Alþýðublaðið - 10.12.1963, Blaðsíða 6

[
I,,-
TRÚAROFST
★ Kaþólski erkiþiskupinn í Li-
verpool, John Hennan, leggur til
í nýútkóminni bók, að fráskildir
menn og konur skuli bera merki,
sem greini þau frá giftu fólki og
ógiftu. Biskupinn er þeirrar skoð-
unar, að fráskilið fólk sé hættu-
legt fyrir aðra.
Sænsk hjón, sem eru áhang-
endur hins svonefnda marantasafn
aðar í Svíþjóð, hafa verið kærð
fyrir að hafa látið son sinn, sem
þjáðist af sykursýki, deyja. Hins
vegar mun maranata trúboðinn,
sem taldi foreldrana á að gefa
drengnum ekki insulin, sem er syk
ursýkissj úklingum lífsnauðsynlegt,
ekki ákærður.
I yfirlýsingu ákæruvaldsins seg-
ir, að með því að láta vera að gefa
drengnum insúlínmeðferðina, sem
læknar fyrirskipuðu, hafi foreldr-
arnir gert sig seka um van-
★ Flestir vilja heldur vera í
einhverjum félagsskap en vera
,einir. Hvers vegna? Af því að það
er auðveldara að tala en hugsa.
Chr. Kjellerup.
☆
rækslu, sem án þeirra vilja hafi
leitt til dauða sonarins. Refsing-
in fyrir brotið setur verið allt að
eins árs fangelsi.
Atburðurinn gérðist í Vaggeryd
í Smálðndum í marz síðastliðnum. |
Bæði dreneurinn og foreldr-
arnir voru ákafir hátttakendur í
helgihaldi maranatasafnaðarins
og andlát hans vaV* *í mikla athygli
um gjörvalla Svíbíóð. Þess vegna
hefur trúflokkur bossi verið mjög
umræddur s'ðustu mánuðina, og
sending, sem sæn=ka sjónvarpið
hafði frá vakninearsamkomu hjá
þeim vakti ppvS’'rr>ikta athygli.
Það er Norðmaðurinn Arne
Imsen. spm fovvstumaðurinn
fyrir þessu fólki. Fann hefur marg
sinnis verið bo^mu að segja álit
sitt á hinu svouofuda Vaggeryd-
máli, en hann boid"r bví jafnan
fram, að maranata ráði engum
manni frá bví a’i íoita læknis, ef
hann telur b«* ni”*svnlegt.
Nancy Eriksson bingmaður og
forma*ur sænska s"kursýkissjúkl-
inaasambandsm= hefur ráðizt
miög á fóiam-sVminn og afskipti
hans af sjúklingum.
★ Á næstunni kemur á mark-
aðinn í Bandaríkjunum fataefni,
sem er dökkgrátt á vetrum, en
Ijósbrúnt á sumrin. Vísindamenn
hafa lengi reynt að framleiða
svona litbrigðaefni, en aldrei tek-
izt það fyrr en nú.

★ Stræsti og íburðarmesti lúx-
usbíll, sem um getur, var sýndur
í kvikmynd frá Barkerfélaginu.
Bíilinn er af Crysler gerð og í
honum var meðal annars þetta:
★ Skrifstofa •
★ eldhús
★ bar
★ útvarp
★ sjónvarp
★ segulbandstæki
★ rúm
★ rafmagnsrakvél
★ ekki einn '— heldur tveir
símar !
Haninn rudc s. mn á sýninguna og hefur liklega stolið senunni
frá stúlkunum, f - voru að sýna. Annars hefur líklega verið sama
á hvað var horft ' sem á sýningunni voru eingöngu sýndir fjaðra
hattar.
Ævlntýrabrá

Tíu þúsund
j
vl
Annan þriðjudag eftir páska
ár hvert velja íbúar brezka
bæjarins Hungerford tvo menn
til að gegna dálítið skrýtnu
og frumlegu hlutverki.
Hið fyrsta sem þeir eiga að
gera, er að fara í alla barna-
skóla bæjarins og bið.ia um frí
fyrir krakkana. Að því loknu
safna þeir krökkunum saman
og leggja af stað í fylkingu
um bæinn og stanza við hvert
einasta hús og biðja hverja
einustu konu um koss. Að laun
um er konunum heitið appels-
ínu. Vilji þær hins vegar ekki
gefa einn koss, verða þær að
borga penny í sekt.
Þessi siður er ævagamall og
má rekia rætur hans til 13.
aldar. Menn gera sér kannski
í hugarlund, að starf mann-
anna tveggja sé heldur betur
öfundsvert. En svo er ekki.
Þetta er nefniiega fjáröflunar-
leið og ágóðinn rennur til
hjá'parstofnana-
Fvrst við erum farin að
minnast á kossa, væri ekki úr
vegi að spjalla dálítið um þá
nánar:
Kossar og faðmlög sem
merki um ást og vináttu, þekkj
ast ekki í Japan nema þá milli
mæðra og ungbarna. Að kyssa
barn, sem er orðið dálítið
stálpað, þykir alls ekki hæfa.
Ef h.ión hittast eftir margra
ára aðskilnað, þá hvorki faðm-
ast þau né kyssast. Þau brosa
bara og falla á hné hvort fyrir
öðru. í mesta lagi grætur kon-
an örlítið.
Richard Pearson Hobson,
sjóhetjan fræga úr spænsk-
ameríska stríðinu um aldamót-
in, er áreiðanlega mest kyssti
maður í heimi. Þegar hann
kom eitt sinn opinberlega til
Chicago komu tvær litlar
frænkur hans til að taka á
móti honum. Þær tylltu sér
báðar á tá og kysstu hann, en
niikinn greiða hefðu þær gert
honum, ef þær hefðu látið það
ógert. Þarna var nefnilega
0 o 0 o 0

staddur stór hópur kvenna, —
bæði ungar og gamlar, og þær
urðu svo hrifnar og snortnar
af het.iunni, að þær gátu ekki
stillt sig og fylgdu fordæmi
stúlknanna, umkringdu hann og
tóku að kvssa hann hver í
kapp við aðra. Þeir karlmenn,
sem voru viðstaddir, skemmtu
sér vel og tóku að kalla: „Þessi
var númer 56. — Bravó 76!”
Að lokum töldu allir viðstadd-
ir í kór: „101 — 102” þar til
öll met voru slegin.
Blöðin sögðu rækilega frá
þessu atviki, og mikið hefði
vesalinvs Hobson verið þeim
þakklát.ur, ef þau hefðu látið
það óeert. Það vildi svo illa
til, að hann átti fyrir hönd-
um langt og strangt ferðalag
og hvar sem hann kom, endur-
tók sagan sig: Kvenfólkið
þyrptist utan um hann og
kvssíi hann. Blöðin gizkuðu á,
að alls hefði Hobson verið
kysstur tíu þúsund sinnum í
ferðinni.
Þekkt sælgætisfyrirtæki
byrjaði ”m betta leyti að fram-
leiða súkkulaðikassa, og skirði
þá auðvitað „Hobson-kossa.”
Það er útbreiddur misskilning-
ur, að franska útlendingahersveit-
in sé búin að vera. Það er öðru
nær. Þessi fræga hersveit, sem svo
margt hefur verið sagt um, og
ógnvekjandi Ijómi hefur stafað af,
l þarf ekki að kvarta undan manna-
\ leysi.
fiióðverjar, Bi-etar. Bandaríkja-
mcnn. ítalir og fleiri streyma enn
sem fyrr til skráninearmiðstöðva
j farís, Marseilles og Strassbourg.
Nú auglúsir útlendíngahersveitin
ef*ír nvliðum og lofar þeim frægð
op frama.
*Tú eru einungis sérhæfðir menn
í útlendingahersveitinni. Fallhlíf-
jjrUprmenn. skæruh°rmenn, véla-
o« evðimerkurherflokkar.
M»nn útlendingaherdeildarinn-
— ^ba’da bví fram. að hvergi í
franska hernum gefist betri tæki
r—' <il íbróttaiðkana. endvrnmr-
ingar og menntunar, en lijá þeim.
r-oCTar maður kem"r til nvliða-
a'—-ningpr hiá út!endin«aherdeild
’uui' er einskis sn”rt fremur en
h’rmoð til, um fortíð hans.
^kki Pv spurt um skilríki né
skiutir. hvaða nafn maður
bo- o*a af hvaða bióðerni liann er.
Aðeins er spurt að gamalli hefð
berdeildarinnar: Er bann liæfur?
TT” bann eldri en átíán ára og
en ferfugur? Cetur hann
[ orðið góður hermaðnr?
í TT"að er bað, sem fær menn til
brrc að srekia um inneöngu í út-
ier>dinsaherdeildina? Einn yfir-
r”°*’>r í sveitinni. seeir: ..Við telj-
' ’-m að bað sé fvrst, og fremst æv-
i-^-'-rabrá. tækifærið tji bess að
"wna sig við hriúf”.stu menn í
brimj Margir beirra eru einnig að
íri-’o nð kvennalausnm heimi.
1'/r”nnum hættir ti’ að tala af
ev'bið nm hátt. útlend’npaherdeild-
a.rinnar í AlsírstvrjöJdinni os bað
andlit Frakklands, sem hún sýnir.
Hennar menn svara því til, að
í apríl 1961 hefði hin fræga fall-
hlífaherdeild verið leyst upp eftir
að hafa gert tilraun til uppreisn-
ar gegn herráði frönsku stjórnar-
innar í Alsir. Um stund eftir það
var hljótt um útlendingalierdeild-
ina. Fyrrnefndur liðsforingi bætti
við: „Hvað, sem gerðist í Afríku,
•þá er útlendingaherdeildin aftur
það, sem hún var.”
Og um þessar mundir er de
Gaulle forseti ákveðinn í að gera
meim útlendingaherdeildarinnar
að hraustum nýtízku bardagamönn-
um.
Það er því útlit fyrir, að enn
um sinn verði hinn hvíti ,,kepi”
einkennishöfuðfat útlendingaher-
deildarinnar borinn með því stolti,
sem honum ber og honum hefur
verið tengt undanfarin 40 ár. ,
★ Það getur lcomið sér vel að
hrjóta, að minnsta kosti varð það
manni, Travis Zelli.s, að nafni, til
bjargar. Hann hafði verið dæmd-
ur í 90 daga fangelsi fyrir lítil-
vægt brot. Þegar hann hafði tek-
ið út helming tímans, sendi
fangavörðurinn bréf til ráðuneyt-
isins og bað um, að Zellis yrði
þegar í stað sleppt lausum. Á-
stæðan:, Hann hraut svo hátt, að
allir meðfangar hans gátu ekki
sofið í nóttunni. Leyfið fékkst
og Zellis hlaut aftur frelsi Sitt.
( 10. des. 1963
ALÞÝÐUBLAÐiÐ