Dagur - 17.04.1999, Blaðsíða 16

32 - LAUGARDAGUR 17. APRÍL 1999
Tk&pvr
Fluguveiðar að vetri (1T 3)
Lært af kettinum
Það er vor!
Náttúran vakn-
ar til lífsins og
„nú vakir hann
og hrygnir út
um allt“ eins og
þúsundþjala-
smiður úr heimi
fluguveiðanna
er vanur að
segja þegar
hann er veru-
lega ánægður
með lífið.
Flugnaboxin mín koma heldur
fátækleg undan vetri. Bölvað
klúður að vera ekki duglegri að
hnýta, síðasta sumar hjó mörg
skörð í fagurlitar raðir, nú vant-
ar mig afbragðs fagrar stórar
straumflugur, mig vantar tilfinn-
anlega úrval af fallegum púpum
og kúpum - og þá meina ég ekki
neitt í líkingu við afgangana sem
eru í boxunum - og svo vantar
mig sárlega eina flugu. Fluguna
sem hann tekur. Maður verður
þá bara heima á kosninganótt og
hnýtir.
Það sem gildir
Þegar við göngum fram á bakk-
ana í vor held ég að margir nýir
og gamlir í faginu gleymi einu
því mikilvægasta. Við erum á
veiðum. Eg meina veiðum. Þetta
er list sem er ekki jafn gömul
manninum, hún er mun eldri.
Hún er frá því þegar við vorum
rándýr, leifarnar frá því tímabili
eru uppi í munninum á okkur,
lítið bara á oddhvassar augn-
tennurnar. Eg á lítinn vin sem
er heldur betur tenntur: ung-
kötturinn Goði er að uppgötva
stærri heim.
Tilburðir kattarins unga núna
i vorinu vöktu með mér gamlar
hræringar. Við erum gleymnir á
það veiðimenn að hegða okkur
eins og rándýr sem eltir bráð.
Viðbragð fisksins er á hreinu:
hann forðast allt sem boðar
hættu, allt
sem er óvenju-
legt í umhverf-
inu. Þess
vegna sat ég
um daginn og
bollalagði með
mínum nán-
ustu veiðifé-
lögum um stað
sem við eigum
eftir að heim-
sækja eftir
nokkrar vikur.
Sagði: nú
leggjum við
ekki bílnum
þar sem við
erum vanir
(þar sem allir
gera). Við
ökum áfram
framhjá ánni
og förum í
hvarf. Síðan
göngum við
ekki niður
brekkuna að
strengnum
eins og við (og allir aðrir gera).
Og við byrjum ekki á því að
ganga fram á bakkann og að
kasta út. Ónei. Og svo Iagði ég á
ráðin. Við förum sem sagt yfir
ána á brúnni, höldum áfram
með bílinn í hvarf án þess að
Iáta staðar numið eða skyggna
strenginn, þar setjum við saman
stangir, og förum síðan í sveig
að ánni án þess að okkur beri
við himin. Og nú sé ég okkur í
anda skáskjóta okkur niður háan
bakka og fikra okkur upp með-
fram honum. Og kasta varlega
upp fyrir okkur, veiða fyrst með-
fram bakkanum sem við erum
vanir að standa uppá.
Goði
Þessi pæling kom út frá því sem
ég fylgdist með ferðum hins
unga og ævintrýragjarna kattar
míns, Goða. Hann er nú að
uppgötva að utan við húsið bíð-
ur vorið, heimtar að vera með.
Þegar útidyrnar opnast fer hann
varlega fram á þröskuldinn,
horfir, hlustar. Síðan læðist
hann niður tröppurnar, með-
fram húsveggnum, smýgur
hljóðlaust og varlega undir lim-
gerðið og finnur stað til að kúra
sig niður. Horfir, hlustar. Svona
hegðun er í eðli rándýrsins. Eg
tók mig til og yfirfærði hana á
hegðun okkar veiðifélaganna.
Og ákvað að endurskoða hvernig
við nálgumst einn af uppáhalds-
stöðunum okkar. Við eigum að
fara að eins og rándýr: horfa,
hlusta, fara í skjóli. Veiðimenn
sem skríða á bökkum eru góð
rándýr.
Viðbragðið
Við getum mikið lært af náttúr-
unni við veiðar. Hrynjandin í
náttúrunni
segir sitt.
Það er ekki
að ástæðu-
Iausu að
fiskurinn
tekur venju-
lega illa um
miðbik dags-
ins. Bráð
„veit“ að
hún sést í
mikilli birtu.
Fiskurinn
leitar í
skugga,
kannski
einmitt und-
ir bakkanum
sem við
stöndum á?
Stóru og lífs-
reyndu sil-
ungarnir eru
mjög varir
um sig. Þeir
hafa ótal
sinnum séð
veiðimenn og
flugur koma á sama hátt fyrir sig
- og haggast ekki. Dýrin eru
vanabundin, það sem hefur dug-
að þeim vel í lífsbaráttunni verð-
ur ekki svo auðveldlega glapið
frá þeim, hversu vel sem flugan
er hnýtt. En ef maður getur
komið stórum fiski á óvart kallar
maður fram óvanabundið við-
bragð - og kannski er hann á!
Hvað glepur?
Við vitum veiðimenn að útlit og
litur flugunnar getur haft úr-
slitaáhrif. Eg hef athugað Goða
litla vaxa úr stofugólfi í vetur og
séð hvernig ólík íeikföng (flug-
ur?) kveikja misjafnlega í hon-
um. Flottar uppstoppaðar mýs
úr fínum amerískum gæludýra-
búðum vekja engan áhuga. En
spotti! Og þá færist nú fjör í
leikinn ef maður rífur upp
gluggaumslag og skrjáfar sam-
tímis í plasti og bréfi sem hnoð-
að er í kúlu. Hins vegar er
gúmmíbolti frá kattaleikfanga-
framleiðendum alveg vonlaus.
Eg held að fiskarnir séu svip-
aðir. Eða kýrnar, eða lömbin,
eða hundarnir. Það sem vekur
áhuga og spennu er ekld alltaf
það sama, og alls ekki alltaf það
sem manni dettur fyrst í hug.
Hafa ekki allir heyrt talað um
fluguna sem rótveiddi í þaul-
börðum hyl um Ieið og hún kom
útí? Fyrir fiskana var hún það
sama og gluggaumslagið sem ég
hnoða í kúlu fyrir Goða. Eða
kúlan það sama og Black Ghost
var fyrir laxinn sem hafði séð
allt úr boxi vinar míns koma
svifandi yfir sig í heilan dag.
Þegar straumflugan lenti eins og
allar hinar við bakkann öndvert
tók hann Hðbragð, óð af bæli
sínu og stuggaði við henni.
Itrekað, án þess að taka. Aðrar
flugur sá hann ekki. Það er eitt-
hvað...
Tíminn
Merkilegt að fylgjast með þess-
um Ieikglaða ketti. Stundum
slekkur hann á sér. Um miðjan
dag er kominn blundur og sama
hvernig kúlur og spottar bruna:
Hann sefur. Eftir stóra máltíð
getur ekkert í þessum heimi
stuggað honum af persnesku
mottunni. Svona held ég að fisk-
arnir séu. Þeir slökkva á sér við
ákveðin skilyrði, á ákveðnum
tímum. Eftir mikið æti og lengi
fara þeir á meltu. Eg á ákveðinn
stað sem ég reyni ekki að veiða
nema fyrir miðjan morgun eða
þá bara eftir klukkan 18.45. Eg
hef nefnilega svo margoft lent í
því að fá fyrstu tökuna síðdegis
einmitt klukkan 18.45.
En umfram allt ætla ég ekki
að verja tíma mínum í að horfa
á klukkuna þangað til fyrsti
veiðitrúinn hefst. Eg ætla að
horfa á köttinn.
FLUGUR
M
Stefán Jón
Hatstein
skrifar
S T7KK\ V BKRW WAU6 * HÚfiR k HÆKK- fífí Í FJfíLL KRAP' T HYfíe f 4 KLfíKI * LlTu.
YOTAR Fd&L M&nR Otieeec-
'uJ/ | .. ' 1 ■ • 1 SM'A-W SaÁA ' If
rir »1 ÞtGhk 2 GíRfítfíl Jðl/V ijl
Íitriril SPlLlri
úrL'ÓGQ- tlt? \ JÝMf DAGA KOC,! WRÍL- uRlRM é beiAST HRYQri- iriQ FiM- YRJfí. '
HRó 5 YlÐIJbT 5PoR 1 É Ílil
tevsA HULCtU- Mfíriri KALDI
Ryk- ámll OfN lllli; tei TifT QLYRH- Urirtl d KÚ&A HY'il 1 '
QR'ATfí TRE&
SÆL- &Æ.n £0JA fÆöi T’/MI ~? ElriKST.
N/EQI- LfíGA HLÝJu FRJ'AIS
- • S l L l TÖTRfí SflcT/Vl
MArirts- NAFY LOFA
> É i t * r a YTRI0 SjöR MiffíR V/BTu^ • LÉLEG
f-JÖLL DlSKfí- GRlriO
fíl N í UfíriGc S ' UiriQD- hRM'fíL
SM'fáW KV£iK- uK ri'lSKA
í i ORKA (o Alpiít LOKA- ORD R'iPaR SLfíiri
PVÍTUR Siefífi. fiULL
1 ' FJÆ.R OfíllH- ufí 540- LfíriO ST'oR- GRlP
WAtö SGPfí Srijo~
DkyXK- u« NÖLÖ’ ua EKRfí KORrL Gbt>- 6Æ.TI VAtffi- AriOl
YALO oom TIL
9 TRJóH- uK Mfíriuo- uR MÚKU
RÖíK- uf? STfífLI Yie- MfLril
~D^kir
Krossgáta nr. 133
Lausnarorðið er .........
Nafn ........................
Heimilisfang.................
Póstnúmer og staður .......
Helgarkrossgáta 133
munur á grönnum og breiðum sérhljóðum.
Lausnarorð gátunnar á að skrifa á Iausnarseðil-
inn og senda til Dags, Strandgötu 31, 600 Akur-
eyri merktan: Helgarkrossgáta nr. 133. Einnig er
hægt að senda símbréf í númer 460 6171.
í verðlaun fyrir helgarkrossgátu 133 er bókin
„Þeim varð aldeilis á í messunni. Gamansögur af
íslenskum prestum", eftir Guðjón Inga Eiríksson
og Jón Hjaltason. Bókaútgáfan Hólar gefur út.
Lausn helgarkrossgátu 131 var málshátturinn
„mjór er mikils vfsir". Vinningshafi er Anna Her-
mannsdóttir, Gránufélagsgötu 23 á Akureyri og
fær senda bókina „Kappar og kvenskörungar.
Æviþættir íslenskra fornmanna", eftir Gísla
Jónsson. Bókaútgáfan Hólar gefur út.
Lausnarorð krossgátu nr. 132 verður tilkynnt
ásamt nafni vinningshafa þegar helgarkrossgáta
nr. 134 birtist.