Vísir - 07.01.1964, Blaðsíða 9

VlSIR . ÞriSjudagur 7. janúar 1964.
9
Nýárskveðja
Norður-írski fuglafræðingur-
inn Amold Benington, er tvíveg
Is hefir komið hingað til lands
með hópa manna, sem áhuga
hafa á náttúru landsins og
fuglalífinu hér á landi, er mörg-
um lslendingum að góðu kunn-
ur frá ferðum sínum hér. f
heimalandi sínu og Bretlandi
hefir hann reynzt íslandi góður
landkynningarmaður. Hann hef-
ti sent Vísi eftirfarandi „nýárs-
kveðju til íslendinga frá frlend-
ingi“ og talar sú kveðja sínu
máli um hvern hug hann ber
til fslands og fslendinga:
Með nýárskveðju þessari vildi
ég aðeins láta í ljós velvild
manns, sem stjórnað hefir tveim
ur náttúrufræðilegum leiðöngr-
um aðallega tii fuglafræði-
legra athugana, — til hins fagra
lands yðar. Þessar heimsóknir
áttu sér stað í júnl 1955 og í
júlí 1961, og þótt allt væri nýtt
fyrir okkur f fyrri heimsókn-
inni, held ég að við höfum notið
hinnar eigi síður.
í þessum heimsóknum viðaði
ég að mér fallega myndskreytt-
um bókum, sem ég hef verið
stoltur af að sýna hverjum sem
að garði hefir borið. Og þegar
gestir mfnir fletta blöðum þess-
ara bóka, og láta f ljós undrun
þess að fara til fslands, þar sem
óspillt náttúra bíður manns
með útbreiddan faðminn, og
gestrisin þjóð?
Og ég bendi þeim á, að til
fslands sé aðeins þriggja daga
ferð við nútíma þægindi á far-
þegaskipi frá Leith.
Mikið langar mig til þess að
koma enn einu sinni, til svo
sem sex vikna dvalar að sum-
arlagi, og sá draumur kann að
rætast árið 1965, geti ég komizt
að heiman, ef efnin leyfa og
ég treysti á fæturna til þess að
klífa fslenzku fjöllin.
Ég hef ávallt getið þess í
fyrirlestrum mínum, að það hafi
aldrei borið fyrir mfn augu á
íslandt, að nokkur maður væri
beittur Iíkamlegu ofbeldi, nema
eitt sinn, er svissneskur vinur
minn varð fyrir árás erlends sjó
manns f Reykjavík, og ég hef
sagt frá því, að ég hafi skilið
eftir peninga, ljósmyndavélar og
ýmis tæki f tjöldum sínum, án
þess flögrað hafi að mér, að
nokkur myndi handleika þetta
eða stela þvf.
Mfn von er, að ferðamanna-
straumurinn til fslands vaxi
ekki svo, að þeir vaði þar yfir
allt. Ég veit vel, að þannig
myndi berast aukið fé til lands-
ins, en ég er smeykur um að
vallavatn og þar um slóðir og
á öðrum stöðum, sem hafa
margt að bjóða fugla- og grasa-
fræðingum, og áhugamönnum
um þeirra greinir. Aðeins tfma-
skortur mun hindra mig f að
dveljast á slíkum stöðum.
Ég hef þegar drepið á góð-
vild og hefðbundna gestrisni fs-
lendinga, sem hvarvetna er að
mæta, og vil ég nefna nokkur
dæmi um velvild manna og til-
iitssemi, sem mér fannst mjög
til um.
Fyrsta atvikið gerðist f Slút-
nesi við Mývatn, fjórum dögum
eftir komu okkar til íslands f
júnf 'T955. Það var svo mikið
mýbit þennan dag, að ég gat
vart séð meters lengd frá mér.
Allt í einu sé ég f mýbitsmekk-
inum brosandi andlit bónda
nokkurs, sem rétti mér sendi-
bréfabunka, sem borizt hafði
þennan sama dag, og hafði hann
tekið bát sinn þegar og róið
til okkar með hann. Það var
Ragnar Sigfússon frá Grfmsstöð
um sem kominn var, og sýndi
hann okkur með þessu mikla
góðvild.
Annað atvikið gerðist stundu
eftir miðnætti, er ég Iá og svaf
í tjaldi mínu undir Hrafnabjörg-
um, en þar var ég við gæsaat-
huganir. Ég var f fasta svefni,
Amold Benington f dyrum „myrkvastofu“ leiðangursins.
til
ÍRLENDINGI
sína yfir fegurð Goðafoss eða
hátignarleik Dettifoss — halla
ég mér bara aftur f stól mínum
og læt myndimar frá lslandi
tala sínu máli.
Frá því ég kom heim til ír-
lands eftir fyrri heimsókn mína
1955 hef ég flutt marga fyrir-
lestra á ýmsum stöðum um ís-
land, bæði á Irlandi og Eng
landi. Og ég hef sagt áheyr-
endum mínum, að Island sé
hið óspilta land og að þeir
ættu að fara þangað og sjá það
eigin augum.
Fegurð írlands hefir verið
spillt æ meir með hraðvaxandi
ferðamannastraumi verksmiðju-
byggingum og aukinni iðnvæð-
ingu yfirleitt. Hin mikla hafn-
arborg, Belfast, miðstöð höriðn-
aðar og skipasmíða, hefir þanizt
út yfir svo stórt svæði, að 15 —
20 kflómetra vegalengd er milli
útjaðra og hvert fbúðahverfið
af öðm rfs (þar sem áður voru
fátækrahverfi eða rústir húsa
eftir sprengjuárásir í heims-
styrjöldinni), svo að Belfast nær
brátt yfir helmingi stærra svæði
en áður.
Sveitalffsróin og kyrrðin er
dvfnandi vegna mikillar og vax-
andi bifreiðaumferðar, svo að
varla er hægt að finna neinn
fagran, kyrran stað, þar sem
hægt er að doka við og börn
geta leikið sér og rásað dálítið
áhættulaust.
Allt þetta ýtir ávallt undir
þá löngun mfna, að eiga eftir
að koma aftur til yðar óspillta
lands, og ég segi oft við vini
mína:
— Hvers vegna verjið þið fé
ykkar til þess að fara í sumar-
leyfj til Suður-Evrópu, f stað
það yrði þjóðinni ekki til ein-
skærrar gæfu. Hvarvetna þar
sem ég fór um á fslandi, lögðu
menn sig f líma við að sýna
mér og þeim sem með mér
vom mikla góðvild, og þá góð-
vild langar mig nú til að þakka,
ekki sízt vinum mfnum f Reykja
vfk og á Akureyri og á sveita-
bæjunum Víðikeri, Bjargi, Hellu
en vaknaði við það, að íslend-
ingur nokkur sem ég hefi ekki
séð fyrr né síðar, lyfti tjald-
skörinni, og rétti mér bréf, sem
bundið hafði verið snæri um.
Ég gat aðeins sagt: Ég þakka,
með stfrurnar f augunum. Mað
urinn kinkaði bara kolli og
brosti, og er ég gægðist út, sá
að þeir villtust ekki. Þetta var f
grennd við Mývatn. f þetta sinn
var Iaxveiðimaðurinn ekki Brian
okkar Holt, en allir vita að lax-
veiðimenn leggja ógjarnan frá
sér stöngina sfna þegar þeir eru
á laxveiðum f sumarleyfinu!
Og loks — í júlf 1961 — er
við vomm tilbúnir til brottfarar
frá tjaldstað okkar f Skagafirði,
en við höfðum margt meðferðis
og sumt þungt, komu þrfr ungir
piltar til okkar — þeir voru frá
Hellulandi — og höfðu þeir hjól-
börur meðferðis, og hjálpuðu
okkur með flutninginn yfir erfið
an, ójafnan kafla, þangað, sem
við áttum að bfða langferðabfls
ins.
En nú er víst bezt að hætta,
þvf að annars halda vfst lesend-
ur Vfsis, að þetta sé allt frskt
mærðarmas (blamey), en af þvf
að þetta er skrifað þegar hátfð
er í heimi, langar mig til að
koma með tilvitnun frá Tomma
litla (Tiny Tim) f hinni frægu
sögu Charles Dickens „The
Christmas Card“ (Jólakortið):
— Guð blessi okkur, hvem
og einn.
Arnold Benington
Hame, Lisbum
Co. Antrim, N.-Ireland
Þrír kátir írlendingar njóta hressingar, sem EgiII Tryggvason f
Víðikerl færði þeim.
vaði, Skútustöðum, Grfmsstöð-
um og Reykjahlíð.
Eigi ég eftir að koma aftur
til íslands, hef ég ásett mér að
kanna allt betur hið efra við
Skjálfandafljót og leggja leið
mfna meðfram þessari mikiu
jökulelfu allt til jökla. Enn frem
ur langar mig til að dveljast
um hrfð við Sogið og Þing-
ég hann stfga á bak hesti sfnum
og ríða greitt burtu. Þetta var
um miðbik júnímánaðar 1955.
Og í júlf 1961 gerðist áhuga-
samur laxveiðimaður leiðsögu-
maður tveggja félaga minna og
fór á undan þeim yfir tveggja
kílómetra leið vandfarinn hraun
slóða,\til þess að vera viss um
Ný bók um félags-
störf og mælsku
Á vegum Félagsmálastofnun-
arinnar kom út nýlega bókin
FÉLAGSSTÖRF OG MÆLSKA,
eftir Hannes Jónsson, félags-
fræðing. Er hún 208 bls. að
stærð, skiptist í þrjá hluta og
14 kafla, og í henni eru 20 mynd
ir, sem mestmegnis eru teikn-
ingar af heppilegri sætaskipan
og fyrirkomulagi á mismunandi
stórum fundum.
Fyrsti hluti bókarinnar nefn-
ist FÉLÖG, FUNDIR OG FUND
ARSKÖP, og er þar m. a. fjallað
um félagshópa, forystumenn
félaga, félagsandann, embættis-
menn funda, fundarsköp, félags
legt áhugaleysi og sætaskipan í
fundarsal.
Annar hluti nefnist MÆLSKA,
og er þar m. a. fjallað um
kennslu f mælsku fyrr og nú,
undistöðuatriði góðrar ræðu, til
gang og tegundir ræðu, ræðu
skrekkinn og framsöguræðuna.
Þriðji hlutinn nefnist RÖK-
RÆÐUR OG ÁRÓÐUR. Er þar
m. a. fjallað um undirstöðuatriði
rökfræðinnar, helztu áróðurs-
aðferðir nútíðar og fortíðar og
þátttöku í umræðufundum.
f bókinni er auk þess VIÐ-
BÆTIR, sem er frððleg endur-
sögn á mælskukenningum
gríska meistarans Aristoteles.