Dagblaðið Vísir - DV - 27.10.1984, Page 20

56
DV. LAUGARDAGUR 27. OKTOBER1984.
Símtöl, innanlands eöa utan, geta
gert hvern mann aö hælismat. Til aö
hringja til útlanda frá Amritsar þarf
fyrst aö fara í gegnum símadömuna í
hótelinu, síöan þá í bænum, síðan döm-
una í Delhi, svo þá í Bombay, næst í
gegnum London og loksins, ef maöur
passar sig á að vera stööugt á hótelinu,
er maöur kannski til staðar þegar sím-
taliö kemur eftir tvo daga. Þrír dugðu
ekki í eitt skiptiö.
Flatmagað
Hvergi haföi ég það betra en í Nýju
Delhi. Ég held þaö geti fátt veriö
dásamlegra en að flatmaga í grasinu
við síkin við Indlandshliö. Fólk gengur
einhverra hluta vegna hægar þegar
þaö er á þessum slóöum. Þaö stansar
kannski hjá einum af hundrað íssölu-
mönnunum sem allir hafa þó sama
ísinn. Krakkar busla af eldlegu fjöri í
vatninu og skvetta glaðlega á
útlendinginn sem er aö forvitnast þar í
kring. Slöngutemjarar hafa þaö
náöugt, blása í flautu fyrir nöðrur sín-
ar og taka við peningum frá ferða-
mönnum fyrir, eða bara flatmaga eins
Himim
megin ú
hnettimnn
troðið var að menn stóöu hálfir út um
gluggana. Varla virtist hægt aö opna
dymar á vögnunum því fólk var þétt-
raöaö upp að þeim. Ég kynntist tilfinn-
ingunni sjálfur þegar ég fór í rútu frá
Amritsar í Punjab til landamæranna
við Pakistan.
Rútustjórar á Indlandsskaga vita
ekki hvaö þaö er að keyra fullri rútu.
Aö þeirra mati er rútan aldrei full. A
meðan er hægt að anda í rútunni er
hægt aö troða inn í hana fólki, vörum
eöa kvikfénaöi. A leiðinni mátti heyra í
kiðlingunum jarmandi.
„Engin kona"
I Pakistan bjó ég í ódýrustu og
verstu hótelum sem ég hef nokkru
sinni komið í og hef þó séö margt í
feröalagabransanum. I Pakistan hitti
ég líka elskulegra og gjafmildara fólk
en nokkurs staöar annars staöar, þó
ekki sé af Indverjum skafið í þeirri
deild. Einn maður borgaöi fyrir mig
rútuna, hálftíma leiö mflli Rawalpindi
og Islamabad, bara af því að ég spjall-
aði við hann á leiðinni. Annar labbaöi
með mér tuttugu mínútna leið til aö
vísa mér á hótelið mitt. Ég hélt aö
þetta væri bara í leiðinni hjá honum og
fannst ekkert ægilega mikið til um. En
þá sneri hann við og vildi þaö eitt að
skilnaöi aö taka í höndina á mér. Éinn
liðsforingi á herflutningabíl keyrði mig
niður í miðborg Rawalpindi þegar
hann heyrði að mig vantaði leigubíl.
Sölumaður spurði mig hvað ég vildi
borga fyrir gosdrykkinn, og þegar ég
sagði „ekkert” í gríni tók hann mig á
oröinu og sagði ,,Eg er sko engin
kona! ” Ég borgaði honum nú fullt verð
en þótti mikið til um. Sölumenn í Asíu
eru annars ekki vanir að gefa neitt.
Símtöl
I fréttamennskunni komst ég í kynni
við hina alþjóölegu fréttamenn. Ian
Hall hitti ég þrisvar sinnum. Hann er
frá BBC og við hittumst fyrst í
Amritsar þar sem við, fimm eöa sex
saman, horfðum á video á kvöldin í
hótelinu þar sem allir fréttamennirnir
voru. Næst hitti ég hann í Islamabad,
Pakistan, á fundi um Afganistan hjá
bandaríska sendiráðinu. I þriðja skipt-
ið í Delhi í símstöðinni, þar sem hægt
er að senda útvarpspistla til útlanda.
Hinir venjulegu símar ganga ekki.
Ég reyndi nokkrum sinnum að
hringja til Islands. Það gekk nógu
vel til þess að Island heyrði í mér en ég
heyrði ekki í lslandi. Símtölin urðu því
að nokkurra mínútna eintali og svo
skellti ég á og vonaði að fólkið heima
hefðiheyrtímér.
og við. Ég talaði við einn 14 ára strák
sem þóttist vel stæður með slönguna
sem faðir hans gaf honum þegar hann
fluttist til borgarinnar. Hann hafði
meira í laun en margir fullorðnir karl-
menn.
Hringekja
Mánuðimir tveir á Indlandi liðu eins
og í einhverjum draumi. Undraveröld
fór fram hjá, alltof stutt. Hún fór fram
hjá eins og mannmergðin í tívolí þegar
maður svífur í kring í hringekj unni.
Ég vissi fyrst að ég var vaknaður af
draumnum, búinn að yfirgefa undra-
landið, þegar ég lenti á flugvellinum í
Bangkok, Thailandi. Þúsund Boeing
vélar stóðu á vellinum. Skýjakljúfam-
ir teygðu sig upp í loftið í fjarska. Fólk-
ið sem kom að sækja mig var á banda-
rískum bíl, meö stereoi.
Þó.G.