Dagur - 18.12.1999, Blaðsíða 10

LÍFÍÐ í LANDINU ^
LAUGARDAGUR 18. DESEMBER 1999

Aö loknum tónleikum í
Amsterdam með Önnu
Guðnýju Guðmundsdótt-
ur píanóleikara.
„Stóru gullmolarnir"
Jóhann Már og
Matthías Birgir eru
báðir á kafi I tónlist.
„1/ið vorum ung svo
heppin að ramba á
margskonar bók-
menntir um mannrækt
og reyndum snemma
að greina kjarnann frá
hisminu í sambandi við
okkar eigin tilveru.“
--------- Stundum fer fjöi-
skyldan í tónleika-
ferðir um heiminn
en hér er hún í fríi
í Marokkó.
Frönsku Alparnir um páska.
Hljómar úr flautukonsert ber-
ast út í vorið og ungur frans-
maður staldrar við: „Einstakir
tónar“ hugsar hann og bíður
eftir að dyr opnist. Við blasir
íslensk hippastelpa í röndótt-
um sokkum. Þau taka tal sam-
an og því tali hafa þau ekki
slitið enn þótt tuttugu ár séu
liðin. Parið er Guðrún S. Birg-
isdóttir og Martial Nardeau
flautuleikarar.
- Var þetta ekki einhvern veginn svona?
Guðrún: „Jú, jú, Martial stóð á hleri.“
Martial: „Ég get alveg skrifað undir það
að ég hafi orðið ástfanginn af konunni
minni áður en ég sá hana. Mér fannst
eitthvað trukk í þessum tónum!“
Guðrún: „Við Iærðum flautuleik hjá
sama kennaranum í París en Martial var
brautskráður þegar okkar örlagaríku
fundum bar saman í frönsku Olpunum.
Ungar stúlkur eru oft hræddar um að
ná ekki að þroskast sem Iistamcnn ef þær
giftast mönnum sem eru komnir Iengra á
framabrautinni en þær en ég Iét það ekld
aftra mér. Við Vesturlandabúar höfum of
mikið af svona takmarkandi hugmyndum
sem hefta fólk í að taka djarfar ákvarðanir
og fylgja hjarta sínu.“
Eins og ein flauta
Martial: „Við Guðrún vinnum mikið sam-
an. Spilum á konsertum og kennum við
sama skólann. Og við spilum ekki bara
saman heldur á sömu hljóðfærin, sömu
verkin. Þegar best tekst til erum við eins
og ein flauta. Þetta er erfitt fyrst. Svo
breytist það.“
Guðrún (mcð áherslu); „Já, það hreytist
í alveg sérstakan leyndardóm.“
Martial: „En það besta sem við eigum
sameiginlega er strákarnir okkar tveir,
Matthías Birgir, 17 ára og Jóhann Már,
11 ára."
Guðrún: „Þeir eru stóru gullmolarnir.
Þó að flauturnar séu úr gulli ej ekkert ^
Við erum þjónar í þessu
- Spilið þið opinherlega á aðfangadags-
livöld?
Guðrún (lítur á strákana): „Já, þetta er
svolítið viðkvæmt mál hjá fjölskyldunni.
En þannig hefur þetta alltaf verið og okk-
ur finnst afar erfitt að neita fólki sem vill
punta upp á messurnar á aðfangadags-
kvöld.“
Martial: „Margar stéttir þurfa að vinna
á hátíðum, við erum ekki ein um það.
Messan á aðfangadagskvöld er mjög mik-
ilvæg stund fyrir margt fólk og við erum
þjónar í þessu.“
Guðrún: „Við spilum líka á nýjársnótt.
Sr. Ægir innleiddi afskaplega fallegan sið
hér í Kópavogskirkju fyrir nokkrum árum.
Hann opnar kirkjuna kl. hálf eitt fyrir þá
sem hafa aðrar þarfir en fjöldinn og kjósa
að setjast inn, hlýða á fallega tónlist og
íhuga. Okkur fannst hugmyndin svo frá-
bær að við gátum ekki vikist undan því að
vera með.“
og ein flauta
við þá!“ stendur eftir venjuleg, látlaus mann- það að geta orðið skrautjurt,"
Martial: „Við vorum ung svo heppin að eskja.“ JÓIÍn StÓlt fyrírbæri á Íslandí
ramba á mareskonar bókmenntir um Martial: „Ef betta væri kennt í skóla - Nú eru iól á næsta leiti. Þurftuð hið ek
„Við vorum ung svo heppin að
margskonar bókmenntir um
mannrækt og reyndum snemma að greina
kjarnann frá hisminu í sambandi við olík-
ar eigin tilveru. Tónlistin er okkar starf
en það sem skiptir mestu máli er innri
hamingja fjölskyldunnar."
Guðrún: „Auðvitað eru allir að ein-
hverju leyti háðir móttökum umhverfis-
ins. En því sterkara sem skipið er því
minni áhrif hefur mótbyr og annað utan-
aðkomandi áreiti."
Martial: „Maður leggur sig fram og af-
greiðir hvert verkefni fyr-
ir sig. Svo er það búið og
maður má ekki hugsa allt
of mikið um hvemig til
hafi tekist. Stundum fær
maður einhvern óþverra í
blöðunum. Það þarf visst
æðruleysi til að taka því.“
Guðrún: „Okkar vinnu
fylgir mikil athygli sem
getur verið hættuleg, en
mér fannst mjög gott sem
einn starfsbróðir okkar sagði. „Maður
brosir og hneigir sig á sviðinu, fer svo úr
konsertfötunum með kvíðanum og svit-
anum í og athyglissýkinni Iíka. Þá
Á íslandi eru jólin svo
stórt fýrirbæri. Frakkar
komast ekki með tærn-
ar þar sem íslendingar
hafa hælana í jólahaldi.
stendur eftir venjuleg, látlaus mann-
eskja."
Martial: „Ef þetta væri kennt í skóla
held ég margt gengi betur í einkalífi lista-
manna."
Þá er svo gaman að strauja
Guðrún: „En þegar stórir tónleikar eru
afstaðnir Iéttir óneitanlega öllum á heim-
ilinu. Þá finnst mér svo gaman að strauja!
Maður er húinn að vanda sig einhver
ósköp og viðhafa ítrustu nákvæmni, þá er
alger hamingja að strauja eina skyrtu.
Sum úrvinnsla er líka ótrúleg. Það syngur
í undirmeðvitundinni og
mann dreymir tónlist. Ég
er búin að vera að syngja
síðustu nætur þetta
franska barokk sem við
fluttum um síðustu
helgi!“
Martial: „Já, barokkið
okkar er ævintýri sem
þarf svolítið „klikkað"
fólk í. Þar verður allt að
vera sem upprunalegast.
Maður setur ekki plexigler í torfbæ.“
Guðrún: „Barokkið er eitt af þeim
blómum á menningarakrinum sem þarf
að fá að dafna. Með úthaldi og alúð ætti
S>að að geta orðið skrautjurt,"
lólin stórt fyrirbæri á Islandi
- Nú eru jól á næsta leiti. Þurfluð þið ekki
að samræma ykkar jólasiði þegar þið hófuð
húskap?
Matial: „Jú, á Islandi eru jólin svo stórt
fyrirbæri. Frakkar komast ekki með tærn-
ar þar sem Islendingar hafa hælana í jóla-
haldi. En þar eru auðvitað ýmsir siðir
sem ekki þekkjast hér. Til dæmis er bakað
sérstakt brauð sem er eins og 8 í laginu
og er mjög gott með kakói og á aðvent-
unni eru búin til ljósker úr sykurrófum.
Annars er minna föndrað í Frakklandi en
hér nema þar er föndrað með matinn.
Jólin byrja um miðnætti á jólanótt og þá
eru borðaðar 6-7 rétta máltíðir og jóla-
pakkarnir eru teknir upp að morgni jóla-
dags. Stundum var nú lítið hægt að sofa
áður!“
Guðrún: „I París verður aldrei þögn og
helgi eins og hér enda er þar Ijöldi fólks
frá ólíkum menningarheimum. En mér
finnst mjög jólalegt í París og máltíðirnar
hjá Frökkum eru engu líkar. Eg var dálít-
ið einmana fyrstu jólin mín þar. Starfs-
maður íslenska sendiráðsins sótti mig og
bauð mér í hangikjöt kl. 6 á aðfangadag.
Ég hélt að allt væri orðið heilagt eins og
heima en þá lenti ég bara í umferðaröng-
þveiti, allir að garga hver á annan og búð-
irnar opnar.“
Martia( og Guðrún. „Sambandið breytisj íalveg sgrstakan leyndardóm." mynd: TfijUR.
GUN.