Dagblaðið Vísir - DV - 12.03.1983, Qupperneq 8

Viðtal við
bandaríska
körfuknatt-
leikssnill-
inginn Val
Brazy sem
þjálfar og
leikur með
meistara-
f lokki Fram
íúrvals-
deildinni
„Komdu blessaður. Hvemig hefurðu
það? Er þetta ekki allt í lagi?
— Þetta er eiginlega allt og sumt
sem ég kann í íslensku, þó að ég sé
búinn að búa hérlendis hátt á þriöja
vetur.
Ég hef einhvem veginn aldrei haft
kjark til aö hella mér út í íslenskunám.
Kannski áhuginn sé ekki fyrir hendi,
eöa ég mikli þetta tungumál um of
DV. LAUGARDAGUR12. MARS1983.
Val Brazy er fæddur og uppalinn í borginni Grand Rapids i Michigan fyiki í Bandarikjunum. Þetta er þriðji veturinn sem hann dveiur hérlendis.
DV- myndirBjarnleifur.
„Það er rythm-
inn sem heillar”
fyrir mér, haldi að erfiðara sé að tala
það en raunin er.
En það getur vissulega verið sárt að
kunna ekki þetta mál ykkar. Ég pirr-
ast oft þegar ég er staddur í vinahópi
og tungumálið skilur á milii mín og
annarra, einkum þegar verið er aö
segja brandara á íslensku og allir
hlæja — nema auðvitað ég sem ekkert
skil.”
— Það er Val Brazy, bandaríski
körfuknattleiksmaðurinn sem þjálfar
og leikur með meistaraflokki Fram í,
úrvalsdeildinni sem á þessi orö hér aö
ofan. Brazy verður aö kallast ein af
vítamínsprautunum sem fjörgaði
körfuknattleikslífið fyrir nokkrum
árum þegar amerískir körfusnillingar
tóku aö koma til landsins að leika og
þjálfa með íslenskum liðum. Öhætt er
að fullyrða að vinsældir körfuknatt-
leiksins hafi aukist aö mun með til-
komu þessara manna. Má jafnvel
segja að þeir hafi hækkað „standard”
íslensks körfuknattleiks, aö minnsta
kosti leitt til þess að þessari íþrótt er
meiri gaumur gefinn en áður. En hvað
sem því líður; Val Brazy er kominn í
viðræöustellingar gegnt mér við eitt af
matboröum veitingastaðarins Torf-
unnar við Lækjargötu, þar sem eftir-
farandi viðtal fór f ram.
Erfið æska
„Ég er fæddur og uppalinn í borginni
Grand Rapids í Michiganfylki. Þetta
er stór og mannmörg borg á banda-
rískan mælikvarða, sú næstfjölmenn-
asta í fylkinu”, segir Brazy.
,,Foreldrar mínir skildu þegar ég
var enn á unga aldri. Við erum sjö
systkinin og bamæskan var töluvert
basl. Móðir mín hafði sjaldnast örugga
vinnu, íbúöin er við bjuggum í var
þröng, og leið okkar krakkanna lá því
fljótt út á atvinnumarkaðinn.
Ég vann jafnan samhiiða skólanum,
ýmist sem hreinsunarmaöur í stór-
verslunum eöa seldi blöð og tímarit.
Það var heldur lítið upp úr þessum
störfum að hafa, en allir fjármunir,
hversu smáar upphæðir sem um var að
ræða, komu sér vel fyrir heimilið.”
— En frítíminn ef einhver var.
Honum hefur væntanlega verið varið í
körfubolta?
„Já, maður fór fljótt aö leggja leið
sína á körfuboltavellina, ef svo frómt
orð má nota yfir þessi húsasund, sem
oftast nær voru þau svæði, sem karfan
var spiluð á.
Annars var þaö önnur íþrótt en
körfuboltinn sem heillaöi mig fyrst.
Þaö var ameríski fótboltinn. Flestir
mínir vinir stunduðu þann kappleik.
En maöur fékk fljótt áð finna fyrir fá-
tæktinni. Það er nefnilega mun dýrara
aö stunda fótboltann en körfuna. Hann
krefst svo mikillar múnderingar;
hjálms, allskyns verja, vandaðs
skóbúnaöar, svo að eitthvað sé nefnt, á
meðan það eina sem þarf til körfubolt-
ansersjálftuðran.
Það má því segja að þaö hafi verið
efnahagurinn sem hafi rekið mig í
körfuboltann. Eftir á að hyggja tel ég
það ekki slæm skipti. Körfuboltinn er
miklu fallegri íþrótt en ameríski fót-
boltinn, miklu nettari og jafnframt
fjölbreyttari.”
Uppgötvaður
— Hvenær byrjaðirðu aö æfa körf-
una að einhver ju marki?
„Ætli þaö hafi ekki veriö um sextán
ára aldur, þegar ég innritaðist í
framhaldsskóla (high school). Þarmá
segja að ég hafi veriö uppgötvaður.
Körfuboitaþjálfari skólans var þá
David nokkur Gingberd og hann sá
fl jótt eitthvert efni í mér.
Hann vildi óður að ég byrjaði strax
aö æfa og leika meö eldri flokkí skólans
í körfunni. Ég var tregur til, bæði
vegna hógværðar og einnig hins að
allir mínir vinir æfðu með y ngri flokkn-
um og ég var hræddur um að missa
tengslin við þá ef ég léti aö vilja Ging-
berds.
Eg lenti reyndar eitt sinn í kröftugu
rifrildi við Gingberd út af þessum met-
ingi okkar. Var helst kominn á þá
skoðun að hætta aö æfa körfu.
En Gingberd var harðstjóri og tókst
aö tala mig til, fullyrti að ég væri eitt-
hvert besta efni í góðan körfubolta-
mann sem hann hefði lengi séð og ef ég
legði hart að mér ætti ég örugglega
eftir að ná langt... og þar fram eftir
götunum.
Eg lét huggast. Og það sem eftir lifði
af skólavist minni var ég fastamaður í
aðaliiðiskólans.”
„Ég fór fíjótt aé leggja leið mina á körfuboltavellina, efsvo frómt orð má
nota um þessi húsmsund sem oftast nœr voru þau svœði sem karfan var
spiluð á. . ."
góðan leikmann. Þeir voru nefnilega
með augastaö á öðrum og heldur
þekktari leikmanni, Kevin Ramsey að
nafni, og buöu honum fimm hundruð
þúsund dollara laun yfir árið, en
Ramsey þessi var eitthvað óákveðinn,
svo að fjármálaspekúlantamir ætluðu
að baktryggja sig með því aö hafa mig
innan handar. Ég mætti svo fara ef
Ramsey gengi til liös við þá.
Þessir menn hugsa náttúrlega í engu
nema peningum og mér líkuöu ekki
þessi vinnubrögð þeirra, þetta
auðvirðilega bragð sem þeir hugðust
beita mig.
Allt sem ég vildi og vil er að fá að
leika körfubolta á heilbrigðan og eðli-
legan hátt. Svona peningaplotti sem
viðgengst í NBA-deildinni hafði ég ekki
kynnst áður og haföi ekki sett það í
samband viö þann leik að spila körfu-
bolta.
Ég hef kannski gert mistök þarna, ég
veit þaö ekki. Staöreyndin er náttúr-
lega sú að atvinnumannadeildin er
peningar númer eitt og síöan körfu-
boltinn. Þaö veröur bara að viðurkenn-
ast, hvort sem manni líkar betur eða
verr. En eins og ég segi, ég hafði ekki
kynnst peningahliö körfuboltans fyrr.
Eg hefði ef til vill betur mátt búa yfir
þeir ri reynslu — og þar með komist inn
í atvinnumannadeildina, því að þess
má geta aö undir lokin hafnaði
Ramsey tilboði Milwaukee Bucks. ”
— Og þá fóru skólarnir að bjóða í
þig, hver af öðrum?
, Já, mikið rétt. Ég þótti standa mig
það vel í skólaliðinu að málaliðar
skólaliðanna fóru fljótt aö spá í mig.
Eg fékk tilboð frá mjög þekktum
liðum, svo sem Michigan-State-liðinu,
Missisippi Valey og Indiana-liðinu. En
því miður átti ég ekki kost á að komast
í þessi skólalið þegar til kom.
Einkunnir réðu því. Ég hafði ekki nógu
góð próf frá mínum skóla til að geta
gengiö inn í hvaða skóla sem væri.
Leið mín lá þvi í annan skóla sem
gerði ekki eins miklar kröfur. Það var
Central Michigan University, sem
staðsettur er í minni heimaborg.
Þar lék ég með aðaliiði skólans í þr jú
ár, eða þann tíma sem skólavistin
tók.”
NBA-deildin
— Þá hefirðu verið orðinn mjög
góður körfuknattleiksmaður, því að
aflokinni skólavist færðu tilboö um að
leika með sterku liöi í NBA-atvinnu-
mannadeildinni frægu.
„Það er rétt. Milwaukee Buck-liðið
hafði áhuga á mér og vissulega hafði
ég áhuga á að komast í það lið og þar
með atvinnumannadeildina. Þetta var
og er sterkt lið — er um þessar mundir
í öðru sæti í NBA-deildinni — og ekki
sakaði að borgin Milwaukee er ekki
alls fjarri heimaborg minni, rétt
handan Michiganvatnsins.
En mér líkaði ekki allskostar
samningurinn sem f jármálaspekúlant-
ar liðsins buðu mér. Mér fannst hann
niðurlægjandi fyrir mig, þó þetta
„Why not"
— Einmitt um þetta leyti færðu til-
kynningu frá Islandi aö þarlend lið hafi
áhuga á að fá þig til liðs við sig sem
þjálfara og leikmann.
„Já, það var eiginlega fyrir milli-
göngu Dirks Dunbars — sem spilaöi á
sínum tíma meö liði stúdenta í úrvals-
deUdinni — að ég komst í samband við
íslenskan körfubolta. Ég hitti Dirk ein-
mitt um það leyti sem ég var að hafna
tUboði Milwaukee-Uðsins. Hann spurði
mig si sona upp úr þurru hvort ég hefði
áhuga á að spila og þjálfa körfubolta á
íslandi. „Why not”, var það fyrsta sem
hrökk upp úr mér. Ég hafði að vísu
enga hugmynd um gæði eða eðU ís-
lensks körfubolta þá, en samt fannst
mér eitthvað eggjandi við þaö að