Alþýðublaðið - 11.01.1964, Blaðsíða 2

i Rltstjórar: Gylfi Gröndal (áb. og BeneOikt Gröndal — Fréttastjóri:
Arni Gunnarsson. — Bitstjórnarfulltrúi: EiSur Guðnason. — Símar:
14900-14903. — Auglýsingasími: 14906. — ABsetur: Alþýðuhúsið við
, Hverfisgötu, Reykjavík. — Prentsmiðja Aiþýðublaðsins. — Áskr-iftargjald
frr. 80.00. — í lausasölu kr. 4.00 eintakið. — Útgefandi: Alþýðuflokkuriní
SKREF FYRIR SKREF
j ALÞÝÐUFLOKKURINN. hefur alla tíð lagt
I imeg'ináherzlu á raunhæfar kjarabætur og framfar-
’ir fyrir fólkið, eins og Emil Jónsson sagði í ára-
mótaávarpi sínu hér í blaðinu.
Það orkar ekki tvímælis, að fyrir tilstilli jafn-
aðarstefmiimar hefur margt verið fært till betri
(vegar í íslenzku <þjóðfélagi. Ekki væri úr vegi að
Ihugleiða, hvernig háttaði hér til, ef hugmyndir
jafnaðarstefnunnar hefðu ©kki komizt í fram-
íkvæmd í jafn ríkum mæli og raun ber vitni. Er þá
!hætt við, að vi(ð blasti önnur mynd, en ivið sjáum
ídag.
Fyrir tilstilii Alþýðuflokksins var almanna-
irygginigafcerfinu komið á fót. Engum dettur leng
-iur í hug að efast um nytsemi trygginganna, eða það
góða, sem þær 'hafa komið til leiðar. í byrjun voru
þó ekki alíir á einu máli um ágæti þeirra. Nú síð-
mstu ár hafa verið sniðnir ýmsir iviankantar af trygg
ingunum, sem áður höfðu það að iverkum, að líf-
eyrisþegum var mismunað. Tryggingakerfið verð
ur seint alfullkomið. Það verður að efla og ivíkka,
'banníg það verði eins fullkomið og aðstæður frek-
ast leyfa á hverjum tíma. Alþýðuflolckurinn mun
sem fyrr hafa þar urn forystu og sjá til þess, að
hagsmunir þeirra sem minna mega sín verði vernd
aðir og aðstaða þeirra bætt.
Eitt réttlætismál, sem lengi var á döfinni, er
jafnrétti kvenna og karla, — sömu laun fyrir sömu
vinnu. Fyrir tilstuðlan Alþýðuflofcksins er þetta
imái nú loks að komast í heila höfn. Konur munu
isenn tafca sömu laun fyrir störf, sem þær vinna jafn
hliða körlum. Launahækkun til kvenna kemur til
framkvæmda í áföngum og hækkaði kaup þeirra nú
síðast um áramótin. Þessu réttlætismáli höfðu Al-
.þýðuflokksmenn lengi barizt fyrir og höfðu þar
isigur í núverandi stjórnarsamstarfi, þótt ekki væri
ihann unninn í einni lotu.
Alþýðufiokburinn hefur hvað eftir annað beitt
tsér fyrir breytingum á kjördæmaskipan landsins.
Þau mál verða aldrei ákveðin í eitt skipti fyrir öTl,
heldur verður að taka þau til endurskoðunar með
ákveðnu árabili til að leiðrétta misræmi, sem skap
ust af mismikilli fólksfjölgun og flutningi milli
'landshluta. Þetta er réttlætismál meirihluta kjós-
enda, og flokfcurinn mun halda áfram að berjast
fyrir réttlæti í þessum málum.
Það er langt um liðið síðan jafnaðarmenn
gerðu jþað upp við sig að ganga til samstarfs við
aðra flokka á grundvelli þingræðis. Þetta hafa jafn
aðrmenn livarvetna gert, og það þótt skoðanamun
ur væri oft ærið mikill. Með þessum hætti hefur
þeim tekizt að hrinda stefnumálum sínum í fram
kvæmd, og stuðla að framgangi réttlætismála í
þágu fólksins.
|; Þremur svissneskum f jall-
J! g-öngumönnum undir forystu
JI Paul Etters tókst nýlega að
! j klífa niöur noröurhlið Eiger-
! j f jalls. Þeir voru á f jallinu
«| þnjá sólarliringa. Alls hafa 25
n'^yndir fjaUgöngumenn beö-
iö bana á noröurhlíð Eigers
fjalls, sem er 4500 m, á
liæö.
Mennirnir eru allir frá þorp
inu Toggenburg í Ausitur-
Sviss, scm er þekkt fyrir í-
þróttaiðkanir. Myndin var tek-
in þegar þeir komu heilir á
húlfi úr hinni frækiegu för.
Þer eru (talið frá vinstri):
Pater Henkel, Uli Gantenbein
og Paul Etter, fyrirliöinn, sem
er 27 ára. Hann kleif norður-
hliöina sumarið 1962. Með þeim
á myndinni er (önnur frá
hægri) Brigitte Erna.

ÞORÐUR EYJOLFSSON hæsta
réttardómari kom að máli við mig
eftir að pistili minn um nýyrðið
„hagsmunafé“ hafði birzt. Hann
sagði meðal annars: „Það er ekki
rétt að hæstiréttur liafi notað orð-
ið hagsmunafé og iiann mun aldr-
ei nota það. Þetta orð kemur fyr-
ir í vörn lögfræðings eins sakborn
ingsins í „olíumálinu“> og þess
getið, að sakborningurinn hafi
sjálfur notað það um þann verkn-
að, sem hingað til hefur verið kall
aður mútur. Nei. Hæstiréttur hef
Ur hvorki fundið upp þetta nýyrði
né notað það, og ég endurtek það,
hann mun aldrei nota það“.
ÞAÐ ER GOTT að fá þessa
yfirlýsingu frá hæstaréttardómar-
anum, en ég rakst á orðið í máls-
skjölum „olíumálsins" og þar
kemur þetta orð oftar en einu
sinni fyrir. Lögfræðingar hafa
fundið upp orðið og lögfræðingar
hafa notað það. Hæstiréttur h.cf-
ur að vísu lcveðið upp dóm yfir
því, en hann fordæmir það — og
vonandi er það þar með dautt og
kemur aldrei framar í neinu máli.
ÓSKAR JÓNSSON Hafnarfirði
skrifaði mér fyrir nokkru: „Fyrir
nokkru skrifaði ég um slysahætt-
una á blindhæðinni á veginum
milli Hafnarfjarðar og Reykja-
víkur, hér í dálki Hannesar á
horninu og lét nafn mitt undir
greinina, þótt af vangá íélli nafn
pistilshöíundar niður í prentun.
ÉG ÆTLA EKKI að endurtaka
það sem ég sagði þá um þessa
stórhæítulegu leið, fjölfarnasta
þjóðveg landsins en vil upplýsa a2
= ir Hæstiréttur fordæmir „hagsmunafé". I
* Hann hefur ekki notaS það or5 og hann mun aldrei |
I nota þaff.
Blindhæðirnar á Hafnarfjarðarvegi.
+ Hreinlæti og snyrtimennska í frystihúsum.
j .......................
síðan hafa hátt á annað hundrað
hafnfiiv,kar konur, að tilhlutan
kvennadeildar Slysavarnaríélags-
ins hér í bæ, sent frá sér áskorun
til vegamálayfirvalda um að vanda
blindhæðirnar svo að framúrakst-
ur sé ekki mögulegur á þeim.
AÐ ÉG SKRIFA ÞETTA nú er
fyrst og fremst vegna þess, að fyr
ir 2—3 dögum var ég að koma í
bíl uppá eina blindhæðina og mæt
um við þá bíl, sem er að fara
fram úr á háhæðinni. Til allrar
hamingju varð ekki slys, fyrst og
fremst fyrir það að allir bílarnir
óku hægt.
I
j EN FRAMÚRAKSTUR á þess-
um hæðum á sér því miður oft
stað, og þeir sem daglega þurfa að
fara þessa leið, munu eflaust geta
þar um dæmt. Munu liinar fram-
takssömu hafnfirsku konur hafa
snúið sér á æðstu staði og trúi ég
eigi öðru, en að sá ráðherra, er
málið heyrir undir, verði liér :,nar
lega við ósk hinna fjölmörgu, er
munu veg þennan fara. Ætti vega
málastjórnin að hraða framkvæmd
um áður en ný slys verða!
! IIALLDÓRA BERGSDÓTTIR
skrifar: „Af tilviljun átti ég ný-
lega erindi inn í frystihús. Það
sem vakti sérstaklega undrun mína
var liöfuðbúnaður stúlkna þeirra,
I sem þar voi'u við pökkun. Þær
höfðu smá-báta,. sem tyllt var á
, hvirfilinn. En niður undan löfðu.
hárflækjur— á sumum niður á
herðar — á öðrum niður í auga.
Býst ég við, að þetta frystihús sé
engin undantekning. Hef reyndar
sannspurt, að svona er liöiuðbún-
aðurinn víöast livar, ef ekki í öll
um frystihúsum landsins. Má mik
ið vera, ef- aldrei hafa borizt kvart
anir erlendis frá um hár af ýms-
um stærðum og gerðum. Sömu
sögu er að segja um afgreiðslu-
fólk kjöt- og mjólkurbúða.
ÉG VAR NÝLEGA á húsmæðra
skóla í Danmörku. Þar voru kapp-
ar ekki eingöngu til skrauts held
ur hlífðar og hafði forstöðukonan
strangt og stöðugt eftirlit með að
þvi væri framfylgt. Væri ekki
hægt, að lögskipa sérstakan höf-
uðbúnað, sem að gagni mætti
koma og gæta þess síðan strang-
lega, að þeim reglum væri fram-
fylgt.“
Mgliiveggiarx
pgötur frá
Plötusteypunni j
Sími 35785.
2 11- jan. 1964 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ