Dagblaðið Vísir - DV - 14.11.1984, Síða 34

34
DV. MIÐVIKUDAGUR14. NOVEMBER1984.
Tíðarandinn Tíðarandinn Tíðarandinn Tíðarandinn Tíðarandinn Tíðar
Hvert er lnnsta eðll mannslns? Er
maðurinn blóðþyrstur veiði-
maður? Eða er hann friðsamur akur-
yrkjandi, sem þarf engra fæðutegunda
við sem ekki finnast í jurtarikinu?
Vlð skulum ekki tefja okkur við
vangaveltur um vítan’ín og snefilefni
ýmiskonar. Og ekki heldur vlð fitu-
sýrur þær, mettaðar, ómettaðar og
f jölómettaðar, sem næringarf ræðingar
deila um á þlngum. Vlð skulum snúa
okkur beint að hlnni sálfræðilegu hllð
málslns, og spyrja: Er mannskepnan f
eðli sfnu blóðþyrst rándýr eða er
maðurinn kannski friðsemdarvera, til
þess eköpuð að elgra um tún og engl f
lelt að ætijurtum?
t Tfðarandanum nú birtast tvö viðtöl
við velðlmenn. Báöir byrjuðu þeir
ungir að skjóta fugla og báðir segjast
þeir hafa verið hamingjusamlr með
þessa tómstundalðju sfna. En meðan
Svelnn Kjartansson framkvæmda-
stjóri stundar velðlskap enn, og þá
ekki siður fyrir félagsskaplnn og nátt-
úrufegurðlna en bráðarinnar vegna,
hefur hinn skotmaðurinn, Baldur
Hermannsson, látið fugla i frlðl nú um
nokkurra ára skelð þvi hann er hættur
að borða kjöt og tekur alla sfna
nærlngu úr jurtarikinu. Þó er það
Baldur, sem nú er jurtaæta, sem seglr
blóðþorstann ráða veiðigleðlnni, en
Sveinn telur góðan félagsskap og nátt-
úrufegurð ekki síðra aðdráttarafl
þessa tómstundagamans!
En báðum ber þeim saman um að
það er máttug gleðl, veiðigleðin, og
ekki er annað af þeim að skilja, en að
hún búi i öllum mönnum, hvort sem
þelm líkar betur eða verr. En heyrum
nú vlðhorf velðlmannanna!
EG SEL ALDREIFISK E
Sveinn Kjartansson framkvæmda-
stjóri er mikill skotmaður og hefur
verið frá því hann byrjaði að skjóta,
tólf ára gamall.
— Ég fékk fyrsta riffilinn í ferm-
ingargjöf. Það var Sigurður Olafsson
byggingarverkfræðingur sem gaf
mér hann. Síðan fór ég að veiða
fugla. Eg veiði gæs, rjúpu og önd, en
gæsin er skemmtilegust. Svo veiði ég
lax á sumrin.
— En hvers vegna fórstu að
skjóta? Hvað færðu út úr því?
— Eg fæ loft í lungun og góða
hreyfingu. Ef ekki væri skyttiríið
heföi ég aldrei séð þessa gullfallegu
morgna á Islandi. En það er svo
margt í kringum veiöiskapinn. Núm-
er eitt er góður félagsskapur, númer
tvö er pínulítið brennivín til að halda
á sér hita og góður matur og númer
þr jú er veiðin.
— En hvað með drápsfýsnina? Er
hún ekkert atriði í málinu?
Sveinn hallaöi sér aftur i stólnum
og horföi andartak hugsandi á mál-
verk af fuglaskyttu sem hangir uppi
á vegg á skrífstofu hans.
— Einn mlnn besti vinur fór með
mér á gæs einu sinni og hafði þá
aldrei farið. Hann var mikill KFUM-
maöur. Við vorum á leiöinni upp á
Mýrar en i Hvalfirðinum sá ég gæs
fljúga yfir veginn, nokkuð hátt, og ég
stoppaði og skaut á hana. Hún kom
niður rétt við bílinn en var ekki dauð
svo ég hljóp að henni, dró upp veiði-
hnifinn og rak hann gegnum hausinn
á henni. Vinur minn horföi á þessar
aöfarir með sársauka- og hryllings-
svip.
Sveinn brosir nú breitt.
— Við komum upp á Mýrar og
fengum leyfi til að skjóta. Þaö var
rigningarsuddi og mikið svaö þar
sem viö vorum að skjóta. En þar sá
ég þennan vin minn skjóta gæs sem
Eg get nefnt þér stað þar sem bann-
að er að skjóta gæs og maður horfir
þar á aragrúa af gæsum handan viö
girðinguna en þeim megin sem má
skjóta hana er ekki einn einasti fugl.
— En af hverju er það síður
skemmtilegt að skjóta r júpu?
— Ef þú fælir gæs flýgur hún burtu
og þú sérð hana ekki aftur. En ef þú
fælir rjúpu flýgur hún kannski
hundraö metra og sest svo aftur. Eg
lærði aö skjóta af eins skots riffli þar
sem maður verður aö hitta í fyrsta
skoti eöa finna aðra bráð.
Og Sveinn segir eina veiðisögu.
— Við vorum að skjóta fyrir austan
og vorum á bil kunningja mins,
nýjum Lada Sport. Þegar við vorum
að keyra að veiðistað sáum við gæs
fljúga hátt yfir og hann segir við
mig: „Þú skýtur hana.” Hann stopp-
ar og ég skaut og hann kallaði: „Þú
borgar, þú borgar,” og gæsin kom
niður 2 fet frá bilnum. Heföi hún lent
í þakinu heföi það farið niður i sæti.
— En ertu fengsæll veiöimaður?
Hvað telur þú góðan feng ?
— Allir mínir vir.ir skipta með sér
veiði og mér finnst tveir menn geta
verið ánægðir með sex gæsir í ferð.
Eg sel aldrei fisk eöa fugl. Þeir sem
selja sína veiði eru ekki sportmenn.
— En hvað gerir þú þá við veiði
sem þú kemst ekki yfir aö borða
sjálfur?
— Eg læt hana hanga í tvær—þrjár
vikur, á fótunum, reyti hana og
frysti, og gef svo vinum og kunningj-
um í jólagjöf. Gæs er góður matur.
— Og að lokum, Sveinn, hafa skot-
menn ekki tilhneigingu til þess aö
ýkja afrek sín?
— Egveitþaðekki.
Sveinn þegir og hugsar sig um.
— Eg held við ljúgum ekki eins
mikið og laxveiðlmenn.
Og þar látum vlö viðtalinu lokið.
Mátvork i skrifstofu Svolns sýnlr ihugamillO. Það var Ásgeir
Bjamþórsson som milaðlþessa myndaffuglaveiðlmannlnum.
uröllum.
— Þú sagöir að það væri skemmti-
legra að veiða gæs en rjúpu. Af
hverju?
— Gæsin er gáfaður fugl. Hún forð-
ast þá staði þar sem má skjóta hana.
kom niöur særð. Hann hljóp á eftir
henni i rigningunni, henti sér á hana,
þar sem hún lá særð í svaðinu, og
keyrði hnífinn i hausinn á henni með
sælusvip.
Það er svo grunnt á villidýrið í okk-