Breiðablik - 01.12.1907, Qupperneq 16

I 12
BREIÐABLIK
kveða upp dóm yfir aumingja barns-ræfli,
naumast tíu ára gömlum, sem varla er
l'ær urn að standa á fótum ?
Ætti aö senda hann í fangelsi ? Þrátt
fyrir alt verða menn að vera börnunum
líknsamir. Látum næturvörðinn taka
hann og berja með stafnum sínum, svo
hann steli ekki aftur, og málinu vera lok-
ið um leið.
Samþykt!
Stakk, næturvörður, var kallaður.
Hann kinkaði sínum heimska dýrs-kolli,
stakk Jankó undir handarkrika sér eins
og ketti og bar hann út í hlöðu.
Annaðhvort skildi drengurinn ekki
hvað þetta átti að þýða, eða hann var of
hræddur til að biðjast vægðar. Hvernig
sem á því stóð, sagði hann ekki eitt orð,
en leit í kring um sig eins og óttasleginn
fugl. Hann hefir líklega ekki rent grun
í, hvað Stakk ætlaði sér að gjöra við
hann.
Ekki fyrr en Stakk greip óþyrmilega tii
hans í hlöðunni, fleygði honum flötum,
hélt upp litlu skyrtunni og tók að láta
höggum rigna á bak hans—rak hann upp
nokkurn skræk.
„Mamma !“ hljóðaði hann við hvert
högg. „Mamma, mamma !“ en veikara
rómi hvert skifti en áður. Loksins hætti
hann að hljóða algjörlega.
Vesalings sprungna fiðlan !
Stakk, asninn þinn, þú illi, illi maður !
Hver myndi berja barn svona ? Barnið
hefir ávalt veriö lítið og veiklulegt og
naumast getað haldið í sér golunni.
Loks kom móðirin og tók barnið með
sér. Hún varð að bera hann heitn.
Daginn eftir reis hann ekki úr rekkju og
daginn þar á eftir dró hann rólega síð-
ustu andtökin á hörðum legubekk með
hesta-ábreiðu yfir sér.
Svölurnar tístu í kirsiberjatrénu fyrir
utangluggann, sólargeisb' skauzt gegnum
rúðuna og helti sínu gullna flóði yfir hár-
lubbann og litla barnsandlitið, senr enginn
blóðdropi sást eftir í.
Sólargeislinn var brautin, sem barns-
sálin átti að fara. Sæll var hann, að
geta lagt breiðan Ijósgeislann undir fót á
augnabliki dauðans, því í þessu lífi hafði
hann orðið að ganga óslétta og örðuga
þyrni-braut.
Flata brjóstið bifaðist enn þá ofur-hægt
og í andliti barnsins sýndist vera endur-
skin af hljóðöldum heimsins fyrir utan,
sem inn hafa komið gegn um opin
gluggann.
Það var um kveldið. Þegar bænda-
stúlkurnar hurfu heim frá heyskapnum,
sungu þær: ,,í laufgrænum skógi“ og
ómurinn frá hjarðpípum, sem blásið var á
niðnr við lækinn, barst inn. Síðasta
sinni lagði Jankó eyrun við söng og hljóð-
færaslætti þorpsins. Við hlið hans, ofan
á hesta-ábreiðunni, lá fiðlan, sem hann
hafði skorið úr þakspæni. Alt í einu
varð auglit hins deyjanda barns bjartara
og fölvar varirnar hvísluðu:
„Mamma !“
„Hvað viltu, drengurinn minn ?“
spurði móðirin, sem ekki mátti mæla fyrir
gráti.
„Guð verður svo góður, að hann gefur
mér reglulega fiðlu í himninum, heldurþú
það ekki ?“
„Ójú, barnið mitt; ójú !“
Þetta var alt,sem móðurinni var unt að
svara. Því upp frá harða brjóstinu henn-
ar brauzt allur sá sársauki, sem þar hafði
safnast fyrir; og hún stundi óumræðilega
sárt :
„Ó Jesús, Jesús Kristur !“
Hún féll á grúfu ofan á brjóst barnsins
og tók að gráta hátt eins og sú, sem
dauðinn er að svipta dýrmætustu eign.
Þegar hún reisti upp höfuðið og leit
framan í barnið, voru augu litla fiðluleik-
arans opin, en hreyfðust ekki; andlitið var
alvarlegt, dapurt, stirðnað. Sólargeisl-
inn var horfinn.
Hvíl þú í friði, Jatikó !
Daginn eftir kom fólkið á höfðingja-
setrinu úr ferð sinni til Italíu, unga hefðar-
mærin líka og herramaðurinn, sem var að
leita ráðahags við hana
Biðillinn sagði áfrönsku:
„Mikið dýrðar-land er Italía !“
„Og ættstofninn listamenn ! Það er
ánægjan rnesta að leita snillinganna þar
og slá verndarhendi yfirþá, “ svaraði hin
unga mær. ,
Birkitrén létu laufin skrjáfa yfir gröf-
inni hans Jankó!
BREIDABLIK. Mánaðarrit til stuðnings íslenzkri
menning:. Fridrik J. Bergmann, ritstjóri. Heimili 259
Spence Strreet, Winnipeg-. Telephone 6345. Olafur S
Thorgeirsson, útgefandi. Heimili og afgreiðslustofa blaðs.
ins 678 Sherbrooke Str., Winnipeg, Canada. Telephone
4342. Verð : Hver árg. 1 doll. Hvert eintak 10 cts. —
Borgist fyrirfram.
Prentsmidja Ólafs S Tiiorgeirssonar