Dagblaðið Vísir - DV - 15.10.1983, Síða 8

8 »
DV. LÁÚGARDAGÚH15. OKTOBRH1983.
Úfgáfufélag: FRJÁLS FJÖLMIÐLUN HF.
Stiómarformaður og útgáfustióri: SVEINN R. EYJÓLFSSON.
Framkvæmdastjóriogútgáfustjóri: HÖRÐUR EINARSSON.
Ritstiórar: JÓNAS KRISTJÁNSSON og ELLERT B. SCHRAM.
Aöstoóarritstjóri: HAUKUR HELGASON.
Fréttastjórar: JÓNAS HARALDSSON og ÓSKAR MAGNÚSSON.
Auglýsingastjó<-ar: PÁLL STEFÁNSSON og INGÓLFUR P.STEINSSON.
Ritstjórn: SÍÐUMÚLA12—14. SÍMI 8M11. Auglýsingar: SÍÐUMÚLA 33. SÍMI 27022.
Afgreiósla, áskriftir, smáauglýsingar, skrifstofa: ÞVERHOLTI11. SÍMI 27 022.
Sími ritstjórnar: 84611.
Setning, umbrot, mynda og plötugerð: HILMIR HF., SÍÐUMÚLA 12. P rentun:
Árvakur hf., Skeifunni 19.
Áskriftarverð á mánuði 250 kr. Verð í lausasölu 22 kr.
Helgarblað25kr.
Minnkar dúsan?
Fjármálaráðherra reynir í fjárlagafrumvarpinu að
skera niður blaðastyrkinn. Sumir flokksforingjarnir eru
auðvitað þegar byrjaðir að mótmæla. Ovíst er, hvort til-
raun fjármálaráðherra tekst. Flokksbroddar á Alþingi
kunna enn að stööva hann og setja blaðastyrkina á ný inn
að fullu.
Auðvitað eiga engir blaðastyrkir að vera. Auðvitað eiga
dagblöðin að standa og falla með því, hvort nægilega
margir kaupa þau.
Stuðningurinn við blöðin kom á fjárlögum þessa árs
undir tveimur liðum.
I fyrsta lagi voru fjórar milljónir á fjárlögum sem
styrkur til blaðanna sem einn af kostnaðarliðum fjár-
málaráðuneytis.
Þetta fé varð öllu meira vegna aukafjárveitingar á ár-
inu. Því var skipt í tvennt. Annars vegar voru keypt 200
eintök af hverju blaöanna, Tímanum, Þjóöviljanum,
Morgunblaðinu og Alþýðublaðinu. DV hafnaði þessum
ríkisstyrk sem öðrum.
Ennfremur var upphæð látin ganga til þingflokkanna,
sem létu hana ganga til landsmálablaða sinna.
í fjárlögum var ennfremur heimild til þess, að ríkið
keypti til viðbótar allt að 250 eintökum af hverju dagblað-
anna.
Ráðuneytið tók þannig á því máli, að peningar voru
greiddir sumum blaðanna sem styrkur án þess að blöð
væru tekin.
Ráðuneytið leit svo á, að það hefði ekkert við þessi blöð
að gera. Tíminn, Alþýðublaðið og Þjóðviljinn tóku við
þessum styrk, en DV og Morgunblaðið ekki.
Þessi síðasti liður stuðningsins hefur væntanlega kost-
að ríkiö um tvær milljónir króna til viðbótar áðurnefndri
upphæð.
Á fjárlagafrumvarpi Alberts Guðmundssonar er fjög-
urra milljóna styrkurinn felldur niður en illu heilli er
heimildargreinin um kaup á 250 eintökum látin standa.
Hér er um heimild að ræða, sem vonir stóðu til, að fjár-
málaráðherra mundi ekki nota þessu sinni.
Stjórnmálaflokkarnir ná peningum af skattgreiðendum
til sín með blaðastyrkjunum.
Auðvitað er ranglátt, að fólk borgi með sköttum nokkr-
ar milljónir króna til að efla flokksblöð.
Fólk mun greiða atkvæði um blöðin með ákvörðunum
um kaup á þeim.
Flokksblöðin standa illa í samkeppninni.
Þau eru yfirleitt rekin með tapi. Fólk ver ekki pening-
um sínum til þeirra í nægum mæli til þess að þau skili
hagnaði.
Þarna hefur samtryggingarkerfi flokkanna blómstrað.
Fjármálaráðherra er einn þeirra stjórnmálamanna,
sem hefur skiliö, aö það er ekki siðlegt að úthluta slíkum
dúsum.
Nú reynir á næstu vikum á, hvort samtryggingarkerfið
tekur völdin og leggur áfram þá kvöð á skattgreiðendur,
að þeir leggi af sínu litla fjármagni nokkrar milljónir til
flokksblaðanna, sem fáir vilja kaupa frjálsu geði.
Með því væri viðhaldið í þessu efni spillingu báknsins.
Almenningur greiddi þá sem fyrr fyrir framleiðslu
áróðurs fyrir stjórnmálamennina.
En kannski er von til þess, að dúsan verði minnkuð.
Haukur Helgason
BREFIft) HANS
DENNA
-trlA
<L lA^ I 1 '

Eg sá hann álengdar, þar sem
hann eigraöi eftir gangstéttinni,
luntalegur á svip, frakkinn fráflaks-
andi, og allt yfirbragöiö bar þess vott
aö hann haföi ekki náö nokkrum
manni þann daginn. Ég tók krappa
beygju til vinstri og hélt upp hliðar-
götu. Þetta myndi auðvitað lengja
leiö mína heim, en meö þessu móti
var þó von til þess aö ég slyppi viö aö
þurfa að sýna manninum gestrisni.
Þaö var til mikils að vinna.
Hann náöi mér í gættinni. Ég haföi
rétt aö segja lokið upp dyrunum og
var aö stíga yfir þröskuldinn þegar
ég fann heitan andardrátt hans í
hnakka mínum. Um leiö og ég sneri
við tókst mér aö kæfa örvæntingar-
ópiö og meira aö segja að tjasla sam-
an i andlitinu einskonar brosi. Til-
geröarlegu, litlu og stuttu, en brosi
samt.
— Komdu sæll og blessaður. Langt
síðan ég hef séö þig. Viltu ekki koma
innogfákaffi?
— Sæll. Já. Jútakk.
Og hann var kominn inn fyrir og úr
frakkanum áöur en ég náði aö segja:
Gjöröusvovel.
Síðan gekk hann inn í eldhúsið, tók
blööin sem ég haföi ætlaö aö lesa og
sökkti sér ofan í þau meðan ég byrj-
aöi aö laga kaffið. Ég reyndi að
halda uppi glaöværum samræöum
meöan ég var að tína fram bollana
og teskeiöarnar en hann svaraði með
umli einu og önugheitastunum. Þaö
sauö á katlinum og ég sneri mér aö
uppáhellingunni. Næst þegar ég leit
viö virtist hann hafa lokiö blaöalestr-
inum. Hann leit upp, virtist hugsi, en
tókst aö lokum að koma orðum aö því
sem vaföist fyrir honum.
— Lánaöu mér blýant.
Ég rétti honum blýant og svei mér
þá ef hann fór þá ekki aö ráöa kross-
gátuna, böivaöur. Þetta angraði
mig. I fyrsta lagi foragta ég fólk sem
ekki hefur meira sjálfstraust en svo
aö það notar blýant til aö ráöa kross-
gátur. I ööru lagi var þetta mitt blað
og ég hafði ráðgert aö rubba þessari
krossgátu af yfir eftirmiðdagskaff-
inu.
Ég skellti kaffikönnunni á borðiö
og mér tókst að skvetta dálitlu kaffi
yfir hendur hans svo aö hann henti
frá sér blýantinum og lét aumlega.
Ég hirti ekki um að sýna honum
vorkunn, en spuröi hann, í kurteisis-
skyni,hvaöværitítt.
— Títt? Fjandinn sem þaö er
nokkuö títt! Nema auðvitað hvaö
ÓlafurB. Guðnason
hann Denni tók þessa verkalýðskalla
flottumdaginn!
— Tók Denni einhvern flott?
Ég verö að viöurkenna, aö þaö
gætti nokkurs vantrúartóns í rödd
minni þegar ég varpaöi þessari
spurningufram.
— Já, þama koma þeir, þessir
kallar, með örfáar hræöur meö sér
niður á Austurvöil og afhenda af-
raksturinn af þessari svokölluöu
undirskriftasöfnun. Svo þegar þessi
búri ætlar aö fara að gera sig
breiöan, segir Denni bara: Hvar eru
heimilisföngin?Nú,þessir delar uröu
bara að gjalti og vissu ekki hvaö þeir
áttu aö segja, og þá sagöi Denni: Ég
ætlaði að senda þeim bréf. Flott,
maöur! Eligant!
Hann er ákafur aödáandi Denna,
þessi maður,og talar reyndar ekki
ósvipað og skurögoöið.
— Þaö heföi auövitaö verið miklu
flottara heföi Denni fengið heimilis-
föngin. Þá heföi hann brilleraö al-
veg. Tuttugu þúsund atkvæöi á einu
bretti. Hann er svo andskoti sannfær-
andi, maðurinn.
Hann haföi gleymt kaffibrunanum
og krossgátunni líka.
— Ég veit alveg hvemig hann
heföi haft bréfiö. Ég sé þaö alveg fyr-
ir mér. Kæri kjósandi, og ágæti Is-
lendingur! Þannighefðiþaðbyrjaö.
— Mér skilst aö þú sért ekki alveg
sáttur viö efnahagsstefnu ríkis-
stjórnarinnar minnar. Þaö þykir
mér leitt! Voða leitt, meira að segja!
En það er nú þannig, aö þegar við-
skiptahallinn, vöruskiptajöfnuöur-
inn, verðbólgan, innflutnúigurinn,
útgerðin, gengisskráningin, landbún-
aðurinn, útflutningurinn, bindiskyld-
an, verðtryggingin, sérstöku drátt-
arréttindin og hvaö sem það nú heitir
allt saman, er komiö í einn hnút, svo-
kallaöan gordíonshnút, er ekki um
annað að ræöa en aö höggva á hann.
Ég var búinn aö tala viö ósköp
marga og loks kom okkur saman,
framsóknarmönnum og sjálfstæöis-
mönnum, að reiða í eitt skipti al-
mennilega til höggs. Og nú emm viö
að verða búnir aö hjakka í gegnum
þennan gordíonshnúL Ég veit að þetta
er erfitt fyrir launafólk í landinu en
því miður er ekki gott viö því aö
gera. Þaö hefði verið erfiöara
heföum viö ekkert gert og ekki farið í
stjórn. Hugsaöu þér til dæmis sam-
göngumálin! Þau stefndu í óefni en
mér finnst þau hafa stórbatnað síö-
ustudaga.
— Kæri kjósandi og ágæti Is-
lendingur. Nú verðum við að taka á
þessum málum saman og ljúka þvi
sem viö höfum byr jaö á. Þetta er erf-
itt en það er eins og að fara til tann-
læknis, sárt, en holt svo þaö er best
að bíta bara á jaxlinn og ljúka þessu
af. Ég veit að þú, sem þjóöhollur Is-
lendingur, skilur þetta og herðir belt-
iö, bítur á jaxlinn, axiar byrðar þín-
ar.harkar af þér og hjálpar okkur að
reka endahnútinn á þetta verk. Þinn
einlægur, Denni.
Hann stóð nú á miöju eldhúsgólf-
inu, rjóöur í kinnum, meö tárin í aug-
unum, og vingsaði höndum sínum í
sífellu. Kaffiö mitt var orðiö kalt í
bolianum og ég staröi á manninn,
eins og hundur á grammófón. Hann
var svo líkur Denna aö ég varö aö
líta út um gluggann til aö sannfæra
sjálfan mig um aö þetta væri ekki
forsætisráöherrann sjálfur. Þaö var
enginn lítill, sparneytinn jeppi í inn-
keyrslunni.
— Heyröu, áttu ekki einhvem
salva til þess að bera á brunasár?
Hann mundi nú allt í einu eftir
kaffibrunanum og stóð nú álútur
frammi fyrir mér og reyndi að líta
veiklulega út. Ég átti ekki salva. En
ég hellti ísköldu vatni yfir hendi hans
og sagöi honum um leið aö það væri
best fyrir hann aö fara á slysavarð-
stofuna og láta búa um þetta al-
mennilega. Það hreif. Hann fór
skömmu síðar og mér til gleði sá ég
aö hann hafði varla náö aö byrja á
krossgátunni. Hann haföi aöeins
skrifað eitt orö. Þaö var gefiö upp
frelsari, fimm stafa orö, og hann
haföi skrifað „Denni”.