Dagblaðið Vísir - DV - 01.02.1985, Blaðsíða 12

12
Frjálst, óháð dagblað
Útgáfufélag: FRJÁLS FJÖLMIÐLUN HF,
Stjórnarformaðurog útgáfustjóri: SVEINN R, EYJÓLFSSON.
Framkvæmdastjóri og útgáfustjóri: HÓRÐUR EINARSSON.
Ritstjórar: JÓNAS KRISTJÁNSSON og ELLERT B. SCHRAM.
Aðstoðarritstjórar: HAUKUR HELGASON og ELÍAS SNÆLAND JÓNSSON.
Fréttastjórar: JÓNAS HARALDSSON og ÓSKAR MAGNÚSSON.
Auglýsingastjórar: PÁLL STEFÁNSSON og INGÓLFUR P. STEINSSON.
Ritstjórn: SÍÐUMÚLA 12—t4. SÍMI 686611. Auglýsingar: SÍÐUMÚLA 33. SÍMI
27022.
Afgreiðsla, áskriftir, smáauglýsingar, skrifstofa: ÞVERHOLTI 11. SÍMI 27022.
Sími ritstjórnar: 686611.
Setning, umbrot, mynda og plötugerö: HILMIR HF, SÍDUMÚLA 12.
Prentun: Árvakur hf.
Átkriftarverfl á mónufll 330 kr. Verfl I tausasölu 30 kr. Helgarblað 36 kr.
I leit að töfralækni
Islenzkir kjósendur eru eins og gigtarsjúklingur, sem
leitar leiða til að lina þjáningar sínar.
Margir þeir, sem eru svo ógæfusamir að þola þrautir og
pínslir, freistast til að leita „töfraformúla”. Þeir reyna til
dæmis hvers konar nudd og hvers konar inntökur.
Auglýsingar á ýmsum „töfraefnum” ná til þessa fólks,
einnig margs konar tæki, svo sem rafmagn í höfuðið. Þeir
hlýða á boðskap um heilsulyf, geril, rósaolíu eða fræfla,
svo að eitthvað sé nefnt. Víst getur orðið gagn að sumu af
þessu.
Hinn dæmigerði íslenzki kjósandi telur sig hafa verið
illa svikinn í pólitík. Ekki er við öðru að búast. Flestum er
ljóst, hve illa málum okkar er komið. Við bætist, að kjara-
skerðing síðustu ára hefur ekki haft langvinn áhrif til að
rétta þjóðarbúið. Verðbólgan er aftur komin á skrið. Enn
sláum við manna mest af erlendum lánum til að geta lifað
eitthvað lengur um efni fram. Loforð landsfeðranna um
úrræði ganga enn einu sinni ekki upp.
Kjósendur leita að „töframanni” í hópi stjórnmála-
manna, einhverjum sem kynni aö bæta úr skák. Þar er
skýringin á því, hvemig fimmtungur landsmanna lýsir
nú trausti á nýjum formanni Alþýðuflokksins. Alþýðu-
flokkurinn hefur á skammri stund þrefaldað fylgi sitt.
Enn eru 30—40 af hundraði kjósenda óákveðnir um
hvaða lista þeir kysu, yrði brátt kosið. Margir þeirra lýsa
sem fyrr vantrausti á alla listana. Þeir hafa enn ekki
fundið sinn töframann.
Alþýðuflokkurinn hefur áður rifið sig upp úr lægð. Hann
fékk í kosningunum 1978 meira fylgi en hann hefur nú.
Einnig þá hrifust fjölmargir kjósendur af „nýjum,
ungum mönnum” í Alþýðuflokki. Fylgisaukning Alþýðu-
flokksins kom í ljós talsvert fyrir kosningar í skoðana-
könnunum fyrirrennara DV. Hún hélzt fram yfir kosn-
ingar.
Við tók hinn bitri veruleiki stjórnmálanna. Alþýðu-
flokksmenn settust í ríkisstjórn. Brátt varð ljóst, að sú
stjórn var engu betri en fyrri stjórnir næst á undan, ef til
vill verri.
Fylgið hrundi af Alþýðuflokknum. Kjósendur hans
þóttust illa sviknir. Vissulega verður Vilmundi Gylfasyni
ekki um kennt. Hann vildi aldrei þessa stjóm.
Alþýðuflokksmenn hlupust úr stjórninni til að reyna að
halda einhverju af hinu nýja fylgi. Þeim tókst þolanlega í
vetrarkosningunum 1979. En það var sjálfstæðismönnum
að þakka, sem hófu „leiftursóknina” alræmdu og hröktu
fylgið í faðm krata.
Þetta var eðlilega skammgóður vermir fyrir alþýðu-
flokksmenn. Fólkið hélt áfram að flýja þá. í kosningunum
1983 var fylgið komið niður í tæp tólf prósent en haföi
verið tuttugu og tvö prósent fimm árum áður.
Skoðanakannanir sýndu enn fylgisflótta frá Alþýðu-
flokknum, þar til nú er snögg veðrabrigði verða. Kjós-
endahópurinn vonar enn, að „töfralæknir” hafi fundizt,
og enn er það í Alþýðuflokknum.
Formanninum verður erfitt að halda utan um fimmt-
ung kjósenda, þar sem „harðir” alþýðuflokksmenn í
landinu virðast aðeins vera um sex prósent kjósenda.
Líklegast er, að töfralæknir hafi alls ekki fundizt og
sjúklingurinn haldi áfram að kveljast — og leita.
Haukur Helgason.
DV. FÖSTUDAGUR1. FEBRUAR1985.
EKKERT HL AÐ
VEÐSETJA
Varla leikur nokkur vafi á því, að
kjör launafólks eru aö verulegu leyti
komin undir því, hvernig því tekst að
koma yfir sig húsnæði. Hér á landi er
talið sjálfsagt og eðlilegt, að fiestir búi
í eigin húsnæði, svo aö illa hefur gengið
að fá aðra kosti samþykkta, svo sem
búseturéttaríbúöir, leiguíbúðir eöa
aðrar lausnir á húsnæðisvanda manna,
sem taldar eru sjálfsagðar í nágranna-
löndumokkar.
Fólk hefur þvi orðið að fóma bestu
starfsárum ævinnar fyrir að eignast
þak yfir höfuðið, og á árum áður var
verðbólgan bjargvættur margra, sem
skuldabagginn hefði annars sUgaö. En
með verðtryggingu lána og vaxandi
verðbólgu er útlitið ekki glæsilegt fyrir
þá, sem nú eru að byggja eða kaupa
íbúðir.
Byggingasjóður verkamanna hefur
löngum verið eini kosturinn, sem lág-
launafólk átti tU þess að komast í eigið
húsnæði, enda mikil eftirspurn eftir
íbúðum þeim, sem sjóöurinn leggur fé
tU. Greiðslukjör eru vissulega mjög
góð. Sjóðurinn lánar 80% af íbúðar-
verðinu til 42 ára, sem er auövitað
gjöróh'kt nokkru öðru í húsnæðisvið-
skiptum. Algeng útborgun er um 200
þús.
Langflestir eiga nú rétt til láns úr Hf-
eyrissjóði sínum, og nægir það lán oft
tU útborgunarinnar. GaUinn er hins
vegar sá, að þessi réttur nýtist ekki
öUum, vegna þess aö íbúð í verka-
mannabústaðakerflnu er ekki veðhæf
fyrir láni úr lífeyrissjóðl. Skýringin er
sú, aö Byggingasjóöur verkamanna
lánar umrædd 80% íbúöarverðsins, svo
að eign kaupanda er einungis 20%. Lif-
eyrissjóðirnir krefjast veðs, sem jafn-
gUdir 60% af brunabótamati, en líf-
eyrissjóöur starfsmanna ríkisins þó
ekki nema 50%. En það er of hátt veð
fyrir þann, sem er að kaupa íbúð hjá
Byggingasjóði verkamanna.
Hann reynir því oftast að fá veðleyfi
hjá fjölskyldu eða vinum, sem dugar
til að fá lán úr Ufeyrissjóðnum. En það
geta ekki þeir, sem Utla eða enga fjöl-
skyldu eiga eða eignalausa ættingja,
og flestir hafa nóg við sín eigin veð aö
gera. Það hendir því, að launþegi get-
ur ekki nýtt sér lífeyrissjóðsréttindi sin
tU láns, af því að hann á ekkert tU að
veðsetja. Og það hendir einnig, að þeg-
ar sá sem þannig er ástatt fyrir loksins
fær íbúð hjá Byggingasjóöi verka-
manna, verður hann að hafna henni af
Fyrir nokkru gaf ríkissaksóknari út
ákærur á hendur stjómarmönnum í
starfsmannafélögum Ríkisútvarpsins.
Núverandi stjórnir félaganna héldu
blaðamannafund i vikunni og mót-
mæltu ákærunum. Ekki kom fram
hvort þeir, sem héldu fundinn, eru
undir ákæru, en hafi svo verið er það
ekki í fyrsta sinn sem ákærðir menn
halda fram óréttmæti ákæru. Af blaöa-
og útvarpsfregnum virðist hins vegar
mega ráða að stjómir félaganna séu
ekki í minnsta vafa um sekt stjómar-
manna.
Réttmæt er gagnrýni stjórna félag-
anna um að óeðUlegur dráttur hafi orð-
ið á birtingu ákæru á hendur einstöku
stjórnarmönnum. Er þetta ekki í
fyrsta sinn sem ákæröir menn lesa um
það í blöðum að þeir séu undir opin-
berri ákæru. Lögmenn hafa margoft
kvartaö undan þessum undarlega sið
en sú gagnrýni hefur ekki borið
árangur. Rétt er að taka fram aö þaö
er ekki hlutverk ríkissaksóknara að
sjá um birtingu ákæru, heldur viökom-
andi sakadómara, sbr. 115. gr. laga um
meðferð opinberra mála, og á aö birta
ákæru í framhaldi af þvi að ákveðin er
fyrirtaka málsins og þingfesting.
Það vakti óneitanlega athygli aö
mjög ítarlega var sagt frá mótmælum
starfsmannafélaganna í fréttatímum
útvarps og sjónvarps — og t.d. mun
meiri áhersla lögð á þessa frétt en í
Kjallarinn
HARALDUR BLÖNDAL
LÖGFRÆÐINGUR
öUum blöðum landsins. Virðist þarna
hafa verið á ferðinni óeðUlegur þrýst-
ingur hinna ákærðu á samstarfsmenn
sína — en fréttamenn ekki séð ástæðu
til þess að skýra sjónarmiðin frá
beggja hálfu, t.d. kanna hvort fullyrð-
ing starfsmannaf élaganna um að verið
sé að ákæra vegna vinnustöðvunar sé
rétt.
Verkfall ekki kœrt
SUk könnun fréttastofanna hefði
nefnilega leitt í ljós að það er alls ekki
verið að ákæra fyrir verkfaUsaögerðir.
Akæran beinist að brotum á 176. gr. al-
mennra hegningarlaga, en þar er
fjaUað um þegar menn stöðva með
ólögmætu atferU útvarpssendingar.
Refsiramminn er varðhald eöa fang-
elsi aUt aö þremur árum, en þó má
beita sektum ef málsbætur eru.
Er þaö furðuleg framkoma beggja
fréttastofanna aö haga fréttafiutningi
á þennan veg. Má til samanburðar
nefna fréttir af meintu skatt- eða gjald-
eyrismisferli hjá Sambandi islenskra
samvinnufélaga, en þar var rætt bæöi
við rannsóknaraöUa og þá er blöð
höföu birt fréttir um að bornir væru
sökum. Þeim mun meiri ástæöa var aö
f jaUa um hin meintu brot að þetta er i
fyrsta sinn sem ákært er fyrir brot á
176. gr. almennra hegningarlaga.
Það kemur líka í ljós í frásögn Þjóö-
viljans af nefndum blaðamannafundi
að tilgangur fundarins er að hóta ríkis-
valdinu að verði haldið fast við
ákærurnar þá muni verða beitt ofbeldi
á nýjan leik: Haft er eftir ögmundi
Jónassyni, einum ákæröa, að menn
muni ekki hika við að marséra út á
nýjan leik og stöðva útvarpssendingar
með ólögmætum hætti. Er það sýnu
alvarlegra sem hér á í hlut formaður
Starfsmannafélags sjónvarpsins —