Dagur - Tíminn Akureyri - 24.05.1997, Blaðsíða 15

IDagur-'Eúmtm
Laugardagur 24. maí 1997 - 27
Seindrepandi
□g sívinsæl
Otrúlegt verður að teljast
að ein af framvarðasveit-
unum í nýrómantiska
poppinu frá því um og eftir
1980, Depeche Mode, skuli enn,
nær tveimur áratugum síðar,
vera við lýði. Ekki endilega
vegna þess að svo langt er um
liðið, það er svo sem ekkert
einsdæmi að hljómsveitir lifl
svo lengi, heldur þess, að alls
kyns vandræði, veikindi, eitur-
lyfjaneysla, innanbúðarvesen
og margt fleira, sérstaklega á
seinni árum, hefur sett sterkan
svip á feril Depeche Mode.
Söngvarinn og sá sem alla tíð
hefur verið aðalmaðurinn í
sveitinni, David Gahan, hefur
ekki hvað síst verið blórabögg-
ullinn, en honum hefur samt
allt til þessa dags tekist að rétta
sig við og haldið starfsemi
hennar áfram. Pað sem svo
meira er, vinsældirnar hafa ver-
ið miklar og stöðugar, burtséð
frá öllum vandræðum og það
bæði austan hafs og vestan. Á
því er heldur engin undantekn-
ing hvað varðar nýju plötuna,
Ultra, sem nú er nýkomin út.
Ratar hún bæði inn á topp tíu í
Bretlandi og Bandaríkjunum,
en þangað hafa allavega tvær
síðustu plöturnar á undan, Vi-
olator og Songs of faith and de-
votion, ratað einnig. Ultra er
líka í nokkuð sama anda og for-
verarnir tveir, nokkuð þung-
lyndisleg og seiðandi tölvu-
poppplata, sem annas lagið er
rifin upp með dæmigerðum
rokkkrafti eða dregin niður
með seiðandi laglínum með
mikið aðdráttaraft. Gahan mun
nú hafa gert nokkuð hreint fyrir
sínum dyrrnn, m.a. losað sig
undan eiturlyíjafi'kninni, þannig
að framtíð Depeche Mode virð-
ist tryggð. Nema hvað ef örlögin
gerðust nú duttlungafull þegar
vandræðunum er loks ýtt frá og
í staðinn færi að halla undan
fæti fyrir alvöru. Væri það kald-
hæðnislegt ef svo færi, en eins
og allt annað hefur Depeche
Mode sinn tfma og einhvern
tíma koma endalokin.
Depeche Mode.
Dökkur ferill en
dæmalausar vinsældir.
Butler bærír
að varð heldur betur uppi
fótur og fit á fyrri hluta
árs 1995, þegar Bernard
Butler, gítarleikari og lagahöf-
undur bresku poppgoðanna í
Suede, hætti mjög skyndilega.
Suede, sem tvímælalaust má
telja eina af upphafsvöldunum í
Britpoppæðinu svonefnda, var í
miðjum klíðum við að taka upp
aðra plötu sína, Dog mans star,
þegar Butler gafst upp á félög-
um sínum og gekk út. Hafði
gríðarleg eftirvænting verið eft-
ir plötunni, en brotthvarf Buti-
ers varð þess hins vegar vald-
andi að útgáfan féll að mestu í
skuggann. Töldu margir að
þetta myndi leiða til endaloka
Suede, en með nokkuð breytt-
um stíl, bráðungum en góðum
nýjum gítarleikara m.a., náði
sveitin að sanna sig áfram með
þriðju plötunni, Comming up, á
síðasta ári. Butler hefur aftur á
móti frekar h'tið látið að sér
kveða frá því að hann hætti í
Suede. Hann sendi að vísu frá
sér þokkalega plötu ásamt þel-
dökka tónlistarmanninum Dav-
id McAlmont (sem m.a. var i'
hinni virtu en ekki sigursælu
sveit, Theves) sem kallaðist The
sound of McAlmont & Butler, í
nóvember 1995, en frá því hef-
ur lítið farið fyrir honum þar til
fyrir skömmu, að fregnaðist, að
hann hefði nælt sér í samning
Bernard Butler
lætur senn í sér
heyra að nýju.
á sér
hjá Creatoin, sem eins og kunn-
ugt er hafa Oasis og fleiri góðar
sveitir á sínum snærum. Er
kappinn kominn nokkuð vel af
stað með að hljóðrita sína
fyrstu plötu undir eigin nafni,
sem svo mun vera væntanleg í
haust eða í byrjun vetrar. 30 til
40 lög hefur hann samið síð-
ustu mánuðina, þannig að úr
nógu er að moða. Forsvars-
menn Creation eru mjög svo
ánægðir með að hafa fengið
Butler til sín og tala um að
hann sé „þeirra Neil Young“.
Bíða menn svo bara spenntir
hvernig til tekst.
Umsjónarmaður
Magnús Geir Guðmundsson
Hróarskeldu-
hátíðin 1997
Eftir réttan mánuð skellur
á enn einn ganginn hin
fræga Hróarskeldurokk-
hátíð, sem við íslendingar höf-
um ekki hvað síst verið duglegir
að sækja. Þessi hátíð, sem upp-
haílega var fjölsótt af hippum
með öllu góðu og slæmu sem
þeim fylgdi og hefur verið til
staðar í um þrjá áratugi, skart-
ar nú sem fyrr mörgum frægum
nöfnum og það í tugatali. Fyrir
okkur íslendinga er þó meira
fréttnæmt, að ef að líkum lætur
verða tvær íslenskar sveitir á
hátíðinni í ár.
Þar er annars vegar átt við
Unun, sem nú er hægt og bít-
andi að skapa sér nafn erlendis
og svo hins vegar fjöl-
listaflokkinn margumtalaða
Gusgus, en eftir því sem best er
vitað að hálfu Poppsíðu Dags-
Tímans, eru miklar líkur á að
hann komi þar fram. Sem fyrr
sagði hafa íslenskir tónlistar-
áhugamenn verið iðnir við að
bregða sér á hátíðina. Þeir hafa
þó líklega sjaldan verið fleiri en
á síðasta ári, þegar a.m.k. 500
manns sóttu herlegheitin. Nú er
allavega ein ferðaskrifstofa, Úr-
val-Útsýn, með skipulagðar
ferðir á hátíöina, þar sem mun
vera m.a. innifalið flug, miði og
ferðir til og frá Hróarskeldu. Of
langl mál væri að telja upp þó
ekki væri nema helminginn af
þeim sem koma fram, en sem
dæmi má nefna dansfyrirbæri
eins og hið franska „dúó“ Daft
punk og hið breska Republica,
Beck, pönkarana í Bad Religi-
on, rokkarana bresku í Reef og
eldri hetjur á borð við David
Byrne úr Talking Heads og Nick
Cave. Auk Gusgus, eru svo fleiri
inni í myndinni sem hugsanleg-
ir þáttakendur, t.d. risarokkar-
arnir í Metallica.
Ein
öðruvisi
Eins og víðast hvar á öðr-
um vettvangi, er fátt nýtt
undir sólinni hvað rokkið
varðar. Menn eru þó alltaf eitt-
hvað að rembast við að gera
eitthvað nýstárlegt og beita til
þess ýmsum brögðum, sem
reyndar heppnast misjafnlega
eins og gengur. Það verður ekki
annað sagt um sjö manna fyrir-
bærið The Urge, en að þar sé
reynt eftir megni að koma með
nýjan blæ inn í rokkið með
mjög svo óvenjulegri hljóðfæra-
skipan. Auk hefðbundinnar
rokksveitarskipunar, söngur,
gítar, bassi og trommur, er Urge
nefnilega skipuð brassspilurum,
einum saxafónleikara og tveim-
ur básúnuleikurum, sem heldur
betur er fáheyrt, en eins og fyrr
sagði þó ekki einstakt. Los
Angelessveitin Fishbone, sem
töluverða athygli vakti á síðasta
áratug, kryddaði t.a.m. sitt fjöl-
breytta fönkrokk með saxafón-
spili, en hjá Urge er það bara
enn meira áberandi. Þrátt fyrir
að fyrsta plata sveitarinnar,
Receiving the gift of flavor,
hafi komið út nú nýlega
(snemma á þessu
ári) er hún al-
deilis ekki ný
af nálinni. Tíu
ár eru frá því
söngvarinn,
Steve
Ew-
ing, og bassaleikarinn, Karl
Grable, stofnuðu hana í St. Lou-
is í Bandaríkjunum, en í núver-
andi mynd hefur hún verið sl.
tvö ár. „Eins og að Rage against
the machine, Pantera, (áður-
nefndri) Fishbone, The Specials
og Madness, væri blandað sam-
an“ er ein lýsingin á The Urge
og tónlistinni sem hún framleið-
ir. Það er svo ekki hvað síst
mjög svo lífleg sviðsframkoma,
sem nú hefur verið að skapa fé-
lögunum nafn, en þeir hafa
m.a. ferðast með rappfyrirbær-
inu með meiru, 311 og Korn,
einum af helstu boðberum nýja
þungarokksins í Bandaríkjun-
um (í þeim hópi eru líka Marlyn
Manson, Tool o.fl.) Þeir sem
vilja kynna sér eitthvað öðruvísi
og ferskt í rokkinu,
ættu því að gefa
Urge gaum.
The Urge er öðruvisi og ögrandi rokksveit.