Vísir - 22.03.1966, Blaðsíða 15

VlSIR . Þriðjudagur 22. marz 1966.
15
HARVEI FERGUSSON:

Don Pedro
— Saga úr Rio - Grande - dalnum —
Það lýsti vel föður Orlando, er
hann svaraði svo. Hann hlustaöi á
allt, sem Leo sagöi af umburðar-
lyndi, en deildi aldrei við hann
um neinar skoðanir sem hann lét
f ijós varðandi trúarkenningar,
eins og allt slíkt væri ofar mann-
legum skilningi, að skýra þessi
helgu mál.
— Já, já, mundi hann segja, mér
er fyllilega ljóst hvemig þér lítið
á þetta. Lofið mér að bæta í glas-
ið yðar. Og hann brosti um leið
og kinkaði kolli.
Leo hafði þekkt föður Orlando
í rúmt ár ,er hann komst að því,
að hann var að semja rit — og
hafði verið að fást við það f tuttugu
ár. Það fjallaði um hinar Sjö gullnu
borgir Ciola, sem fyrstu landnem-
ar í Nýju Mexikó höfðu leitað aö.
Raunverulega munu borgir þessar
hafa verið Moquis-þorpin, sem
vora allt annað en gullin — nema
þegar sólin skein á hina fomu múra
þeirra.. En faðir Orlando hafði rann
sakað þett^allt frá rótum og kom-
izt að raun um, aö goðsagnir um
þessar gullnu borgir vora til í Ev-
rópu löngu fyrir fund Vesturálfu.
Og draumamir um þær og löng-
. unin eftir að sjá þær og sigra
bjuggu í hugum landnemanna, er
þeir sigldu yfir hafið, en allir sem
raunverulega leituðu þeirra í hin-
um nýja heimi urðu fyrir vonbrigð-
um og margra biðu hörmuleg örlög
en faðir Orlando trúði því, að leit-
in hefði stælt þá og göfgað, og
allir heföu þeir lifað til afreka og
, guði til dýrðar, meðan þeir varð-
veittu drauminn í hugum sér.
Leo fannst miklu marki náð á
vináttuferli þeirra er faöir Orlando
féllst á að lesa fyrir hann nokkra
' kafla úr ritinu. Það var allt í brot-
um og Leo varö Ijóst, að það
mundi veröa það áfram, því
að klerkurinn mundi aldrei ljúka
því, vegna þess að ef hann lyki því
væri „draumurinn búinn“ og hann
vildi dreyma hann áfram, en þaö
var glæsibragur á því, sem hann
las, og hann sá Ijóma af hinu liðna
fyrir hugskotsaugum sínum, er
hann hlýddi lestrinum. Og Leo gat
ekki stillt sig um að segja:
— Ég fæ ekki skilið hvers vegna
þér hafið sett yður við að eiga
heima í þessum afskekkta, gleymda
bæ. Hér er yðar miklu hæfileikum á
glæ kastað. Hvers vegna hafið þér
haldið hér kyrra fyrir?
Hann hafði ekki fyrr varpaö fram
spurningunni en hann iðraði þess,
að hafa spurt, og hann óttaðist, að
klerkurinn mundi firtast, en hann
29.
kinkaði bara kolli og spurði á móti:
— Af hverju haldiö þér kyrju
fyrir hér? Þér eruð atorku og hæfi-
leikamaður og gætuð án vafa komið
yður vel áfram á öðrum og víðari
vettvangi? Jæja, ég get svo sem
sagt yður hvemig öllu horfir við
frá mínum sjónarhól skoðað, —
'hvers vegna viö báöir höldum kyrru
fyrir hér — það er vegna þess
hversu allt er auðvelt hér, vegna
þess aö fólkið héma kemur
fram við okkur eins og hlýöin böm,
vegna þess að velferð þess er í okk
ar umsjá. Er það ekki mikils virði?
Þetta hefur mér verið að skiljast
betur og betur smám saman á und-
angengnum tuttugu árum. Menn
verða að sigrast á sjálfum sér,
þroskast í sambúö viö aðra — og
þegar allt kemur til alls erum
við hér sólarmegin.
Leo sat þögull um stund. Hon-
um fannst nú í fyrsta sinn, að hann
hefði hlýtt á klerkinn bera fram
játningu — og honum fannst lfka,
að hann hefði sagt það, sem væri
satt. Hann hafði orðið að heyja bar-
áttu til þess að stofna verzlunina
og efla hana, en því lengur sem
leið á veru hans þar höföu menn
orðið honum háðari. Hann hafði
raunverulega náð til sín nokkru af
því valdi, sem Vierraættin hafði
haft eftir yfir fólkinu. Alþýðu-
mennirnir, hugsaði hann, eru „mfn-
ir menn“, og hæglega gæti svo far-
ið, að hugsunarháttur hans yrði
svipður og þeirra, að láta hverjum
degi nægja sína þjáning. Orð klerks
ins báru keim af spádómi, fannst
honum.
— Því lengur sem maður er hér,
sagði hann, því erfiðara verður að
fara — og horfast í augu við það,
að nýja og erfiöa baráttu yrði að
heyja.
Klerkurinn lét í Ijós þá skoöun,
að Suðvestrið töfraði menn meö
þeim hætti, aö þeir bundu ævar-
andi tryggð við jörð þess. Margir
kæmu til þess að freista gæfunn-
ar, efnast, eða til þess að endur-
heimta heilbrigði og ætluðu sér
að hverfa til fyrri heima síöar, en
aldrei yrði af þvf. Þetta var í
samræmi viö niðurstöður hugleið-
inga Leos sjálfs um þetta, eink-
anlega varöandi þá, sem lifðu lífi
sfnu meðal alþýðu manna, eða heill-
uðust af frjálsu veiöimannalífi og
höfðu fengið ást á hrikalegu en
heillandi landi. Hann vissi, aö
Sparks kapteinn var hæfileikamað
ur, en haföi bundizt slfkum ástar
og tryggðarböndum. Þeir, sem
þarna höfðu verið lengi sögðu
reynsluna þá, að þeir sem væru
búnir að vera þama tíu ár, færa
aldrei burt. Hann vissi líka, að
margir þeirra, sem vöndust undir-
gefni og hlýju kvenna af mexi-
könskum stofni og Rauðskinna-
stofni, misstu alla löngun til
kvenna, sem höfðu sama blóð f æð-
um og þeir. í sannleika sagt var
eins og faðmur landsins stæði á-
vallt opinn. Menn kynnu að spyma
gegn broddunum í lengstu lög, en
sigraðust fyrir áhrif sólar og svefns
og þagnar, og í öllu sfnu striti
hafði Leo sannfærzt um að svona
var þessu varið, slíkir vora kostir
þessa lands, þar sem enginn flýtti
sér, og hann einn var broslegur í
öllu stritinu. Enginn flýtti sér, eng
inn .fómaði neinu sem þeir gátu
notið í dag vegna framtíðarinnar.
Hér var vítt land en 'nauðsynlegt,
en um það fóra hægir vindar, eins
og tengdir þeirri hugarhægð sem
ríkjandi var í brjóstunum.
— Ég man hve mér fannst allt
tómlegt og auðnarlegt,. þegar ég
fyrst kom hingað, sagöi faðir Or-
lando, ég óttaöist þagnarkyrrð
hinna heitu sumardaga og sand-
storma vetrarins. Ég vissi ekki
hvað ég átti af mér að gera og mér
fannst ég vera einangraður, og ég
ákvað að byggja upp minn eigin
litla heim,. Ég lét flytja trjáplönt-
ur frá fljótsbakkanum og gróður-
setti, svo að ég gæti notið forsælu,
og ég gróðursetti ávextatré og vafn
ingsjurtir, og þessi garður varð
mér Eden. Ég viðaöi að mér bókum
og skriffærum og bjó mér lesstofu,
þar sem ég gat lesiö og skrifað
að vild. Ég kynnti mér hvernig ég
gat notað mér það sem óx hér til
matargerðar og hvemig ég gæti eðl
að vín dalsins og ég fetaöi f fót-
spor föður míns með matargerð-
ina. Ég var sjálfum mér góður, allt
of góður, en ég fékk ást á þessum
dvalarstað mfnum, og naut þes, aö
ég hafði búið svo um, að ég gat
notið þæginda. Og allt var að mínu
eigin smekk. Svo rann upp sá tfmi,
er ég hafði nánast samstarf við erki
biskupinn, og það var tfmi nokk-
urra afreka. Og þegar honum lauk
gat ég sagt við sjálfan mig, að ég
myndi hvergi fara, og hafði ég þó
hugleitt árum saman, að spor mfn
myndu að lokum liggja til Rómar,
þar sem ég var fæddur, til höfuð-
staðar kristinnar, þar sem ég
mundi geta notið til fulls ávaxt-
anna af hæfileikum mínum. En þá
sökkti ég mér niöur f sögu hinna
Sjö gullnu borga, en hugsandi, leit-
andi maður, getur auðveldlega í ein
veru sinni heillast af ljóma við-
fangsefnisins, þótt sá ljómi sé ef til
vill blekking. Svo að hér var ég
áfram og rýndi í gögn mín, og vann
guðs verk sem bezt ég gat — og
hér hefi ég verið alla tíö síðan.
— Þér teljið þá miður, að þér
hélduð hér kyrra fyrir? spurði
Leo.
— Ég veit ekki hvort mér þykir
það miður, sagði klerkurinn. Þér
spurðuð mig hvers vegna ég hefði
verið hér kyrr, og ég hefi reynt
að gera grein fyrir því. Það er í
fyrsta skipti, sem ég hefi rætt
þetta við nokkum mann. Ég kvarta
ekki, allt fór vel, en ég held, að sá
Orlando, sem situr hérna fyrir fram
an yöur, sé annar en sá Orlando, er
aðeins lifði f mfnum hugarheimi.
WHV HASH'T THIS
. f’EKSOW B=EN
L APPREKEN7E7?,,
'THAT \$ A WELL-
KEPT SECKET,
" TAK2AN!

Luanda er miðstöð allra flutninga. Þangaö
safnast saman veiðiþjófar frá mörgum svæð-
um og selja vörur sínar ólöglega til óþekkts
forystumanns veiðiþjófahringsins.
Hvers vegna hefur þessi maður ekki verið
uppgötvaður? — Þaö er leyndarmál, sem er
vel varöveitt.
HATUKALLY, THEK.E IS MUGH MOWEY IHV0LVE7...N
SO fAUGH ILLESALTR.AFFIC C0UL7 HOT SO ON
JF OFFICIAL fRESSURE WAS SKOUGHT TO BEAKt
...YOU IMFLY, f’ETER,
EÖlilega eru miklir peningar settir í þetta.
Svona mikil ólögleg umferð þeirra gæti ekki
átt sér staö, ef hið opinbera hefði eftirlitiö
f lagi. Þú ert aö gefa í skyn meö þessu,
Peter, aö af ásettu ráði eða sökum kæru-
leysis þá sé þessi umferð peninganna sama
sem vernduð af hinum opinberu aðilum.
Þetta var á fögra sumarkvöldi
og þeir sátu í forsælu trjánna í
garði föður Orlando. Þeir sátu við
borð og var vínflaska og glös á borð
inu. Hvert sem litið var úr garð-
inum upp á við og út var allt vafið
purpurahúmi. Ómur af úlfavæli
barst til þeirra ofan úr fjöllunum,
en þama í garðinum var dálftill
friðsæll heimur þar sem andi vin-
áttu rfkti.
VÍSIR
Auglýsinga-
móftaka
I
TÚNGÖTU 7
| og
Laugavegi 178
Sími 1-16-63
VÍSIR
VÍSIR
er
eina
síðdegisblaðið j
kemur
út
alla
virka
daga
allan
ársms
hrmg
Áskrifftarsími
1-16-61
i