Vísir - 30.10.1963, Blaðsíða 4

Hljómsveitin spilar, Haukur syngur, og unga fólkið þyrlast um gólfið, Iétt í spori og létt í Iund.
*
Fyrr en varir .sitjum við
í leigubflnum.
— í Glaumbæ takk.
Og af stað er ekið. Enn einn
risavaxinn dyravörður blasir
álveg sama, og hann hrópar: —
Bravó, Haukur.
Hávaðinn er svo mikill að
það heyrist ekki vel til hans, en
kannski Haukur hafi heyrt það,
því að hann lítur á piltinn og
brosir föðurlega, og ungi mað-
urinn sofnar ánægður fram á
borðið.
Þjónninn brosir dapurlega,
hristir höfuðið, og tekuwvarlega
— O, blessaður það er ó-
sköp svipað. Þeir eru líka með
rokk og twist og trallalla. Mér
fannst samt að fólkið sem sækti
skemmtistaðina þar, væri nokk-
uð eldra en það er hér. Full-
orðna fólkið hér fer svo til ekk-
ert út að skemmta sér.
— Hvernig líkaði þeim við
íslenzku lögin?
— Ágætlega aö því er virtist,
heit i andliti, og augu hennar
glampa.
Hún svifur léttilega, og með
yndisþokka um gólfið með
herranum sínum. Þrýstinn barm
ur hennar hefst og hnígur og
við förum að skilja hvernig
gömlu úlfunum líður.
En starfið kallar, og við ríf-
um okkur úr leiðslunni og höid-
um til dyra.
frjálsmannlegir og brosandi
fram hjá honum. Þetta er enda-
stöðin, og á hana er komið á
þeim tima sem lífið er mest í
borginni. Eins og vanalega er
troðfullt, og hávaðinn óskap-
legur. Allir eru brosandi eða
hlæjandi, það sér maður vel, ef
rýnt er nógu lengi gegnum tó-
baksreykinn. Við förum á okkar
vanalega stað, og þangað komn
ir litumst við um í mannþröng-
inni. Hér og þar bregður fyrir
kunnuglegu andliti, hlæjandi
syngjandi.
Hér er það menntaskólaæsk-
an sem ræður ríkjum. Og til-
vitnanir í Sókrat.es og Plató, á
latínu, fijúga þéttar en flugur
á hásumardegi. Þó að við ef-
umst ekki um stórfenglegar
gáfur þessara ungu manna, þá
höfum við örlítinn grun um, að
þeir í Vatikaninu, beri sum orð-
in dálítið öðru vísi fram.
Síðhærður piltur, með gul-
leitan skegghýjung syngur
Gaudiamus, og drukkin kona úti
í horni tekur undir við hann —
milli hikstanna.
Einn hinna öfgafyllri mennta-
skólapilta snýr sér að okkur,
lítur í ungleg, hreinrökuð and-
lit okkar, og hreytir út úr sér:
— Broddborgarar.
Það er eins og hann búist við
að við munum ráðast á sig eftir
svona ógurlega svívirðingu, því
að hann teygir úr veiklulegum
líkamanum. Tut, tut, segjum við
og lítum í kringum okkur til
þess að vita hversu margir fé-
lagar hans séu nærstaddir. Þeir
reynast of margir. — Sá á að
NÆTURUF í REYKJA VÍK
við okkur, og hann bíður með-
an við borgum bílinn. Mér er
sem ég sjái okkur fá þetta
endurgreitt, muldra ég og rétti
bílstjóranum síðasta hundrað
kallinn.
Dyravörðurinn kinkar vin-
gjarnlega kolli, og við göngum
virðulega inn fyrir. Eins og
venjulega komum við að barn-
um til þess að hressa okkur
eftir ferðalagið, og settumst
svo við borð nálægt dansgólf-
inu. Við næsta borð sat rauð-
hærður náungi, sem söng með
frekar þvoglulegri röddu um
hana Stínu í sveitinni. Annað
hvort hefur hann verið ruglað-
ur í textanum, eða þá bara
svona nýtízkulegur, en hann
minntist aldrei á hann Grána
hans Stjána, en þvældi heil ó-
sköp um Jagúara. Þegar piltur
var á að gizka f miðju lagi,
kom Haukur fram á sviðið, og
byrjaði að syngja. Pilturinn
þagnaði þá brátt, enda hafði
Haukur hátalar en hann ekki.
En unga manninum virðist vera
Ungur blaðamaður heim-
sækir skemmtistaðina
V í S IR . Miðvikudagur 30. október 195
undir axlir vinarins, til þess að
hjálpa honum út.
Haukur syngur lagið um litla
bláa blómið, af svo mikilli til-
finningu, að ljóshærða stúlkan
í bláa kjólnum, ýtir frá sér
herranum, og segir:
— Nei, heyrðu nú Pétur.
En Haukur syngur áfram, og
áður en varir, eru þau farin að
dansa kinn við kinn, og skynja
ekkert sem fram fer f kringum
þau, og ekkert nær til þeirra
nema söngurinn.
Og Haukur brosir.
í hléinu röltum við bak við,
til þess að hitta hann að máli.
Haukur og félagar hans hafa
verið á ferðalagi að und-
anförnu, hafa komið fram í
Svfþjóð, Noregi og Finnlandi,
og sungið og leikið þar á fjöl-
mörgum skemmtistöðum.
— Hvernig Iíkaði þér við
frændur okkar?
— Vel, segir Haukur með
sýnilegri velþóknun. Þeir eru
ákaflega indælt fólk, ekki síður
en við íslendingar. Ferðin var
reglulega skemmtileg, og við
nutum hennar í ríkum mæli.
— Hvernig var dægurlaga-
menningin þar? Var hún betri
eða verri?
Hótel Borg.
Eftir langar umræður og
miklar bollaleggingar er ráðizt
í það mikla fyrirtæki, að labba
alla leið yfir f Hótel Borg. Þar
er dyravörðurinn hvað stærstur,
en slfkt er löngu hætt að hafa
áhrif á okkur, og við göngum
vægja sem vitið hefur meira,
segi ég spekingslega, og fer frá
barnum á virðulegu undan-
haldi.
— Vinnukonu fílósófí, hreytir
hann út úr sér, með fyrirlitn-
ingu þess, sem gjörþekkir bæði
Konfúsfus og Russel. Dansgólf-
Framh. á bls. ÍO.
Siðari grein
annars sungum við ekki svo
ýkja mikið af þeim.
Haukur þarf að fara að syngja
aftur, svo að við kveðjum og
förum. Setjumst við borðið
okkar niðri, og horfum á fólkið
twista og rokka sem mest
það má. Ljóshærða stúlkan f
bláa kjólnum er orðin rjóð og