Alþýðublaðið - 01.04.1964, Síða 15

hans í sína og hvísla að honum
huggunarorðum.
Það kvöldaði, og Pelu fannst
hún enn þá lifa í einhvers kon-
ar draumheimi. Hún bjóst við að
vakna þá og þegar í . klefanum
eftir eignirnar, en það var ekki
hægt. Ef hann dæi ókvæutur,
rynni allt til nánasta ættingja
hans. Þess vegna yrði hún að
giftast honum.
— Þetta getur ekki haft nein
ar alvarlegar afleiðingar fyrir
þig, Peta, sagði hann ákveðinn,
og það mundi gerá það að verk-
um, að ég dæi hamingjusamur.
Mér er farið að þykja mjög vænt
um þig, bamið mitt. Leyfðu mér
að deyja í þeirri vissu, að þú
erfir allt.
Hann kæfði öll mótmæli henn-
ar strax í fæðingu. Hún átti
bágt með að hugsa skýrt. Það
var rangt af henni að gera þetta
. . . og þó, auðvitað væri dásam
legt að vera frjáls og öllum ó-
háður . . . Guð minn góður, hún
yrði stórauðug. En stærsta freist
ingin var, að ef hún ætti sjálf
peninga, fannst henni að irún
stæði meira jafnfætis Auburn
Lyekl. Þá gæti það ekki staðið
á miUi þeirra. Svo datt heimi
allt í einu í hug, að það gæti
líka verið, að Noel Frensham
ynni sigur yfir dauðanum, þá
væru þau öll í laglegri klípu.
Það var eins og Frensham læsi
hugsanir hennar, því hann sagði:
— Ef að það kraftaverk
skyldi ske, að ég lifði þetta af,
gef ég þér mitt drengskaparlof
orð að hjónabandið verður
gert ógilt, ef þú æskir þess. Svo
að þú verður þú hvorki ver né
betur sett en áður.
Hún fann að hönd hans skalf,
og hann horfði á hana bænar
augum.
— Gerðu þétta fyrir mig Peta.
Eg hata þá tilhugsun að deyja
svona, án þess í raun og veru
að hafa lifað nokkrum til gagns.
Það myndi gera mig svo ham-
ingjusaman, að skilja þig eftir
sem ekkju mína og einkaerf-
-ingja.
Hann þagnaði skyndilega, og
barðist við að,ná andanum. Litar
háttur hans var bláleitur. -Hún
varð skelfingu lostin, og hélt
að hann væri að gefa upp önd-
ina. Hún flýtti sér að hringja
á hjúkrunarkonuna. En hann
náði sér. Peta var dauðþreytt, og
kærði sig f raun og veru lítið
um framtíðina þessa stundina.
Andstutt og utan við sig af
þreytu, samþykkti hún treglega
að giftast Noel Frensham áður
en hann dæi.
5. kafli.
i Brezki ræðismaðurinn í Port
Framhalds-
saga eftir
Denise Robins
Said kom árla næsta morgun til
sjúkrahússins. Og í viðurvist
tveggja votta, læknis og hjúkr-
unarkonu, gaf hann þau saman,
Petu Marley og Noel Frensham.
Peta var svo taugaóstyrk og
9
rugluð, að hún gat tæplega svar
að því, sem ætlast var til af
henni, og þegar hún sagði hið
örlagaríka já, fannst henni það
næstum því of ótrúlegt til að
vera satt. Hún hafði lesið um
svona „banabeðs" hjónaband í
bókum og blöðum, en aldrei
hefði henni dottið í hug, að hún
ætti nokkurn tíma eftir að leika
aðalhlutverk í slíku. Og hvað
það var hræðilegt að hugsa til
þess að giftingaralhöfnin skyldi
vera framkvæmd með svo stutt
um fyrirvara. Athöfn, sem batt
tvær manneskjur saman og
breytti þar með öllu lífi þeirra.
Það hafði ekki verið erfitt að
fá þetta framkvæmt. Til þess
þurfti aðeins stutt samtal við
þrezka ræðismanninn, sérstakt
leyfi — og svo var allt um garð
gengið.
Hönd hennar skalf, þegar ræð
ismaðurinn tengdi hendur þeirra
Noels saman. Þó hann væri mátt
farinn var handtak hans þétt
og stöðugt. Hann hafði rétt
nægilega krafta til að renna
hringnum á fingur hennar -—
mjóa gullhringnum, sem hún
hafði sjálf keypt. Og þegar hún
loks hafði nægilegan kjark til
að líta á manninn, sem nú var
eiginmaður hennar, var augna
ráð hans mjög rólegt. Sjálf var
hún hrædd og örvæntingarfull.
Hún hafði strax séð eftir þessu
loforði sínu, en fannst hún ekki
geta svikið liann, þegar þetta
var komið svona langt.
Hvað mundi hann lifa lengi?
Sú spurning brann í huga henn
ar á meðan á giftingarathöfninni
stóð, og á eftir, þegar læknar og
hjúkrunarkonur báru fram ham
ingjuóskir sínar. Tvær róman-
tískar hjúkrunarkonur færðu
þeim blóm, og ungur læknir, sem
dáðist að fegurð brúðarinnar og
vorkénndi vesalings eiginmann-
ingum, sem beið dauðans, gaf
þeim kampavín.
Noel lá mest allan daginn í
móki. En öðru hverju opnaði
hann augun og hvíslaði nafn
Petu. Honum virtist líða betur
ef hann fann að hún sat við hlið
hans, tilbúin til að taka hönd
Greín Helga
Framh. af bls ?
geta hins vegar látið hana sæta
tíðindum í mannkynssögunni. Þar
gildir lielzt lögmálið um framboð
og eftirspurn.
Alþingi markar tvímælalaust
rétta stefnu og tímabæra, þegar
það ákveður, að tveir mikilhæfir
listamenn njóti bærilegra árs-
launa. Gildi hennar er annað og
meira en verðskulduð viðurkenn-
ing á starfi Gunnars Gunnarsson-
ar og Halldórs Laxness. Mestu
skiptir, að nú geta yngri lista-
menn okkar tekið mið af ein-
hverju því, sem krefst framtaks
og samkeppni. Afburðamenn í
bókmenntum og öðrum listum
eiga að njóta sýnu hærri launa en
Gunnar og Halldór fá í ár. Þeim
ber að minnsta kosti kaup á borð
við .lukkuriddara’, sem hreppa
embætti af tilviljun og valda eng-
um tímamótum. Ég aðhyllist ekki
samkeppnistrú þeirra manna, sem
greina varla milli mannréttinda
og dýrkunar á ofurmenni. Stund-
um mun þó samkeppni nauðsyn-
leg og sjálfsögð, ef þjóð vill verða
sér út um afrek og yfirburði
þeirra einstaklinga, sem fram úr
geta skarað. Svo er um íþróttir
og listir, frábæra og aðdáunar-
verða getu til líkama eða sálar„
Dáðir snillinganna hljótum við aðf
verðlauna svo, að stærstu for-
dæmi teljist eftirsóknarverð,
Jafnframt ber okkur að uppræta
minnimáttarkenndina og forðask
það ranglæti, sem leiðir af lilut-
drægni. og vanmati. Vitaskuld
hyllum við þá, sem brjótast upp á
hæstu tinda, en vandinn er a<S
uppgötva og undirbúa hina, er
taki sér velklifrendurna til fyrir-
myndar og geri ef til vill enn bet-
ur. Hér gildir engan veginn sjon-
armið gamailar konungshugsjón-
ar, heldur mannræn leit, þar sem
enginn sé fyrirfram dæmdur úr
leik, en öllum gefinn jafn kost-
ur þess að njóta hæfileika sinna.
Þetta er mikill vandi. Napoleon.
komst til frægðar og valda. Samk
fæddist hann af fátækri konu meS
harmkvælum, og veraldarframi
hans var oft tilviljun háður. lof-
urmenni sögunnar byrjuðu ýísti
flest lífið í lágri vöggu eða á
hálmbing suður, austur og vestur
um álfur. Og enn mun þurfa at-
hygli og samvizkusemi að finna þá„
sem fram úr skara, þegar gæfani
og gerviieikinn . fara saman,
Mönnunum hefur löngum reynzf!
auðveldara af tvennu erfiðu a'ð
þekkja fortíðina en skilja sam-
samtíðina. Samt höfum við þokazfí
lengra og hærra öld af öld og
kynslóð eftir kynslóð — til góðs
. og ills.
| Lesendum finnst kannski, að ég
hafi látið þá hlaupa apríl, ei»
greinarkornið er skrifað á páska-
i dag!
I Helgi Sæmundsson.
karlmann askór
úr leðri me <5 gúmmísóía
VERÐ KR. 299,25
Skóbúb Ausfurbæjar
Laugavegi 100.
Þegar Copper Calhoon kemur til lier-
málaráðuneytisins er eins og stjómarskipti
séu að 'eiga sér stað.
— Fröken Calhoon, innan stundar kem
hitta varnarmálaráðherrann.
— Fröken Calhoon, nnan stundar kem
ur aðstoðarmaður og mun fylgja yður . . .
Summer Olson snýr sér nú við og stend
ur þá augliti til auglitis við Stebba Stól. -
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 1. apríl 1964 1$