Dagblaðið Vísir - DV - 10.05.1986, Blaðsíða 3

DV. LAUGARDAGUR 10. MAÍ 1986.
47
Enginn vandi
- Að sjálfsögðu gerir þú við hjólin
strákanna, sagði konan mín um
daginn þegar vorboðinn ljúfi var
farinn að spranga um stóru rúðuna
í stofunni í þríriti og angan af hús-
dýraáburði barst inn um gluggann
með suðaustanáttinni.
Daginn áður hafði ég gert við
brauðristina, það var laus í henni
teinn og þegar ég ætlaði að koma
honum í réttar skorður með vísi-
fmgri hægri handar komst ég að
raun um að þegar brauðrist er í
BENEDIKT AXELSSON
sambandi er allt innvolsið í henni
rafmagnað.
Skömmu áður hafði ég tekið
vekjaraklukkuna okkar í sundur
af því að hún hætti allt í einu að
ganga og þegar viðgerð var lokið
gengu af þrjár skrúfur og eitt hjól
og giskaði ég á að það væri því að
kenna að klukkan hélt áfram að
vera rétt tvisvar á sólarhring.
Sennilega hafa þessi afreksverk
mín í viðgerðum sannfært konuna
mína um að ég gæti gert við hjól.
Enginn vandi ef maöur kann
það
Fyrir nokkru var allmikið rætt
um lögverndun starfsheitis kenn-
ara og létu menn á alþingi í ljósi
efasemdir um að uppeldis- og
kennslufræði væri endilega hið
rétta starfsnám fyrir kennara en
hins vegar var ekki farið fram á
það 'á þessu stigi málsins að þeir
sem önnuðust uppfræðslu barn-
anna okkar væru annaðhvort
handleggsbrotnir eða geðveikir en
mér er sagt að forðum daga hafi
þeir þótt einna nýtilegastir til
kennslu sem hafi getað sannað það
að þeir væru aumingjar eða að
minnsta kosti í svo lélegu líkam-
legu og andlegu ástandi að þeir
væru ekki færir um að moka flór-
inn sem var allmikið ábyrgðarstarf.
Alllöngu seinna var hætt að gera
svona miklar kröfur til kennara og
núna mega þeir víst vera tiltölu-
lega heilsuhraustir og slaga hátt
upp í þingmenn hvað geðheilsu
snertir.
Okkur er sem sagt, eins og gamla
fólkið segir, alltaf að fara aftur en
þó gæti þetta viðhorf breyst ef við
fengjum að sjá blaðamann Morg-
unblaðsins skera ákveðinn þing-
mann upp við botnlangabólgu með
aðstoð lektors við Háskóla íslands.
En nú er ég kominn út fyrir efnið
því að ég ætlaði að segja ykkur
dálítið til í hjólaviðgerðum því að
það er eins með þær og kennsluna
og þingmennskuna, þetta er enginn
vandi ef maður kann til verka.
Mikill vandi ef maður kann
það ekki
Þegar ég var að alast upp punkt-
eruðu hjól stundum og þá varð að
líma slönguna en á þessum síðustu
og bestu tímum springa þau og þá
er keypt ný slanga.
Það er enginn vandi að kaupa
nýja slöngu, maður fer bara tvisvar
inn í hjólhestaverslun, í fyrra
skiptið kaupir maður slöngu sem
er of stór.
Þegar búið er að kaupa réttu
slönguna er farið með hjólið upp í
eldhús og þegar þangað er komið
spyr konan manns hvem fjandann
maður sé að gera með þetta hjól í
eldhúsinu.
Maður ætlar að fara að skipta
um slöngu.
Síðan nær maður sér í töng sem
er á sínum stað en vegna þess að
enginn veit hvar þessi staður er
tekur hálftíma að leita að honum
og sá sex ára byrjar á frystikist-
unni en hættir að leita um leið og
hann kemst að því að hún er tóm.
- Fundin, galar táningurinn og
veifar tönginni sigri hrósandi yfir
höfði sér.
Með tönginni er hjólið skrúfað
af og að því búnu er sprungna
slangan tekin úr og sú heila sett í
og svo er pumpað í hana lofti og
að því búnu er hjólið skrúfað á
aftur og ef svo vel vill til að ekkert
gengur af er viðgerð lokið, þakka
þeim sem hlýddu, góðar stundir.
Ef menn lenda hins vegar í því
að ná ekki keðjunni af og þar með
ekki hjólinu ráðlegg ég fólki að
fara að dæmi mínu og fá löggiltan
reiðhjólavirkja til liðs við sig.
Eftir allar þessar misheppnuðu
tilraunir mínar í viðgerðum treysti
ég mér ekki til að taka að mér við-
gerðir á þvottavélum eða baðvigt-
um sem gefa til kynna að fólk sé
að minnsta kosti þremur kílóum
of þungt miðað við hæð.
Hins vegar gæti ég vel hugsað
mér að taka annaðhvort sæti á al-
þingi eða gerast blaðamaður því
að ég treysti mér til að hlaupa á
mig jafnoft og hver annar.
Kveðja Ben.Ax.
Hyldýpið
- Þetta voru samantekin ráð, seg-
ir íslenski tónlistarunnandinn
bitur. - Skilaboðin gengu manna á
milli síðustu dagana og það fór
ekki hjá því að við færum illa út
úr því.
Hann er búinn að læsa plötusafn-
ið sitt niðri og hugmyndin um að
kaupa sér leisigeislaplötuspilara
hefur verið lögð til hliðar um sinn
að minnsta kosti. Hann getur ein-
faldlega ekki hugsað sér að hiusta
á tónlist í bili, það er of sárt.
- Hvað vorum við líka að láta
hafa okkur út í þetta? Við erum
bókmenntaþjóð, skáld og lista-
menn, engir andskotans popptón-
listarmenn.
Hann horfir þungbúinn í kaffi-
bollann og áður en nokkrum manni
gefst færi á að skipta um umræðu-
efni er hann kominn af stað að
nýju og nú eru það frændur okkar
á Norðurlöndunum sem fá það
óþvegið fyrir smekkleysi sitt á tón-
list, stöðug vélabrögð gegn Islend-
ingum og undirlægjuhátt fyrir
engilsaxneska menningarheimin-
um, „ef hægt er að orða Engilsaxa
við menningu, sem ég stórlega
efa,“ bætir hann við með fyrirlitn-
ingarsvip.
- Ég veit ekki hvort er meira
móðgandi, heldur hann áfram,
núllið, sem við fengum frá Dönum,
Finnum og Norðmönnum, eða þessi
skitnu tvö stig sem við fengum frá
Svíum. Við nánari íhugun sýnist
mér sem þessir tveir, sem við feng-
um, séu ófyrirgefanleg móðgun,
verri en núllin þrjú og ærin ástæða
til þess að hætta öllu starfi í Norð-
urlandaráði. Þar að auki finnst mér
að við eigum að slíta stjórnmála-
úr Evrópu
sambandi við þessi fjandans
Norðurlönd og krefjast þess að all-
ir Norðurlandabúar, sem hingað
komi, sæki um vegabréfsáritun
með minnst tveggja ára fyrirvara!
Hann þagnar aftur en ekki lengur
nú en í fyrra skiptið því að hann
ætlar alls ekki að leyfa viðstöddum
að taka upp léttara hjal. Og nú
rennur skyndilega upp fyrir honum
að það er ekki aðeins við Norður-
löndin að sakast í þessu máli.
- Þessir fjandans Evrópubúar,
allir saman, ættu reyndar að fara
til fjandans! Þetta voru samantekin
ráð þeirra allra, eflaust brugguð á
Evrópuþinginu! Gamlar, staðnaðar
nýlendukúgaraþjóðir sem ekki
mega til þess hugsa að hinar yngri
þjóðir nýja heimsins reynist þeim
kraftmeiri, frumlegri og músík-
alskari.
Hann lyftist allur upp, slær í
borðið og ber sig eins og hann hafi
skyndilega uppgötvað svarið við
hinstu gátu tilverunnar.
- Auðvitað! Það er ekki nóg að
segja skilið við þessi Norðurlanda-
ræksni, sem eru hvort eð er ekkert
nema kantsteinninn á Evrópu!
Næst rennusteininum, bætir hann
við og hlær móðursýkislega.
- Við verðum að segja okkur úr
Evrópu. Þetta var dægurlaga-
keppni evrópskra sjónvarpsstöðva,
þegar allt kemur til alls, svo við
verðum að ná okkur niðri á allri
álfunni. Við hættum öllu samstarfi
við evrópskar þjóðir og tilkynnum
heiminum öllum það að þar sem
stærri hluti landsins liggi vestan
megin við Atlantshafshrygginn
viljum við framvegis telja okkur til
amerísku heimsálfunnar! Svo get-
um við bara gefið þessum frændum langt nef og farið að syngja vest- Olafur B. Guðnason
okkar á skandínavíska skaganum ræna sveitatónlist! ■" 1