Alþýðublaðið - 15.11.1964, Side 5

iiiiiiiiimiiiiiimmmiiiiiiiiMimiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiimiiHiimiiiiii iiiiiiiiiiiiiiimmimimiiimmiiiiiimimiiiimiiiimmiiimiimimiiimiiiiimmiimmmHmimmmimimiiimimimimiiimiiiiiiiiimmimmmii
^nmi
Ritstjóri:
ALFKEiaUR BJARNADÓTTiR
Svipmyndir
úr vefrar-
tizkunni
VETRARKÁPURNAR í
eru bæði köflóttar og einlitar.
Helztu tízkulitirnir eru dökk
irautt, grænt, brúnt og svart.
Kjragarnir eru litlir og þeim
hneppt saman í hálsinn.
Vasarnir eru annað hvort
mjög litlir eða stórir og utaná
saumaðir. Pils í sama lit og káp
an og kápur sem eru einlitar
öðru megin en köflóttar liinu
megin eru mjög vinsælar.
■ Köflóttir hattar og legghlíf-
ar ryðja séð óðum braut á óska
lista kvenfólksins og sama er
að segja um alla vega útprón-
aða sportsokka. Skórnir eiga að
vera háir upp á ristina, með lág
um og breiðum hæl.
Fleira er matur en feitt kjöt
ÞYKI þér góður gamall ost-
ur — og það þykir mörgum —
hefurðu trúlega einhverntíma
heyrt söguna um Evrópumann-
inn, sem lét í ljós ógeð sitt er
hann sá Kínverja borða kæst
egg, en guli maðurinn brosti
bara og svaraði: „Já, en þið
hvítu mennirnir borðið nú líka
gamlan ost.“
Evrópskur landkönnuður lét
einu sinni Samoana þefa af
oststykki, sem hann hafði í bak
poka sínum og sagði honum
um leið að hvítum mönnum
þætti þetta lostæti. Sá inn-
fæddi lét í ljós undrun sína
og ógeð, en borðaði samtímis
með mestu ánægju slímuga
hráa gæagúrku, feita lifandi
maðka og annað góðgæti sem
öllum Evrópubúum þykir ólyst
ugt og óætt.
Sá sem einhvern tíma liefuv
ferðazt um Evrópu veit að einn
ig þar hefur hver þjóð og hver
þjóðflokkur sína sérstöku uppá
haldsrétti. Norðurlandabúi skil
ur ekkert í að Suðurlandamenn
eru sólgnir í rétti, sem eru
beizkir af kryddi eða smitandi
af matarolium, og Suður-Ev-
rópubúinn á bágt með að venja
sig við þungan mat, sem við er-
um hrifnastir af.
Auknar samgöngur hafa þeg
ar haft nokkur áhrif í þá átt að
breyta þessum mun mataræðis,
og brátt mun hann trúlega
hverfa með öllu — að minnsta
kosti meðal þeirra sem betur
mega, en ennþá eru ýmsar slík
ar venjur við lýði meðal al-
þýðu og verða sennilega lengi
enn.
Englendingar eiga til dæmis
bágt með að vera án síns roast
beef — naulakjöt — úr safa-
miklu kjöti, og í stórveizlum
er plómubúðingurinn ómiss-
andi — það er aðaljólaréttur-
inn.
Venjulegur þýzkur alþýðu-
maður borðar góðar en fáar
máltíðir. Sagnir 'um nægjusemi
Þjóðverjar eiga í rauninni að
eins við um,, ófrjórri hluta
landsins eða neyðartímá. Hjú
þeim ér einkum á borðum
mjölbúðingar, mjölbollur og
bjúgu — að ógleymdu ölinu.
Innfæddur Miinehen-borgari
getur, að því að sagt er, skol-
að niður fimmtán lítrum af
öli daglega. Þýzki þjóðarrétt-.
urinn súrkálið — sauei'kraut
— er víða þckkt og um það
sagði þekktur heimspekiðgur
einu sinni í gamni. að það gæti
verið ’ágætt tákn þýzkra skaps-
muna, dálílið súrt, nokkuð upp
blásið, þungt og óskáldlegt —
með bjúga ofaná öllu saman,
eins löngu og útskýringar nauð
stadds Þjóðverja'eru jafnan.
í Ungverjalandi þykir almenri
ingi bezt kjötkássa, sem helzt
á að vera svo krydduð að venju
legur Norðurlandabúi bronnur
allur innvortis, ef hann legg
ur sér það til munns.
Rússar búa til sérstaka teg
und af þungum pönnukökum
úr ,,bóhveit“ og annan rétt,
sem er búinn til úr súpu nleð
káli í ,fleski, grjónum, smá-
bjúgum og stundum sveskjum
og nefnist hann ,,borschst“.
Það er óþarfi að minnast á .
þjóðarrétt ítala, makkarónurn
ar. Mállíð án þeirra, er eins
óhugsandi og steik hjá okkur
án jarðepla. En annars eru
italir ákaflega nægjusaihir. í
hafnarborgunum má oft sjá þá
borða allskonar skeldýr, hráar
hveljur með beztu lyst. Sæ-
krækling, einnig kolkrabba og
stjörnurnar brjóta þeir, hvar
sem þær er að finna og borða
þær umsvifalaust. Annar ítalsk
ur þjóðarréttur er hinn svokall
aði „polenta".' Það er ekkert
annað en maismjöl soðið í olíu
og brytjað í smáa bita.
Frönsk matargerð hefur
lengi verið viðfræg og talið, að
franskir matreiðslumenn gætu
gert hvaða sælkera sem er
ánægðan. Það má þá ekki draga
þá ályktun af þessu, að Frakkar
séu sérlega vandfæddir menn
enda er því alls ekki svo farið.
Þeir eru yfirleitt nægjusamir
og húsmóðirin notar margt úr
innvolsi dýra, sem fleygt. er
annarsstaðar í Evrópu og talið
ónothæft.
Með hverri máltíð er vín
Framhald i síðu 10.
IIIIIIIIIÍ'lllllllllHIIIIIIIIIIII II .1.1 illllllllllllllllllllllllllllllllllllliuvJ
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 15. nóv. 1964 5