Vísir - 16.02.1965, Blaðsíða 4

VISIR . Þriðjudagur 16. febrúar 1965.
Sveinbjörn Sæmundsson
Fæddur 22. jún'i 1884
Dáinn 5. febrúar 1965
Svo skammt er síðan ég
minntist Ölafíu Jónsdóttur í
Sæmundarhlíð með nokkrum lín
um hér í blaðinu (27. f. m.) að
helzt verður talið í dögum. Mað-
ur hennar, Sveinbjörn Sæmunds
son, lá þá á spitaia, en meirí
von þótti að hann ætti aftui-
kvæmt heim til sin. Þetta fór
þó á annan veg, því að þann da*>
er að ofan greinir andaðist
hann, seytján dögum eftir lát
konu sinnar. Hjónaband þeirra,
stofnað 2. nóvember 1907, hafði
alla tíð verið með ágætum, þó
að hann væri æðrulaus maður
og fjasaði ekki um slíkt, mun
þó ekki að efa, að þegar hún
var farin mundi það hafa verið
hans innilegasta ósk að fá sem
fyrst að fylgja henni. Við vinir
hans samgleðjumst honum nú,
að þessi ósk var honum veitt.
Var og ljóst, að nú hlaut löngu
ævistarfi hans að vera lokið,
því kraftamir voru þrotnir.
Auk kveðjuorðanna til konu
hans látinnar, hafði ég lítillega
m'innzt þeirra hjóna á gullbrúð-
kaupsdugi þeirra. Ég mun því
láta fá orð nægja að þessu sinni,
því til é.inskis er að vera að end-
urtaka það sem áður var ritað.
En aldrei fæ ég fullþakkað, það-
an af síður ofþakkað, það sem
þessi hjón, ásamt börnum sínum
og tengdabörnum, höfðu gert
fyrir mig og mína allt frá fyrstu
kjmnum til síðustu stundar. —
Þetta hið sama ætla ég að býsna
margir segi fyrir sig, svo var
þama fágætlega mikið um góð-
gimina og hjálpsemina.
Foreldrar Sveinbjarnar voru
Sæmundur Sveinsson og Guð-
rún Jónsdóttir. Kann ég engin
skil á ættum þeirra, en hitt hafa
ótal vitni borið, hve frábær þau
hefðu verið um mannkosd. —
Sveinbjörn fæddíst í Ánanausr-
um einmitt meðan faðir hans
var að reisa sér hús það, er
hlaut nafnið Sæmundarhlíð.
Þangað fluttist drengurinn fárra
mánaða gamall og þar átti hann
heima ævilangt. Sæmundur var
mjög lengi, og að minnsta kosti
allan síðari hluta ævi sinnar, í
Kveðjuorð
þjónustu Geirs Zoega, sem
kunni vel að meta dyggð hans
og trúmennsku. Geir annaðist,
eins og kunnugt er, um nálega
alla þá menn erlenda er ferð-
uðust um landið, var sjálfur
stundum fylgdarmaður þeirra en
sá þeim að öðrum kosti fyrir
fylgdarmönnum og öllum nauð-
synjun til ferðalaganna. Þannig
atvikaðist það, að Sveinbjörri
var mjög ungur látinn fara í
slíkar ferðir með hinum útlendu
mönnum. Hann varð fyrir það
snemma kunnugur um land allt
og 'alls staðaf kynnt'i hanh s!g
vel, enda gat engum dulizt ’þrúð
mennska hans og góðvild.
Eitt af fyrstu sumrunum, sem
dönsku landmælingamennirnir
voru hér á landi, bar svo við
að þeir komu að Markarfljóti
og tjölduðu þar, því að fylgdar-
maður þeirra sagði fljótið ó-
fært. Nokkru eftir að þeir höfðu
tjaldað, kom Sveinbjörn Sæ-
mundsson að fljótinu að austan
með erlenda ferðamenn og fór
hiklaust út í það þá og farnaðist
vel. Fyrirliði mælingamannanna
víkur sér þá að honum og spyr
hvort hann sé kunnugur á þess-
um slóðum. Hann segir það ekki
vera, en kveðst vanur vatnsföll-
um og hafa séð að fljótið var
reitt. Varð þetta til þess, að
fyririiðinn réð hann til sín sem
fylgdarmann þeirra, og það ætla
ég að hann væri síðan unz starfi
þeirra lauk hér með t'ilkomu síð-
ari heimsstyrjaldar. Og það er
víst, að þeir sem enn lifa af
þessum mönnum, sem unnu ís-
landi svo stórlega þarft verk,
hafa ekki gleymt Sveinbirni Sæ-
mundssyni. Erlendu ferðamenn-
irnir kunnu vfst yfirleitt að
meta hann og Harvard-háskóli
heiðraði hann fyr'ir leiðsögu þá,
er hann hafði veitt mönnum,
sem þaðan komu f vfsinda-er-
indum.
Annars stundaði Sveinbjörn
hverja þá vinnu er til féll, og
hélt því áfram unz heilsuna
þraut seinni hluta síðastliðins
sumars.
Þær dætur þeirra hjóna tvær,
sem giftar eru erlendis, komu
h'ingað til þess að vera við and-
lát og útför móður sinnar. Stóð
til að þær hyrfu heimleiðis að
kvöldi föstudagsins 5. þ. m. En
skyndilega þyrmdi yfir föður
þeirra nokkru fyrir hádegi þann
dag og að aflíðandi hádegi and-
aðist hann. Fannst mörgum sem
kallið kæ ni á réttum tíma, úr
því að það átt’i nú að koma.
Dæturnar settust aftur.
Sveinbjörn Sæmundsson átti
fjölda vina vfðs vegar um land,
enda þurftj ekki löng kynni til
þess að hverjum manni yrði
' hlýtt til hans. Allir þessir vinir
sakna hans, þó að sárast sakni
að sjálfsögðu þeir, sem honum
stóðu næstir. Okkur grönnum
þessara hjóna þykir sem nú sé
orðin mikil eyða hérna í hverf-
inu okkar við burtför þeirra.
Ótal góðar minningar ryðjast
fram í huganum við tilhugsun-
ina um liðnu dagana og liðnu
árin. Þegar við nú horfum á
eft'ir þessum hjartahlýja og sí-
prúða vini þar sem hann siglir
fyrir tangann og í hvarf, eru
hjörtun full af þakklæti til hans
og innilegum árnaðaróskum.
Sn.J.
Grallarar
^ðrir tónleikar Musica nova
í vetur voru haldnir í Lind-
arbæ í fyrrad. Svo sem vant er,
var margt forvitnilegt á boð-
stólnum þar. Atli Heimir Sveins
son bar hita og þunga tónleik-
anna, hann valdi verkefnin, var
aðalflytjandinn og höfundur um
fangsmestu tónsmfðarinnar,
Fönsun I. Þetta lukkaðist hon-
um með stfgandi í sömu röð:
verkefnavalið í heild var nokk-
uð gott, píanóleikur Atla góður,
en tónsmíð hans bezt.
Óhætt er að fullyrða að Föns
unar I hafði ver'ið beðið af
mestri eftirvæntingu af áheyr-
endum. Atli hefur hingað til
heitið þeim, að nú skyldu þeir
alde'ilis fá að heyra eitthvað
nýstárlegt, og aldrei brugðizt
því heiti, hvort sem fólki líkar
betur eða verr. Svo var og í
þetta sinn. Fönsun I er mikill
ómdýrð frá upphafj til enda, þvi
er vel haldið saman af glitr-
andi, hringlandi „keðju“, sem
bindur eitt músíkalskt ástand
við annað. Stundum fannst mér
full m'ikið gengið á hluta við-
kvæmustu hljóðgjafanna, f ann-
að sinn eins og flytjendur væru
of óvissir f sinni sök, en hvað
um það, Fönsun verðskuldaði
hrifningu, og mikið tilhlökkunar
efni að heyra það aftur sem
fyrst.
Annað „innfætt" verk á tón-
leikunum var „Sonorities" fyrir
píanó eft'ir Magnús BI. Jóhanns-
son„ Það verk hefur áður heyrzt
á tónleikum Musica nova, en í
þetta sinn var Atli „brúarsmið-
urinn". (Atlj flutti munnlegar
skýringar á tónleikunum, þar
sem hann sagði, að f „Sonoritj-
es“ væri brúað bil'ið milli inn-
yfla og nótnaborðs hljóðfæris-
ins, jafnframt bilinu milli 18.
og 20. aldar. Persónulega finnst
mér, sem áðumefnd bil séu
greinilega breikkuð, og ætti það
sízt að vera verra).
Önnur verk tónleikanna voru
Proiezione Sonore eftir Evangel-
isti, Three Hands eftir Feldman,
bæði fyrir píanó, og Octet ’61
eftir Cardew, samkvæmisleikur
fyrir músíkalska grallara. ÖII
eru þessj verk fulltrúar þeirra
sjónarmiða sem mikið hafa ver
ið á döfinni úti f h'inum stóra
heimi á seinustu árum, hvert
á sinn hátt. Hingaðkoma þeirra
var þvi alls ekki .illa til fundin.
Evangelisti er dugmikill kompón
'isti innan breiðfylkingar þeirrar,
sem hefur Stockhausen í farar-
broddi, hinir tveir hafa aðallega
dregið sinn áheyrendahóp úr
flokki þess fólks, sem metur mik
ils fhugun nafla síns. Sem tón-
smíð var Proiezione Sonore fróð
legasta verkið, Three Hands,
„þægilegast", en Oktettinn
furðulegasta, og jafnframt mik-
ill kátfnuvaki. Þar gerðust hin
mestu ólíkindi á meðan Atli
spilaði, kveikt var á útvarpi,
kvenmaður spígsporaði upp á
svið og ruddi út úr sér óskiljan-
legum orðaflaumi, berserkur
skarkaði í fortjaldinu, og þá
vaknaði endurminningin um það
(að tjaldabaki), þegar hugguleg-
ir aldamótavalsar voru og hétu.
Þetta verður örugglega sam-
kvæmisle'ikur ársins.
Þorkell Sigurbjömsson.
GLERULL
í metratali 1”, 2” og 3”. Einnig laus hentug í
raufar o. fl. komin aftur. Pantanir óskast sótt
ar.
BURSTAFELL, BYGGINGAVÖRUVERZLUN
Réttarholtsvegi 3 . Sími 41640.
SPILAKVÖLD SJÁLFSTÆÐISFÉLAGANNA
verður í Sjúlfstæðishúsinu n.k. miðvikudugskvöld 17. feb. kl. 8,30
Prófessor
Þórir Kr. Þórðarson
flytur ávarp.
Veitt verða góð spilaverðlaun og happ-
drætti verður að vanda.
Kvikmynd: „Á fomum fiskislóðum“
með íslenzku tali.
Sjólf stæðisf ólk!
Sækið hin vinsælu spilakvöld.
Vörður - Hvöt
Heimdullur - Óðinn
Sætamiðar afhentir á skrifstofu
Sjálfstæðisflokksins við Austurvöll
á venjulegum skrifstofutíma.
Skemmtinefndin.
Húsið opnað U. 20,00 - Lokað kl. 20,30