Dagur - 26.08.2000, Qupperneq 9

TDjjg^imr.
LAUGARDAGUR 26. AGUST 2000 - 25
JiJ'ífJ ÖrLJjJDAL
I
.ájjDjjjv j
Áróðursrit
fýrir alla
Guðbergur Bergsson situr við
skriftir heima hjá sér, hann
vaknar snemma á hverjum
morgni og skrifar til klukkan
sex á daginn. Guðbergur er
með tvær bækur fyrir jólin,
barnabók og smásagnasafn.
„Barnabókin heitir Allir í strætó og er
tileinkuð strætisvögnum Reykjavíkur.
Margir eru hættir að nota almennings-
farartæki og með bókinni er ég að
hvetja fólk til að nýta sér þau,“ segir
Guðbergur og bætir við að á vissan hátt
sé um áróðursrit að ræða. Tölvuteiknað-
ar myndir eftir Halldór Baldursson
prýða bókina og segir Guðbergur að
hún sé fyrir alla aldurshópa eins og góð-
ar barnabækur jafnan séu.
Stuttar og einfaldar
Hann gefur einnig út smásagnasafn fyr-
ir jólin sem nefnist Vorhænan og aðrar
sögur. „Ég tók saman smásögur sem ég
hef verið að skrifa árum saman og á lík-
lega efni í tvö til þrjú smásagnasöfn til
viðbótar," segir Guðbergur. Að hans
sögn eru smásögurnar allar stuttar, yfir-
leitt byggðar á einni hugmynd og afar
einfaldar. „Vorhænan er til dæmis saga
um ferðalag með lest frá Lissabon til
Madrid,“ segir Guðbergur. Hann vinnur
heima hjá sér og segist yfirleitt vakna
snemma á morgnana og skrifa reglulega
á hverjum degi til klukkan sex. „Ef ég
myndi vinna lengur þá væri ég sífellt
með hugann við skriftirnar og gæti ekki
sofnað á kvöldin," segir Guðbergur.
- ELJ
„Ef ég myndi vinna lengur þá væri ég sífellt með hugann við skriftirnar og gæti ekki sofnað á
kvöldin, “ segir Guðbergur Bergsson. mynd: teitur.
„Ég hefreynt að hafa þetta öðruvísi, fara í göngutúra, vinna sex tíma á dag
og lifa heilbrigðu lífi en hefaldrei getað það, “ segir Vigdís Grímsdóttir.
Hávaðinn í þögninni
Vigdís Grímsdóttir hefur
verið að skrífa um þögn-
ina undanfarin fjögur ár.
Fjandafígúra og María
mey hafa verið henni til
halds og traust við skrift-
irnar en nú er bókinni
lokið og Þögnin verður á
meðal jólabókanna í ár.
„Þetta er skáldsaga um þögnina
í lífinu og hvað getur gerst ef
hún tekur völdin. Ég hugsa að
það sé hvergi meiri hávaði en
einmitt í þögn,“ segir Vigdís og
bætir við: „Aðalsögupersónurnar
eru tvær konur, önnur rúmlega
tvítug og hin sextug. Síðan er
fleira fólk á öllum aldri sem
hleypur fram og til baka á síðun-
um.“
Kveikja sögunnar
var tonlist
Hún segist hafa fengið hugmynd-
ina að bókinni eftir að hafa hlust-
að á tónlist eftir Tsjajkovskíj og þá
aðallega þagnirnar. „Ef maður
gengur inn í tónlist, hvað gerist
þá? Mig Iangar svo að vita það, ég
veit ekkert hvort ég veit það.
Stelpan í bókinni minni þykist
vita það,“ segir Vigdís. Aðspurð
játar hún að það hafi verið mjög
skemmtilegt að skrifa bókina.
„Þessi bók gladdi mig þótt hún sé
ekki alltaf sérlega falleg. Það er
mjög gefandi að skrifa. Þú skalt
skrifa. Auðvitað getur samt verið
einmanalegt að sitja við skriftir
eins og klisjan segir, en þá er bara
að hrista það af sér og fara eitt-
hvað.“
Vigdís segist vera skorpumann-
eskja, hún vinni kannski mikið í
tvo mánuði og sofi Iítið en skrifi
síðan ekkert í þrjár vikur. „Ég hef
reynt að hafa þetta öðruvísi, fara í
göngutúra, vinna sex tíma á dag
og lifa heilbrigðu lífi en hef aldrei
getað það,“ segir Vigdís. Hún seg-
ist oft skrifa í sumarbústað úti á
landi en þetta árið hefur hún set-
ið við skriftir heima hjá sér.
Hjátrúarfull
„Ég dreg fyrir gluggann, hef gott
ljós bak við tölvuna og síðan tvö
kvikindi rétt hjá henni, fjanda-
fígúru og Maríu mey. Þetta eru
litlar styttur sem hjálpa mér við
skriftirnar," segir Vigdís en eftir
stutta þögn bætir hún við lágri
röddu: „Þær hjálpa mér samt ekk-
ert, ég held bara að þær geri það
og tek fígúrurnar með mér ef ég
fer eitthvað með ferðatölvuna
mína. Ég er mjög hjátrúarfull.
Um daginn var ég að ganga niður
Almannagjá og Ijórir hrafnar
flugu við hliðina á mér allan tím-
ann. Ég held að það boði eitthvað
gott, heldurðu það ekki?“
- ELJ
í sveitasælunni
Guðrún Eva Mínervu-
dóttir er þessa dagana
að leggja lokahönd á
skáldsöguna sína sem
kemur út fýrír jólin.
Margar persónur koma
fram í sögunni sem
spannar 64 ár og nær til
ársins 2027. Bókina
skrífaði Guðrún Eva að
mestu í sumarbústað á
Kirkjubæjarklaustri en
einnig í gömlum sveita-
bæ á Skeiðunum.
„Ég ldáraði bókina í vor, lagði
hana þá frá mér og saltaði aðeins
svo ég gæti komið að henni aftur
með nýju hugarfari og látið ferska
vinda leika um hana. Ég held að
það sé hollt fyrir textann,“ segir
Guðrún Eva. Hún segir að þrátt
fyrir að bókin sé ekki mjög löng
þá spanni hún langan tíma eða
allt frá árinu 1963 til 2027.
Gastrónómía og fflósóf
„Bókinni er skipt í fimm hluta.
Þarna koma nokkrar kynslóðir
við sögu og kaflarnir tengjast all-
ir þótt stundum líði allt að 20 ár
á milli þeirra. Eftir því sem tím-
inn líður þá breytist margt í um-
hverfinu en manneskjan er samt
alltaf söm við sig. Yngsta per-
sóna sögunnar á mjög margt
sameiginlegt með þeim þeirri
elstu,“ segir Guðrún Eva. Hún
segist hafa gengið með söguna í
þó nokkurn tíma. „Það sést
kannski best á því að fyrsti kafli
bókarinnar kom út vorið ’99 sem
smásaga í bókinni Þrisvar þrjár
sögur og bar titilinn Haraldur
gastrósóf og Margrét," segir
Guðrún Eva og bætir við að
gastrósóf sé eins konar samsuða
úr orðunum gastrónómía og
fílósóf og að hún hafi þar með
gefið upp að fyrsti hlutinn sé
svolítið matarlegur.
í flatneskjunni
á Skeiðunum
Hún segist hafa verið með annan
fótinn í sveitinni við gerð bókar-
innar. „Ég skrifaði hana í skorp-
um, lítið komst á blað þess á milli
en égvelti henni þeim mun meira
fyrir mér. Hún er að hluta til
skrifuð í gömlum sveitabæ á
Skeiðunum en þótt ég hafi skrif-
að hana þar í flatneskjunni þá
þýðir það samt ekki að textinn sé
flatur,” segir Guðrún Eva, hlær
við en segir síðan: „Stærsti hluti
bókarinnar er skrifaður í sumar-
bústað við Kirkjubæjarklaustur og
þá gerði ég ekkert annað en að
sinna sögunni í nokkra mánuði."
Aðspurð hvort hún eigi létt
með að skrifa segir hún að það
verði sífellt auðveldara. ,/ÉtIi
þetta komi ekki með æfingunni
eins og allt annað. Ég var mjög
fljót að koma þessari bók á blað
þótt ég hafi gengið með hana
lengi.“ - ELJ
„Eftir því sem tíminn líður þá breytist margt í umhverfinu en manneskjan er
samt alltafsöm við sig,‘‘segir Guðrún Eva Mínervudóttir. mynd: e. ól