Alþýðublaðið - 13.05.1964, Blaðsíða 15

þegar hann veit að hann mun
dragast inn í sltilnaðarmálið?
Peta dró andann örar.
— Þessi orð þín koma mér til
að . . .
— Hata mig, botnaði Noel fyr-
ir hana, og brosti dapurlega.
Hún sneri sér frá honum.
— Ó, hvers vegna gengur þú
alltaf út frá því að Auburn elski
mig ekki í alvöru, og að hann
vilji helzt svíkja öll loforð sín
við mig? Ég get fullvissað þig
um það, að hann er einungis að
liugsa um mig.
— En það geri ég ekki, eh?
— Hvernig má það vera, þar
sem þú vilt helzt koma aliri sök-
inni yfir ó mig?
— Þér skjátlast. Mig langar
bara til að sanna þér í eitt skipti
fyrir öll, að Auburn Lyell mun
aldrei láta draga sig i'nn í skiln-
aðarmál. Hann er ekki þannig
gerður. Og í öðru lagi, fyrirtæk-
ið Lyell & sonur á í erfiðleikum
núna. Það ganga sögusagnir um
það, að þeir séu að verða gjald-
þrota. Ef þeir verða það, heídur
þú þá að Auburn Lyell muni
leyfa sér að njóta rómantískrar
ástar með stúlku, sem ó ekki bót
fyrir rassinn á sér? Nei, en hann
mundi kannske vilja giftast konu,
sem hefði skilið við mig og ætti
þess vegna rétt á nokkru af auði
mínum.
— Hættu, sagði Peta reið.
— Ég vil ekki lilusta á þig.
Hún ætlaði að hlaupa fram
hjá honum og út úr herberginu,
en hann gréip um úlnlið henn'ar."
— Misstu ekki aftur stjórn á
skapi þínu, Peta. Það getur ver
ið, að ég egni þig til reiði, en
ég grátbið þig að fara að öllu
með gát í þessu máli. og hugsa
um allt það, er ég hef sagt þér
í ró og næði.
I Peta barðist um föl af reiði.
— Við skulum sjá, hvað Au-
burn gerir. Og hvað þessum pen
ingum viðvíkur . . . þetta er við
bjóðslegt af þér. Ég trúi þér
ekki.
— Þú trúir engu nema að þú
takir á því. En þá verður það
orðið of seint fyrir þig.
Reiði hennar sjatnaði. Hún
dró að sér höndina.
— Ó, andvarpaði hún. — Mig
langaði ekki til að lenda aftur
í illdeilum. Þetta er allt svo . . .
svo hræðilegt.
— Allt kemur í ljós á sínum
tíma, sagði hann. — Á meðan
skaltu trúa hverju og hverjum
sem þú vilt, en ég ætla aðeins
að biðja þig að gera eitt fyrir
■ mig.
— Hvað er það?
— Að halda áfram að búa
hérna sem konan mín.
— Ég vildi helzt ekki gera
það.
— Það er þér sjálfri fyrir
beztu, Peta.
Ég get ekki séð neina á-
. stæðu til þess, ef um skilnað
er að ræða.
— Bíddu þangað til það byrj-
ar, Eeta. Þinn .vndislegi Auburn
e'r ekki tilbúinn til áð fara með
þig í burtu núna. Það getur ver
ið, að hann geri það . . . ó, já
• • • ég játa, að það getur verið
að hann liafi í liyggju að giftast
þér. En þangað til það er klapp-
að og klárt, er bezt fyrir þig að
dvelja áfram hjá mér, ég skal
ekki gera neinar kröfu til þín.
Þú þarft ekki að hafa áhyggjur
af því.
— Ég hef ekki heldur neinar
áhyggjur af því, sagði hún og
roðnaði.
— Þá skulum við bíða og sjá
hvað skeður. Og reyndu að
minnsta kosti að trúa því, að ég
er vinur þinn.
40
Hún hló taugaóstyrk.
— Þú sýnir ekki vináttu þfna
með því að rægja stanzlaust
manninn, sem ég elska.
Svipur hans breyttist skyndi
lega.
— En hvað þú ert hrein og
sterk í ást þinni, Peta. Ó, ég
vildi að guð gæfi . . .
Hann þagnaði og andaði
þungt. Hann varð að halda aft-
ur af sér til að grípa ekki um
handlegg hennar og grátbiðja
hana um að vera kyrr hjá hon-
um . . . ekki bara núna stutta
stund . . . en alltaf.
Peta leit á liann og tók eftir
loganum í augum hans. Og
skvndilega skildi hún um hvað
hann var að hugsa. Auburn
hafði rétt fyrir sér. Noel Frens-
ham elskaði hana. Það kom
henni í enn meiri vandræði.
Framhalds-
saga eftir
Denise Robins
Sennilega var það líka þess
vegna, sem hann reyndi svo
mjög að sverta Auburn í henn-
ar augum. Vesalings Noel.
f Meðan hún stóð þarna, vand-
• ræðaleg og í þungum þönkum,
sagði Noel:
“ — Vopnahlé eða stríð, Peta?
— Sennilega stríð, sagði hún
óhamingjusöm. — Ég vil fá
frelsi mitt, og ég verð að játa,
að ég er nógu eigingjöm til að
vilja fá það þannig, að við Au-
burn bíðum sem minnst tjón af
því. Mér finnst það ekki nema
réttlátt, en þú ert á annarri
.. skoðun, og vilt hindra mig í því.
Svo að við verðum líklega að
- heyja stríð, ekki satt?
j;— Allt í lagi, sagði hann
þunglega. Ástríðueldurinn var
nú útbrunninn í honum, og and-
lit hans var aftur orðið fölt og
hörkulegt. — Við verðum að
heyja stríð, Peta. En á meðan
verður þú liér kyrr.
. Hún rétti út hendumar eins
. og í örvæntingu. Það virtist ekki
vera hægt að segja neitt meira.
Én þegar hann ætlaði að fara,
ságði Peta vingjarnlega: — Þú
yeizt, að þú verður að gæta þín
vel. Þú ert ekki enn orðinn nógu
' Hraustur.
..!— Mér líður prýðilega, þakka
þér fyrir. Ég er bara dálítið
þreyttur og á erfitt með að sofa.
.; Hún fitlaði við fellingu í kjóln
um sínum. Henni leið mjög illa.
Þetta var allt svo hræðilega flók
’ið og hættulegt fyrir sálarfrið
hénnar. Hún gat ekki gert að
því, að henni geðjaðist vel að
Noel Frensham, og þó varð lrann
áð vera óvinur hennar, ef hann
yar óvinpr Auburns.
Frensham leit niður á drúp-

andi höfuð hennar. Honum leið
jafnvel enn verr en henni.
Skyndilega lyfti hún höfðinu
og sagði:
— Hvernig getur þú þolað undir
þessum kringumstæðum, að ég
dvelji hér, kalli mig frú Frens-
ham og verði ef til vill kynnt fyr
ir fjölskyldu sinni? Mundir þú
ekki fremur kjósa, að ég færi
á morgun?
— Nei, svaraði hann. — Ef
þetta endar að lokum með skiln
aði — hvemig svo sem honum
verður háttað vil ég ekki að
fólk geti rætt um að þú hafir
ekki einu sinni búið hér í hæfi-
legan tíma. Góða nótt, Peta.
— Góða nótt, sagði hún.
Þau gengu hvort til síns her-
bergis og lokuðu hurðinni,
hvort um sig með sínar sorgir
og vandræði. Brátt var stóra hús
ið við Wimpole Street hjúpað
þögn og myrkri — og svefni.
14. kafli.
Næsta vika var síður en svo
þægileg fyrir Petu. . Hversu
skemmtileg hún var fyrir Noel,
gat hún aðeins dregið ályktanir
af þungbúnum andlitssvip hans.
Auburn hringdi dag nokkum
til hennar og sagðist verða að
fara strax til Manchester og
verða þar í viðskiptaerindum til
næstu helgar. Hún varð fyrir
miklum vonbrigðum, því hana
langaði meira til að hitta hann
nú enn nokkru' sinni fyrr. En
hún vissi, að hann hafði mikið
að gera, og Noel hafði sagt að
hann ætti í fjárhagsörðugleik-
um, svo það var ekki furða, þó
hann yrði að fara. En hún fann
til undarlegs tómleika.
Auburn virfist sjálfur vera
mjög leiður yfir þessu i síman-
um.
— Ég ætla að skrifa þér á
hverjum degi, sagði hann. —
Hvera mínúta, sem ég ekki eyði
í návist þinni er eins og heil
eilífð, engillinn minn. Gættu
vel að þér, og láttu ekki fjand-
ans lækninn gera þér lífið leitt.
Þegar hún sagði Noel að Au-
burn yrði í burtu í viku, sagðf
hann ekkert. Hann brosti að-
eins þessu háðsbrosi, sem hún
var nú farin að þekkja svo vel
og sem reitti hana ætíð til
barnalegrar reiði.
— Ég býst við að þú álítir að
hann hafi farið með einhverjum
kvenmanni, en ekki í viðskipta-
erindum?
Bros Noels varð hjartanlegra-
— Þvílíkt barn sem þú ert,
Peta.
Hún fann, að hún hafði hagað
sér heimskulega, snéri sér frá
honum rjóð í kinnum og velti
því fyrir sér hvemig hún gæti
lifað af heila viku án ástvinar
síns.
En vikan varð síður en svo
viðburðarsnauð. Það var eilífur
gestagangur. Vinir Noels komu
umvörpum til að kynnast „brúð
inni“, og jafnvel kunningjar
hennar, sem höfðu frétt af gift
ingunni hjá Bradley hjónunum.
Þetta var erfitt fyrir hana, og
stundum langaði hana ákaft tii
að hlaupa á brott frá öllu sam-
an og fara eitthvað þar sem hún
gæti verið ein. En hvert gat hún
farið? Aðeins til frænku sinnar
í Devonshire, en það þýddi að
liún yrði Iangt í burtu frá Au-
bum. Auk þess liafði hún enga
vinnu og átti enga peninga. Með
hverjum deginum sem leið,
fannst henni hún sökkva dýpra
NÝKO MIN
kjólaefni, einlit, köflótt Og
'' -rósótt.
Lítið í gluggana.
Verziunin SNÓT
Vesturgötu 17.
SÆNGUR
Endumýjum gömlu sængurnir.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIÐURHEEINSUNHf.
Hverfisgötu 57A. Síml 16738.
__ Já, svona er þetta mál. Strákarnir
fundu þennan bréfmiða. Það lítur út fyrir
að þarna hafi hermálaráðiineytið týnt leynd
armáli. Það er símanúmer aftan á miðanum.
— Hvers vegna brosir þú?
— Það er ekki að við séum vanþakklátir,
Jee, en mikið hljótið þið að liafa reynt að
fá þetta staðfest áður en þið tilkynntuð það>
til ríkislögreglunnar.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 13. maí 1964 |£