Frækorn - 15.12.1902, Blaðsíða 13

F R Æ K O R N.
173
Sá sem er hygginn, segir við barnið:
»þú ert stór«, og við konu sína: »þú
ert engill«, og við vin sinn: »vantarþig
peninga?« og við fólkið: »húrra!« En
þurfi hann að Iétta einu hreiskilnislegu
sannleiksorði af hjarta si'nu, þá þrílæsir
hann sig inni í einrúmi, leggur hönd yfir
munn sér og hvíslar fram orðunum,
svo að enginn heyri þau, nema sá einn
er hann veit að muni skilja þau.
Þessvegna er það, að gamlir menn
tala svo oft við sjálfa sig. Lífsreynslan hef-
ur kennt þeim það.
Svo lengi lærir sem lifir; og hver nýr
lærdómur er manni ný sorg. Og hver
sorg nýr krafur. En enginn er fullnuma,
fyrr en hann hefur lært að þegja.
XXIX.
O, þú góði, þú heilagi,
þú sem komst til að hjálpa,
og leiða þá heim, er viltir fóru,
og lækna þá sjúku,
og veita hinum þreyttu hvíld,
—• ó, að þú værir hér ennþá!
Eg vildi svo feginn finna þig
og bera upp kveinstafi mína fyrir þér,
lýsa fyrir þér krankleik mínum
og játa misgjörðirnar:
að eg hef spillt lífi mínu
og burtu sóað sjálfum mér,
að eg er tapaður sonur
og viltur af veginum,
en þegar eg leitaði heim,
var þar enginn, er tæki á móti mér.
Og þú mundir líta blíðlega til mín
og tala til mín huggunarorð
og leggja hendur yfir mig
og lækna mig.
Og eg mundi fá kraft
til að lifa nýju lífi
Og finna veginn
til föðursins aftur.
En — nú er það því miður of seint.
Þú ert burtu numinn.
Þeir haía gert þig að guði.
Og nú situr þú þar uppi
og dæmir með föðurnum.
Og hvað mundi það þá gagna mér.
þótt eg kæmi st alla leið til þin;
þú mundir hvessa á mig augun
og segja: heyr þú kunningi,
hví ert þú hér kominn,
án þess að vera í hátíðabúningi ?
Eg þyrði víst engu að svara.
Guð?
Hvað hef eg með guð að gera ?
Sjálfur get eg sakfelt mig.
En Mannsins sonur,
sem þekkti mig
og vissi allt,
og hefði á reiðum höndum
hjálp og huggun
í staðinn fyrir bitur augnaráð
og áfellisdóma,
já, Mannsins son — —■ -
O að þú værir hér enn á meðal vor!
Neistar.
— Hver, sem ætlar að gera eitthvað
illt, ætti urnfram allt að skelfast fyrir því
vitni, sem situr eins og spæjari í hjarta
hans og einu sinni mun draga hann fyr-
ir dómstólinn og leggja hann á pínubekk,
svo að hann jafnvel sjálfur mun koma
til að kvarta fyrir öðrum. — Pytagoras.
— »Það er hægt að vera örlátur með
fé annara«. En — »jörðin er drottinn
og hennar fyllling, jarðríkið og þeir, sem
á því búa« Sálm Dav. 24, 1. f’að
sem þú kallar þitt, er því ekki þitt í
raun réttri. — Ertu »örlátur með fé
annara« — miðlar þú öðrum af þeim
eignum drottins, sem þú ert settur til
að ráða yfir ?
— Það er betra að hafa elskað og
tapað, en að hafa aldrei elskað. A. Munch.
— Sneiddu hjá freistingum, cfþúget-
ur, en ef ekki, þá berstu og sigraðu!
---