Dagblaðið Vísir - DV - 14.12.1985, Síða 30

30
DV. LAUGARDAGUR14. DESEMBER1985.
íslenska hjálparfólkiö í Eþíópíu lítur um öxl:
„FÆÐIN GARHJÁLPIN
SKEMMTILEGU ST“
„Eitt það skemmtilegasta sem við gerðum
var að sinna fæðingarhjálp og tókum við á
móti liðlega 70 börnum. Við áttum marga
ljúfa stundina í sjúkraskýlinu með kertisbút
og vasaljós að taka á móti. Tilfinningarnar
voru þó stundum dálítið blendnar þegar
maður stóð með sprækan barnsungann í
höndunum, fullburða og fínan, og leiddi
hugann að fyrstu mánuðunum í lífi hans.
Myndi hann hafa það af?“
í byrjun árs 1985 fóru tveir hópar
af hjálparfólki til Eþíópíu á vegum
Hjálparstofnunar kirkjunnar. Þetta
voru 8 hjúkrunarfræðingar, 1 læknir
og 3 meðlimir úr hjálparsveitum
skáta. Fyrri hópurinn lagði af stað í
lok janúar, hinn fór i lok febrúar og
störfuðu þeir í 6 mánuði við neyðar-
hjálp á hungursvæðunum.
Við sem tilheyrum þessum hópum
ætlum að gera hér örstutta grein
fyrir störfum okkar og þeim aðstæð-
um sem við okkur blöstu.
EÞÍÓPÍA-LÍF OG LAND
Eþíópía er stórt land, 12 sinnum
stærra en ísland. íbúar þess eru tald-
ir 42 milljónir, 2 milljónir búa í höf-
uðborginni, Addis Ababa, nokkur
fjöldi í smærri borgum, en flestir lifa
af landinu. Margar þjóðir búa í
landinu og hefur hver sína siði en í
norðurhluta landsins, þar sem við
vorum, búa flestir í litlum þorpum
sem mynda samvinnufélög um land-
búnað. Hefur þar hver sinn skika sem
þó er i eigu ríkisins. Karlarnir erja
^ jörðina með uxum og plóg og öðrum
handverkfærum. Konur sjá um að
vinna uppskeruna og gæta bús og
barna. Börn byrja snemma á því að
vinna með foreldrum sínum. Hlut-
verkaskiptingin er mjög ákveðin, ti)
dæmis banna eþíópískar hefðir kon-
- um að plægja og þurfa þær að fá sér
karlmann til verksins ef þær missa
eiginmann sinn.
Algengustu húsakynnin eru litlir
hringlaga kofar, byggðir úr grönnum
trjástofnum, klæddir að utan með
steypu sem er hrærð úr mold, mykju
og hálmi. Þakið er oftast úr stráum,
þó nota þeir sem betur mega sín
bárujárn. í húsunum er oftast aðeins
eitt herbergi og eru rúm meðfram
m- veggjum, afmörkuð ýmisl með skil-
veggjum, tjöldum eða þau eru hækk-
uð upp. Fólk býr þröngt enda er það
úti við mestan hluta dagsins, rís á
fætur með hananum en dregur sig i
hlé inn í hús sín þegar myrkt er
orðið. I þorpunum er ekkert rafmagn,
rennandi vatn eða skolpræsi og
hreinlæti allt minna en við eigum
að venjast. Á mörgum stöðum er
mjög erfitt að ná í vatn og þá er
ekki verið að eyða því í neina „vit-
leysu“.
Fjölskyldubönd eru sterk og búa
iðulega 2- 3 ættliðir saman. Einstakl-
ingar hjálpast að svo langt sem fjöl-
skylduböndin ná en án stuðnings
ættingja eiga margir erfitt uppdrátt-
ar, sérstaklega þegar í harðbakkann
slær.
Flestir eru kristnir á þessum slóð-
um (þó múhameðstrú sé talsvert
útbreidd) og tilheyra koptísku kirkj-
unni, einni elstu kristnu kirkjunni í
heiminum. Kirkja þessi er réttrúnað-
arkirkja og fylgir fast eftir reglum
gamla testamentisins, að minnsta
kosti hvað varðar hreinsanir, slátrun
og hvaða dýr megi leggja sér til
munns.
HJÁLPARSTARFIÐ
Starfsvettvangur hópanna var
ólíkur og unnið við mismunandi
aðstæður. Hópur 1 var samsettur af
4 hjúkrunarfræðingum og 2 félögum
úr Hjálparsveit skáta í Vestmanna-
eyjuiii sem unnu á 100 km svæði í
Norður Wollo. Þar voru starfræktar
3 fæðugjafa- og fæðudreifingarstöðv-
ar ásamt sjúkraskýlum þar sem
100-200 sjúklingum var sinnt á dag
og fengu þeir meðhöndlun vegna
hinna ýmsu sjúkdóma. Þegar við
komum á svæðið var ástandið mjög
slæmt og við lá að okkur féllust
hendur frammi fyrir ógnum hungurs-
neyðarinnar. Verkefnin voru æði
mörg hvert sem litið var og var strax
hafist handa við að leiða vatn, koma
upp hreinlætisaðstöðu og byggja
kamra, svo og að skipuleggja búðirn-
ar, stjómun og kennslu. Við vorum
einu útlendingarnir á þessu svæði
og unnum mest með innfæddum. Var
samstarfið í flestum tilfellum gott og
árangursríkt. í þessar búðir sóttu um
600 þúsund manns alla sína fæðu sem
Móðirin hylur and-
lit sitt og barnið
bíður dauðans.