Alþýðublaðið - 04.05.1963, Blaðsíða 15

„Það er í lagi“.
Hann kinkaði kolli og fór
burtu. Ég heyrði þung skref
hans í stiganum. Hann hreyfði
sig eins og maður, sem liggur
á.
Ég kvcikti mér í sígarettu en
drap í henni eftir tvo reyki.
Eftir átta daga yrði ég að
greiða Rimu aðra tíu þúsund
dollara. Þrjátíu dögum seinna
yrði ég að greiða þrjátíu þúsund.
Ég var vjss um, að hún mundi
ekki láta þar staðar numið. Hún
mundi halda áfram og áfram,
mergsjúga mig. Með lækna- og
sjúkrahússreikninga yfirvofandi
þorði ég ekki að láta af hendi
meiri peninga, en svo þorði ég
heldur ekki að neita að borga.
Hún var alveg nógu brjáluð til
að vera trúandi til að fara til
lögreglunnar, og þá yrði ég í
fangaklefa, þegar Sarita þyrfti
mest á mér að halda.
Ég gekk fram og aftur og velti
því fyrir mér, hvað ég ætti að
gera. Ég gat ekki farið til Santa
Barba nú, þegar Sarita var svona
veik, en ég varð að gera eitthvað.
Loks ákvað ég að biðja Rimu
um meiri tíma til að borga.
Ég skrifaði henni. Ég skýrði
lienni frá slysi Saritu. Ég sagðist
ekki geta greitt henni meiri pen
inga, fyrr en ég vissi hver út-
gjöld mín yrðu, en seinna mundi
ég láta hana hafa eitthyað.
Ég veit ekki af hverju mér
datt í hug, að hún mundi sýna
miskunnsemi. Kannski var ég svo
æstur og skelfdur, að 'ég hafi
ekki verið með réttu ráði. Ef ég
hefði hugsað mig um augnablik
og munað hverjum ég var að
skrifa, hefði ég ekki sent bréf-
ið, en ég var ekki sem bezt fall-
inn til skýrrar hugsunar þá.
Ég fékk húsvörðinn til að
senda bréfið með nætur-hrað-
pósti. Hún mundi fá það degi síð
ar, ef bankinn í Los Angeles
sendi það áfram strax.
Um átta leytið var hringt frá
spítalanum og sagt, að Dr. Good
year væri kominn og spurt, hvort
ég gæti komið strax.
Dr. Goodyear var lágvaxinn,
feitur maður, sköllóttur og stutt
ur í spuna.
Hann sagðist hafa í hyggju að
skera þegar í stað.
„Ég vil ekki, að þér gerið yð-
ur neinar tyllivonir, herra Halli
day“, sagði hann. „Ástand konu
yðar er mjög hættulegt. Skurð-
inn er mjög erfiður. Satt að segja
líálkinn
Iiinðsiitii
s<aÖ
eru líkurnar á móti henni, en
ég mun gera mitt bezta. Ég held,
að þér ættuð að vera hér um
kyrrt".
Næstu þrjár stundirnar voru
hinar lengstu og hræðilegustu,
sem ég hef nokkurn tíma lifað.
Um tíuleytið kom Jack inn á bið
stofuna og beið með mér. Við
töluðumst ekkert við. Nokkru síð
ar komu Mathison borgarstjóri
og kona hans Um leið og frú
Mahison gekk fram hjá mér
snerti hún öxl mína, og síðan
settust þau niður.
Klukkan tuttugu og fimm mín
útum fyrir eitt koma hjúkrunar
kona í dyrnar og benti mér að
koma.
Enginn sagði neitt, en þegar
ég stóð á fætur og gekk yfir her
bergið, vissi ég, að þau voru að
biðja fyrir Saritu.
Frammi á ganginum sá ég
Klöru sitja á hörðum stól með
vasaklútinn fyrir augunum.
Upp að veggnum hölluðust verk
stjórinn og fjórir af ýtustjórun
um og fóru hjá sér. Þau höfðu
öll komið til að bíða með mér,
og ég sá hve kvíðin þau voru.
Ég gekk á eftir hjúkrunarkon
unni inn á skrifstofu Dr. Wein
borgs.
Dr. Goodyear virtist gamall og
þreyttur, þar sem hann hallaði
sér reykjandi upp að skrifborð
inu. Dr. Weinborg stóð við glugg
ann.
„Jæja, herra Halliday", sagði
Goodyear' „skurðurinn tókst
vel. Nú er auðvitað allt komið
undir því hvernig hún þolir eft
irverkanimar. Ég held, að ég
megi segja, að hún muni lifa“.
En það var eitthvað í radd-
blænum og andrúmsloftinu, sem
sagði mér, að enn væri ekki á-
stæða til að gleðjast.
„Jæja, haldið áfram . . hvað
annað?“
Rödd mín hljómaði loðin og
hvöss.
„Meiðslin á heilanum eru víð-
tæk“, sagði Goodyear rólega.
„Þó að ég telji, að hún muni
lifa, þykir mér leitt að þurfa að
skýra yður frá því. að hún verð
ur alltaf lömuð“. Hann stanzaði
og horfði hvassleitur fram hjá
mér. „Ég er viss um, að þér vilj
ið heyra allan sannleikann. í
bezta falli getur hún setið í hjóla
stól. Ég hef grun um, að hún
mundi að einhverju leyti missa
málið og það er einnig hugsan
legt, að hún muni ekki hafa fullt
minni“. Hann leit upp og ég sá,
að hann var dapur og eins og
sigraður í augunum. „Mér þyk-
ir þetta leitt. Það er ekkert,
sem ég get sagt, er veitt getur
yður huggun, en að minnsta
kosti er ég viss um, að hún muni
lifa“.
Ég stóð og starði á hann.
,,Þér kallið þetta velkeppnaða
aðgerð?“ sagði ég. „Hún getur
ekki gengið framar. Hún kemur
til með að eiga erfitt með að
tala og hún mun ekki muna eft
ir mér? Kallið þér þetta vel-
keppnaða aðgerð?"
„Það var kraftaverk, að Dr.
Goodyear skyldi geta bjargað
lífi hennar“, sagði Dr. Weinborg
og sneri sér nú frá glugganum.
„Lífi hennar? Hvers konar
lífi? Væri ekki betra fyrir hana
að vera látin?“
Ég fór út úr herberginu og
gekk hratt fram ganginn.
Jack stóð í dyrunum að bið-
stofunni. Hann greip í handlegg
inn á mér, en ég sleit mig laus
an og hélt áfram.
Ég gekk út úr spítalanum, út í
svarta nóttina og gekk og gekk.
Ég hafði einhverja fíflalega
hugmynd um, að ef ég gengi og
gengi. gæti ég gengið burtu frá
þessari martröð, út úr myrkrinú
og inn í ljósið og síðan komið
heim og fundið Saritu þar bíð-
andi eftir mér, eins og hún
hafði alltaf verið frá því að við
giftumst.
Bara heimskuleg hugmynd.
II.
Næstu þrjá daga lifði ég, eins
og í lofttómu rúmi. Ég var um
kyrrt lieima og beið eftir því, að
síminn hringdi.
Sarita sveif milli meðvitund-
arlauss lífs og dauða.
Ég var einn, vildi ekki hafa
neinn hjá mér, borðaði varla
nokkuð, en reykti stöðugt, þar
sem ég sat í hægindastól og
beið.
Við og við kom Jack, en hann
dvaldi aðeins nokkrar mínútur,
þar eð hann fann, að ég vildi
vera einn. Enginn hringdi, af

því að menn vissu, að ég beið
eftir upphringingu frá spítalan-
um og hver sú hringing, sem
ekki væri þaðan, mundi vera
eins og hnífsstunga.
Um níu leytið þriðja kvöldið,
sem ég beið, hringdi síminn loks
ins.
Ég gekk yfir herbergið þreyf
símtólið.
„Halló? Halliday hérna“.
,JSg þarf að tala þið þig.“
Það var Rima: Það var ekki
hægt að villast á röddinni. Ég
fann, að hjartað í mér tók kipp,
og svo tók það að berjast æðis
lega.
,,Hvar ertu?“
„Á barnum á Asterhóteli. Ég
bíð. Hvað geturðu verið fljótur
hingað?“
„Kem strax", sagði ég og setti
símann á. Ég hringdi til sjúkra
hússins og sagði stúlkunni við
símann, að ég yrði á barnum á
Aster, og ef hún hefði einhverj
ar fréttir að færa mér, gæti hún
fundið mig þar.
Það var rigning.
Ég fór í regnfrakka, slökkti
ljósin og gekk niður á götuna.
Ég náði í leigubíl og fór þvert
yíir borgina til Asterhótelsins.
Á meðan á akstrinum stóð fyllt
ist ég köldum ótta. Ég var viss
um, að Rima hefði ekki komið
alla þessa leið til að hitta mig,
henni byggi eitthvað í og það
væri henni til hagræðis.
Asterhótelið var bezta hótelið
í Holland City. Hún var þegar
og dökkbrúnum rússkinnskóm.
Hún vár farin að nota pening-
ana mína. Ég var viss um, að
hún var komin til að heimta sitt
pund af holdi.
Ég mundi ekki þora að hætta '
mér neitt þangað, sem ekki væri
hægt að ná í mig í síma. Hún
mundi setja fram skilmála sina
og fara burtu, og ég gæti ekki
gert tilraun til að elta hana:
gæti ekki elt hana til einhvers
öruggs staðar, þar sem ég gæti
drepið hana. Hvenær sem væri
gæti ég fengið upphringu um að
koma þegar í stað til sjúkrahúss
ins. Ég sat fastur í gildru, og
vafalaust hafðl hún gert sér það
Ijóst, annars hefði hún ekki hætt -
á að hitta mig.
Ég gekk inn á barinn á Aster. .
Á þessum tíma sólarhrings var :
hann næstum tómur. Þrír menn
hölluðust upp að bamum, töl-
uðu lágt og drukku skozkt
whisky. Við borð úti í homi
sátu tvær miðaldra konur og
röbbuðu saman yfir hanastéljum.
í öðru horni var ungur, herða-
beiður, sterklega vaxinn maður,
klæddur kremgulum sportjakka,
með rauðan og hvítan trcfil um
hálsinn, í flöskugrænum buxum
farin að breyta lífshögum sínum. '
Kaupum alls konar j
" hreinar tuskur. J
Bdlsturiðjan
Freyjugötu 14. t
. r
— Ó, fyrirgefið. Þetta voru tæknileg mistök.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 4. maí 1963 15