Frækorn - 15.12.1902, Blaðsíða 8

F R Æ K O R N.
168
Jfamar.
—o—
Það var í fyrra vetur skömmu eftir jól.
Yfir fjöll og firnindi fór eg dag eftir dag
með örskreiðri járnbrautarlestinni gegnum mest-
an hluta Noregs.
Fannfergjan var fádæmi. Háir skaflar báðu
megin við brautarteinana, miklu hærri en sjálf
eimvagnaröðin.
Skógar og hæðir, klettar og klungur þutu
fram hiá, og skuggarnir gægðust glannalega
forvitnir inn um vagngluggana til okkar, sem
sátum þar inni og drógum ferðateppin fast-
ara og betur að okkur.
- Frá Rörós, háfjallabæ Noregs, gekk það
létt og leikandi niður á við að Austurdal.
Dökkgrænt skógarhaf með hvítum botni —
bylgjandi í risavöxnum öldum - yfir ása og
hóla. Oláma, breið og lygn undir álnar íss
DÓMKIRKJURÚSTIRNAR VID HAMAR.
Snjóplógseimvagnarnir höfðu líka orðið að
vera á ferðinni dag og nótt til þess að halda
brautinni opinni, og hafði þó ekki dugað, því
oft stóðu þeir fastir í sköflunum og þurftu
þá ærinn mannsöfnuð til þess að moka þá
lausa.
Snjórinn marraði og hvein í frosthörkunni
— 30 -35 stiga frosti — og það ómaði eins
stórfelldur kuldasöngur — nistandi napur —
út yfir snæþakin fjöllin, fljótandi og skjálfandi
í draugsbleiku tungsljósi.
með ógurlega timburíleka á hryggnum, sem
hún í vorleysingunum átli að bera marga tugi
mílna til sjávar.
Áfram, áfram — gegnum greni- og
furuskóga — í opnum sleða, vafinn bjarnar-
feldi -- yfir ár og vötn, yfir ása og sléttur.
Og seint eitt kvöld komum við að Hamri.
Þángað hafði mig leingi langað að koma,
því þar voru dómkirkjurústirnar frægu meðal
annars, er eg þurfti að sjá og kynna mér.
En tíminn var stuttur. Daginn eftir átti eg