Vísir - 09.02.1966, Blaðsíða 15

V1 S I R . Miðvikudagur 9. febrúar 1966.
15
Dave Bryant áttaði sig allt 1
einu á því, að hann hafði staðið
þarna í gamla herberginu langa
stund og litið í kringum sig, undr-
andi yfir hve það var lítið —
miklu minna en hann hafði minnt
að það væri. Einhver elzta minn-
ing hans úr þessu herbergi, sem
þeir höfðu sofið í, hann og bræður
hans, var um eldri bróður hans,.
þegar hann var kominn upp f og
blés á kertislogann til að slökkva
hann. Hann mundi enn hve hon-
um hafði fundizt skrítið að sjá
skugga bróður síns á veggnum,
áður en hann slökkti.
Og hann minntist þess hversu
ávallt, frá fyrstu tíð, hafði verið
gott að koma inn í þetta litla her-
bergi ,það hefði verið eins og að
hlaupa í opinn hlýjan faðm, oft
þreyttur eða leiður, en í örmum
svefnsins þar hafi allt slíkt
glevmzt og hann hafði vaknað glað
ur og útsofinn. Og jafnan, er hann
kom heim f leyfi, hafði hann sof-
ið þama, en nú færu heimferðimar
að strjálast, því að námsferlinum
var lokið og það var ekki að vita
hvort tækifærin vrðu mörg til þess
að skreppa heim. Þama voru tvö
rúm, náttborð úr mahogny og fata
skápur og ekki rúm fyrir neitt
annað, að heitið gæti.
Dave opnaði litla gluggann.
Hann var auðvitað alltof lítill en
þegar þessi litlu einbýlishús voru
byggð, var litið á það sem hið
mesta óhóf að hafa stóra glugga
á húsunum. En úr þessum glugga
gat hann séð eftir garðinum endi-
löngum og allt til akranna þar fyr-
ir handan. í garðinum var ræktað
eins og áður kál og kartöflur, gul-
rætur og ertur og slíkt. Svona
hafði það verið svo langt sem
hann mundi. Og úr litla gluggan-
um gat hann séð stóra húsið á
hæðinni, ættarsetur gósseigand-
ans, veginn sem lá upp að húsinu
f boga með trjám beggja vegna
alla leiðina frá þjóðveginum. Þarna
var sami virðuleikablærinn á öllu.
Dave horfði fast og lengi í átt-
ina til hússins, en hann gat ekki
séð þar hrevfingu á neinu. Hann
andvarpaði tók upp veskið sitt,
hikaði, en opnaði það svo og tók
úr því mynd af Kathy, þeirri einu,
sem hann átti af henni. Þetta var
smámynd tekin fyrir utan Tower
f Lundúnum. Hún var hlæjandi á
myndinni og fyrir aftan hana sást
hópur ferðamanna, sem leiðsögu
maður var að fræða um eitt eða
annað. Þetta hafði verið ljómandi
skemmtilegur dagur frá þeim tíma
er þau voru svo ung og glöð, að
þau höfðu ekki áhyggjur af neinu
þá skyggði ekkert á. En nú, er að
því var komið að hann færi til
starfa í öðrum landshluta, var sem
eitthvað kreppti að hjarta hans.
Hann gekk niður stigann, sem
var svo mjór, að ekki gátu tveir
mætzt í honum.
Móðir hans horfði á hann, er
hann var kominn niður, eins og
henni mislíkaði.
— Eru þetta beztu fötin þín?
Hann fór eins og hjá sér, því
að hann gerði sér grein fyrir, að
það mundi ekki vera sjón að sjá
hann miðað við sýnismvndina, sem
klæðskerinn hafði sýnt honum. Og
um leið hafði klæðskerinn sagt:
Föt, sem henta vel að vera f á mikil
vægum fundum — ég mæli með
gráum Iit, og að fötin verði ein-
hneppt.
Þeir létu hann máta aftur og aft
ur og voru alltaf að breyta, en ár
angurinn varð ekki betri en það
fannst honum, að hann hefði eins
vel getað keypt sér tilbúin föt.
Hann horfði dálítið vandræðaleg
ur á ermarnar og sagði:
— Ég held að þeir hefðu átt að
hafa þær dálftið lengri. Hvað
finnst þér?
Hún strauk jakkakragann, hlý-
leg á svip.
— Þú ert eins og hann pabbi
þinn var — hanh fékk aldrei föt
sem fóru honum reglulega vel.
Hann var svoleiðis í laginu.
Móðir hans kýmdi, en Dave leit
á klukkuna og sagði:
— Ég held ég fái mér gongu nið
ur á markað.
— Hann er ekki byrjaður enn.
Móðir hans rak upp stór augu
og var sem hún vildi spyrja ein-
| hvers.
Hann ætlaði ekki að fara að út-
| skýra neitt. Hún mundi draga úr
j honum, segja að hann ætti að líta
i annað, og kannski hefði hún rétt
■ fyrir sér.
— Kemur þú seinna? spurði hann
— Ef til vill — ég er samt ekki
viss.
Hún tók upp tvö bróderuð háls-
bindi.
— Afhentu frú Iles þetta, — þú
hittir hana við afgreiðsluborðin.
Hann lyfti klinkunni á útidyra-
hurðinni, opnaði hana til hálfs,
sneri sér við og sagði:
— Ég kann ekki við að fara frá
þér...
— Eitt síðdegi — skyldi mér
vera óhætt, sagðíliún glettnislega.
— Þú veizt vel við hvað ég á.
Þegar ég fer á ég kost á heilu húsi
vegna starfsins. Þeir sögðu það.
Þú ættir að koma líka ég hef eng
an til að búa til mat — hver 'ætti
að gera það?
Hann reyndi að tala í léttum
tón.
— Tími til kominn, að þú sjáir
um það sjálfur, að það verði eldað
ofan í þig.
— Heyrðu nú, mamma ...
— Heyr þú mig sonur minn,
hvort sem þú trúir því eða ekki
vil ég hvergi fara. 1 þessum kofa
voruð þið fæddir, synir mínir og
hér ólst þú upp. Ringað fór Will
með mig daginn sem við vorum
gefin saman. Og hér kvaddi ég
hann hinztu kveðju. Og hættu nú
að lesa yfir mér og segja mér
hvað ég eigi að gera. Ég veit hvað
ég vil.
Hann lokaði dyrunum á eftir
sér, gekk hægt eftir veginum,
snart annað veifið steinvegginn
meðfram honum. Hinum megin við
múrinn höfðu alltaf verið hænsni
á vappi og oft hafði hann farið
þangað að gefa þeim — hent mat
arleifum yfir múrinn til þeirra og
hlegið að þeim, er þau komu hlaup
andi og gaggandi. Nú var verið
að grafa þama fyrir fvemhúsum.
Alls staðar var allt að breytast,
Iíka í þorpi eins og Purbridge.
Hann hugleiddi hvaða breyting-
ar væru komnar þarná til sögunn
ar. Þegar hann var í Lundúnum
við námið hafði hann títt hugsað
sem svo, að heima í Purbridge
myndi allt bfevtast eins og annars
staðar — en þegar hann nú var
kominn heim fann hann, að and-
rúmsloftið var hið sama og í
bemsku hans og uppvexti, fornar
venjur og dyggðir í heiðn hafðar
— og hann ályktaði, að þótt hann
væri í rauninni frjáls, væri hann
vanans og hefðanna böndum bund
inn heima í Purbridge <— hann sem
aðrir.
Hann gekk fram hjá sjúkra-
húsinu, skálabyggingu, gegnum
bogahliðið og út á götuna. Þarna
var vefnaðarvöru- og leikfanga-
búðin — hin síðarnefnda var í
öðrum endanum. Þessi búð hafði
verið sem ævintýraheimur í aug
um hans þar til hann var 12 ára.
Ofar í götunni var grænmál-
aður stólpi, sem á var skilti,
og á það var letrað: Strætis-
vagna-biðstöð. Eftir að hann
hafði fengið námsverðlaun í
gagnfræðaskólanum og byrjað
nám í Cirenchester í 30 km.
fjarlægð hafði hann tekið sér
far í strætisvagninum þarna á
hverjum morgni.
— Þrír á menntavegi í fjöl-
skyldunni, hafði faðir hans
sagt, ekki sem verst, þar sem
pabbinn var ómenntaður sveita-
piltur og mamman fiðrildi.
Og Will leit glettnisaugum til
konu sinnar, sem hann alla tíð
hafði unnað hugástum - og
hún honum.
— Þú masar sem þér býr í
brjósti, hafði móðir hans sagt,
en pabbi hans hló við og fór
aftur að lesa í einni bókinni úr
ritsafuinu, sém enn var til í
setustofunni litlu, og alltaf hafði
verið annazt um sem hvert bindi
um sig væri dýrgripur. Löngu,
löngu seinna hafði mamma hans
sagt honum söguna um þessar
bækur, hvernig það bar til, að
þau eignuðust þetta litla heimil-
isbókasafn.
- Við vorum bæði ung þá,
sagði hún og fátæk, og ekki
nema eitt barn komið, og það
var Pétur bróðir þinn, auðvitað.
Will þurfti að ganga 5 kílómetra
leið til vinnu dag hvern og í
hver vikulok fékk hann mér
kaupið sitt, og eins og þú skilur
DREGIÐ 11. SEBRÚAR ,1966
VERÐMÆTI VINNINGA KR.315.000.00
Varðarfélagar Munið afmælishappdrættið. Skrifstofan er )
Sjálfstæðishúsinu vtð Austurvöll.
Við skulum fara héðan út fljótt.
Hlustið þið. Raddir, það er of seint
fyrir okkur að fara út. Við verðum að
fela okkur.
Jæja hérna erum við aftur, til að bæta
við fjársjóðinn.
CAVE WITH A CACnc OF CONTKAÍAN?
HI7ES AK7 TUS<S STAZTLES ITO
voru það eklci nema nokkrir
shillingar í þá daga. Honum
þótti gott að reykja og á hverri
viku keypti ég tóbak og vafði
sjálf vindlinga handa honum,
tóbakið úr bréfinu nægði í 18,
og hann reykti þrjár daglega
virka daga, og engar á sunnu-
dögum. Og nú þegar ég lít um
öxl finnst mér, að það hafi alltaf
verið sólskin, en það hefur sjálf-
sagt rignt líka eins og það gerir
enn í dag, þótt ég hafi gleymt úr-
komudögunum á þessum löngu
liðna tfma.
Og svo kom hann heim einn
góðan veðurdag og hann var
gerbreyttur. Það var eins og
hann hefði séð eitthvað dásam-
legt, eitthvað, sem hafði heillað
hann gersamlega. Og hann sagði
mér frá bókunum, — þær voru
til sölu prentaðar í Oxford, -
og hann lýsti þeim, leðurband-
inu, mjúku og áferðarfallegu,
pappírnum, silkimjúkum, og
stafagerðinni, sem hann kvað sér
lega fagra. Ég held, að þetta hafi
verið í eina skiptið í hjúskapar-
lífi okkar, sem hann óskaði ein-
hvers, dreymdi um eitthvað, sem
við gátum ekki veitt okkur. Og
hann sagði, að „maðurinn hefði
sagt, að þær væru ódýrar, og
ég trúi að þær hafi verið það,
en verðið var samt talið í pund-
um, en við töldum hvert penný,
er við keyptum eitthvað.
Bækurnar höfðu alltaf verið
þarna, frá því hann mundi eftir
sér - þær höfðu tilheyrt heim-
ilinu, pabba og mömmu, voru
partur af öllu. Þar voru bækur
eftir Dickens, Thavkary og
Trollope, Smollett, Sterne og
IRichardson, Wordsworth, Shell-
i ey og Keats. Og alveg sér voru
fjögur bindi — rit Shakespe-
are’s.
— Hvernig gat hann eignazt
þau? hafði Dave spurt.
!
V f SIR
er
eino
síðdegisblaðið
kemur
út
alla
virka
daga
allart
ársms
hring
Áskriftnrsími
I-16-6I
i