Alþýðublaðið - 04.05.1963, Blaðsíða 12

ye$ -piöHt ncw
HE 15 TE5TIN6
UEUT. MUPCIA'5
. TRAN5MISSION
1 TECHNIGIUE!
6!Í2,T AM TME OHE
CENPKITA MI2ZOU <>
SAj P WOUUO, fontact
you' PlEAZe BC KEAPy
TO 60 WITVI ME TO MV
CÖUNTRV AT' ONC'E • • •- '
' GRACIA5, /VII COECNSi..
IT WA5 MOST IN5TRl'C5-Vl.
TO EXCHAN6E WlTH VOU
UFON THE WIPEUEW .
19 PÍ-5/E,COUCANyoN '
-3 7 5EEM5 GSNUtHELY
, I INTER£STED IN THE
"í\ 5CHOOE TOR LATIN
Í S'V AMERICA
J . ANPj .
WOiJPEP....
WHAT 15 T.iK
PaTE O,1
_ EXcHANU:
„Vlð vorum að koma frá Watí
Street, þegar klnkkuna vantaði
um kortér í níu. Á Ieiðismi
urðnm við að ganga um Hud-
son götu, sem er mjög fáfarin
gata. Það er aðeins eitt ljósker
á götunni, vinstra megin, og
þegar við nálguðumst það, sá ég
mann koma á móti okkur mjóg
boginn í baki og með eiííhvað
sem líktist kassa nm öxl. Hanu
virtist vera vanskapaður, því
að hann bar höfuðið lágt og
gekk hokinn í hnjám. Við vor-
um að fara fram hjá honum,
þegar hann leit upp til að horfa
á okkur í skini ljóskersins, og
um leið og hann gerði það
stanzaði hann og hrópaði hræði-
legri röddu,, Gnð minn góður,
þetta er Nancy!“ Frú Barcley
varð náföl og hefði dottið, ef
þessl hræðilega vera hefðí ekki
gripiS hana. Ég ætlaði að fara
að kalla á lögregluna, en mér til
mikillar undrunar talaði hún
kurteislega við manninn.
„Ég hélt, að þú værir búinn
að vera dáinn í tuttugu ár,
'Henry,“ sagði hún með skjálf-
andi röddu.
,*Það hef ég verið,“ sagði
hann og það var hræðilegt að
heyra raddhreiminn, þegar
hann sagði þetta. Hann hafði
mjög dökkt, skelfilegt andlit
og neista í augum, sem gengur
aftur í draumum mínum. Hár
hans og skegg var hæruskotið,
og andlit hans var allt hrukkóít
og kiprað, eins og þornað epli.
„Gakktu svolítið áfram áleið-
is, elskan,“ sagði frú Barcley.
„Ég þarf að segja orð við þenn,-
an mann. Það er ekkert að ótt-
ast.“ Hnn reyndi að tala hreyiti
lcga, en hún var ennþá náföl
og gat varla komið orðunum út
fyrir skjálfandi varirnar.
Ég gerði eins og hún bað, og
þau töluðu saman í nokkrar
mínúíur. Síðan kom hún eftir
götnnni og augun skutu gneist-
um, og ég sá' vanskapaðan áum-
ingjann standa hjá ljóskerinu
og hrista kreppta hnefana, eins
og hann væri vitlaus af vonzku.
Hún mælti ekki orð af vörum
fyrr en við vorum komnar að
húsdyrunum hérna, en þá tók
hún í höndina á mér og grátbaö
mig að segja engum hvað hafði
gerzt. „Þetta er gamall kunn-
ingri minn, sem orðið hefur illa
úti í heiminum,“ sagði hún.
Þegar ég lofaði henni að segja
ekki neitt, kyssti hún mig, og
ég hef ekki séð hana síðan. Ég
hef nú sagt yöur allan sannleik-
ann, og það var eingöngu vegna
þcss, að ég skildi ekki hvaða
hætta vofði yfir vinkonu minni,
að ég Ieyndi lögfegluna þessu.
Ég veit, að getur aðeins orðlð
henni til góðs, að allt verði vit-
að,
„Þetta var frásögn hennar,
Watson, og fyrir mér var hún,
eins og þú gctur ímyndað þér,
d' íg ieií'tur á nóttu. Allt,
s; i hafði verið á reiki,
i i»ú taka á slg rétta
ri, cg óg fékk óljósa til-
ii. < íyrir íseilfi atburðarás.
Nl.... !' mitt var augljós-
h. ,'i.iua rnann þann, er
i. ./ sv-.i nierkileg áhrif á
frv. ; cl>;. Væri hann enn í
A -‘-.c: væri það ekki svo
es, . i’c,* er ekki svo mildð
v. e>r.«a borgara þar, og
v; ■ . '■»■ maður hlaut að
hc.. . :) nð sér athygli. Ég
eyu... í . t’ ■••■;; degi í leitina, og
um I., ,iíð -- eiumitt í kvöld
Waí' ' hafði ég upp á hon-
urn.. Naíu mannsins er Henry
Wood, og hann hefur herbergi
í sömu götunni sem konurnar
mættu honum í. Maðurinn er
sjónlivcrfiiigamaður að atvinnu,
gengur um krárnar á kvöldin
og skemmtir smávegis á hverri
þeirra. Ilaan hefur með sér
eitíhverí dýr í kassa, og virtist
húsmóðirin vera talsvert hrædd
við það, því að hún hefur aldrei
séð slíkt dýr. Hann notar það
við nokkur af brcgðum sínum,
að því er hún segir. Þeíta gat
konan sagt mér og þar að auki,
að það væri mesta furða, að
maðurinn skyldi vera á lífi, svo
fatlaður sem hann væri, og að
hann talaði stundum á undar-
legri tungu og síðustu tvær næt
urnar hefði hún heyrt hann
veina og gráta í svefnherbergi
sínu, Hann hefði næga peninga,
en í fyrstu greiðslu sinni hefði
hann látið hana hafa pening,
sem virtist vera eins og falskur
tveggja shUlinga peningur. Hún
sýndi mér hann, Watson, og
það var indverskur rupee.“
„Svo að nú, kæri vinur, sérðu
nákvæmlega hvar við stöndum
og hvers vegna ég þarf á þér
að halda. Það er augljóst, að
þegar konurnar höfðjú skiljð
við manninn, hefur hann fylgt
þeim eftir, séð deilu hjónanna
inn um gluggann, komið þjót-
andi inn og að dýrið, sem hann
bar í kassanum, slapp. Þetta
er allt mjög öruggt. En hann er
eíni maðurinn í heiminum, sem
getur sagt okkur nákvæmlega
hvað gerðist í herberginu.“
„Og þú hefur í hyggju að
spyrja hann?“
„Aldeilis örugglega — en að
vitni viðstöddu."
„Og ég er vitnið?“
„Ef þú vilt vera svo vænn.
Ef hann getur upplýst málið,
því betra. Ef hann neitar, liöfum
vlð ekki um annað að velja en
að fá handtöknskipun."
„En hvernig veiztu að hann
verði þar, þegar við komum
þangað?“ .
„Þú getur verið viss um, að
ég gerði varúðarráðstafanir. Ég
setti einn af Baker Street strák-
urntrn .mínum á vörð og sá
mundi loða fast við hann, hvert
svo sem hann færi. Við finnum
hann í Hudson Street á morgun
Watson; og nú mundi ég sjálf-
ur vera glæpamaður, ef ég
héldi þér lengur á fótum.“
Það-var koraið hádegi, er við
vorum komnir á staðinn, þar
sem harmleikurinn hafði gerzt
og félagi ininn fór nú raklciðis
til Hudson Street. Þrátt fyrir
hæfileika Holmes til að leyna
tilfinningum sínum, sá ég
greinilega, að hann bældi með
sér mikla æsingu, og ég fann
til þeirrar hálf-veiðimannslegu
hálf-vitsmunalegu kenndar,
sem ég alltaf fann til, þegar ég
var með honum í rannsóknum
hans.
,Hér er gatan,“ sagði hann,
er við snérum inn í stutta götu,
sem tveggja hæða múrsteins-
hús stóðu beggja megin við —
„Ah. Hér er Simpson til að gefa
skýrslu.“
„Hann er inni, herra HoImes,“
sagði lítill götustrákur um leið
og hann kom hlaupandi til okk
ar.
„Gott, Simpson,“ sagði Ilolm-
es og kiappaði honum á kollinn
„Komdu Watson. Þetta er hús-
ið.“ Hann sendi inn nafnspjaldið
sitt ásamt þeim skiiaboðum, .3
hann ætti brýnt erindi, og
augnabliki síðar stóðum við
andspænis manninum, scm við
höfðum komið til að hitta. Þrátt
fyrifr hlýjuna í veðrinu, sat
hami í hnipri yfir eldi, o? hcr-
bergið var eins og ofn. Maður
inn sat allur skakur og sam-
anhnipraður í stólnum, þannig,
að hann virtist ólýsanlega van
skapaður, en andlitið, sem hann
sneri að okknr, hlaut þá að
það væri nú dökkt og tekið,
að hafa einhverntúna verið eftír
tektarvert fyrir fegurðar sak-
ir. Hann horfði nú tortryggnis-
lega á okkur með augum með
gulri hvítu, og án þess að tala
eða standa upp benti hann okk-
ur á tvo stóla.
„Herra Henry Wood, áðuS'
inbygg* í Indlandi, skilst mér?“
sagði Holmes vinsamlega. „Ég
■s
37 57

— Stál ofursti virðist hafa mikinn áhuga
á Suður-Ameríku skólanum.
— Já, núna í augnablikinu er hann að
prófa senditækni Murcia undirforingja.
— Eg er sá sem Mizzou sagði, að mundi
hafa samband við yður. Vinsamlega búið
yður undir að koma strax með mér til
heimalands míns.
— Þakka yður fyrir ofusíi, þetta var fróð
legt samtal sem við áttum þarna.
— Hvað skyldi gengið eiginlega vera?
4. maí 1963 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ