Alþýðublaðið - 09.08.1962, Blaðsíða 15

seinna hætti Johnnie Pascoe á
flugvellinum og réð sig til Ind
versks flugfélags, og annar kenli
ari lcom í hans stað.
■ Móðir hennar flutti burt með
barnið, sem dó skömmu síðar,
éða svo var mér sagt, að
minnsta kosti.
' Sex mánuðum síðár skeði ann
ar sorglegur atburður í Duffing
ton. Derek Marshall hafði feng
ið alvarlegt lost í stríðinu og
var alltaf með annan fótinn á
spítala. Hann lenti í leiðinlegu
nauðgunarmáli og skaut sig með
haglabyssu. Hann hafði verið
maður Brendu. Svo var húsið
selt. Nýtt fólk flutti þangað, það
liafði heihnikið af geitum.
Það liðu mörg ár þangað til
það rann upp fyrir mér, að ef til
vill hefði pabbi nú ekki verið svo
vitlaus. En þá var hann látinn
og ég gat komist að því hvort
þetta var rétt hjá mér.
Kalda mjólkin var farin að
hafa sín áhrif. Mér leið betur.
Ég drap í sígarettunni og gekk
inn í svefnherbergið með glasið
í hendinni og tók upp dósina með
pillunum úr bakpokanum mín
um. Ég renndi einni pillu niður
með mjólk. Rúmið var farið að
freista mín, en ég gekk aftur inn
í setustofuna til þess að horfa
svolítið í eldinn og klára úr
mjólkurglasinu. Klukkan var
orðin hálf tíu.
Johnnie Pascoe hlaut að vita
mikið meira um Brendu Mars-
hall, en ég, því eitt kvöld hafði
ég séð þau kyssast bak við flug
vél í rökkrinu í flugskýlinu. Ég
man þetta kvöld sérstaklega vel,
því hún var að koma til baka frá
Frakklandi. Hún hafði verið þar
allan veturinn og Moth vélin
hennar hafði verið geymd í Hest
on.
Hún hafði dvalið nokkra daga
í London, og komið svo við í
Heston og tekið Moth vélina með
sér hingað. Við höfðum ekki séð
hana síðan í september og nú
var kominn apríl. Það var gam
an að fá hana aftur. Ég var að
fljúga með Johnnie þegar við sá
um hana koma, hann kom fyrst
auga á hana, örlítinn depil út
við sjóndeildarhring í suðaustri.
Við flugum á móti henni og flug
um svo við hlið hennar líeim.
Við veifuðum henni og hún veif
aði okkur aftur. Við horfðum á
hana lenda og síðan lentum við
strax á eftir. Það varð ekki
meira úr kennslu í það skiptið.
Ég var þarna góða stund og
skoðaði vélina hennar. Henni
liafði verið breytt lítið eitt og
mig langaði til að vita hvernig
það reyndist. En þau máttu ekk
ert vera að því að gefa mér neinn
gaum. Mér fannst dálítið sárt að
sjá þau kyssast, ég reyndi að
hlæja að sjálfum mér. Hún var
orðin þrítug og gift kona þar að
auki, en ég var bara átján ára.
Þau voru svo hamingjusöm að ég
gat ekki annað en glaðst með
þeim. Hvað sem öllu leið þá
hafði maður hennar eiginlega
verið á geðveikrahæli árum sam
an.
Ég stóð þarna í þungum þönk
um, og var að hugsa um hvort
hann hefði verið faðir barnsins,
sem dó. Þetta datt mér aldrei
í hug þegar ég var átján ára, og
ef mér hefði flogið það í hug,
hefði mér án efa fundizt það af-
ar ótrúlegt, en nú þegar ég
þekkti heiminn betur, og þegar
allt kom til alls þá gat . . .
Ég lauk við mjólkurglasið og
fór aftur inn í svefnherbergið og
fór úr innisloppnum og fór aft
ur upp í rúmið. Pillan, sem ég
tók var nú farin að verka. Ég var
orðinn syfjaður. Klukkuna vant
aði tuttugu mínútur í tíu. Það
var vekjaraklukka á náttborð-
inu við rúmið. Ég stillti hana á
fimm. Ef ég væri heppinn, þá
mundi mér takast að sofna áð
ur en læknirinn kæmi hingað
með hjúkrunarkonuna, ég kom
mér fyrir sem bezt ég gat.
Tuttugu árum síðar hafði
hringurinn lokast hjá Johnnie
Pascoe, því nú var hann aftur
orðinn flugkennari, og kenndi
ungum mönnum og konum að
fljúga Auster eða Tiger Moth vél
um. Nú var ég alveg kominn að
því að flesta blundinn og gleyma
öllu í kring um mig. Skyldi
liann nokkurn tíma hafa fengið
annan nemanda á borð við
Brendu Marshall. Ég vissi ósköp
vel hvernig þetta hafði allt sam
an skeð. Hún bjó með móður
sinni í stóru húsi rétt utan við
þorpið. Hún átti Alvis sportbíl.
Það mátti eiginlega segja að liún
ætti flugvöllinn líka. Því hann
hafði verið gerður í. stríðinu á
landi eins af bæjunum, sem mað
ur hennar átti og flugmálaráðu
neytið hafði hann ennþá á leigu.
Ég sá hana sjaldan fvrstp ár
ið mitt í Duffington. Ég hafði ver
ið önnum kafinn við að ná sam
an unga fólkinu þarna _og vekja
áliuga þess á fluginu. Ég þekkti
bílinn þeirra og vissi hver hún
var, ég hafði heyrt að maður
hennar væri á sjúkrahúsi. Ég
varð því mjög undrandi, þegar
hún steig út úr bílnum sínum
við flugskýlið einn gráan janúar
morgun. Ég hafði aldrei talað
við hana, en ég vissi að hún hafði
yfir landareigninni að segja, svo
OIUIIIIIIIIIIIIIIIHIHIHIIIIIIIIIH.irlltlMIIIMIIIMIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIimillllllllHllllllimiirillllllllllllllllllllllll
Ef trúa má textanum, sem fylgdi |
þessari mynd, þá eru börnin |
systkini, þótt annað sé svart en I
hitt hvítt. Ekki er greint, hvort þau eru hálfsystkin, en dreng =:
urinn er sonur þýzkrar móður og blökkumanns. Eru um G 000 1
slík börn í Þýzkalandi eftir hernám síffustu ára, en bæffi Banda 1
ríkjamenn og Frakkar hafa haft sveitir blökkumanna í setu- |
liöi sínu. 1
Svart og
ég fór út úr skrifstofunni og tal
aði við hana.
Hún gekk í áttina til mín. „Er
þetta ekki Pascoe, höfuðsmað-
ur“, spurði hún.
Ég brosti og játti því.
,,Ég heiti Brenda Marshall",
sagði hún,
„Það datt mér í hug“, sagði
ég. „Gaman að hitta yður“.
„Eg hefði átt að vera búinn
að koma hingað fyrir löngu síð-
an“, sagði hún. „Við förum ann
ars svo sjaldan út::. Hún hikaði
lítið eitt ' og sagði svo. „Mér
fannst ég verða að koma hingað
og sjá hvað hér er að ske. Þeg
ar allt kemur til alls erum við
nágrannar“.
„Mér væri ánægja að því að
sýna yður allt markvert hér“,
sagði ,^g„
Kaldur janúarvindurinn lék
um okkur sem við stóðum. „Eig
um við ekki að koma inn á skrif
stofuna. Það er heitur ofn þar.
Annars er arinn í setustofunni í
klúbbnum, en við kveikjum sjald
an upp í honum, yfirleitt aldrei
nema þá um helgar, þegar eitt
vert fólk er hér. Það er ekki
mikíð við að vera hjá okkur hér
á veturna, þó höfum við nú get
að flogið svolítið. í desember
flugum við .105 stundir".
„Það var prýðilegt", sagði hún
dauflega. Ég vísaði henni leiðina
inn á skrifstofuna. Þegar ég opn
aði hurðina kom heitur og þef-
illur loftstraumurinn frá ofnin-
um beint í flasið á okkur. Hún
fór úr loðkápunni. Hún .var ber-
höfðuð og rauðbrúnir lokkarnir
voru dálítið úfnir.
Hún var föl og mér fannst
liún líta heldur illa út.
„Hafið þið marga meðlimi?"
spurði hún.
„Tvö hundruð og tíu, fullgida
og eitthvað um þrjú hundruð
aukameðlimi. Langar yður í te-
sopa?“
„Það er nú mesti óþarfi“ sagði
hún.
„Við fáum okkur vanalega te
hér á þessum tíma“, sagði ég og
fór út til að biðja flugvirkjann
um að ná í annan bolla og und-
irskál, sem annars var fremur fá
'séður lilutur á þessum slóðum.
Ég fór aftur inn á skrifstofuna og
sá ég að gestur minn stóð í skrif
stofudyrunum og horfði á flug
vélarnar. „Mikið eru þær stór-
ar, þegar maður sér þær svona
nálægt sér”, sagði hún.
„Þessar tvær eru af gerðinni
Moth og þessi þarna er Bluebird“
sagði ég. Hún gekk að Moth vél-
inni, sem stóð nær og leit inn í
hana.
„Þessar klukkur eru allar nauð
synlegar, er það ekki?“ sagði
hún og benti á mælaborðið.
„Þetta er sú mikilvægasta”
sagði ég og benti. „Hún gefur til
kynna hversu liratt maður fer.
Hafið þér nokkru sinni flogið?“
„Já einu sinni. Það var fyrir
tveim árum í svo sem tíu mín-
útur“, sagði liún. „Það var með
manni sem flaug með fólk í
skemmtiflug".
„Langar yður til að reyna það
aftur?“ spurði ég. Ég get flogið
með yður hvenær sem er. Það
kostar tvö og hálft pund á tím
ann“.
Það léttist á henni brúnin.
„Það mundi vera gaman".
„Við gætum jafnvel farið
núna. En það væri skemmtilegra
að fara í sólskini. Þér bara seg
ið til hvenær þér viljið fara“.
Hún leit út um dyranar á skýl
inu. Það var komin dálítil rign
ing. „Mér finnst dálítið dimmt
yfir núna, ég vildi heldur fara
einhvern tíma, þegar útsýni er“.
Ég hló. „Satt að segja er ég al
veg á sama máli frú Marshall.
Það er síður en svo gaman að
fljúga rétt yfir trjátoppunum í
grenjandi rigningu og reyna að
rata til vallarins með því að
þekkja beljur bændanna hérna í
nágrenninu. Spáin breytist senni
lega í kvöld og það gæti orðið
gott veður á morgun". Við fórum
aftur inn á skrifstofuna tiL að
drekka teig. „Er ekki Esme
Haughton, meðlimur í klúbbn-
um?“
„Dóttir læknisins. Jú. Hún er
i'i'iHHiiinimiiiiiii, viviiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii^ ,
búin að fljúga heilmikið hér.
Hún fær sennilega að fljúga ein
eftir eina eða tvær vikur.“
„Hún var að segja mér frá
þessu í gærkveldi. Hún sagði aff,
það væri alltaf svo skemmtilegt;
hérna“.
íi
„Það var heilmikið af fólki hér*
um síðustu helgi. Það er mik-
ið fjör, og við reynum að sjá til
þess að allt fari samt vel fram.'
Þetta er mestmegnis ungt fólk.
Þó ekki allt. Borgarstjórinn
gekk í klúbbinn í síðustu viku
og yfirlögregluþjónninn skömmu
áður. Svo yfirvöldin hafa alls'
ekki slæmt álit á okkur“.
„Esmé sagði mér að Chance
ofursti væri farinn að læra að:
fljúga".
Ég kinkaði kolli. „Hann er bú ■
inn að fljúga tvisvar sinnum.'
Hann kemur til með að spjara <
sig“.
Yfirlögregluþjónninn átti tvo '
syni í flughernum og vildi fræð
ast eitthvað um þetta sem þeir .
bókstaflegá lifðu fyrir.
„Er hann ekki orðinn of gam
all til þess að lærá að fljúga?" ,
„Ég held að hann sé 58 ára, ;
1 1

—;
3§

ALÞÝÐÚBLAÐIÐ - 1962 9. ágúst J5 •