Vísir - 29.09.1961, Síða 15

Föstudagur 29. sept. 1961
VlSIR
15
Ástin sigrar
Wary Burchell.
|sakna hennar og segja: —
Þetta er allt öðru vísi síðan
Erica hætti að vera heima-
gangur hérna! En smám
saman mundi hún venjast því
að sjá hana ekki, og síðan
j mundi hún hætta að minnast
1 á hana.
Carol kom til dyra.
Hún hafði sett upp hatt-
inn, svo að það var augljóst
að hún ætlaði að fylgja
henni á stöðina. Hún brosti
ef maður gerir ekki stundum
það, sem ekki nær neinni átt?
— En engin nema þú hefð-
ir getað látið þér þetta þessa
fjarstæðu í hug, sagði Erica
og hristi höfuðið.
— Ég veit það. Þess vegna
er ég ekki eins og fólk er
flest. Komdu nú og fáðu þér
matarbita, og þá skal ég
segja þér hvernig ég leigði í-
búðina mína með öllu innbú-
inu. Mér fannst hyggilegast
standa þarna núna, en dálítil
huggun var henni í að hann
hafði ekki stungið myndinni
undir stól.
Hún lagði bréfið upp að
myndinni og fór út.
Nú varð hún að vera ráð
deildarsöm og hagsýn. Hún
símaði eftir bíl sjálf, því að
hún þoldi illa forvitnina í
augunum á vinnufólkinu. Svo
bar hún töskuna niður og
fór úr húsinu án þess að
kveðja nokkra manneskju.
Ericu þótti vænt um að
leiðin til Carol var ekki löng,
svo að henni gafst ekki ráð.
rúm til að hugsa mikið á leið
inni þangað. Það yrði erfitt
að kveðja Carol — miklu erf
iðara en þegar hún flutti sig
frá henni til að giftast, því
að þá vissi hún að hún gæti
hitt hana hvenær sem hún
vildi.
Auk þess þótti Ericu enn
þá vænna um hana en áður,
eftir þessar undanförnu
raunavikur.
En hún varð að horfast í
augu við það. Hún hafði ver-
ið heppin að eiga Carol að
svona lengi. En héðan í frá
varð hún að bjarga sér hjálp-
arlaust. Kannske hafði hún
gott af því.
En gat það undir nokkrum
kringumstæðum verið happ
að vera einstæðingur ? Æ,
bara að hún gæti komist hjá
að kveðja Carol líka! Hún
hafði borið sig vel þegar hún
var að kveðja Oliver. Og hún
varð að standast þessa raun
líka.
— Það var flónska að haga
þessu svona, hugsaði Erica
með sér þegar hún fór út úr
bílnum. — Við hefðum ekki
átt að koma okkur saman um
að kveðjast. Ég hefði átt að
aka beint á brautarstöðina og
skrifa henni á eftir. En ég
lofaði henni að koma, og má
ekki svíkja það.
Hún gekk upp stigann og
hringdi. Skrýtið að hugsa til
þess að hér skyldi allt halda
áfram í sama horfi og áður.
Carol mundi vafalaust oft
og bauð Ericu inn.
Tvær töskur og hattaaskja
stóðu í anddyrinu.
— Hver á þetta? spurði
Erica til málamynda, því að
hún þekkti bláu töskuna henn
ar Carol mæta vel.
— Ég.
— En — hvað hyggstu
fyrir? Erica fékk mikinn
hjartslátt.
— Ég
Datt þér í hug að ég léti þig
fara eina?
— 0, Carol, sagði Erica.
— Ó, Carol!
Carol hló og faðmaði
hana. — Haltu áfram, — en
ég veit ofur vel hvað þú ætl-
ar að segja ...
— Starfið þitt! tók Erica
fram í.
— Ég hef sagt upp. Ég var
hvort sem er hundleið á því.
Ég þarf tilbreytingu. Mig
langar líka til London. Þeir
voru vitanlega ekki hrifnir af
að ég hætti, með svona stutt-
um fyrirvara, en ég sagðist
verða að komast burt strax,
til þess að hjúkra veikri
frænku minni. Hafi þeir trú-
að mér, þá urðu þeir að
minnsta kosti að láta sem
þeir gerðu það.
— En þetta nær ekki nokk-
urri átt, góða mín ...
— Satt er það, sagði Carol.
— En hvaða gaman er að lifa
að hafa það þannig, því að
við höfum ekki hugmynd um
hve lengi við fáum að búa
saman í friði.
Erica sagði fátt. Hún lét
Carol hafa orðið, því að það
yar hugarléttir að heyra það
sem hún sagði.
Hún átti ekki að vera ein.
Hún þurfti ekki að fara éin
síns liðs í þessari hræðilegu
Carol ætlaði að
verða með henni.
Carol útmálaði hve vel
þær skyldu bjarga sér þang-
að til þær fengi atvinnu aft-
ur. Þær skyldu búa á kvenna-
heimili til þess að spara það
sem þær höfðu úr að spila.
Og síðan skyldu þær ná sér í
íbúð saman. Og Erica mátti
ekki fyrir nokkurn mun halda
að öll lífsvon væri úti hjá
henni. 1 rauninni væri lífið
nú fyrst að byrja, með alls
konar óvæntum möguleikum.
Erica brosti.
— Carol mín, ég get ekki
sagt þér helminginn af því,
sem ég'álít og sem ég óska,
en ef ég heyri talað um engla
einhvern tíma í framtíðinni,
þá sé ég aldrei fyrir mér
þessa jólakortaengla með
hvíta vængi. Ég sé aðeins þig.
— Þú ert bullukeli, sagði
Carol og þrýsti henni að sér.
— Þú verður að losa þig við
þessar hugmyndir um að ég
sé afbragð og þess háttar,
annars verður það hræðilegt
áfall fyrir þig að uppgötva
sannleikann... Nú máttu
ekki segja meira, annars fer
ég að skæla og þá missum við
af lestinni.
Þess vegna sagði Erica
ekki meira, en hún gat ekki
stillt sig um að velta fyrir
sér hvort nokkur manneskja
ætti jafn góðan vin og hún
ætti, þar sem Carol var.
Carol þagði meðan þær
voru að borða. Svo náðu þær
í leigubíl og óku á stöðina.
Þetta varð einkennileg ferð.
Ericu fannst hún ganga í
svefni. Það var lítið um
ferðalög á þessum tíma árs,
svo að þær fengu klefa fyrir
sig einar, og gátu lagzt út af
á bekkjunum.
Carol sofnaði að heita mátti
undir eins, en Erica var allt-
af að hrökkva upp. Og þegar
birta tók af degi settist hún
upp og fór að horfa á landið
sem brunaði framhjá.
Það var erfitt að skilja að
hún skyldi hafa stigið þetta
örlagaríka spor — það var
mikilsverðara en það sem hún
hafði stigið er hún giftist
Oliver.
Þá hafði hún elskað Oliver
í nokkur ár og hann hafði allt
af verið í huga hennar. Þess
vegna hafði giftingin í raun-
inni verið rökrétt afleiðing af
því, sem fyrir var áður. En
nú var allt þetta liðið hjá.
Nú varð hún að leggja nýjan
mælikvarða á það sem fram-
undan var.
Jæja, Carol hafði fullyrt
að maður lifði alltaf í þessari
veröld. Kannske gæti maður
vanist öllu líka . . . Það var ó-
notalega snemma sem þær
komu til London. En þeim
varð hughægra' er þær höfðu
fundið sæmilegt kvennaheim-
ili og fengið sér morgunverð.
Þeim kom saman um að
hafast ekkert að þann dag-
inn. Ericu leið vel af því að
Carol var hjá henni, og
reyndi að hrinda áhyggjun-
SKVTTLRIMAR ÞRJÁR 87
fer auðvitað líka. næturlest.
Næsta dag var Constance jörS-
uð. Er leið á kvöldið höfðu þjón-
amir haft upp á felustað Mylady,
og Athos sagði vinum sínum að
söðla hesta sína, en siðan hvarf
hann nokkra stund, en kom aft-
ur með mann, sem hafði grimu
fyrir andlitinu. Klukkan níu hélt
fylkingin af stað.
Nóttin var dimm og drungaleg.
Þungbúin skýin æddu um himin-
inn og skyggðu á stjörnurnar. Er
þeir höfðu farið nokkra hríð,
stökk maður skyndilega í veg
fyrir þá. Það var Grimaud. „Veiztu
hvar Mylady heldur sig?" kallaði
d’Artagnan „Rólegur, d’Artagn-
an‘‘, sagði Athos. ,,Ég skal spýrja
hann‘‘ „Hvar er hún?“ Grimaud
benti i áttina til árinnar. „Langt
burtu?" spurði Athos. Grimaud
beigði vísifingurinn. „Og er hún
ein?“ Grimaud kinkaði koili.
„Herrar mínir", sagði Athos, „hún
er ein síns liðs, hálfa mílu frá
ánni“.
Grimaud héit yfir akrana og
riddararnir fylgdu honum eftir.
Er þeir komu að litlu, afskekktu
húsi, spratt Mousqueton skyndi-
lega upp úr skurði og sagði: „Hún
er þarna inni”. „Hvar er Bazin?“
spurði Athos. „Hann gætir dyr-
anna". Athos fleygði taumnum til
Grimauds, gaf hinum bendingu um
að halda að dyrunum og stökk
siðan sjálfur yfir limgerðir og upp
á gluggasilluna.
K V I S T
Lofðu mér að sjá hvemig liann fer ef þú geispar.