
Jóhanns yrði til þess að rumska
eitthvað við okkar ágætu sérfræð-
1 ingum á þessu sviði og þá ekki
sízt sjálfum Þjóðminjaverðinum,
jenda benti Jóhann á það íurðulega
fyrirbrigði, að Þjóðminjasafnið
hefði óbeinlínis stuðlaö að þessum
vopnaruglingi, með því að setja
atgeirsnafnið á eina bryntröllið,
sem til væri á sáfninu.
EN ÞVÍ VAR NÚ EKKI að hcilsa
hvað svo sem valdið hefur. Nokkru
siðar eða um jólaleytið fór Jóhann
enn á stúfana og skrifaði grein í
sama blað (Vísi) um sama efni og
beindi orðum sínum íil Þjóðleilc-
hússins. Voru þá að hefjast sýning
ar á Skugga-Sveini í íilefni 100
ára afmælis leikritsins, en þar er
söguhetján látin bera atgeir Gunn
ars á Hlíðarenda, eins og flestum
er kunnugt. Vakti Jóhann atliygli
á því, að atgeir sá, sem Skugga-
iSveini hafði verið fenginn í hend
ur, væri aðeins atgeir aö nafninu
til, því að umrætt vopn héti bryn
tröll, en það mun vera afbrigði af
öxi cða samskonar vopn og Þjóð-
minjasafn íslands kallar ranglega
atgeir.
Framhald á 12. síðu.
2 9? ágúst 1962 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ