Frækorn - 15.08.1902, Blaðsíða 9

PRÆKORN.
97
eigið í rauninni við drykkina, sem þér fáið af
maltinu. Drykknum vil eg líkja víð yðar
Meistara,
Afguð,
List og
Traust.
Trúfræði. Hún vitnar um verkanir þess-
ara drykkja. I þessu lífi, hjá sumum að minnsta
kosti:
Morð,
Allskonar vonzktt,
Lauslæti,
Töpun allra mamikosta.
I öðrtt lífi hjá sumum:
Myrkttr,
Angist,
Langvarandi hegning,
Töpun á hluttöku í guðs ríki.
Vinir mínir! Varið yður á áfengum drykkjum!
(Lauslega þýtt).
Stefna Qeorgs Brandesar
(Úr bók eftir Lars Eskeland: „Paa heimveg".)
Fyrir nokkrum árum ritaði nafnkunn
norsk kona urn Georg Brandes í blað-
inu »Köbenhavn« : »Það er eins og hann
sagði, gamli Simon Pétur, niðri í Gyð-
ingalandi: Til hvers eigum vér að fara?
Þú hefur orð eilífs lífs.« Henni finnst
hún verða að heiðra hann á þann hátt.
Og enginn opnaði munninn, enginn lét
pennann hlaupa til að mæta eða draga
úr þessu takmarkalausu háði um hið heil-
aga.
En það versta var það, að það var
satt, eins og hún sagði, satt á sinn máta.
Georg Brandes var og er sjaldgæfur
leiðtogi, maður með Hífsins orði«
mörgum öðrum mönnum fremur. Heilan
mannsaldur hefur hann sett merki sitt á
andlega lífið hér á Norðurlöndum.
Og hvaða merki hefur hann svo sett ?
Er það af himneskum eldi, sem orð hans
hafa logað, er það af guðs lifi, scm básúna
hans hefur básúnað ? Er það hið óhreina
innan í oss og utanum oss, sem hann
hefur viljað lýsa burt?
Hann hefur verið talsmaður nautnar-
evangelísins, hann hefur skreytt upp hinri
holdlega kærleika og á sinn hátt gert
hann að trúarbragðalegri hugmynd, og
því hefur hann einnig með bítandi spotti
snúið sér móti öllu sem vill vígjast til
guðs. Og hann hefur lagt undir sig
fræga rithöfunda. Hafi jjá hann “f'sagt:
Gakktu, þá hafa þeir gengið, og hafi
hann sagt: Korndu, þá hafa þeir kom-
ið. Mikið af bókmenntunum hefur verið
endurskin af hans anda, hann hefur haft
»lífsins orð« til svo margra þeirra, sem
hafa haft- mikil áhrif. En þetta lífsins
orð hefur verið eins og tælandi, eitur-
fyllt blóm, og. það hefur haft með sér
nautnarsýki, sem getur orðið hættuleg
fyrir alla framtíð vora. Það er undir
því komið, hve djúpt það hefur etið sig
inn. Því miður er hætt við því, að það
sé nokkuð djúpt.
* *
*
Lítum vér í kring um oss, finnurn vér,
að vér lifum mitt í óendanleglekanum,
og líturn vér inn í oss sjálfa, höfum vér
óendanlegleikann einnig þar. Þar lifir
líf, sem ekki getur fengið saðning af
öðru en orðum frá hans nrunni og brosi
frá hans augliti, sem hefur kastað öllum
óendanlegleika utan um sig eins og klæðn-
aði og sem kallar sig sjálfan kærleik og
kallar sig sjálfan föður, já, vorn föður.
Upp móti honunr eigum vér að vaxa.
En Kristur er vegur vor til föðursins,
af því hann einn getur hjálpað oss til
að vaxa þessum vexti. Hann vitnar um
sjálfan sig: »Eg er lífsins brauð; þann
sem kemur til mín, skal aldrei hungra,
og þann sein trúir á mig, skal aldrei
þyrsta*. Og Pétur vitnar: »Til hvers
eigum vér að fara? Þú hefur orð eilífs
lífs.« Pétur talaði út úr sinni dýpstu
nauð; hann þekkti neyð sína, en hann
eygði einnig frelsunina.
Neyð vorra tíma er auðfundin; fáir sjá
bótina. En hún er hin sama og áður.
Lífið finnur ekki bót í neinu, sem heyr-
ir þessúm heimi til. Aðeins eilíft líf get-
ur fullnægt oss.
Orðið hefur maðurinn fengið til Jiess
að endurspegla það, sem hrærir sig í
sálunni; orðið á að verða hinn æðsti