Dagblaðið Vísir - DV - 15.01.1983, Blaðsíða 23

DV. LAUGARDAGUR15. JANUAR1983.
23
Helgarvísur Helgarvísur Helgarvísur Helgarvísur
40. þáttur
Þennan þátt byrja ég á því aö birta af-
mæliskveðju Þorsteins Erlingssonar til
Jóhannesar Nordal á sextíu ára afmæli hans
8. apríll910:
Ég var ad spyrja, en þagöiþó,
þegar ég leit á bœinn:
Hvada skepnu hóf úr sjó
heimurinnþennan daginn ?
Alltaf kemur Christian minn
kóngur ödrum meiri.
Dannebrog á daginn þinn
dingludu aldrei fleiri.
Nú á ég víst, ad vegna hans
Víkin öll mig hœdi.
Ég sá hér hve heiður manns
hangirá mjóum þrœöi.
Til ad sleppa hœgast hjá
hádi Víkur flóna
spurdi ég einhvern, sem ég sá,
saudmeinleysis dóna.
Madurinn opnar munninn sinn
millum grárra hára:
,,Þad er hann Nordal nafni minn,
nú er hann sextíu ára.
Maöurinn fékk að merkja það
ég muni’ekki öllu trúa,
og varla fer hann fyrst í stað
framan í mig að Ijtiga.
Það mun líkjastþínum sið
að þola dónum minna
en auka tugum ára við
aldur vina þinna.
Sá hefði fengið falleg svör
úr frúa hópi og meyja.
,,Það eríNordalþrítugt fjör”,
það hef ég heyrtþœr segja.
Hvað þín hlýja fjörgað fœr
fœstir mundu trúa,
eins og þú þó oftast nœr
átt við kalt að búa.
Það er kostur, þar sem frýs,
þar eru fœrri linir,
og þeir sem geymdir eru í ís
úldna seinna’en hinir.
Þó á köflum kcemi rýrt
ket frá drengjumþínum,
þá var bros þitt bjart og hýrt
og bœtti’úr kaupum mínum.
Fyrirþitt tóbak, fjör og yl,
fyrir steikur þínar
huga ég einhver hlusti til
og heyri bœnir mínar.
Vantiþig aldrei, vinur, neitt,
sem vill og þarfnast maginn,
meðan eitthvað ungt og feitt
er hér falt um bceinn.
Enginn vona ég varniþér
að velja af keti sínu
það, sem hent og hollast er
holdi og fjöriþínu.
Hér er enginn yngri en þú,
afþví varð ég glaður,
að sem flestir flagga nú,
fjörugi þarfamaður.
Holdsins fjör og heimsins lyst
hjá þér lengi vaki,
en þegarþú hefirhana misst,
hamsana Drottinn taki.
Her í landi heill og frið
hrjáir anda bitrum,
líkt og fjandinn leiki við
lík í andarslitrum.
Sveinbjörn Beinteinsson kvaö svo um
„ljóðagerð”:
Veit ég hœðinn syndasel
söngs er rceðu flytur.
Enga gaeða eign ég tel
öllþau kvœðaslitur.
„Skíðavísa” kallast þessi eftir Svein-
björn:
Skríða menn í hraðferð hjá
hlíðar fenniköfum.
Skíðum renna röskir á,
ríða tvennum stöfum.
Steinbjörn Jónsson frá Háafelli í
Hvítársíðu kveður svo:
Gcefan innra eðli er háð,
— í efa má þvi draga,
að aukist hún við yfirráð
auð eða hœga daga.
Og enn kveður Steinbjörn:
Ég skal græða gömul sár,
gróðri holtin skrýða,
þessi fáu œviár
eftir mér sem bíða.
Steinbjörn yrkir „umlítinn karl”:
Sumra manna mynd er smá,
má þess greina vottinn:
Þú ert grannurgróður á
grunnum akri sprottinn.
Og enn einn Borgfirðingur, Ingibjörg
Friðgeirsdóttir, kveður:
Að lokaþœtti líður senn,
loks er vœtt til stranda.
ígóðri saett við Guð og menn
get ég hcett aö anda.
Og Ingibjörg kvað er henni var gefinn
kostur á reiðhesti vegna vondrar tíðar:
Við gœðing fríðan gleð minn hug
úrgreip þótt skríði taumar.
Vetrar kvíða vísa á bug
vorsins blíðu draumar.
Og hér er að lokum staka um tækifæris-
vísuna eftir Borgfirðinginn og skáldið
HalldórHelgason:
Hlýnaði blóð við hcega glóð
hversdags — Ijóða — greina,
enda þjóðin þéttast stóð
þar við hlóðarsteina.
----0----
Nú kemur að aðsendu efni.
Friörik Sigfússon yrkir og sendir þessi
erindi:
Laufin falla, litskrúð jörðin ber,
lengist nótt, en óðum styttist dagur.
Á fjallatinda fönnin tyllir sér,
við frost og kulda þrengist margra
hagur.
Þá leitar fugl í sárum sulti og þröng,
ef sceihann falla mola afborðiþinu.
Og litið korn hann launarþér með söng
er landið aftur fagnar vori sínu.
Friðrik yrkir í tilefni þess, aö þulur sagði
að loknum fréttalestri, að nú ætlaði hann að
lesa af gangstilkynningar:
Og Þorsteinn lýkur brag sínum með
„postskrift”:
Ætlarðu ’ að muna eftir mér
einhvern tíma kœri,
ef að ganga af hjá þér
ungfig falleg lceri?
----0-----
Þorbjörn Kristinsson, kennari á Akureyri,
kvað, er hann frétti lát Páls Zóphaníasson-
ar:
Ljós Guðs dýrðar lifir enn
látnum yfirPáli.
Kindur, hestar, kýr og menn
kveðja á sínu máli.
Pétur Beinteinsson 'rrá Grafardal ^
ungur ur '~rlngU j ijóðabók hans, sem út
..oin árið 1941. er bessi vísa:
Er í fréttum engin brú,
oft þótt reynist slyngar,
afþví stauta ég œtla nú
afgangstilkynningar.
Og Friðrik yrkir vegna úrsagnar
Vilmundar Gylfasonar úr Alþýðuflokknum:
Illa reynast ýmsra hjú,
ekki er stundarfriöur.
Kannski Vimmi kljúfi nú
Krata í herðar niður.
Friðrik segir, að Dagur á Akureyri hafi
kallaö forsætisráðherrann „torfærutröll”
Friðrik kveður:
.veranna — tröllið má
táradalinn kanna,
því núer sprungið öllum á
í ófcerð stjórnmálanna.
I tilefni botns Margrétar Olafsdóttur segir
Friðrik, að vísan megi vera svona:
Lifum spart á fengnu fé,
forðumst nart í hugarvé.
Oft þótt hart í ári sé,
okkur vart mun fella á kné.
Friðrik yrkir og botnar:
Sólin háttmun svífa brátt,
syngjum kátt um bjarta nátt.
Bragarháttþú milda mátt,
því margt er smátt í vísnaþátt.
Leikur sér við litla tjörn
lambahjörðin fríða.
Ekki neina á sér vörn,
cevikvölds má bíða.
Sérðu ekki, að sólin hœkkar,
syngja allir fuglar dátt.
A fjallatindum fönnin smœkkar,
fagnar sumri stórt og smátt.
„Þjóstólfur”, sem gefur mér upp hið rétta
nafn sitt, sendir bréf með botnum. Mig grun-
ar, að hann sé gamall kunningi minn, en
veriö getur svo sem, aö þetta sé alnafni
hans.
„Þjóstólfur” botnar og sendir orða-
skýringar með, sem of langt mál væri að
birta:
Ægis kalda úfnar brá,
öldufaldar rísa,
hvítu tjalda, ýtast á,
undanhaldi lýsa.
Léttvceg króna ’ er lítil á
lífsina hálu brautum,
vérþví eiga verðum hjá
vorum skuldunautum
Með tign hérhafa traustir menn
títt á Fróni viljað
í svölu veðri sýna ’ að enn
söngvar geta yljað.
Og Guöjón B. (Baldvinsson?) botnar:
Sólin hátt mun svífa brátt,
syngjum kátt um bjarta nátt,
að lifa í sátt og lífsins þátt
leika dátt vorn eykur mátt.
Agúst Jónsson frá Svalbarði skrifar
þættinum og segir, að enginn vafi leiki á því,
að vísan „Þótt ég fari á fyllirí” o.s.frv. sé
eftir Teit Hartmann. Eg tel, aö þau rök og
þær upplýsingar, sem Ágúst veitir, taki af
öll tvímæli um þetta. Sigríður, kona Agústs,
var systir Teits, og telur hún öruggt, að
visanséeftírhann.
En Agúst yrkir sjálfur og þessi vísa hans
ber yfirskriftina „Minning”:
Stundin Ijúf, sem liðin er,
líður seint úr minni.
Ég mun ávallt þakka þér
þessi stuttu kynni
Önnur vísa Agústs ber yfirskriftina „Hún
beið á Seltjarnarnesi”:
Ein hún vakti og alltaf beið
eftir manni svöngum.
Innríml að sleppa
er endemlskreppa
— í andans göfuga sporti
Sveipar rjóður svellkalt hrím,
sölnar gróður jarðar.
Kuldahnjóð er keyrt í rím,
klaka Ijóðið sparðar.
Gullið hœkkar, gengið lcekkar,
gulu fcekkar þorskunum.
Lánið smcekkar, linkan stœkkar,
lúta krœklur vorskunum.
Þeir, sem bjóða hcettum heim,
hunza góða siði.
En háskann móðir höndum tveim
hrifsar jóði að liði.
Stundum verðaþjóðmálþung
þegnunum í skauti.
Vandinn orðinn á við pung
undir þarfanauti.
Allar mínar cer og kýr
eru tómir lestir.
Þin mér sýnist sjónin skýr
og svona dómar beztir.
Þótt sé álpazt út af leið
oft er hjálpin nœrri.
Ef þú dálpar ceviskeið
allt, mun gjálpin ncerri.
Þióstói*- ,
J .„„ur” gefur þa skýringu að sognin
að „dálpa” merki að róa eða hreyfa sig
hægt.
En „Þjóstólfur” hefur annan botn á
takteinum:
Án þess skálps um œskuskeið
eflaust stálpast fœrri.
En ýmsum þótti örðug leið
inn að Gróttutöngum.
„Það gamla rif jað upp,” segir Agúst:
Oft ég leik á ýmsan hátt
að ómi þinna braga.
Geymdu, vinur, góðan þátt,
er gerðist fyrri daga.
Og enn kveður Ágúst:
Ef ég fengi aðra vist
eftir breyttum línum,
veldi ég mér vísast fyrst
varma ’ af brjóstum þínum.
Eg þakka Agústi mikillega fyrir skemmti-
legt og fróðlegt bréf. En ég bið hann og aðra
velvirðingar á því, ef ég hef mislesiö
eitthvaö í vísum hans.
Margrét Olafsdóttir yrkir í tilefni af því,
aö hún hafi ekki tekiö eftir innrími í fyrri-
partinum „Núna jólaklukkur klingja”, sem
birtistí38.þætti:
Vísun" ... . .
..a, SfCOÍ'tl,
í skyndingu því ég orti,
en innrími að sleppa
er endemiskreppa
í andans göfuga sporti.
Skúli Ben
Utanáskriftiner:
Helgarvísur
Pósthólf 37
230 Keflavík.
Guðjón B. í Reykjavík kveður: