Vísir - 16.09.1965, Side 11

Þetta eiga þær til!
cj 1
Að fjölbragðaglímuköppun-
um sjálfum ef til vill undan-
skildum, munu allir á einu mál'i
um að sú „íþrótt' sé ljótasti og
hrottalegasti „leikur", sem um
getur. Þar eru bókstaflega öll
tök og brögð leyfð, högg og
barsmíð sömuleiðis, að ekki sé
talað um spörk og skalla, hár-
togun — í bókstaflegri merk-
ingu — klip og hnjákollaskot.
Enginn líkamshluti er friðhelg-
ur og sigurinn í því fólginn að
andstæðingurinn geri annað
hvort að veina og biðjast vægð-
ar, eða þann sé svo hart leik-
inn, að hann geti ekki einu
sinni veinað og enga björg sér
veitt. Keppendumir snúa upp á
útfimi hvor annars taka hvom
annan kyrkitökum, berja hvom
annan, sparka hvor í annan —
einkum í klyftir, kvið og andlit,
hárreita hvorn annan, troða hvor
á öðrum, stinga fingrum upp í
hvorn annan og teygja á munn
vikunum, snúa upp á nef og
eyru. Hnefaleikar eru beinlínis
opinberun leikgöfgi og dreng-
skapar samanborið við þann
fólskuskap.
Það mætti því halda að sér-
staka manngerð þyrfti til að
fremja þessa íþrótt, og það
manngerð í ógeðslegra lagi.
Enda eru að yfirleitt mannleg
holdanaut sem eigast við á
þeim leikvangi, heimskuieg
með afbrigðum, svifasein og
þung á sér. Þó er t'il — og
skyldi því þó enginn trúa —
að kvenfólk gengur þar til leiks
ferlegar bryðjur, með miklar
krumlur og górilluandlit.
Og þó — hver mundi skipa
þessari íturvöxnu og andlits-
friðu stúlku í þann flokk? Hún
gerir það sjálf og skammast
sín ekkert fyrir. Hún er brezk,
heitir Paufine Ash og var áður
tfzkusýningarstúlka og fyrir-
sæta, en hefur nú tekið upp at-
vinnumennsku í fjölbragða-
glfmu kvenna, sem er mjög
„vmsæl“ fþrótt meðal áhorfenda
víða um hetm.
„Ég snyrti mig alltaf eins og
ég kann bezt, áður en ég geng
til kepprii,“ segir hún, „set
skugga undir augun, roða í
vanga og liða hárið. Subbur,
akfeitar og holdamiklar vekja
andúð með áhorfendum.“
„ En — þegar út f keppnina
er komið, verð ég óð eins og
tfgrisdýr og beiti öllum brögð-
um. Ég keppi til að ganga af
andstæðingi mínum algerlega
sigruðum og veiti hvorki vægð
né miskunn."
„Hrottaleg íþrótt fyrir kven-
fólk — það finnst mér ekki. Og
hún gefur meiri peninga í aðra
hönd en ég gæti unnið mér inn
með öðru móti."
Myndirnar sýna þessa ítur-
vöxnu og skapmiklu glímukomi
að æfingu með þjálfara sínum,
fyrrverandi Evrópumeistara í
þessari gðfugu íþrótt...
Það skal að lokum fram tek
ið ,ef einhver lesenda kynni að
hafa áhuga á þvf, að þessi unga
og glæsilega fjölbrögðótta
glímukona er ógift.
Kári skrifar:
Við förum að vera vel „fleyg
ir“, íslendingar. Nú fluttu
blöðin okkur þær fréttir í gær
að einn af leiðandi mönnum í
kaupmannastétt, Albert Guð-
mundsson, ætli að festa kaup
á, eða hugl. kaup í öllu falli á Tri
dent-þotu frá Bretlandi. Þá er
Flugfélag íslands að hugsa um
kaup á þotu eða jafnvel tveim
þotum, til millilandaflugs síns.
Á næsta ári ættu farþegaflug
vélar okkar því að vera orðnar
16 talsins. Mér reiknast laus-
lega að þessi flugvélakostur
okkar ætti að geta flutt um 1240
manns f einu.
Þetta er mjög há tala hjá
ekki stærri þjóð en við íslend-
ingar erum, enda erum við
ekki fleiri en svo, að Við kæm-
umst fyrir á stærsta knatt-
spymuleikvangi heims, sem ku
vera f Brazilíu.
Nú vilja allar konur fara til
Glasgow og London til að horfa
í búðarglugga og kannski kaupa
e'inn og einn kjólgopa. Ég fór
að reikna út að gamni mínu
hvað þessi myndarlegi flugvéla
kostur væri lengi að flytja alla
hina íslenzku kvenþjóð. Og með
því að vélarnar fari 3 ferðir á
sólarhring, sem svo hraðfleyg-
ar vélar geta, þá ætti að vera
hægt að koma öllum innkaupa-
konunum okkar út á rúmum
hálfum mánuði. Vel gert, og
• þarna getur engin þjóð slegið
okkur út, það er ég alveg hand
Viss um. En þetta var nú bara
fánýtur útúrdúr.
Sannleikurinn er sá að flug-
samgöngurnar eru að verða
mjög ríkur þáttur í lífi okkar.
Þessar hraðfleygu flugvélar eru
að þjappa okkur nær öðrum
löndum, — við erum ekfti leng-
ur nein útkjálkabyggð, heldur í
mjög nánu sambandi við um-
heiminn, hvort heldur það er
Evrópa eða Amerfka og vissu-
lega ber að fagna því hve vel
flugfélögunum okkar gengur í
hinni hörðu og erfiðu sam-
keppnj Við risaflugfélögin.
Og svo minnzt sé á sam-
göngur, þá vil ég kvarta undan
Hafnarfjarðarveginum. Ég átti
leið suður í Fjörð í gær og ég
verð að segja að það séu „vafa
samar“vegabætur, sem þar hafa
átt sér stað undanfama daga
og stórtruflað aíla umferð.
Þetta klastur við garnla mal-
bikið virðist engin Iausn og nú
er svo komið að Hafnarfjarðar
vegurinn er einhver alversta
akbrautin í nágrennj borgarinn
ar, en auk þess virðist fram-
kvæmdin við að þessar „bætur"
afar seinleg og hættan, sem
skapast er mjög mikil og furðu-
Iegt að ekki skulj hafa orðið
árekstrar af þessum völdum.
/ BYRJUN LEIKÁRS
Þróun tungunnar, eða öfugþró-
un, segir tíðum merkilega sögu
— sem einstrengingslegir
kommukrummanefir eru að vfsu
jafn ólæsir á og tunguna sjálfa
Þágufallssýk'in hefur t.d. aldrei
verið skýrð af þeirra hálfu sem
þjóðarsálfræðilegt fyrirbæri —
óaðskiljanlegt núverandi vel-
megunartímabili, þegar enginn
vill þola neitt, heldur krefst
þess að allt sé gert f sína þágu
enginn vera þolandi, allir þiggj-
endur. Fyrir bragðið gildir ein-
ungis „ég,“ „mér,“ „mín.“ Þau
fðll, sem merkja að viðkom-
andi sé eitthvað, hlotnist eitt-
hvað, eigi eitthvað, en „mig“
— að viðkomandi verði að taka
eitthvað á sig, þola sitt hvað,
hjarir eingöngu fyrir íhaldssemi
málfræðinga og málvöndunar-
manna, án þess að eiga sér leng
ur minnsta hljómgrunn í þjóðar-
sálinni. Á sama hátt skipta orð
um merkingu, hvort sem mál-
fróðum líkar betur eða verr. Á
meðan andi hinnar ljóshærðu,
norrænu yfirstéttar sveif hér yf
ir vötnunum, hafðj orðið „þel“
tvíþætta merkingu, táknaði
bæði háralit og Iunderni —
„þeldökkur maður var ónor-
rænn, dökkur á hár og lund-
emi, argur, hvort sem hann var
þræll í landi norrænnar, ljós
hærðrar yfirstéttar eða fríáls
f sfnu heimalandi til viðnáms
strandhöggi þeirra. Þegar við
þorðum svo, seint og síðar meir
að líta f spegil staðreyndanna
og sáum að við vorum fæstir
Ijósh. afkomendur norr. víkinga
heldur höfðum blandað blóð'i við
„þeldökka" missti orðið marks
sem hnjóðsyrði og var ekki
lengur nauðsynlegt í málinu.
En þar sem okkur vantaði þá
handhægt orð yfir „blámenn,"
sem ekki væri bundið gömlum
og óljósum fordómum —
diplomatiskt“ heiti, sem þýtt
gæfi sitt af hverju, en hefði þó
fágaðan hreim yfirskinsjafnað-
ar og afstöðuleysis — þá var
þetta „atvinnulausa" orð grip
ið fegins hendi ekki hvað sízt
af starfsmönnum útvarps og
blaða. Nóg um það, — nýjasta
dæmið þessari tunguþróunar-
legu kenningu okkar til stuðn-
ings heyrist oft og sést á vör-
um og prentj einmitt þessa dag
ana. Áður, meðan þjóðin vann
öllum stundum hörðum höndum
fyrir naumu lífsviðurværi, gilti
einungis eitt tfmatal — alman-
aksárið, sem hófst á miðnætt'i
fyrir nýársdag og endaði á mið
nætti á gariilársdagskvöld, en
var svo skipt í „vertíðjr" sjó-
manna og „annatfma" á landi.
Nú erum við hins vegar far'in að
tala um „lelkár", sem ekki er
bundið almanaksárinu á neinn
hátt eins og vertíðir og annir
áður. Það er nýtt og sjálfstætt
tímatal, sem ekki miðast við
þjóðnýta framleiðslu eða öflun
v'iðurværis, heldur eingöngu
leik og skemmtan, hopp og hf,
sóun og bríerí. Ef þetta hefur
ekki sína sögu að segja — þá
hvað? Að vfsu er ekkj unnt að
ætlast til þess að kommu-
krummanefimir séu læsir á þá
sögu fremur^en annað, en stór
merkileg er hún, jafnt fyrir það.