Vísir - 16.09.1965, Síða 15

V1SIR . Fimmtudagur 16. september 1965.
h
EDWARD S. ARONS:
Spæjarar
..- Saga um njósnir og ástir á Italíu
— Ég kann því ekkert illa að
vera héma hjá þér, skömmin þín.
Ég nýt þess — og mun njóta þess
enn betur. Og æptu nú — æptu ef
þú þorir.
Reiðin sauð í henni. Hún hafði
oft komizt í hann krappan og nú
hellti hún úr skálum reiði sinnar
yfir hann á máli götudrósarinnar,
en hún gat hvorki rifið eða klórað
vegna þunga hans.
— Frannie, sagði hann háðslega.
Ég hélt þú værir „dama“!
— Ég er af sama sauðahúsi og
þú, svínið þitt. Mér var í þann
veginn að heppnast — enginn skal
hindra mig í því, og allra sízt þú.
— En þú þurftir ekki að ágirn-
ast peninga, gift einum auðugasta
manni landsins
— Hann er ríkur. en ég fékk
aldrei eyri.
— Þú gazt fengið skilnað og
fengið stóra summu —
— Þú þekkir ekki ítölsk lög,
heimskinginn þinn. Þú hefur ekki
glóru 1 kollinum. Við vorum bæði
alin upp á barmi göturæsisins og
ef þú heldur, að þú getir hrundið
mér niður f það aftur —
— Og ég hélt, að þú værir örð-
in fín dama.
— Þá hef ég leikið mitt hlut-
verk betur en þú.
Hann svaraði engu, svipti sund-
ur kjólnum hennar og sagði:
— Nú fæ ég hefndina.
Hún hafði aldrei óttazt karl-
menn, jafnvel ekki þá, sem reyndu
að hafa sitt fram með valdi, en
hún óttaðist hann, vissi, að hún
mundi aldrei bera sitt barr ef
' hann fengi vilja sínum framgengt.
Og eldingarsnöggt, er hann lyfti
' sér upp sneri hún sér undan honum
og ætlaði að stökkva út í sjóinn,
komst spöl út, en hrasaði er fyrsta
bylgjan skall á henni og þá greip
hann hana og tók hana með valdi.
Fyrir slfkri auðmýkingu hafði hún
aldrei orðið og henni fannst allt
hrunið í rúst fyrir sér.
Eftir á horfði hann á hana af
megnri fyrirlitningu:
— Ég vona, að Cesare drepi þig,
sagði hún heiftarlega.
— Það verður ekki af því, Fran,
hefurðu strax gleymt því sem ég
sagði. Þín sfðasta stund er komin.
— Það á fyrir þér að liggja að
drukkna.
Nú vissi hún, að þetta var ekki
hótun, heldur rammasta alvara.
Hún tók undir sig stökk og af
því hún var berfætt gat hún hlaup-
ið hraðar en hann, sem var f skóm,
en brátt dró saman með þeim, þvf
að þrek hennar var á þrotum.
— Fran, þú sleppur ekki.
En hún komst upp á klett við
götuslóðann og horfði í kringum
sig æðislega. Og henni til mikillar
undrunar var hann ekki lengur á
hælum hennar. Hún sá hann standa
niðri í fjörunni með lafandi hand-
leggi. Hvers vegna hafði hann gef-
izt upp við að ná henni. Hafði
kjarkur hans bilað skyndilega? Og
hún sá hann leggja af stað, hægt,
burt frá henni.
Hvert mundi hann fara? Hann
hafði farið til húss Bellaria-ættar-
innar og ekki fundið hann. Nú
mundi Cesare vera að tala við
mann hennar, ganga frá „viðskipt-
unum“. Bernardo mundi ekki stand
ast freistinguna og kaupa málverk-
in. Allt gæti heppnazt.' Áður en
Talbot skyti upp kollinum aftur
væri hún komin burt — væri ör-
ugg.
Örugg?
Hún missti allt f einu allan mátt
og hneig niður. Hún huldi andlitið
í höndum sér og grét sáran og
það hafði stúlkan frá Missouri
aldrei gert fyrr á ævi sinni.
17. kapítuli.
Durell fann hana þama 10 mín-
útum síðar. Hann hafði setið í
garðbrekku fyrir framan hús Dom
Angelo. Og baðan, er hann sat þar
og talaði við Dom Angelo, hafði
hann séð til ferða Talbot, frá því
hann skildi við Deirdre og þar til
hann kon»fí-hósahverfi Dom Ang-
elo hafði hann hvorki orðið var
við Talbot, Cesare — eða Pacek.
— Ungfrú Padgett er yndisleg
stúlka, hafði Dom Angelo sagt.
Hvar er hún?
— Hún kemur bráðum, svaraði
Durell.
— Þér hafið kannski falið hana,
svo að enginn geti nálgazt hana
nema þér einn?
— Eitthvað í þá áttina, svaraði
Durell.
Hann hafði einmitt verið að hug-
leiða, að það væri tími til kominn
að fara til hennar, vegna þess að
hann var orðinn fullviss um, að
Talbot væri ekki á eynni, en þá
sá hann hann á gangi f áttina til
þorpsins. Hann veitti þvf athygli,
að hann var einmitt reikull í gangi.
Hann virtist ekki veita Durell
neina athygli, leit hvorki til hægri
né vinstri, en Durell sá, að hann
var blautur, skyrtuermi hans rifin
og skráma á annarri kinninni.
— Þekkið þér þennan mann,
signor? spurði Dom Angelo.
— Ég kannast við hann.
— Menn eru að furða sig á
hver hann sé. Hann sefur víst í
bátnum, sem hann sigldi hingað.
Er hann Bandaríkjamaður?
— Já, afsakið. Ég verð að bregða
mér frá.
Hann lagði leið sína í áttina,
sem Talbot hafði komið úr, og
hann fann Francescu eftir nokk-
urra mínútna gpngu. Þá var sólin
að hníga til viðar. t
Hún leit ekki upp, er hann kom.
Og hann sá undir eins hvernig var
| ástatt fyrir henni og gat gizkað á
j hvað mundi hafa gerzt, en honum
i var léttir að þvf að finna hana á
j lífi. Og þegar hann hugsaði til
j Ellen Armbridge furðaði hann sig
I á, að Talbot skyldi ekki hafa drep-
1 ið hana, eins og hann hafði óttazt,
að hann myndi gera, ef hann fengi
tækifæri til.
— Francesca, sagði hann blíð-
lega.
Hún huldi áfram andlitið í hönd-
um sér.
— Fran, það er Sam Durell.
Hún hafði verið snöktandi. Nú
hætti hún þvf, en hún leit ekki
upp.
— Ertu meidd?
— Nei. Farðu þína leið.
— Var það Jack Talbot?
Þegar hún svaraði engu, kraup
hann á kné við hlið hennar. Það
var að verða skuggsýnt. Durell tók
um úlnliði hennar og færði hend-
ur hennar frá andliti hennar og sá
betur hve sárt hún hafði verið
leikin.
— Geturðu staðið á fætur? Get-
urðu gengið?
— Hvert ætti ég að fara?
— Heim til mannsins þfns.
— Ég get það ekki það er öllu
lokið fyrir mér þar.
Hún leit á rifinn kjól sinn.
— Hvernig gæti ég farið heim
svona útleikin?
— Ég get hjálpað þér.
— Hvers vegna? Þú ert leynilög-
reglumaður. Ég tek ekki við slfkri
hjálp. Lögreglan lét mig aldrei í
friði heima. Ég hataði hana. Eng-
inn skildi mig.
— Jack skildi þig ekki heldur.
Hún þerraði tár sín.
— Ég veit ekki hvað ég get
gert. Ég veit, að hann drepur Ce-
sare. Ég er hrædd við Cesare nú,
en Talbot er miklu verri. Mig gat
ekki dreymt um að þetta færi
svona og nú veit ég ekki hvað ég
á að gera.
Hún horfði á hann biðjandi
augnaráði.
— Viltu hjálpa Cesare? Þú sagð-
ist vilja hjálpa mér.
— Ef ég get. En þú verður að
segja mér sannleikann um mál-
verkin.
Hún kinkaði kolli.
— Ég var með manninum mín-
um f Rómaborg fyrir 3 vikum, er
þau voru sýnd þar. Bernardo hafði
hug á að eignast þau, en auðvitað
vildi prinsinn ekki selja. Bemardo
bauð honum 250.000 dollara. Ég
hef aldrei séð hann slíkan sem þá.
Hann er vanur að vera kaldur og
slunginn, þegar hann hugleiðir mál
verkakaup, en hann hélt áfram að
masa um þessi málverk, og þá
fékk ég hugmyndina, sannfærð um
að hann mundi kaupa þau hver
sem kæmi með þau.
— Ertu viss um það?
— Ég fer nærri um það, ef eitt-
hvað er, sem karlmenn girnast —
og þá stöðvar þá ekkert, ef þeir
geta fengið það fyrir peninga. Ég j
sagði Cesare frá hugmynd minni.J
Við höfðum verið eins oft saman
og við þorðum í nokkra mánuði.
Og Bernardo veit það ekki.
— Þú heldur. að hann viti það
ekki.
— Hvað áttu við?
— Ekkert. Og þið Cesare ákváð-
uð að stela málverkunum?
— Já, en við vissum ekki hvern-
ig við ættum að fara að því. Þeg-
ar ég svo kynntist Jack var leiðin
fundin. Ég var viss um, að þetta
mundi verða auðvélt. Hann var
lfka brjálaður í að komast yfir
mikið fé. Ég sagði, að það væri
vís kaupandi að málverkunum, ef
við gætum náð þeim. Og ég varð
að lofa honum ...
—... sjálfri þér.
Eitthvað, sem líktist hlátri, kom
yfir varir hennar.
— Hann hélt, að ég væri „ffn
dama“. Og hann vildi mig af sömu
ástæðu og ég giftist Apollio, —
með mig sér við hlið mundi hanr.
geta komizt skrefi hærra — mörg-
um skrefum. Hann hélt, að ég væri
búin að tileinka mér allt, sem
eina greifafrú má prýða, en þegar
hann svo fann að ég var bara und-
ir niðri Frannie Smith lét hann
mig sigla sinn sjó. Og ég veit nú,
hver ég er og mun alltaf verða.
— Þið lékuð þannig -á Jack f
Genf, eftir að hann hafði afhent
þér málverkin. Þú fékkst Bruno til
þess að senda þau hingað f pósti
og þú sóttir þau í Sentissi-gistihús
og afhentir Cesare þau. Hann ætl-
aði að fela þau í klausturrústunum,
en hætti við það. Hann kom með
þau hingað.
Hún kinkaði kolli.
— Og þú heldur í raun og veru,
að hann geri ráð fyrir að geta selt
hau Apollio greifa? Trúirðu þessu
Sjálf?
— Auðvitað trúi ég þvf.
Hún horfði á hann undrandi.
— Hvað meinarðu?
— Maðurinn þinn er heiðarleg-
ur maður. Hann setur heiður sinn
ofar ÖIIu. Heldurðu í raun og veru,
að hann myndi kaupa stolið góss?
— Auðvitað, þegar hann segir
það sjálfur.
— En áreiðanlega ekki af versta
fjandmanni sfnum? Heldurðu, að
hann viti ekki allt um Cesare og
þig?
— Hvað ertu að fara með öllum
þessum spurningum?
Varir hennar voru náhvftar.
— Og að því er Cesare varðar
— heldurðu f raun og veru, að
hann geti tekið fé úr hendi manns,
sem hann hatar? Þetta rfmar ekki
saman, Fram, en ég finn til með
þér.
Fran reis á fætur, náföl. Hún
reyndi að segja eitthvað, en kom
ekki upp orði.
— Ég skal reyna að hjálpa þér,
Fram, en ég efast um að ég geti
það.
Hún var dauðskelkuð.
— Hvað er það, sem þú ert að
reyna að telja mér trú um? Mér
getur ekki hafa skjátlazt svona
hrapallega. Ég þekki karlmennina,
— veit hvernig þeir hugsa.
— Þér hefur skjátlazt, Fran —
að því er varðar Jack Talbot,
Cesare — og Appollio.
— O, hættu... af hverju reyn-
irðu að gera mig ruglaða?
BEFOKE tarzau can
MOVE.THE HUGE SULL
IS CHAKGIUG,...
AS THE A7E-MAN
ATTEAAF’TS TO
UHSHEATH
HIS ICNIFE...
JonJ
CjiAífO
T
A
í!
I
A
n
Áður en Tarzan getur hreyft sig, stefnir . . . og áður en hann nær að draga hníf
dýrið á hann ... úr slfðrum ...
CAW IT 5E THESE WEEICS
OF IMTEUS1VE TKAININS
HAVESONE FORUAUSHT??
... skellur dýrið á honum. En hafa allar
þessar vikur, sem hann hafði notað til að
þjálfa sig farið til einskis?
Vrentunp
rrcntsmtðia & gámmlcttaplagaf#
Elnholtl Z - Siml
VISIR
ÁSKRIFENDAÞJÓNUSTA
Áskriftar-
Kvartana-
simmn er
11661
virka daga kl. 9 — 19 nema
laugardaga kl. 9 — 13.
VISIR
er
eina
síðdegisblaðið
kemur
út
alla
^virka
daga
Afgreiðslan
Ingólfsstræti 3
skráir
nýja
kaupendur
Simi 11661
auglýsing
VÍSI
kemur
víða
við
VÍSIR
er
auglýsingablað
almennings
AFGREIÐSLA
AUGLÝSINGA-
SKRIFSTOFUNNAR
ER I
INGÓLFSSTRÆTI 3
Sími 11663.

mx~