Vísir - 09.03.1967, Blaðsíða 5

© VIÐTAL
DAGSINS
V1SIR . Fimmtudagur 9. marz 1967.
m VIÐ GUNNVÖRU BRAGA

Tpkki eru margir áratugir síð-
an hæðin milli Fossvogs og
Kópavogs var þvi nær óbyggð-
ur berangur. Inn í Fífuhvammi
sat sveitabóndi, sem var ósnort
inn af kaupstaðarlífinu umhverf
is Tjömina. Hermann Jónasson
ræktaði skóg suður í Fossvogi
og naut þar sveitasælunnar, þeg
ar hann tók sér frí frá erli og
amstri, sem umsvifamiklum
störfum hans var samfara. Og
fyrir kom það, að þeir sem árla
risu sáu hann gustmikinn og
gönguhraðan, skálma suður um
Öskjuhlíð, fyrr en vinnudagur
hófst áleiðis til skóga sinna, þar
sem hann naut ilms frá nýút-
sprungnu bjarkarbrumi á ljós-
um langdegismorgni. Geir í Eski
hlíð reisti stórbýli sitt í LunJi
og Gestur sat í Meltungu. Bænd
ur en ekki borgarbúar. En hér
á urðu skjótar breytingar. Fram
sæknir menn tóku lönd og lóöir
á erföafestu og reistu sín heim-
ili. Byggðin óx. Þóröur Þorsteins
son kom að vestan, stóð á torgi
lífsins í Kópavogi, gerðist hrepp
stjóri og ræktaði blóm. Annar
Vestfirðingur, Finnbogi Rútur
Valdimarsson, brauzt þar síðar
vilt sérstaklega fræðast um |
framvindu opinberra mála, þá
væri öllu forvitnilegra fyrir þig
að tala við Björn, hann er þar
ýmsum hnútum kunnugur. En \
það gefur auga leið, að í ung-
um, ört vaxandi bæ eru verk-
efnin mörg, framkvæmdaþörfin
mikil- og af því leiðir svo, að
oft verður erfitt val þeirra verk-
efna, sem sitja skulu í fyrir- |
rúmi á hverjum tíma og sýnist
þar að eðlilegheitum sitt hverj-
um. En sú er trú mín, að allir
Kópavogsbúar vilji vinna sinni
byggð það bezta, þótt allir séu
ekki sammála um leiðina inn í
velferöarríkið. En það má öll-
um ljóst vera, að í byggð, sem
vex jafnört og Kópavogur, er
ekki hægt að gera allt, sem
hver maður kýs sér til hagræð-
is og verður þá hver að meta
það með sjálfum sér hvað hann
vill láta sitja í fyrirrúmi. T. d.
vil ég heldur láta byggja skóla
fyrir bömin en hafa góðar götur
framan við húsið, en þótt ýms-
um sýnist ef til vill eitthvað
annað, þá er ég þess fullviss,
aö flestir hér í bæjarfélaginu
eru sammála um það, að allt
Gunnvör Braga.
G ER Á MÓTI ALLRI
STÖÐLUN Á MANNLEGU LÍFI
s
til valda og stóð ríki hans með
nokkrum blóma um hríð. Og
enn óx byggðin. — Kópavogur
varð kaupstaður og frú Hulda
Jakobsdóttir bæjarstjóri. Ungt
og athafnasamt fólk tók sér ból-
festu í þessu nýja borgríki, þar
sem menn ennþá máttu byggja
úr kassafjölum og enginn fetti
fingur út í það, hvort dymar
sneru austur eða vestur. Nú eru
breyttir tímar, skipulag skal á
öllu hafa og lóðaúthlutun er
orðin vandamál dagsins.
TTigranes-háls, berangur fyrri
tíma, en nú falleg byggð, vel
gerðar götur og reisuleg hús. í
miðri háborginni að Meltröð 8
búa þau Gunnvör Braga Sig-
urðardóttir Einarssonar prests í
Holti og Björn Einarsson tækni-
fræðingur með sín 9 börn. Hér
hafa þau átt heima í 16 ár og
muna vel þann tíma, þegar börn
frumbyggjanna við Traðimar
sátu föst í aur og leðju hins
nýja bæjar. Nú eru hér stíl-
hreinar götur, húsin snyrtileg
og umhverfis mörg þeirra vel
hirtir lystigarðar.
Og frú Gunnvör fellst á aö
rabba við mig dálitla stund um
framvindu lífsins á þessum lit-
ríka stað, sem fvrir ýmsum hef-
ur allt til þessa dágs verið vett-
vangur hinna miklu möguleika.
Jæja, frú Gunnvör.
— Ég er nú ekki fjölfróö um
ytri gerð eða athafnir meiri
manna hér I Kópavogi. Ef þú
frá fyrstu tíð hefur mikið verið
gert og komið fólkinu að nokkru
gagni.
Hvað lengi hafið þið Björn
átt hér heima?
— Það eru 16 ár í vor síðan
við fluttum hingað og þá vom
engin hús önnur en sumarbú-
staðir hér innar á hálsinum. Eng
inn skóli nema Digranesskólinn.
Nú hefur verið byggt við hann
tvisvar sinnum, skóli byggður
úti á nesi, gagnfræðaskóli og
skóli hér innfrá. Má nokkuö
marka fjölmennið og vöxt bæj-
arins á því, að nú munu vera
9 eða tíu fyrstu bekkjardeildir
Þú ságðir áðan aö allir Kópa-
vogsbúar vildu veg byggðar sinn
ar sem mestan.
— Já, sú er meining min. En
svo er hér margt fólk, sem að-
eins eru farfuglar og taka engri
tryggð við staðinn. Þetta fólk
vill auðvitaö láta eldana brenna
sér í hag meðan það ornar sér
við þá. Þetta er til skaða. Mað-
ur verður að vera búsettur í
einu plássi nokkurn tíma til
þess að fara að þykja eitthvað
um staðinn. Og eins og ég sagði
áðan, þá held ég aö fólkið, sem
hér hefur lengi átt samastað,
sé einhuga um flest framfara-
nokkur goluþytur, þegar kosn-
ingar standa fyrir dyrum.
Þiö Björn, með ykkar stóm
fjölskyldu, hljótið að vita öðr-
um iremur hvernig er að búa f
bæ, sem er í uppbyggingu.
— Ég þekkti ekkert að búa
áður, hafði aldrei búið. Ég þekki
aðeins Kópavog í uppbyggingu.
Þar er allt mitt lif.
Þér þykir vænt urh Kópavog?
— Já, ég á hvergi annars stað
ar heima, Ég er fædd í Flatey
á Breiðafirði, fór þaðan á öðru \
ári og aldrei komið þar síðan.
Ég er uppalinn Reykvíkingur
— en er nú — ja — Kópavogs-

an stað, en það er ekkert sem
gerðist allt f einu. Ég á viö
það, að maður fer að fást viö
eitthvað og þá hverfur úr manni
krafan — hún víkur fyrir löng-
un til að vera staðnum eitthvað
þannig að maður vaxi með og
viö eflingu hans. Það má oróa
það íi stuttu máli þannig, að ég
á ekki lengur bæinn — hann
á mig.
Ég man eftir þér sem ung
um Reykvíking hér um árið
þegar þinn ágæti faðir tók mu
inn á heimili sitt og foreldrar
þínir léttu mér leiðina inn ■
Kennaraskólann. Finnst mér
jafnan, er ég hugsa til þeirra
daga, að hann verði mér ógleyn'
anlegur kennari
— Já, þú hefur nú sagt baö
fyrr.
Þú ert skáld, Gunnvör Hvem
ig hefur þú með þitt stóra heim
ili tækifæri til að hugsa og
skrifa?
Ckáld segir þú, ekki veit ég
það. En það er nú svo skrlt-
ið, að hvenær og hvemig mað-
ur fer að því að skrifa, hvenær
manni gengur bezt og hvenær
verst, það á sér engar reglur.
Ég hef reynt hvort tveggja. Ég
hef stundum skrifað hér heima
mitt í öllu krakkaarginu og
gengið vel. Þótt þau komi og
segi: mamma þetta, mamma
hitt, þá hefur ekki verið svo
erfitt að halda þræðinum. Ég
hef verið út í Svíþjóð svo að
segja alein, það bar góðan árang
ur. Ég var á Laugarvatni hálfs
mánaðartíma í sumar og gekk
ekki vel. Svo fyrir mér verður
því engin algild regla til um
starfsfrið. Þó finn ég, að það
er mikils virði að geta verið
einn með sjálfum sér og haft
tækifæri til að hugsa áður en
nokkuð er sett á pappírinn. Á
þetta skortir stundum nokkuð
hjá mér — nægilega ró. En það
gerir svo sem ekkert til, ég
veit ekki hvort nokkurs er f
misst, þótt þessari skriftarár-
áttu minni sé ekki fullnægt.
Er það ekki oft þannig, að
maður þráir mest þaö sem erf-
iðast er að veita sér, telur
þaö vera aðalhugðarefnin?
— Jú, en nú er það ekki svo,
að mér þyki gaman að skrifa.
Það orsakar oft frekar vanlíðan
en innri gleði, meöan ég er aö
forma það, sem ég vii' skrifa.
Hins vegar finnst mér eitthvað
sækja á mig og krefjast að-
gerða. Éitthvað snertir mig á
þann hátt’ að af verður sveifla
— sem aftur leiðir af sér tón.
Af þessu má marka að ég vinn
ekki skipulega — þar að auki
er mér illa við að breyta nokkru
sem ég geri og tek aðfinnslum
fjandalega.
Nú hefur Björn haft miklum
störfum aö sinna utan heimilis,
hefur þinn hlutur í uppeldi bam
anna þá ekki verið annasamur
og ekki gefið tækifæri til mik-
illa frávika?
— Þrátt fyrir margþætt störf
hefur Bjöm rækt þar sinn hlut,
ekki einasta gagnvart börnunum
— heldur hefur hann jséð um
að mér væri fært að skrifa og
sinna féiagsmálum. Einnig voru
foreldrar hans hér í mörg ár
og þeirra þáttur í samskiptum
við bömin var stór. Síðar bjó
móöir mín hjá okkur og þá var
það sama sagan.
'IVTér þykir vænt um að talið
skuli berast að þessu efni.
Þú telur þá, að afinn og amm-
an gegni stóru og þýðingarmiklu
hlutverki í uppeldi æskunnar,
þar sem þau eiga kost á sam-
bandi við heimilin?
Framh. á bls. 13
I ■ ■ I
!_■■_■ ■■_■_■ I
’AW.W.
■ ■■■■■ i
■ ■■■■■ i