Dagur - 11.07.1998, Blaðsíða 7

LAUGARDAGUR 11. JÚLÍ 1998 - 23

Haiin - Veitingamai
I veitingatjaldinu stóra er það
Bautinn sem sér til þess að
menn hafi nóg í sig. Tjaldið tek-
ur um 500 manns í sæti og það
er býsna þétt setið. Menn og
konur spjalla saman. Aðal um-
ræðan - hestar, mótið og HM.
Mikili fögnuður, mark og Frakk-
ar unnu Króata 2-1. Frakkar í
úrslit. Það er létt yfir mönnum
og allt mjög frjálslegt. Hundur
töltir á milli borða og dillar róf-
unni. Honum finnst gaman.
Rjúkandi ilmurinn af grillinu
læðist um loftið. Hér er ýmislegt
til sölu, hamborgarar, pitsur,
pylsur, kjúklingar, nammi, kaffi
og margt fleira. Svo er boðið
upp á rétt dagsins. Af fljótandi
veitingum er bjórinn sívinsæll
og kókið hjá
krökkunum.
„Menn kaupa
helst rétt dags-
ins og hamborg-
ara,“ segir Har-
aldur Hannes-
son matreiðslu-
maður. „Eg var
að fá mér rétt
dagsins, hann
var bara ágæt-
ur,“ segir Rögn-
valdur Ingólfs-
son frá Bolung-
arvík.
Einnig eru á boðstólnum
margs konar tegundir af áfengi,
létt og sterkt, sem menn seilast í
þegar líða tekur á kvöld. „Það er
svona pöbbastemmning núna.
Menn fá sér öl yfir boltanum og
hafa gaman af. Allir haga sér
mjög vel, ekkert vesen,“ segir
Haraldur.
Hún- útlend-
ingamir
Akkúrat
snakker jeg
dansk? Só sorrí,
oh ég vildi að ég
hefði verið dug-
legri í dönsk-
unni hérna í
den, nú eða
þýskunni. Það
er mjög mikið af Þjóðverjum á
Landsmótinu, en ég hitti líka
tvær sæt-ar og ljóshærðar stelpur
frá Danmörku og Norðmenn
sem voru nokkuð við skál og í
góðu skapi og ég settist hjá
þeim. Hæ, taliði fslensku? „Já,
já - kveikjari - kjúklingabitar
með frönskum og hestar." Það
er nefnilega það, hugsaði ég,
best að reyna norskuna þá. Þau
voru forfallnir Islands hestasjúkl-
ingar og töluðu í hóffjöðrum og
skeifum. Ég skildi fljótlega að
hestamenn væri sérstakur þjóð-
flokkur þar sem
mér var ekki
boðið í partý,
því ég bara
hnerraði og
reyndi að fela
hestaofnæmið.
En hvað um
það. Norð-
mennirnir töl-
uðu mikið og hlógu hátt, ha, ha
voða gaman. Þegar ég spurði
þau hvernig vinum þeirra fynd-
ist að þau væru á kafi í útlensk-
um hestum og þá íslenskum;
sprungu þau eina ferðina enn úr
hlátri og sögðu að þau ættu bara
hestavini, hinir voru löngu farn-
ir, nenntu ekki að hlusta á
hestasögur í hverju brúðkaupinu
á fætur öðru.
Hann - Veðrið
Miðvikudagskvöld. Kalt, skýjað,
einstaka rigningardropar, norð-
austan garri. Spáin slæm, hugs-
anleg snjókoma á heiðum. Það
er júlí. Það er Landsmót. „Þetta
er verst fyrir hestana, við getum
klætt þetta af okkur,“ segir
Erlingur knapi. „Vonbrigðin eru
náttúrulega þau að það þurfi að
koma versta veður sumarsins
einmitt á Landsmóti. Hljóðið er
samt gott í mönnum. Við búum
einu sinni á Islandi.“ Hitamælir-
inn telur ekki margar gráður.
Gamla, góða, íslenska Iopapeys-
an sést víða - og Kraftgallinn
utan yfir. Menn virðast við öllu
búnir.
„Þetta er það sem alltaf er
hægt að lenda í,“ segir Sigurður
Gunnarsson frá Bjarnastöðum í
Grímsnesi. Sigurður tók fyrst
þátt í Landsmóti fyrir 40 árum
síðan en fylgir nú dóttur sinni á
mótið. „Þetta sleppur meðan
hann hangir þurr. Fari hann að
rigna verður þetta erfiðara og
hlýtur að bitna á aðsókn. Bara
spáin kemur
sjálfsagt niður á
aðsókninni. Hér
er frábær að-
staða, veðrið
þyrfti bara að
vera temmilegt,“
segir Sigurður
og hlær. Sigurði
varð að ósk
sinni. Veðrið
varð temmilegt
og jafnvel rúm-
lega það. Spáin
rættist ekki,
vindáttin snerist til suðurs og
hitastigið hækkaði.
Hún - Löggan
„Nei, hæ,“ sagði ég og blikkaði
augunum. „Rosalega ertu sætur
svona í einkennisbúningnum."
Þvílíkur dónaskapur, að trufla
verði laganna á jafn mikilvægum
stað sem Landsmótið er. Ennþá
vissi hann ekkert um tilgang
heimsóknarinn-
ar. „Jæja, geng-
ur ekki vel
svona í byrjun
mótsins, eru
ekki flestir til
fyrirmyndar?"
spurði ég sak-
leysislega. Hann
hélt það nú,
enda sá ég sjálf
að þessar tröllasögur um fyllerí
hestamanna áttu ekki við nein
rök að styðjast. Allt fór fram
með ró og spekt, kannski
einmitt útaf þvf að löggan var á
svæðinu og enginn þorði að
haga sér ilía f bili. Enda eins
gott, því flestir komu með góða
skapið og óþarfi að láta ein-
hveija ólátabelgi skemma fjörið,
senda þá bara í lögguna og mál-
ið leyst. En hvernig sem ég Iof-
aði að gera hann að heimsfrægri
ljósmyndafyrirsætu og blikkaði
augunum vildi hann ekki
gleyma hraða-
sektinni sem
hann gaf mér í
gær. Enda er ég
viss um að það
er fullt af
hestapæjum
sem gefa í þegar
þær sjá hann á
löggujeppanum,
bara til þess að fá að sjá hann
einu sinni enn meðan hann
skrifar sektina.
Haun - Fjölskyldan
Mikið er um að Ijölskyldur komi
saman á Landsmót. Sumarfríið
er jafnvel skipulagt í kringum
þennan stærsta viðburð hesta-
manna. Fjölskyldur og vinir
koma saman og styðja sitt félag.
Ekki taka allir þátt. „OIl mín
fjölskylda er hér. Tvær dætur
mínar keppa hérna,“ segir
Gunnar Marínósson. „Keppnin
hingað til finnst mér hafa tekist
vel.“ Tugir ef ekki hundruð
tjalda og tjaldvagna eru á víð og
dreif, þó allt innan ákveðinna
marka. Allt er vel merkt. Bílar
Hitamælirinn telur
ekki margargráður.
Gamla, góða, íslenska
lopapeysan sést víða -
og Kraftgallinn
utanyfir.
Hæ strákarhættiði
þessuglápi, ég erekki
hestastelpa, sjáiði
ekkert tagll
„Viðgætum tekiðá
móti 17-19 þúsund
manns þess vegna. “
íveitingatjaldinu er borðaö, dandrykkju
^úngið. Norskir hestamenn'
S'9Urduryg Sveinbjorn kenna ■ -
------^Pyyyngmennafiokkj
^^íy^égæuega.
standa í röðum við tjöldin. Faðir
leyfir ungum syni sínum að
grípa í stýrið og keyrir með hann
í fanginu um tjaldsvæðið. Ef
löggæslan kemur auga á feðgana
Iítur hún í hina áttina. Stemmn-
ingin er þannig. Einn og einn
baksar við grillið. Afar lítið ber á
ölvun. Einstaka augu glansa þó
og menn eru hressir. Krakkar
leika sér í fótbolta. „Það er rosa-
lega garnan," segja Guðmunda
og Gríma. Hermt er eftir Ron-
aldo og Zidane. Feðurnir sparka
með, tæknin og leiknin kannski
ekki alveg sem fyrr. Mæðurnar
horfa á. Hér ríkir sannkölluð
Qölskyldustemmning.
Hann - Keppnin
Tæplega 800 hross eru á Lands-
mótinu. Rjóminn af því besta
sem til er í Iandinu. Keppnin er
búin að vera hörð og skemmti-
leg. „Hrossin eru rosalega góð
og flott. Prati frá Hofi er sérlega
góður," segir Linda Björk, sem
keppir í ungmennaflokki. „Ann-
ars held ég að Kringla frá
Kringlumýri hljóti Sleipnisbikar-
inn.“
A Gustssvæðinu ríkir glaumur
og gleði og keppendur slappa af
eftir harðan keppnisdag. „Já,
keppnin var hörð,“ segir Svein-
björn Sveinbjörnsson. Hann
keppti í ungmennaflokki og
komst ekki áfram í milliriðia.
Sigurði Halldórssyni gekk öllu
betur. „Ég var í öðru sæti í und-
anrásunum. Keppnin var öflug
og það voru margir góðir hestar
þarna. Brautin var hins vegar
ekki nógu vel völtuð. Annars er
öll aðstaða mjög góð.“
Hún - stóðhestar
Ef það eru sérstakar óskir um að
komast í snertingu við móður
náttúru f öllu sínu lyktarveldi,
mæli ég eindregið með stóðhesta-
húsi Landsmótsins, þar sem að-
eins þeir hæfustu lifa af lyktina
og girndarlegt augnaráð stóð-
hestanna, sem skilja ekkert í því
af hverju þeir mega ekki hitta
merarnar. Bara einu sinni enn.
„Hæ, strákar! Hættiði þessu
glápi! Ég er ekki hestastelpa,
sjáiði ekkert tagl.“ Þeir föttuðu
þetta undir eins og vildu ekkert
með mig hafa það sem eftir var
kvölds. Þeir voru alveg eins og
ungir strákar að búa sig undir
íþróttaleik. Svo stæltir og falleg-
ir - fullir af lífi. Brúnir, rauðir,
gráir og í öllum tilbrigðum. Það
voru allir uppteknir í húsinu, ís-
lenskir hestamenn að kallast á
við útlenska fagbræður með
hörðum hreim að vísa þeim veg-
inn, stelpur og strákar að vesen-
ast í hófum og taumum.
Uti fyrir voru hestar á beit
ekki svo skapbráðir sem bræður
þeirra stóðhestarnir, löngu búnir
að missa náttúruna, en alveg
jafn hamingjusamir með sitt.
Guði sé lof að maður er ekki
hestur á beit.
Laganna vörður neitaði fyrirsætu-
framanum og vildi frekar fylgjast
með hestafólkinu á Melunum.