Vísir - 11.07.1966, Blaðsíða 11

VÍSIR . Mánudagur 11. júU 1966.
77
SíDAN
BITLAR, HYPJIÐ YKKUR HEIM
//
//
Filippseyingar kvöddu Bítlana með jsessum orðum á flugvellinum og þegur
Bítlarnir komu til Nýju Dehli kynntu þeir sig sem „Herra Brown og féiaga1
Það blés ekki sérlega byr-
lega fyrlr Bítlunum — John
George, Paul og Ringo — þegar
þeir voru á ferð á Filippseyjum
um daginn og heldur ekki fyrir
Antoine hinum franska, átrúnað
argoði franskra unglinga er
hann var I söngför á Korsíku. 1
Manilla á Filippseyjum voru
Bftlamir m.a. kvaddir með orð
unum „Farið til fjandans" og á
Korsfku réðust unglingamlr að
Antolne og ætluðu að klippa af
honum hárið, en hann er mjög
hárprúður eins og komið hefur
fram á myndum af honum hér
á sfðunni.
Bítlamir eru vanir þvf að
hrópað sé til þeirra og kippa
sér því ekki upp við hávaða, en
hingað til hafa þau hróp orðiö
til er unglingamir hafa ekki
lengur haft hemil á raddbönd-
unum vegna hrifningar. En í
þetta skiptið var þessu öðm-
vfsi varið.
Eins og og frá hefur verið
sagt em Bítlamir í Austurlanda
ferð og munu m.a. koma til
Japan. Þegar þeir komu til Man
illa höfuðborg Filippseyja var
þeim forkunnarvel tekið eins og
yið var að búast og sömul. á
hljómleikunum, sem þeir héldu.
All fór sem sagt vel fram sam
kvæmt venju.
Enhvers vegna urðu þá læt-
in?
Jú, Bítlamir móöguðu forseta
frúna.
Frúú Imelda Marcos eigin-
kona Ferdinand Marcos forseta,
hafði dvalizt fjarri höfuð
borginni en þegar hún frétti af
komu Bítlanna tók hún flug-
vél ásamt bömum sínum þrem
ur til Manilla og bauð Bítlunum
í matarboð. Hún stakk einnig
upp á því við eiginmann sinn
forsetann. að hann sæti matar-
boðið, en hann mátti víst ekki
vera að því sökum anna, —
enda varð ekkert úr boðinu.
Frúin beið og beið en Bftlamir
létu ekki sjá sig. Eftir klukku-
stundarbið hélt frúin á brott —
og blööin ætluðu að ærast yfir
þessari framkomu Bítlanna.
Brian Epstein umboðsmaöur
Bítlanna reyndi allt hvað hann
gat að biðjast afsökunar á þess
um mistökum og kvað hann
Bítlanna aldrei hafa fengið boð
um að hitta forsetafrúna. Og
brezka sendiráðið f Manilla af
sakaði sig með því að það hefði
ekkert haft með komu Bítlanna
að gera, og ekki einu sinni sagt
frá komu þeirra fyrr en Iöngu
eftir að hún var ákveðin.
Ibúar í Manilla tóku strax
Að leggjast í híði
Þaö er alkunna, að landbirn
inum er gefinn sá öfundsverði
eiginleiki að geta lagzt f hfði á
haustin og sofið þar af allan
veturinn, þegar enga björg er
að fá við hans hæfi og ekkert
við að vera. Þama hefur móðir
náttúra enn sem oftar hlaupiö
undir bagga með bami sínu,
væri landbjöminn þess ekki um
kominn að sofa af veturinn, án
matar og drykkjar, væri allt
hans kyn fyrir löngu úr sög-
unni, að minnsta kosti á Norður
slóðum.
Nú er ekki annaö sýnna en
að móðir náttúra verði enn að
hlaupa undir bagga meö öðm
af bömum sínum, og því ekki
af óæðra kyninu, og það á svip
aðan hátt og með bangsa kall
inum — sem sagt, að gefa því
hæfileika til að leggjast f híðis
dvala nokkum hluta ársins, eigi
það að skrimta af. Og þó undar-
legt megi virðast, er það ekki
yfir vetrartímann, þegar örðug-
ast er öllum að verða sér úti um
björg, heldur yfir hásumarið,
eða þær vikur, sem áður fyrr
meir vom kallaðar „hábjarg-
ræðistfminn." Svona snýst allt
við...
Með þessu er átt við manninn
sjálfan, þó ekki mannkynið í
heild, heldur aðeins ákaflega lít-
Inn hluta þess, eða réttara sagt
— lítinn, en ekki þar fyrir ó-
merkilegan hluta þess, sem við
teljum okkur til og köllum okk
ar þjóð, nákvæmlega tiltekið
þann hluta þjóðarinnar, sem við
köllum höfuöstaðabúa, og ekki
einu sinni þá alla, heldur þann
hluta höfuöstaðabúa, sem verð
ur einhverra hluta vegna að
dveljast um kyrrt í sínum höfuð
stað, að sumarleyfistímann. Að
vísu er ekki svo að skilja, að
hann þurfi að skorta brýnustu
nauðsynjar þann tíma, en ein-
hvers staðar er komizt þannig
að oröi, að maðurinn lifi ekki
á einu saman brauði — og það
er einmitt þetta, sem þessi ólán
sami höfuðstaöabúi þarfnast
þar fyrir utan, sem hann verð
ur að gera svo vel að vera án,
hvort sem hann vill eða ekki.
Þessar vikur, sem aðalsumar
leyfistfminn stendur yfir, og áð
ur kallaðist „hábjargræðistím-
inn“, er nefnilega öllu því lokað
í höfuðstaðnum sem lokað verð
ur, og vel það. Sumum stöðum
er að vísu ekki lokað, en verra
en lokað, því að þar er enginn
við, sem hefur vit eða vald til
að gera neitt umfram það að
tilkynna þeim, er þangað leita
einhvers erindis, að þeir séu því
miður ekki við, sem vitið og
valdið hafa — og veröi ekki við
fyrr en að loknu sumarleyfi.
Það væri því ekki amalegt
fyrir þessa heimabundnu höfuð
staðabúa að geta tekið upp
venju bangsa gamla og hrein-
lega Iagzt í dvala þessar vikur.
Þá mætti loka öllu, sem verið
er að burðast við að halda
opnu, kannski mætti þá lfka
losna við allan kostnað af sum
arleyfisferðum, og öll þau von
brigði og ama, sem þeim er sam
fara, með þvf að allir legðust
í dvala heima hjá sér fyrir lok
uðum dyrum — yfir hábjargræð
istímann... Það gæti þá líka
kannski orðið til þess, að menn
væru sæmilega vakandi við
vinnu sína, þann tíma, sem ætl
azt er til að þeir séu við. Það
eitt út af fyrir sig væri hreint
ekki svo lítið þjóðhagsatriði..
upp hanzkann fyrir forsetafrú
sína, fjölmenntu til flugvallar-
ins og kvöddu með oröunum:
„Bítlar, hypjiö ykkur heim“ —
„Farið til fjandans" og „Vig vilj
um ekki sjá ykkur.“
„ Hvers vegna, hvers vegna?“
spurði John, „og við sem kom
um hingað aðeins til þess að
gefa aðdáendum okkar tæki-
færi til að sjá okkur.“ Ringo
lýsti því aðeins yfir að hann
væri lafhræddur.
Svitinn bogaöi af Bítlunum
er þeir gengu út í flugvélina á
þeim og er þeir höfðu verið
króaðir einhvers staðar bak viö
stiga stundarkom er sagt aö
Paul hafi orðið aö orði:
— „Það lítur út fyrir að þeir
séu ekkert hrifnir af okkur
héma.“
En þeir sluppu úr klóm Fil-
ippseyinga og komust stór-
slysal. upp f flugvélina og áöur
en George gekk inn f vélina
sneri hann sér snöggvast við og
veifaði.
Það gerðist þó sitthvaö fleira
sögulegt í þessari Filippseyja-

að fara úr landi, þvi að skatta
yfirvöldin á Filippseyjum kröfð
ust þess að þeir greiddu 30%
af launum sfnum þama í skatt
áður en þeir færu. Til þess að
ekki kæmi til frekari vandræða
borgaði sá sem stóð fyrir hljóm
leikunum strax 30% af þeirri
upphæö sem Bítlarnir fengu fyr
ir þessa tvenna hljómleika sem
þeir héldu — um 700 þúsund
krónur.
Frá Manilla héldu Bítlamir
til Nýju Dehli og þar var þeim
forkunnarvel tekið. Þegar þeir
flugvellinum í Manilla, enda má
segja að skömmu áður hafi þeir
átt fótum sfnum fjör að launa.
Þegar þeir komu akandi til flug
vallarins var enginn lögreglu-
vörður eins og venja er þegar
þeirra er von og þeir máttu
sjálfir bera farangurinn og
hlaúpa með hann á haröa
spretti gegnum flugvallarbygg-
inguna. Mannfjöldinn réðist að
Ringó, John og George ganga út í flugvéllna, en á svölum flug-
vallarbyggingarinnar í Manilla stendur mannfjöldinn og hrópar fll
þelrra að hypja sig heim.
ferð Bítlanna. Þegar þeir héldu
blaðamannafund svaraði John
heimskulegri spumingu ein-
hvers blaðamannsins með „Voff
Voff.“
Að morgni brottfarardagsins
fengu Bítlamir bann við því
komu á hótelið kynntu þeir sig
sem „Mr. Brown og félaga“,
en undir því nafni höfðu þelr
pantað hótelpláss. Vonandi fær
11. — sfðan fljótlega fréttir af
þvf hvernig Bítlunum hefur
reitt af í Indlandi.
Kári skrifar:
„Lesandi“ hefur sent Kára eft
irfarandi bréfstúf og mættu við
komandi yfirvöld vega gjarnan
lesa það, en hann segir:
Ótrúlegur ósómi
Kári minn góður. Hristu nú
af þér rykið og skrepptu inn að
Elliðaám.
Frá þvf var sagt um síðustu
helgi hefði skapazt öngþveiti í
umferðinni f Ártúnsbrekku, svo
grípa varð til sérstakra ráðstaf
ana, jafnvel stöðva eðlil. umferð
upp brekkuna um skeið. Var
lögreglan þar myndarlega að
verki að því er sagt var. Gott
er að heyra er slfkir hlutir fara
vel úr hendi. — Já, við erum
allsnjallir að gera verulega og
jafnvel stóra hluti. Hitt gengur
verr að gera það sem minna er
og svo sjálfsagt að ekki ætti
að þurfa á að minnast.
Líttu á brýmar yfir Elliðaám
ar, ekki era þær svo breiðar
að þar sé neitt aflögu, enda eðli
legt, þær voru byggðar við aðr
ar aðstæöur en nú era. Á brún
um eru — eöa réttara sagt
vora mjóar gangstéttir, til að
auðvelda umferð gangandi
manna yfir brýmar þótt bíla-
ferð sé mikil. Nú er svo komið
að gangstéttimar eru horfnar.
Aur og skftur hefur hlaðizt aö
þeim, á þær og myndar „upp-
fyllingu" ávala frá bílabrautlnni
á brúnum og upp að handriö-
um. Slfkt er eðlilegt að vissu
marki, t.d. að óhreinindi safn-
ast að stéttum á vetrum, þegar
ýmist er klaki á vegi eða hláku
bleyta og aur. Hitt mun hvergi
fyrirfinnast í neinni borg á
Norðurlöndum að slík óhrein-
indi séu ekki hreinsuð af og frá
gangstéttum þegar vorar og allt
er þítt orðið, og síðan eins oft
og nauðsyn krefur þann tíma
árs sem fönn og klaki veldur
eigi erfiðleikum. Sök sér aö
þessi verk veröi útundan að
vetrinum.
En hér, skoðaðu útganginn á
gangstéttunum á Elliðaárbrún-
um. Fyrir utan það hver skríl-
mennskuauglýsing þar er á
ferðinni, öllum útlendinum sem
um veginn fara til undrunar
(ísl. menn sjá víst ekki slíka
smámuni) — er hér um stór-
aukna slysahættu að ræða af
völdum vanrækslu og trassa-
skapar þeirra sem hér eiga hlut
að máli. Enginn gangandi getur
notað gangstétt, sem er grafin
undir aur og skít.
Og úr því að þú ert kominn
á stúfana Kári góður, skrepptu
þá um leið suður á Kópavogs-
háls, þar er ámáta „auglýsing“,
þótt ekki stafi af hennl slysa-
hætta. Eyjan á milli akreina á
kafi í skít, aldrei hreinsað frá
stéttum. Vísir skrifaði um þetta
f fyrra, og þá var loks hreins
að til, — en samt ekki fyrr en
heimsókn forsetans var um
garð gengin f Kðpavogi. Nú
er engri slílcri heimsókn til að
dreifa, en vegurinn er jafn fjöl
farinn fyrir því. Það er hálf
raunalegt að sjá prúðbúna lög
regluþjóna stjóma umferðinni
á svona stöðum mitt í slíkum
ósóma.