Vísir - 07.01.1964, Qupperneq 6

V1SIR . Þriðjudagur 7. januar 1964.
Hið risastóra skipsfiak logaði og reykinn lagði af þvi öiiu.
*
GLÆSILEGT fannhvltt
lystiskip sigldi með
fullri ferð, 16 sjómílna
hraða suður bláar öldur
Atlantshafsins. Glaum-
ur og gleði ríkti í sam-
kvæmissölum Lakoniu,
skemmtiatriða. Á skipinu var
einn stór danssalur og nokkr-
ir minni, þar var kvikmynda-
salur, sundlaug, tennisvöllur,
glæsilegar setustofur, fjöldi lít-
illa veitingastofa, með vinstúk-
um og verzlanir. Hljómsveitar-
menn, söngvarar, leikarar og
þulir áttu að sjá um það, að
engum gæti leiðzt.
Þannig liðu fjórir dagar við
glaum og gleði. Farþegarnir
voru farnir að kynnast hver
in var framundan og flestir í
góðu skapi.
T akonia var gamalt skip. Það
var smíðað árið 1930, þeg-
ar enn var ekki farið að gera
sömu kröfur og síðar er orðið
um eldvarnarinnréttingu I far-
þegaskipum. Fyrsti eigandi þess
var hollenzkt skipafélag, N. V.
Stoonv Maats 1 Rotterdam.
Hlaut skipið í fyrstunni nafnið
Johan van Oldenbarnenvelt og
asta ólagi. Það voru sífelldar
bilanir og rafmagstruflanir. ör-
yggi voru að springja æ ofan 1
æ og farþegarnir sáu skipverja
vera á fleygiferð fram og aft-
ur með ný öryggi.
En ferðinni var haldið áfram.
Það var komið fram á aðfara-
nótt Þorláksmessu og fólk var
að komast í jólaskap eftir því
sem hátíðin nálgaðist. Kvöldið
vár yndislegt, stjörnubjartur
himinn, fólkið gekk hjalandi
1 minni danssölum safnaðist
yngra fólkið saman og iðaði af
lífi og fjöri. Hér var tvistað og
hér var nýjasti tízkudansinn
„Beatles“ á döfinni, unga fólk-
ið dansaði hann tryllingslega
meðan æsilegir tónarnir glumdu
yfir Atlantshafið.
Fjöldi fólks sat við vínstúk-
urnar og margir voru orðnir
vel hreifir. Kvikmyndasalurinn
var nærri fullur. Þar var verið
að sýna gamanmyndina „Call
LAKONIA VAR SEM CLÓANDI
gríska tuttugu þús-
und tonna skipsins, sem
hafði látið ur höfn í
Southampton 19. desem
ber.
Förinni var heitið til hinna
suðrænu Madeiraeyja í miðju
Atlantshafi. Skrautlegar og
lokkandi auglýsingar „Grlska
skipafélagsins" I útstillingar-
gluggum þess I Piccadilly höfðu
haft sín áhrif á 650 farþega.
Þeir ætluðu að dveljast um jól-
in undir suðrænni sól. Ferðin
átti að taka ellefu daga með
dvöl á Madeira, heim skyldi
komið aftur til Englands á
gamlársdag.
Þar við bættust um 380
með áhöfninni, sem var fólk af
ýmsum stéttum, er skyldi þjóna
og hafa ofan af fyrir skemmti-
ferðafólkinu, þar voru sjó-
menn, hárgreiðslukonur, mat-
sveinar, þjónar, afgreiðslufólk,
dansfólk, söngvarar og trúðar.
Allur sá misliti hópur sem
fylgir hinum risastóru lysti-
skipum yfir úthöfnin. Farþeg-
arnir voru nær allir brezkir,
skipverjarnir flestir grískir eða
þýzkir.
Tjað ríkti skemmtanalöngun
og gleði I þessum stóra
hóp. Fólk var komið þarna til
að láta sér líða vel og það gat
valið á milli margs konar
öðrum, og farnir að draga
sig I dilka, efna til smápartia,
aðrir fóru að spila bridge. Á
skipinu ríkti jafnræði, það var
allt eitt farrými. Flest þetta
Zarbis skipstjóri á Lakoniu.
fólk var vel efnum búið, klæðn-
aður margra glæsilegur við há-
tíðlegustu tækifæri, þá klædd-
ust sumar frúrnar minka-herða-
skjóli og það glitti á gimstein-
ana, karlmenn margir I smók-
ing. Og það var mikið skálað í
kampavfni á leiðinni. Jólahátið-
var í áætlunarsiglingum til
hollenzku nýlendnanna í Aust-
ur-Indíum og til Ástralíu. Á
stríðsárunum var það tekið I
herflutninga á vegum Banda-
manna. Að stríðinu loknu hóf
það að nýju áætlunarferðir til
Austurlanda og þá flutti það
m. a. þúsundir hollenzkra flótta
manna frá Indónesíu og heim til
sfn.
Árið 1962 ætluðu eigendurn-
ir að selja skipið til niðurrifs,
en þá barst þeim tilboð frá
grfska skipafélaginu Greek
Lines um kaup á því. Verðið
var mjög lágt, en síðan létu
Grikkirnir endurbæta það fyrir
um 40 milljónir króna og hugð-
ust síðan hagnast vel með
flutningi skemmtiferðafólks.
En það er aldrei hægt að gera
gamalt skip eins og nýtt. Vikið
var f ýmsu frá brunavarnaregl-
um og það kom í Ijós þegar á
átti að herða, að ekki var allt
í sem beztu lagi.
Lakonia var tekin í notkun
endurbætt nú f haust og var öll
skipshöfnin nýráðin. Hvorki
þekktu skipverjarnir skipið
sjálft né hvern annan. Þeir voru
sundurleitur hópur, sem skorti
það öryggi, sem fylgir langri
samvinnu á sama skipi, yfir-
menn þekktu t.d. varla háset-
ana.
Tjað olli nokkrum óþægindum
á leiðinni, að rafmagns-
kerfi skipsins reyndist f megn-
og hlæjandi um þilförin, sem
voru upplýst með marglitum
ljósaperum. Nýgift hjón leidd-
ust en þau voru þrenn sem
voru f hveitibrauðsferðinni, og
ungt fólk sem farið var að
kynnast hvert öðru hélt til
danssalanna. Börnin voru hátt-
uð og fóru að sofa, þau voru
38 talsins, þar af tvö reifabörn.
Þetta kvöld var efnt til
margra samkvæma stórra og
smárra í Lakonia. Danssalirnir
voru yfirfullir af fólki, ómar
frá hljómsveitunum bárust út
f næturloftið. Skemmtikraftarn
ir voru óvenju sprækir og voru
farnir að ná sér á strik.
T stærsta danssalnum var efnt
til grímuballs. Þar var mjög
góð stemning, sumir karlmenn-
máluðu á sér varirnar og
lökkuðu neglurnar og margt
dansfólkið bar grfmur, hausa
af svínum, hænsnum og
hundum, margir voru með
skrautlitaðar bréfhúfur. Loft
og veggir salarins voru skreytt
með bréfskreytingum fyrir
jólin. Hér var sannarlega líf
í tuskunum og hér sat skip-
stjórinn, Grikkinn Matheos
Zarbis með farþegum sínum og
stuðlaði með skemmtikröftun-
um að aukinni ánægju. Hann
átti að dæma hvaða grímubún-
ingur skyldi fá verðlaun. Trúð-
ar, grínleikarar og nektardans-
meyjar komu fram á sviðið inn
á milli hins almenna dans.
me Bwana“ með Bob Hope og
Anitu Ekberg.
Tjá gerðist það rétt um ellefu
leytið, að fimmtug af-
greiðslukona á skipinu, Evelyn
Giovanni, var á gangi framar-
lega á fimmta þilfari. Henni
varð gengið’ fram hjá dyrum
rafvélaklefa sem þar var, gerð-
ist þá allt í sömu svipan að
hún sá dökkan reyk leggja út
frá hurðarkörmunum og hún
fann megna reykjarlykt. Og
rétt á eftir brauzt logi út um
grind á hurðinni. Hún æpti upp
og hljóp af stað til að gera yf-
irmanni sfnum við skipsverzlun-
ina viðvart. Hún lamdi dyr
hans, en hann var þá í steypu-
baði í klefa sínum. Síðan hljóp
hún og gerði öðrum skipverjum
viðvart.
Rafvélaklefinn, sem eldurinn
kom upp í var við hliðina á
hárgreiðslu- og rakarastofu
skipsins. Rakari, sem var þar
að störfum varð einnig var
reykjarlyktar.
Stóri danssalurinn var beint
yfir rakarastofunni, þangað
hljóp einn skipverji, ruddist í
gegnum dansþvöguna til skip-
stjórans og gerði honum að-
vart, skipstjóranum brá í brún,
ruddist út í gegnum þvöguna
og hljóp upp á stiórnpall. Hann
gerði stýrirhönnum og öðrum
undirmönnum orð að vera við
öllu búnir. Hins vegar vissi
hann ekki frekar um e'dinn, sem