Frækorn - 15.12.1902, Blaðsíða 14

174
F R Æ K O R N.
Himininn og syndarinn
Syndari gæti ekki verið farsæll í ná-
vist guðs; hann mundi fælast frá sam-
félagi við hinar helgu verur. I himnin
um mundi hann engrar gleði geta notið,
þótt honum væri leyft að koma þangað.
Hinn sjálfselskulausi kærleikur, sem þar
drottnar, þar sem hinn eilífi kærleikur
endurspeglast í hverju einasta hjarta,
mundi ekki vekja neinn endurhljóm í sálu
hans. Hugsanir hans, hugðmál og hvat-
ir mundu verða allt öðruvísi en þær,
sem hinir syndlausu himinbúar láta leið-
ast af. Hann mundi verða sem hjáróma
rödd í hinni himnesku samhljóðun. Him-
ininn yrði kvalastaður fyrir hann. Hann
mundi leitast við að fela sig fyrir hon-
um, sem er ljós himinsins og allur hinn
himneski fögnuður streymir út frá. Það
er ekkert gjörræðisbann frá guðs hálfu,
sem útilokar hina óguðlegu frá himna-
ríki, þeir eru útilokaðir af þvi að þeir
eru ('hæfir til þess að vera í þeim fé-
lagsskap, sem þar er. Fyrir þá mundi
guðs dýrð verða eyðandi eldur. Þeir
mundu æskja sér að verða eyðilagðir, til
þess að þeir gætu hulið sig fyrir ásjónu
hans, sem dó til þess að endurleysa þá.
E. G. White.
Um hina hærri kritík*.
Iræðu, sem mikilsviitur norskur prestur,
pastor Lunde, nýlega hélt í Kristíani'u,
kemst hann meðal annars þannig að
orði:
Biblían verður að mæta líkri mótspyrnu
Og sonur guðs. Eins og hann var gét-
inn af heilögum anda, en fæddur af Maríu
mey, er einnig biblían getin af heilögum
anda, en rituð af mönnum. Það er um
að gera fyrir kritíkina, bæði hina niður-
rífandi og hina uppbyggjandi, að varast
bókstafaþrældóm, þvf hann drepur and-
ann í opinberuninni. Ef menn vildu lesa
biblíuna, ekki til þess að »kritfsera« hana,
heldur til þess að láta hana »kritfsera«
sig, þá mundi hún reynast »guðs orð«.
£æn.
Gjálífi heimsins er ginnandi tál.
Gefðu mér, drottinn minn, hugprúða sál,
að verjast þeim freistingum, eins og
mér ber,
og alltaf að fylga þér, Jesús minn, hér.
Eg bið þig nú, herra, að bæta úr neyð,
þá brimsollin höfin mér verða á leið
á óvegum dauðans, — æ, lið þá mér
ljá,
Ijúfasti Jesú! Eg kýs þig að sjá.
N. í.
Sá/mur.
—o —
Holdvistar senn er liðin leið ,
lánið jarðar Og heimsins glaumur;
lífið er eins og liðinn draumur,
samhliða ýmsri sorg og neyð.
Himnafaðir, þín hjálp eg finn
hefur mig leitt á æfibrautum
og frelsað bæði í freistni’ og þrautum;
dýrð sé þér jafnan, drottinn minn !
Þó dragi á augun dauðaský
og deilt fái ei lengur vini blíða,
þolinmóður eg þess vil bíða,
huganum fús í hæðir sný.
En þá eg um geiminn þreyti ferð
og þúsund sólkerfi gegnum sveima
af undrun, að sjá þá uudra heima,
örmagna’ eg að engu verð.
•
Góði Jesú, mér liðsemd Ijá
og ljósið glæð í mínum huga,
efasemdirnar yfirbuga,
að megi’ eg þína sælu sjá.
Allt er mitt traust á einum þér,
elskan þín blessuð hjartað gleður
og unað himneskum sálu seður,
náðin þín, drottinn ! nægir mér.
E. J.