Bókasafnið - 01.08.1974, Blaðsíða 13

nafnið Bókin lieim. Fyrst reyndist nauðsyn-
legt að auglýsa og kynna starfsemina. Bóka-
merki var prentað og því dreift. Máluð var
auglýsing á liinn nýja sendiferðabíl safnsins.
Ég hafði samband við Félagsmálastofnun
Reykjavíkurborgar, Sjálfsbjörg, landssam-
band fatlaðra, Öryrkjabandalag íslands,
Miðstöð heimahjúkrunarkvenna og fleiri
aðila.
Alls staðar var mér vel tekið.
Símatími var auglýstur tvo tíma á dag og
síðan var hafist handa. Hver lánþegi er
heimsóttur einu sinni fyrst til skrafs og ráða-
gerða. Síðan á liann kost á bókasendingu
mánaðarlega sér að kostnaðarlausu. Tvöföld
skrá er færð yfir lánþega. I annarri eru að-
eins nöfn og heimilisföng. í hinni eru upp-
lýsingar, sem að gagni mega koma við val
bókanna.
Við hverja bókasendingu er skrifaður listi
yfir þær bækur, sem afgreiddar eru. Er
tímar líða, myndast allálitlegur bunki korta,
sem líta verður í gegnum í hvert sinn áður
en bækurnar eru settar í kassann.
Bókalistar eru til mikilla nota. Best er,
að Jreir séu prentaðir með stóru letri, sem
auðvelt er að lesa. Æskilegt væri að hafa
lista með stuttorðum skýringum á innihaldi
bókanna. Margir eiga erfitt með að lesa
smátt letur. Því má heldur ekki gleyma við
val bóka. Margir hafa einnig gaman af
myndabókum.
í þessu sambandi má nefna, að alltof fáar
bækur eru prentaðar með stóru letri. Mikil
þörf er fyrir bækur með stærri feturgerð en
nú tíðkast, breiðari spássíum og jafnvel öðr-
um 1 it á pappír en venjulegast er. Vekja
Jryrfti eftirtekt bókaútgefenda á þessari
brýnu þörf.
Talbœkur
Margir lánþegar okkar eru blindir eða
svo sjóndaprir, að þeir geta ekki lesið venju-
legar bækur. Þeir, sem eiga segulbandstæki,
fá lánaðar segulbandsspólur, svo kallaðar
talbækur eða hljóðbækur. Er ég hóf starf
við Borgarbókasafn hinn 1. maí sl. var
borgarbókavörður Eiríkur Hreinn Finn-
bogason búinn að koma upp nokkru safni
talbóka. Verið er að undirbúa lestur fleiri
bóka nú. Ríkisútvarpið hefur látið okkur
eftir mikið af spólum, og þaðan fáum við
stöðugt nýjar bækur. Upptökuherbergi hef-
ur okkur verið boðið til afnota í hinu nýja
húsi Blindrafélagsins í Hamrahlíð 17, en
Jjað er ekki fullgert ennþá. Því miður eigum
við ekki ennþá fjölspólunartæki, sem nauð-
synleg eru til að geta spólað yfir á mörg
bönd í einu á mun styttri tíma en nú tek-
ur að spóla yfir á eitt. Vandamál er einn-
ig, hve fátt af þessu fólki á segulbandstæki.
Mestur hluti bóka okkar er á venjuleg-
um böndum, en við höfum þegar hafist
handa að flytja efnið yfir á kassettur. Regl-
an er, að alltaf er lesið inn á breiðu böndin,
eitt eintak er gert að geymslueintaki, enda
verður að vera til eintak, sem spóla megi af,
ef skemmdir verða á böndum eða Jrau týn-
ast.
Á þessum vettvangi vantar miklu meira
efni. Er við hugsum um það, hve miklu við
höfum úr að velja, er samanburðurinn erf-
iður. Bækur, tímarit og dagblöð standa
okkur til boða. Úrvalið er slíkt, að við kom-
umst aldrei yfir nema lítinn hluta þess. Tal-
bókasafnið verður að vera það stórt, að liver
lánþegi finni þar eitthvað við sitt hæfi, en
Jrurfi ekki að lesa af handahófi út úr neyð.
Lausnin er fundin hvað varðar bækurnar.
Aftur á móti vantar eitthvað, sem gæti konr-
ið örlítið í stað tímarita og dagblaða. Æski-
legt væri að lesa inn efni, senr kæmi með
vissu millibili og fólk gæti orðið áskrifend-
ur að. Mætti Jrað vera blandað efni. Það
nýjasta, sem skeð lrefur umfram Jrað, sem
sagt er frá í útvarpsfréttum, ásamt tímarita-
greinum.
Utan um hverja bók er kassi og henni
fylgir bókakort. Á kassann er ritað nafn höf-
45