Dagblaðið Vísir - DV - 02.03.1985, Blaðsíða 20

20
DV. LAUGARDAGUR 2. MARS1985.
EinarJóha
Bakatil á Þórsgötunni stendur lítiö
en háreist timburhús. Grunnflöturinn
er á stærð við meðalherbergi en þó er
húsið þriggja hæða. Eitt sinn hýsti það
tvær fjölskyldur. Það var á þeim árum
þegar menn sættu sig við aö sitja
þröngt. Nú býr í húsinu hátimbraða við
Þórsgötu Einar Jóhannesson
klarínettuleikarí og hefur rúmt um sig.
Út á sundurtætt bilastæðiö bárust(
tónar klarínettunnar þegar blaðamann
DV bar að garði og truflaði Ein ,r við
æfinguna. Einar segir að þetta hverfi
sé þéttskipað tóniistarmönnum og nóg
að ganga þar um til að hlýða á fjöl-
breytta tónlist... „Það hefur
stundum verið talaö um að hrúga
svona fólki saman á einn staö,” bætir
hann við. „Eg heyri ekki betur en aö
þaö hafi gerst hér í Þingholtunum.”
Klapp á herðarnar
— Þú hlaust Menningarverðlaun DV
nú eftir áramótin. Hvaða álit hefur þú
á verðlaunum af þessu tagi?
„Verðlaunin eru mér hvatning til að
halda áfram af auknum krafti, svona
klapp á herðamar. Eg held að það
plagi oft fólk í listum að það er fullt
efasemda og stundum komið að því að
gefast upp. Svona viðurkenningar
styrkja menn í trúnni. Þær eru líka að
mörgu leyti heppilegri en keppnimar
sem stundaðar eru úti í löndum. I
keppni tekur fólk ekki þá áhættu aö
vera persónulegt. Dómnefndimar em
jafnan skipaðar fulltrúum ýmissa
þjóða og stíla. Niðurstaðan er oft flat-
neskjuleg málamiðlun.
Eg er að hugsa um þetta núna vegna
þess að við félagamir í blásara-
kvintettinum erum á leið í keppni til
Frakklands. Sú spuming vaknar
óneitanlega hvort ögunin eigi að koma
niðurátúlkuninni.
Það eru tvær leiðir til að vekja athygli
á sér á alþjóðlegum vettvangi. önnur'
er að sigra í keppni. Hin er að hafa nóg
fjármagn á bak við sig ef hægt er að fá
stuöningsmenn sem er ekkert verri
leið en keppnimar, því enginn kemst
lengra áfram nema á gæðum sínum.
Hvatinn til að standa sig er nauðsyn-
legur fyrir okkur ófuilkomin mann-
kertin. Ég fer utan og spila til að fá
raunverulegan samanburö. Sem betur
fer er Sinfónían á leið i konsertferð til
Frakklands í vor. Ferðaiög em nauö-
synleg til að hún staðni ekki og verði að
séríslensku fyrirbæri án alvöru
samanburðar.”
— Hvað um listamannalaun? Ná
þau tilætluöum árangri?
„Hlutskipti úthlutunamefndarinn-
ar er erfitt. Hún er að reyna að fara
milliveg og láta bæði gamla og viður-
kennda menn og unga og efnilega fá
listamannalaun. Otkoman er hvorki
fugl né fiskur. Nær væri að takmarka
úthlutanimar við yngri menn því ann-
ars er hætt við aö viðurkenningin komi
of seint. Það er alls ekki sú reisn yfir
listamannalaununum sem ætti aö vera
því verið er að reyna að þóknast öllum.
Þaðeraldreihægt.”
Hraðinn er eitur
— Listamönnum sámar oft við
gagnrýnendur. Tekur þú mark á gagn-
rýni.
„Ég les hana alltai og verð ösku-
vondur þegar mér er hallmælt og voða
lukkulegur þegar mér er hrósað. Undir
niðri veit maöur þó alltaf nokkum veg-
inn hvað maður á skilið.
Ég lít ekki á gagnrýni sem þvaður.
Gagnrýnendur skrifa eftir hjartans
sannfæringu. Það verður að lesa það
sem þeir skrífa með þaö í huga. Sann-
færing eins getur aldrei orðið sannfær-
ing alls fjöldans, heldur aðeins
persónulegt mat. I hraðanum á okkar
tímum, þegar fólk er matað á upplýs-
ingum, er hætt við að það láti nægja að
lesa gagnrýnina í stað þess að upplifa
sjálft. Hraðinn er eitur sem eyðileggur
persónulegt mat á hlutunum. ’ ’
— Verða listamenn að trúa því að
þeir séu snillingar til að halda velli?
„Eru ekki allir orðnir snillingar?
Orðin snillingur „virtuous” eða frábær
eru búin aö tapa merkingu sinni. Það
getur verið að sumir haldi sér gang-
andi á trúnni á snilligáfu. Ég á alltaf
bágt með að trúa slíku skjalli. 1 tónlist-
inni stendur maður og fellur með
hverjum tónleikum fyrir sig. Hver tón-
listarmaður er hvorki betri né verri en
hann var á síðustu tónleikum. ’ ’
Að syngja prelódíur
í vöggu
— Hvenær byrjaðir þú að læra á
hljóðfæri?
„Ég byrjaði fyrir alvöru að læra á
klarínettu í Tónlistarskólanum þegar
ég var 13 ára. Klarínettan varð fyrir
valinu vegna þess að í bamaskólann
minn kom sending af alls konar hljóð-
færum og allt annað var rokið út þegar
kom aö mér aö velja. Sannast sagna
var þaö engin ásrvið fyrstu sýn en
sambúðin hefur batnað með árunum.
Það hefur gengiö á ýmsu eins og í þeim
hjónaböndum sem endast best. Þetta
er stöðug ræktun, leit aö nýjum flötum
til aö staðna ekki og enda í leiða.
I tónlistinni er ég eiginlega alæta.
Stundum fæ ég nóg og þá fasta ég.
Jafnvel kemur fyrir að ég þoli ekki
músík, ekki einu sinni raulið í sjálfum
mér.”
— Var þér haldið að tónlistinni í upp-
vextinum?
DV-myndir Kristján Ari.
„Hver tónlistarmaflur er hvorki betri
t verri en hann var á síflustu tónleikum.