Dagblaðið Vísir - DV - 05.02.1986, Blaðsíða 16

16
DV. MIÐVIKUDAGUR 5. FEBRÚAR1986
Spurningin
Trúir þú að draugar séu
til?
Jóhann Guðmundsson offsetprent-
ari: Nei og ég hef aldrei verið myrk-
fælinn eða neitt svoleiðis. Hvað segir
þú? Var draugur í Tímanum? Ég hef
ekki heyrt um hann.
w-
# 1
f
Eiríkur Jörundsson prentaranemi:
Nei, ég trúi því ekki. Eg hef ekki séð
neitt sem sannar það en ég hef heldur
engar sannanir fyrir því að þeir séu
ekki til. Ég var hræddur við myrkur
þegar ég var lítill en ekkert að rúði
held ég.
Ragna Eggerts bankastarfsmaður:
Nei, það hef ég aldrei gert en ég hef
samt verið myrkfælin. Það voru samt
ekki draugarsem ég hræddist.
Hjalti Sigfússon langferðabílstjóri:
Nei, ég er alveg andvígur drauga-
gangi. Ég held að þetta séu bara
sálræn fyrirbæri hjá hverjum og
einum. Það þýddi ekkert fyrir mig
að vera draughræddur þá hefði ég
ekki getað keyrt út um allt land eins
og ég hef gert og oft einn. Ljósadýrð-
in rak burt myrkfælnina sem ég hafði
sem krakki.
Pétur Ingjaldsson vélskólanemi: Já,
af hverju ekki? Ég hef reyndar aldrei
orðið var við neitt en ég get ekki
útilokað það. Ég er ekki myrkfælinn
og hefaldrei verið.
Sigurveig Guðjónsdóttir hjúkrunar-
fræðingur: Nei, ég hef aldrei orðið
vör við neitt. En ég var myrkfælin
sem bam.
Lesendur Lesendur Lesendur Lesendur
Eitt orð um atvinnulýðræði
íbúum Reykjavíkur. Þróunin er sú
að fyrirtækjum í Reykjavík fækkar
í hlutfalli við íbúafjölda.
Borgarstjóm ber að auka hlut sinn
í arðbærum fyrirtækjum, til að þau
megi stækka og starfsemi þeirra
aukast. Ennfremur ber borgarstjórn
að styðja nýjan atvinnurekstur með
því að kaupa hlut í honum.
Borgarstjóm ber að veita verka-
fólki sæti í stjóm fyrirtækja sem eru
í eigu borgarinnar. Þetta aukna vald
fær verkafólk, þar sem hlutur borg-
arsjóðs er jú eign verkafólksins, það
er útsvarsgreiðenda.
Ástæðulaust er að borgarstjóm fari
með umboð borgarbúa í fyrirtækjum
þar sem borgareignir em eign borg-
arbúa allra.
Þetta er vafalaust nýtískulegt
sjónarmið sem sjáifsagt er líka gagn-
rýnivert.
En er nokkur ástæða til að ætla
að atvinnulýðræði geri annað en
margborga sig? Auðvitað er stjórn-
araðild verkafólks í fyrirtækjum
afkastahvetjandi og annað ekki.
Atvinnulýðræði er orðið tímabært.
Réttur Reykvíkinga er að borgar-
stjóm fari með umboð þeirra svo sem
best má verða. En vafalaust eru
borgarbúar best færir um að fara með
umboð sitt sjálfir. Slíkt er ekki þeirra
fall heldur fararheill.
ívar Árnason skrifar:
Aurar útsvarsgreiðenda eru þeirra
eign, jafnvel eftir að borgarstjórn
hefur innheimt þá og skipt þeim til
ýmissa verkefna sem til borgar-
stjórnarmála heyra. Umboð borgar-
stjórnar til að ráðskast með borgar-
sjóð veita útsvarsgreiðendur.
Arður af borgarsjóði er tvímæla-
laust mikilvægur öllum borgarbúum.
Því meiri arður sem er af borgarsjóði,
því minna útsvar þurfa borgarbúar
að greiða.
Atvinnurekstur er álitlegur til að
auka tekjur borgarsjóðs. Hann er því
mikilvægur borgarbúum. Borgar-
yfirvöld eiga ekki að stunda atvinnu-
rekstur sem tap er á. Blómlegur
atvinnurekstur í Reykjavík hlýtur
að vera nauðsynlegur fyrir alla borg-
arbúa. Ef ekki verður gert átak til
að auka atvinnu innan borgarmark-
anna er ástand á vinnumarkaði ekki
glæsilegt. Atvinnuleysi blasir við
„Auðvitað er stjórnaraðild verkafólks i fyrirtækjum afkastahvetjandi og annað ekki.“
Flottur bíllinn hans Alberts
Skattborgari skrifar:
Ekki gat ég látið vera að stinga
niður stílvopni er ég las frétt í DV
þriðjudaginn 28. jan. þess efnis að
einn af ráðherrum þjóðarinnar
hefði látið þjóðarbúið fjárfesta í
Mercedes-bifreið, svona rétt til að
komast í vinnuna og heim aftur.
Með fréttinni fylgdi mynd af hinum
stolta notanda við hlið glæsivagns-
ins, gljábónaðs og konungi sæm-
andi.
Víst er farkosturinn augnayndi
og víst er hann konungi sæmandi
en hér ber þó nokkurs að gæta.
f fyrsta lagi var þess getið að
tækið kostaði litlar 2,6 milljónir
króna. Að vísu lét ríkissjóður svo
lítið að fella niður um 40% af því
verði; þ.e. álögur þær sem lagðar
eru á nýjar bifreiðar meðaljón-
anna, vexti og viðgangi hinna op-
inberu sjóða til dýrðar, og létti með
því sjálfum sér blóðtökuna. Veitti
enda tæpast af, þar eð fjölmiðlar
hafa undanfarið borið þær fregnir
á borð fyrir þjóðina að aldrei í sögu
lýðveldisins hafi fjárhagsstaða þess
Neytandi skrifar:
Á undanfömum fimm til sjö árum
hafa risið ýmsar byggingar, ýmist
upphaflega ætlaðar fyrir iðnað eða
skrifstofuhúsnæði, sem síðan hafa
breyst í matvörumarkaði m.m. Hefur
viðgangur verið slíkur að undrun
sætir. Fyrir utan stórmarkaði í
Reykjavík og á Seltjarnamesi em
Garðabær og Hafnarfjörður að bítast
líka um aurana í buddunni. Höfða-
tala á þessum svæðum Stór-Reykja-
víkur hefur tæplega gefið tilefni til
slíkrar fjárfestingar sem raun ber
vitni. En hvað er það þá? - Fómfýsi
til þess að auka þjónustu? - Lækka
verðlag? Þar svari hver fyrir sig, en
mín skoðun er sú að þeir spekúlant-
ar, sem á bak við standa, em ekki
að hugsa um hóflegt verð í sjálfsaf-
greiðsluverslun matvöm, enda gæti
það ekki gengið upp miðað við bygg-
ingar og aðrar þær gífurlegu fjárfest-
ingar sem í þessum vömmörkuðum
liggja, og það er sama hvað þeir
auglýsa í sjónvarpi og útvarpi fyrir
tugi milljóna um tilboðsverð hér og
kjarakaup þar.
Þá er það staðreynd að verðlag á
nTmonnri matvnm hækkaði á árinu
verið tæpari. Eftir stendur um ein
og hálf milljón af krónum skatt-
borgaranna sem hurfu þar með í
fjögur hjól undir ráðherrann og
mundu ýmsir telja að í hinum fjár-
hagslegu krampaflogum lýðveldis-
ins hefði mátt finna þeim einhverja
þarfari þjónustu.
Hvað um það, þessir fjármunir
raska vst litlu til né frá ef fleyiðp
er að sökkva hvort eð er. Að hinu
ber þó að gæta að sá er munur á
konungi og ráðherra að hinn síðar-
nefhdi er valinn úr þegnanna röð-
um við lýðræðislega kosningu og
trúað til að sýsla um sameiginleg
mál þeirra. Vissulega skal ekki til
annars ætlast en frammámenn
þjóðarinnar haldi uppi embættis-
reisn og enginn fer þess á leit að
þeir feti í fótspor eins af forsætis-
ráðherrum okkar sem vílaði ekki
fyrir sér að fara ferða sinna í stræt-
isvagni með hinum kjósendunum
þó í háu embætti væri. Eigi að síður
hlýtur þjóðin að gera þá kröfu á
hendur fulltrúum sínum að þeir
gangi á undan almennum þegnum
1985 milli 60 og 70% á sama tíma og
almennir launþegar hafa þurft að
sætta sig við tæp 30% í launaskriði
á sama tímabili. Það er því furðulegt
að slík starfsemi skuli þrífast gagn-
rýnislaust, bæði af ríkjandi stjórn-
völdum og ekki síður frá launþega-
samtökum. Það er sjálfsagt að menn,
sem eru að handvolka peninga til
þess að græða meira, líti í kringum
sig en það er slæmt og í rauninni
sorglegt að þeir skyldu koma auga á
matvöruverslun til þess ama. Þegar
skattar og útsvar skipa orðið annað
og þriðja sæti í útgjöldum heimilis,
og hefur það opinbera ekki látið
deigan síga á þeim vígstöðvum, þá
er orðið tímabært að fólk staldri við
og hlusti betur á tilboðsauglýsing-
arnar og velti því fyrir sér hverjir
stjómi verðmerkingum í matvöru-
verslunum, og þetta á ekki síður við
um brauðgerðir, þar er lipurt kerfi
að störfum til hækkunar oft á ári.
Sem neytandi er mér vel kunnugt
hvemig frjáls samkeppni fer fram í
þessum verslunum og viðskiptavin-
imir halda að þeir séu að gera betri
kaun á hessum en hinum staðnum.
með góðu fordæmi, einkum og sér
í lagi sé þröngt í búi hjá ríkissjóði,
svo sem látið er í veðri vaka, og
ekki síst þá dagana er innheimtus-
eðlar Gjaldheimtunnar renna inn
um póstlúguna hjá fólki.
Nú vill svo til að hinn hamingjus-
ami bíl„eigandi“ er nýfarinn úr
embætti fjármálaráðherra þjóðar-
innar og því næsta sennilegt að
engum sé staða okkar betur kunn
en einmitt honum. Eftir myndinni
af hinum konunglega glæsivagni
hans að dæma, virðumst við því
hreint ekki á flæðiskeri stödd....
eða hvað? Einkum þar eð sést hefur
til ferða þess hins sama ráðherra
undanfama mánuði á farkosti sem
enginn hefði ætlað að hátignin
þyrfti að skammast sín fyrir og því
tæpast BRÝN þörf á endumýjun...
Almenningur hlýtur að eiga
óskoraðan rétt á að geta litið til
kjörinna fulltrúa sinna eftir fyrir-
myndum, ekki síst er að kreppir.
Þess skyldu stómmálamenn okkar
minnast áður en þeir reyna að
troða sér í konungsskikkjuna.
Það gerir lesning á verðmerkimiðum
vömnnar, þetta er að vissu leyti
blekking, því innbyrðis samkeppni
stórmarkaðanna grundvallast á því
hver er upphafsaðili að hæstu verð-
lagningu hverju sinni á mismunandi
tegundum. Síðan senda hinir verð-
merkingarskoðara frá sér og hækka
kannski ekki eins heiftarlega og sá
ósvífnasti, og svona gengur þetta út
árið. Ósvífnasta er véfréttin í sam-
bandi við vöruverðið, síðan kemur
þáttur Verðlagsstofnunar að bera
saman mismunandi verð í matvöru-
mörkuðum nokkrum sinnum yfir
árið. Það segir ekkert til um hækkun
varanna á ársgmndvelli, könnunin
er bara stundarfyrirbrigði, og fólkið
hleypur síðan eftir niðurstöðunum
en áttar sig ekkert eða lítið á að frá
síðustu könnun hefur þessi eða hin
varan hækkað almennt um kannski
20-30% - svo einföld er tilveran á
íslandi.
Það hefur sannast hér illilega að
frjáls samkeppni er langt frá því að
lækka vömverð. Til þess að slíkt
geti átt sér stað þarf lengri aðlögun
í siðferðilegu tilliti.
„í fyrsta lagi er enginn breskur sjón-
varpshnötturtil.“
Enginn
breskur
gervi-
hnöttur
Jóhann Hjálmarsson skrifar:
Sjónvarpsnotandi skrifar í DV
nýlega og býsnast út af því að „Póst-
ur og sími skuli selja okkur sjón-
varpsnotendum það sem þeir eiga
ekkert í. Ég er hér að tala um afnot
af breskum sjónvarpshnetti sem
Bretar hafa nú samkvæmt frétt í DV
þegar veitt okkur afnot af án greiðsl-
ukvaðar." Svo mælir sjónvarpsnot-
andi og biður síðan um viðbrögð
Pósts og síma við þessari athuga-
semd.
Þessu er til að svara að í fyrsta
lagi er enginn breskur sjónvarps-
hnöttur til. í öðru lagi er það svo að
þegar samgönguráðuneytið veitir
leyfi fyrir móttöku frá fjarskiptager-
vitunglum verða leyfishafar að
standa skil á þeim gjöldum sem eig-
endur tunglanna ákvarða. Póstur og
sími hefur aðeins milligöngu, annast
innheimtu gjaldanna.
Sjónvarpsnotanda skal bent á við-
tal í Morgunblaðinu (23. 1. sl.) við
Gústav Arnar, yfirverkfræðing Pósts
og síma, en þar em þessi mál skýrð
frekar.
Jóhann Hjálmarsson,
Matvörumarkaðir
út um allt