Frækorn - 15.12.1902, Blaðsíða 9

F R Æ K O R N.
169
að halda fyrirlestur á kennaraskólanum, svo
þá var enginn tími afgangs [rað kvöld, og svo
eru kirkjurústirnar líka góðan spöl fyrir utan
bæinn. Eg varð því að fara straks. Sama
kvöldið.
Klukkan var 10, eg var ókunnugur. Fyrst
á hótellið og fá sér herbergi, og svo á stað.
Vegurinn lá vestur úr bænum, beina leið,
var mér sagt. Gott. Jæja, Það var kominn
kafaldsdrífa, logndrífa, þykk og þétt. Dauf
tunglsglæta. Og eg gekk og gekk, bæði beint
og krókótt. Snjórinn varð dýpri og dýpri,
nóttin dimmri og dimmri, og mjöllin vafði
sig þéttara og þétt-
ara utan um mig.
Átti eg að snúa
við? Hætta? Ha, -
nei. Eg varð að
sjá hina gömlu
dómkirkjuboga,
með sænsku kúlu-
förin í veggjun-
um.
Eg varð þreytt-
ur, stóð við, efað-
ist, sneri aftur,
hætti svo við það
og hélt áfram.
Klukkan var
hérumbil 12, þeg-
ar eg loksins álp-
aðist fram á rústirnar. Rétt af tilviljun. Ein-
stakri tilviljun. Og í myrkri og dimmviðri
urn miðja nótt staulaðist eg gegn unr hin
gömlu lilið með bogana hvelfdu hátt yfir
höfði mér. Eg lagðist ofan í snjóinn til þess
að geta séð byggingarstílinn betur að neðan
upp á við, þreifaði nákvæmlega á ísköldum
súlunum, sem báru þéssa þungu, alvarlegu
steinboga, datt um steinana, sem lágu liingað
og þangað inni í tóftinni.
Yfir öllu þessu hvíldi þungur hátíðablær
frá fornum helgidómi, senr var vafinn í dúnmjúka
hljóðdeyfandi og allt faðmandi mjallarblæju
vetrarnæturinnar.-En til hvers er að reyna að
lýsa þessu? Til þess á maður ekki orð. En eg
fann það og veit, að kirkjuferð sú var hin
hugdjúpasta og áhrifamesta, er eg hef farið.
I mesta flýti rifjaði eg upp það litla, sem eg
mundi í Noregs sögu viðvíkjandi dómkirkjunni.
1 „sjöárastríðinu" milli Friðriks II. Dana-
konungs og Eiríks XIV. Svíakonungs Gustafs-
sonar Vasa — árin 1563-70 - var Hamars
dómkirkja brennd af Svíum — 1567 . Og
í næturkyrrðinni las eg á milli steinanna í
hrörnandi rústunum hina löngu og hughrífandi
sögu hennar, meðan lognmjöllin hlóðst þungt
og þétt í viðjurunnana hringinn í kring um
mig.
Hamar er hinn stærsti upplandsbær í Noregi.
Liðugra 50 ára gamall, með um 6 þústind
íbúa. Hann liggur yndislega við Mjösen,
stærsta stöðuvatn Noregs, og er þýðingarmikill
sem verksmiðjubær — þar eru: mjólkurniður-
suðuverksmiðja, ostaverksmiðja, látúnsvöruverk-
smiðja, járnbrautarverkstæði, maskínuverkstæði
o. s. frv. —, og sem skólabær stendur Hamar
éngan veginn lægstur. Þar eru: gagnfræða-
skóli, realgymnasíum, alþýðuskóli, kvennaskóli.
FRÁ HAMRI.