Frækorn - 15.08.1902, Blaðsíða 10

g8
F R Æ K O R N.
þjónn sannleikans. En lygin tók það í
þjónustu sína, og nú eru orð oss til
lítils gagns; oft eru þau að eins fi'nt
spunninn þráður til að dylja sannleik-
ann með. En hjartað fær ekki ró, fyr
en það á von og vissu um hið sviklausa
orð, sem er fyllt af óendanlegu lífi.
Til hvers eigum vér að fara ? Þú,
drottinn Jesús Kristur, hefur orð eilífs
lífs.
""(§) (&
Andatrú (spiritisme).
(Frh.)
[Garborg heldur áfram frásögu sinni:]
Vér ræddum saman dálitla stund, ofur
rólega og nærri því skemmtilega; svo
var farið að syngja. Eg reyndi að
syngja með, en það tókst ekki. — —
Mér varð hálf óglatt. Hinn seinláti
söngur þreytti mig. Og hvað átti svo
úr þessu að verða? I þessu hálf-myrkri
var hægt að gera allt mögulegt. En með
allri virðingu fyrir trúgirni þessara
manna, hvað mégnar trúgirni móti sjálfs-
táli? — Þarna sat nú t. d. þessi ungi
lögfræðingur, með höfuð eins og úr stáli
og með augu er gætu séð gegnum veggi
og ekki kærði hann sig um að verða tál-
dreginn frekar en eg; og þó hafði hann
hvað eftir annað verið með í svona hring-
um og aldrei komist að neinum svikum
eða blekkingum; þar að auki hafði það
líka komið fyrir á þessum síðustu sýn-
ingum, að fleiri verur sáust í einu; svo
þó að sýningakonan (miðillinn) væri svika-
tóa, þá gat hún þó ekki leikið fleiri anda
í einu — o. s. frv.
Andar — hver krefst þess að sjá anda?
Eg skal vera ánægður með blátt áfram
vanalegan tvífara (svip manns fjarverandi).
Eða þá óefanlegan og órækan hugarlest-
ur.te Hvað svo sem það er, ef að eg bara
með vissu get rekist á eitthvert hærra
eðlis fyrirbrigði, fyrirbrigði, sem dregur
huga vorn útyfiFallar heimsins grásteins-
urðir og mykjuhauga. Og eg ásetti mér
alvarlega að vera með, því að eg vissi,
að ef eg sæti hér svona efasamur og
kaldur, þá gæti eg truflað samræmi hrings-
ins og eyðilagt alltsaman.
Loksins sást einskonar bjarmi í einum
dyrum kabinettsins. Eg held næstum að
eg hafi fundið til kippa í hjartarótunum.
Gegnum hringinn allan heyrðist hvíslað:
sko! sko! »Já, nú er það að byrja«,
sögðu hinir reyndu hróðugt. Söngurinn
þagnaði nú fljótt, og í stað hans kom
nú hvíslandi, áköf samræða. Jafnvel hin-
ir meir reyndu virtust vera hugfangnir og
hamíngjusamir.
Aður en eg eiginlega hafði áttað mig
á því, var »Nepenthes« kominn inn og
var honum heilsað með virðingar- og
aðdáunarfullum upphrópunum. Eg haíði
búist við heilli, sjálflýsandi mynd og
það leið þó ógnlítil stund, áður en eg
sjónfesti, að þetta óglögga ljósflökur smá-
byljótt, hreyfilegt, skuggaskiftandi, var
mannleg mynd. Fyrirbrigðið Ieið fast
framhjá mér, án þess að eg fengi sjón-
festu á sjálfri myndinni. En fyrst er það
staðnæmdist tvö þrjú fet útí hringnum
áttaði eg mig á því. Eg sá bjartan
hring og stjörnu fyrir fra nan í þeirri
hæð, er höfuðið gat verið; þvínæst eitt-
hvað óglöggt flögrandi. sem hlaut að
vera búningurinn. Höfuð, háls, armar,
yfirleitt líkaminn sjálfur var sveiptur
skugga.
Það var fagurt. Undarlegt. Mjög
fagurt. Eg hef ekki séð neitt þvílíkt.
L.jósbjarminn var daufur, mjúkur; ákaf-
lega daufur og mjúkur. I huga mínnm
bar eg hann saman við tunglsljósslæðu.
Myndin leið áfram. Kom svo aftur.
Sýndist yfirleitt að hreifa sig mjög hvat-
lega. Gekk rétt fram hjá mér aftur,
burt að kabinettinu, sneri svo aftur út í
hringinn. Ekkert hljóð. Engin skilning-
arvitaáhrif yfirleitt, nema sjónaráhrifin.
Og það var svo langt frá því, að það
væri nokkuð óviðfeldið. Ekkert draugs-
lega kalt eða viðbjóðslegt. Þegar augað
vandist bjarmanum, varð myndin skýrari.
Eg gat greint armana, er sýndust svartir
mjög, svartari en myrkrið í herberginu;
greindi Iíka af og til fyrirmörk myndar-
innar, sem virtust vitna um hæð, eða eg
sá grilla í hið mikla og fagurlokkaða hár
hennar. Við hreifingar verunnar kom
hinn lýsandi búningur hennar stundum í