Frækorn - 04.12.1903, Síða 3

FRÆ.KORN.
155
starfsmönnum þjóðarinnar ? Er þá sál-
in minna virði en líkaminn ?
að margir skuli vera fúsir að styðja prest-
inn í flestum öðrum málum en þeim,
sem snerta aðalhlutverk hans ?
að menn gjöra lítið úr því, sem prest-
ar segjast vita um andleg efni, en
vilja þó sárfegnir fá »sáluhjálpar-
passa« hjá þeim fyrir sig og kunn-
ingjana í likræðunum?
að sumir telja þá góða presta, sem geta
lesið upp þolanlega ræðu, sem ekki
er óhugsandi að sé þýdd eða »lánsfé«,
þótt þeir séu ef til vill slarkarar eða
misyndismenn utan kirkju?
að menn, »sem ekki mega vera að því
að fara til kirkju« allan ársins hring,
skuli geta farið á flestöll uppboð í
nærsveitunum ?
að sumir skuli afsaka sig fyrir að þeir
vanræki kirkju sína með því »að þeir
hafi betri ræðu heima hjá sér,« og
líta þó örsjaldan í þessar »betri ræð-
ur«, og aldrei í beztu ræðurnar, ræður
Krists í ritningunni ?
að verið er að hafa prest og kirkju, þar
sem »svo annríkt er á sumrin, og
svo kalt í kirkju á veturna, að ekki
verður messað?«
að opinberir vantrúarmenn skuli kosnir
safnaðarfulltrúar?
að kirkjurækinn söfnuður, sem er orð-
inn prestslaus, skuli endilega vilja fá
sér prest aftur til þess, »að prests-
gjöldin fari ekki út úr hreppnum«?
að erfitt ef ekki ómöglegt skuli vera að
benda á nokkurn ytri mun — nema
á sunnudögum — milli þeirra safn-
aða, sem rækja vel kirkjur sínar og
altarisborðið, og aftur þeirra, sem
vanrækja hvortveggja algerlega?
að mörg heimilin, sem lesa húslestra að
staðaldri, og hin, sem gjöra það aldrei,
nema ef til vill um hátíðir, skuli vera
nauðalík hver öðrum — nema rétt á
meðan verið er að lesa — sami
mammons- eða ófriðar-andinn á báð-
um?
að menn skuli fúsir til að tala um allt,
sem snertir velferð líkamans, en missa
málið, ef einhver reynir að snúa talinu
að velferðarmálum sálarinnar?
að Kristur skyldi ekki taka Islendinga
undan, þegar hann talar um, að hver
einasti lærisveiun sinn eigi að kann-
ast við nafn sitt fyrir öðrum mönn-
um, og enginn megi setja ljós sitt
undir mæliker, því að eins og kunn-
ugt er, »eru lslendingar svo dulir, að
þeir láta engan vita, þótt þeir kunni
að vera trúaðir«?
að fáir vilja lifa guði, en allir þykjast
ætla að deyja honum.
Vekjarinn.
(2Tc)
Hinir tveír vegir
Kæri lesari, í guðsorði er talað um tvo
vegu, hinn þrönga veg og hinn breiða
veg; annar þeirra liggur til lífsins, hinn
til glötunarinnar (Matt. 7, 13—14). Eftir
öðrum þeirra liggur nú leið þín fram að
eilífðinni, því eftir ritningunni er enginn
meðalvegur til.
Þei •, sem fara breiða veginn, eru heims-
ins börn, eru andlega dauðir og undir
guðs reiði (Jóh. 3, 36); og endalykt þeirra
verður hinn annar daoði í eldhafinu, ef
þeir deyja í syndum sínum, eða ef Jesús
kemur og hittir þá vantrúaða (2. Tess. 1,
7-8).
Þeir, sem fara þrönga veginn, eru guðs
börn, eru endurfæddir og hafa farið þann-
ig yfir frá dauðanum til lífsms (Jóh. 5,
24) fyrir trúna á Jesú og hafa eilíft líf
og sæluríka von um dýrð hjá guði (Róm.
5. 1—2).
Kæri lesari, eg bið þig að hugleiða
alvarlega fyrir augliti guðs þessa spurn-
ingu: hvaða veg fer þú? Lát samvizku
þína til þín tala um þetta þýðingarmesta
málefni. Ef þú ert sannfærður um, að
þú séit enn iðrunarlaus syndari, þá snú
til Jesú með sannri alvöru, áður en það
verður um seinan. Nú er dagur frels-
isins, nú býður guð þér fyrirgefningu og
hreinsun frá allri synd fyrir Jesú dýra
blóð. En það er því eina skilyrði bundið,
að þú takir á móti syni hans með lifandi
trú. Fresta þú þá ekki leingur, heldur
snú þegar viði Fyrir lifandi trú á Jesú